Υιτρίδα*

 Ο Πατέρας πάντα εκτελεί τον Υιό. Για τα δικά του λάθη. Ο Υιός είναι η αγνότητα που καλείται να εξαλείψει τη διαφθορά του κόσμου, όταν ο κόσμος εκτροχιάζεται. Ο Υιός για τον Πατέρα είναι ο κυκλώνας της ανανέωσης, το σφουγγάρι της διόρθωσης, Το νερό του κατακλυσμού, το θειάφι των Σοδόμων. Είναι η νέα κι άκαυτη δύναμη που σβήνει μια και καλή λάθη κι αμαρτίες του παρελθόντος. Ο Πατέρας έχει δικαίωμα να εκτελεί. Δίνει ζωή -παίρνει ζωή. Το ενδιάμεσο δικαιωματικά του ανήκει και το χρησιμοποιεί κατά βούληση.

Ο Υιός δε σκοτώνει ποτέ τον Πατέρα. Είναι βαρύ αμάρτημα. Είναι σαν να ξεριζώνει τις ρίζες του. Σαν να στρέφεται ενάντια στην προέλευση του. Ο Υιός απλώς υπακούει, πράττει, κουβαλάει, επιδιορθώνει, θυσιάζεται. Αν ποτέ τύχει και εναντιωθεί στον Πατέρα βγαίνει χαμένος, εκδιώκεται, τιμωρείται. Τις ελάχιστες φορές που Υιός εκτελεί Πατέρα (μια λοξή ματιά στον οίκο των Λαβδακιδών), αυτό γίνεται εν αγνοία του κι όταν η ειδεχθής αλήθεια αποκαλύπτεται, ο ένοχος πληρώνει το έγκλημά του. Και βρισκόμαστε στα ίδια: ακόμη και μετά θάνατον ο Πατέρας μπορεί και εκτελεί τον Υιό. Έτσι δουλεύει η φύση. Κάποιος περίεργος αρχαίος νόμος το όρισε έτσι και δε γίνεται –κατά πως φαίνεται - να αλλάξει.

Έτσι κι η γη του Πατέρα χρησιμοποιεί τον Υιό για να διορθώσει τις παραφωνίες που τη βαραίνουν. Αυτός, ο Νέος, καλείται να νικήσει την αναπόφευκτη φθορά του χρόνου, την κούραση της αρχέγονης γης. Το νέο αίμα θα ποτίσει το κουρασμένο χώμα κι η Πατρίδα θα συνεχίσει να υφίσταται. Η ομορφιά, τα νιάτα, η δύναμη –σωματική και πνευματική- θα αναγεννήσουν το άνυδρο τοπίο. Κι ο Πατέρας θα φροντίσει η γη να αποδώσει καρπούς, να θρέψει τον γιο, να τον ποτίσει, να τον ζήσει. Θα φροντίσει να κρατά ζωντανή την εμπιστοσύνη του απόγονου στη θεία χάρη και την ευσπλαχνία του Πατέρα, έτσι που να μην περάσει ποτέ από το νου του να νιώσει αυτή τη γη πραγματικά δική του. Να μην την διεκδικήσει. Να μην την διοικήσει. Να μην την φέρει στα δικά του τα μέτρα. Θα πρέπει να παραμείνει περαστικός, φιλοξενούμενος, εργάτης της. Αυτή η γη δε θα πάρει ποτέ το όνομά του, αντίθετα αυτός θα πάρει το δικό της. Θα γίνει κι ο ίδιος Πατέρας – αντάξιος κάτοικος της Πατρίδας. Και τότε ο παλιός Πατέρας μπορεί να αποσυρθεί ήσυχος: διαφύλαξε την ύπαρξη του στο χρόνο. Το όνομα του δε χάθηκε. Το φόρτωσε στον Υιό κι είναι πια σίγουρος πως εκείνος θα φροντίσει να το κληροδοτήσει και στο δικό του Υιό, τον μακρινό εαυτό του. Κι η Πατρίδα θα παραμείνει Γη του Πατέρα, του πρώτου εκείνου Πατέρα, που δεν γνώρισε κανείς κι ας φέρουν όλοι μέχρι τέλους το όνομά του.

Κι η Πατρίδα δε θα αλλάξει ποτέ. Θα είναι η ίδια κυκλική διαδρομή στο άπειρο. Θα πεθαίνει και θα γεννιέται ανά γενιά κουβαλώντας το ίδιο όνομα. Και πάντα θα τρώει τα παιδιά της. Μέχρι που κάποια μέρα, μια γενιά απ’ αυτά τα παιδιά, κουρασμένη και διαψευσμένη, όταν δε θα έχει να χάσει τίποτα, θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της και θ’ αποφασίσει να κάνει τη Γη πραγματικά δική της, πατρίδα της νέας εποχής, με το προπατορικό αμάρτημα διαγραμμένο και τα λάθη του παρελθόντος να βαραίνουν μονάχα τους ενόχους. Κι όταν συμβεί αυτό μια νέα Γη θα έχει γεννηθεί, χωρίς λάθη προς διόρθωση, χωρίς αμαρτίες προς συγχώρεση, χωρίς υποχρεώσεις προς εκπλήρωση. Κι η νέα Γη θα φέρει το όνομα των νόμιμων κατοίκων της: των Νέων. Κι αυτοί θα γεννήσουν τη νέα Εποχή. Κι η Νέα εποχή θα ναι βραχύβια, γιατί σύντομα θα τη διαδεχτεί μια άλλη Νέα εποχή. Κι οι εποχές, πραγματικά νέες, θα διαδέχονται η μία την άλλη. Και κάθε γενιά θα είναι αποκλειστικά και μόνο υπεύθυνη  για τα σωστά και τα λάθη που της αντιστοιχούν.

*όρος δανεισμένος από τον Υπερ - Ατλαντικό του Βίτολντ Γκομπρόβιτς.