μια αλήθεια

Βρέθηκα προχτές αντιμέτωπος με μια εναλλακτική αλήθεια. Τόσο δίπλα στην απόλυτη ψευτιά, που σχεδόν τις μπέρδευες. Κι όμως: ήταν μια από τις πιο αυθεντικές αλήθειες που έχω συναντήσει ποτέ. Τόσο σίγουρη για την αξιοπιστία της, που ακόμα κι αν την ακολουθούσε ένας παράλογος ισχυρισμός, όπως πχ ότι η γη είναι επίπεδη ή ότι οι άνθρωποι πετάνε, δε θα τολμούσες να το αμφισβητήσεις.

Κι ένιωσα άλλη μια φορά προχτές, πως αλήθεια μπορεί να είναι και το ψέμα αν βγαίνει στο μέγεθος, το χρώμα και το ύφασμα που θέλει κάποιος να ντυθεί. Ένιωσα πως η αλήθεια είναι μια επιλογή που ορίζεται από αμέτρητους παράγοντες και συναστρίες και την τελευταία ώρα δεν είναι παρά μι’ αυτονόητη ταυτότητα που υπήρχε από πάντα αιωρούμενη ανάμεσα στις αλήθειες των άλλων. Χρειάζεται μόνο ένα αποφασιστικό άλμα στο κενό την κατάλληλη στιγμή (συνήθως την τελευταία).

Προχτές λοιπόν, είδα ανθρώπους - φορείς μιας απόλυτης αλήθειας και της γενναιοδωρίας να της επιτρέψουν να συντελεστεί ενώπιον κοινού. Όχι από αυτοθυσία, αλτρουισμό ή οποιαδήποτε άλλη ανθρωπιστική διάθεση. Δεν ήταν ιεραπόστολοι που ήθελαν να μας διδάξουν την αλήθεια, ούτε προφήτες. Κάθε άλλο. Είχαν όλη τη θνητή ματαιοδοξία των ανθρώπων που κάνουν ότι κάνουν αποκλειστικά και μόνο για την προσωπική τους ικανοποίηση, σχεδόν εγωιστικά, ασφαλισμένοι πίσω από ένα παραπέτασμα που δε μπορούσε κανείς να το παραβιάσει, ακόμα κι αν τους απειλούσε με περίστροφο.

Κι είδα πρόσωπα και πράγματα τετριμμένα, που τα είχα ξαναδεί και νόμιζα πως είχα στραγγίξει κάθε ρανίδα συγκίνησης, να στέκονται και πάλι μπροστά μου αυθεντικά και πρωτόγνωρα. Όχι με τον τρόπο της αρχικής τους μορφής, ούτε καν με τη δική μου υποκειμενική ανάγνωση και συγκινησιακή προσαρμογή. Στέκονταν μπροστά μου με έναν ολοκαίνουργιο τρόπο, τόσο αυστηρά και λεπτομερώς διατυπωμένο, που ήταν σχεδόν απαγορευτικό να τα αμφισβητήσεις. Τόσο αληθινά, καινούργια μα και πρωτότυπα που άρχισα να αμφιβάλλω για την λεγόμενη αντικειμενική αλήθεια και την αξιοπιστία της.

Κι έτσι μπερδεμένος στους καπνούς των τσιγάρων και στο αλκοόλ έφτασα στο συμπέρασμα πως η αλήθεια κι η πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση. Η αλήθεια κι η αλήθεια δεν έχουν σχέση. Κι από εκεί που δεν το περιμένεις, καμιά φορά, ένα παρεξηγημένο ψέμα έρχεται να σταθεί μπροστά σου με τόση αφοπλιστική ειλικρίνεια που δε σου αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης. Απλά επιλέγεις: αποδέχεσαι την αποκάλυψη ή κλείνεις τα μάτια κι αδιαφορείς;

Βασικά, αυτό είναι το καλό με τις αλήθειες. Αν σε κάνουν να νιώθεις αμήχανα ή άβολα μπορείς πάντα να ισχυριστείς ότι ετούτη η αλήθεια δεν έχει καμία σχέση με τη δική σου. Και την ίδια στιγμή να εφεύρεις μια άλλη, βολική, ελαστική κι ανώδυνη, στην οποία κανείς δε θα μπορεί να επιτεθεί, απλά και μόνο γιατί σ’ αυτό τον κόσμο, όλα μπορούν να ισχύσουν. Ακόμα κι όσα δεν έχει δει ή νιώσει άνθρωπος ποτέ. Ως τη στιγμή που θα βρεθεί κάποιος να τα διατυπώσει.