Thursday, March 27, 2008

Ημερολόγια


Αν έχουν ένα χαρακτηριστικό τα ημερολόγια είναι η αχρονικότητά τους. Μπορεί να ξεκινούν πάντα συγκεκριμένα από κάπου, είναι σαφής όμως η πρόθεσή τους να καταλύσουν το χρόνο σε κάθε του έκφανση. Το «κάπου τότε» φιλοδοξεί από αδιάφορο «δε βαριέσαι» να κατοχυρωθεί στις συνειδήσεις ως ένα μελλοντικό και θρασύτατο «εδώ και τώρα». Μια στιγμιαία σκέψη, φευγαλέα και αέρινη απ’ τη φύση της, τσιμεντώνεται βάναυσα, προκειμένου να σταθεί βράχος ακλόνητος και σίγουρος σε ένα οξύμωρα αβέβαιο μέλλον.

Κι όμως είναι γοητευτικά τα ημερολόγια. Αποκλειστικά και μόνο για τη φιλοδοξία τους να επανεξετάσουν και να επαναπροσδιορίσουν ασήμαντα – λόγω του χρόνου που παρεμβλήθηκε- δεδομένα. Κι ακριβώς αυτό τους το θράσος είναι που ασκεί την ακαταμάχητη τους γοητεία στη θνητή μας περατότητα. Κι η πληγωμένη μας γηράσκουσα ματαιοδοξία κολακεύεται όταν ξανάρχεται σε επαφή με την πρώτη της νιότη και τις υποψίες της για έναν κόσμο που λίγο αργότερα θα γνωρίσει απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις τα Ημερολόγια της Λένας Πλάτωνος, μιας εμβληματικής μορφής της ελληνικής μουσικής σκηνής, που έπειτα από 8 χρόνια απουσίας επιστρέφει με τον διακριτικό κρότο του Elliot, αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο πως η απουσία των χαρισματικών είναι πάντα γόνιμη, ακόμα κι αν αρνείται πεισματικά να πάρει θέση στο μάτι του κυκλώνα.

Η Πλάτωνος με στοιχειωμένη φωνή, ταξιδεύει σε πρόσωπα και καταστάσεις της ζωής της και μας τα αφηγείται. Δεν μας τα χαρίζει, δεν τα εκποιεί, δεν τα μοιράζεται. Απλά περιχαρακώνει την κτήση της μέσα στο χρόνο, καταγράφοντας την αινιγματικά. Τα λόγια της απλά, πυρετικά, σαφή, αεροστεγή, με τις εικόνες τους ξεκάθαρες και θαμπές την ίδια στιγμή. Σκέψεις και στιγμές ασφαλίζονται σε μια χρονοκάψουλα και ρίχνονται σε ένα μουσικό ωκεανό διαφορετικών ασθμάτων κι αναστεναγμών. Σπαράγματα λόγου και αισθημάτων βαφτισμένα σε μια ειλικρίνεια αφοπλιστική. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, καμιά προκαθορισμένη πορεία. Λες και με γυμνά πόδια τρέχει σε χωματένιους κι αγκάθινους δρόμους με μόνο άξονα και στόχο το (άπιαστο) φως.

Η Λένα Πλάτωνος κάνει ακόμα μια στάση ανάμεσά μας, μακριά από γνώμες, υποθέσεις κι εξηγήσεις, σαν να μην υπάρχει αύριο…

10 comments:

APSOY said...

Γουστάρω με τρέλα το συγκεκριμένο ποστ σου!!!
Και γουστάρω με τρέλα και την Λένα Πλάτωνος.
Όταν ήμουν πιτσιρίκι, έμενε δίπλα μου! Δεν την ήξερα ποιά είναι...
Χρόνια μετά συνειδητοποίησα πως όποτε άκουγα τη Λιλιπούπολη, άκουγα τη δική της φωνή... (ήμουν λίγο μικρό και βλαμμένο :))

etalon said...

Πισω απο αυτο το εμπνευσμένο σου post διεκρινα μια τοση δα απογοήτευση, που δεν σ αφησε το δακρυ με ευχαίρια να ριξεις,
αλλα σε παρέσυρε στο δικο της αρμονικο μπήτ.
Η όχι? -)

Jirashimosu said...

@apsoy:
έχασες μια ευκαιρία να γίνεις stalker περιωπής apsoy... άντε να σου ξανατύχει τέτοια γειτόνισσα τώρα...

@etalon:
Διαισθητικέ μου etalon, δεν έχεις κι απόλυτο άδικο, αν και δε θα το έλεγα απογοήτευση αλλα μελαγχολία. Και δεν έχει τόσο να κάνει με την επιστροφή της Πλάτωνος, όσο με τη διαπίστωση του τι απογίνονται τελικά τα αγαπημένα παιδιά του happy end express...

Είναι σκληρός ο κόσμος κι η πραγματικότητά του. Κι αυτός ο δίσκος μου το κατέστησε σαφές.

floudion said...

Ήμουν στην παρουσίαση την προηγούμενη εβδομάδα. Μια μορφή σαν να ερχόταν από κάπου αλλού....

APSOY said...

Και έμενε και με την Σαβίνα Γιαννάτου...
ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΣ ΑΥΤΟ?
(φερτο πίσω...)

celsius33 said...

υπέροχο κείμενο jir, ακούω συνέχεια το δίσκο, κυρίως γιατί οι στίχοι και η απαγγελία με αυτή την σχεδόν απονευρωμένη φωνή ασκούν επάνω μου μια μαγική επίδραση, θέλω να τους αποκρυπτογραφήσω, δεν κατάλαβα όλα όσα γράφεις με πρώτη ματιά αλλά μου άρφησαν μια όμορφη γλυκόπικρη αίσθηση. μακάρι να αξιωθούμε να τη δούμε live στο η ρώδειο όπως ακούγεται, και μακάρι να ναι καλά και να ανέρχεται συνέχεια στο φως (νομίζω δεν το χει καταφέρει ακόμη, πρέπει να βρίσκεται σε ανάρρωση).Να σαι καλά!

Jirashimosu said...

@celsius33:
Κι εγώ στην ίδια φάση είμαι. Τον ακούω συνεχώς προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω. Κι όλο νέα πράγματα ανακαλύπτω... βοήθησε κι η βροχή σήμερα.

Equilibrium said...

Πάω να τον αγοράσω πάραυτα

Τα μελαγχολικά ημερολόγια είναι τα πιο όμορφα...

celsius33 said...

ποια είναι τα καλύτερα σου από το δίσκο? για μένα η ερημία (συγκλονιστικό) και το ραντεβού, σ αυτά τα δύο υπάρχει πολύ καλό δέσιμο στιγμής στο στίχο με την μουσική.

Jirashimosu said...

@equilibrium:
Στην εποχή των ημερολογίων τοίχου, τα ημερολόγια θλίψης έχουν ξεχωριστή σημασία. Τρέχα πάραυτα:-)

@celsius33:
Αν και ακόμα τον επεξεργάζομαι, νομίζω προς το παρόν είμαι κοντά στην ερημιά και τη μετακόμιση. Το καλό είναι ότι έχω λόγους να τον βάζω να παίζει ξανά και ξανά.