Pollyanna a l' orange

Κι εκεί που λες δεν έχει χειρότερο, στη σκάει η συγκυρία κι έρχεται και αποτελειώνει ο, τι φλέρταρε από καιρό. Και λες "θα το παλέψω κι αυτό", "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια" κι άλλα τέτοια κλισέ του θύματος... Και κατά βάθος ξέρεις ότι απ' την κομματιασμένη αυτοεκτίμηση σου σε χωρίζει ένα fuck off, κραυγή και ψίθυρος. Που όλο και κάπου σκαλώνει στο λαιμό σου όμως και γίνεται θηλιά (πες το και λυγμό, αν είσαι του ευαίσθητου) και κάνεις την πάπια.

Anyway, επειδή αυτά που γράφω είναι μάλλον ασυνάρτητα, όταν υποπτέυεστε ότι έχω κάτι μή μου λέτε "ίσως είναι για καλύτερο", "θα περάσει", "ό τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό" κλπ. Μην μπείτε καν σε διαδικασία να μου προτείνετε το ηλίθιο glad game της Πολυάννας (που στο φινάλε κι αυτή το αποκήρυξε όταν έμεινε ανάπηρη και είδε πόσο μεγάλη μαλακία ήταν τελικά). Ξέρω κι εγώ να επινοώ τέτοιες ξύλινες παρηγοριές για τον εαυτό μου καλύτερα απ' τον καθένα. Και ξέρω να τις διαλύω ταχύτατα...

Από τους έναν - δύο -τρεις το πολύ επιλεγμένους μου απαιτώ, όταν έρχεται κάτι και με κάνει σκόνη να μου λένε "σε έκανε σκόνη", χωρίς "όμως" και "αλλά". Να λυπούνται και να κλαίνε μαζί μου (αν μου τη δώσει να κλάψω). Και να μου προσφέρουν φρεσκοπλυμένη και λαμπερή τη σιωπή τους να ακουμπήσω πάνω της να ξεκουραστώ από τη φασαρία του κόσμου. Γιατί τους πιο δικούς μου τους διαλέγω όχι γι' αυτά που λένε, αλλά γι' αυτά που σωπαίνουν...

Τέλος του μανιφέστου. Επιστροφή στα πόστα μας. Κι η Πολυάννα στο δικό της.