tip of the tongue

Ψέμα το κίτρινο φως το σημερινό. Μεγάλο. Καμία αρρώστια πέρα απ' την ίδια την Άνοιξη. Και την Κυριακή της. Βρέθηκα μεσημεριάτικα σε ένα μαγικό καφέ - που κι αν μου το αφηγούνταν δεν θα το πίστευα ότι υπάρχει στο κέντρο- να κατεβάζω τεράστιες ποσότητες ήλιου με μουσική επένδυση από Ella μέχρι Tori κι έναν πολύτιμο τρίτο γαλλικό καφέ με κρουασάν στο πλάι (αυτό έδειξα εγκράτεια και δεν το τίμησα) και καλή παρέα σε ασορτί φόντο μιας υπέροχης ρετρό ταπετσαρίας. Και σκέφτηκα ότι ίσως είναι όμορφη η ζωή τελικά. Μετά συνήλθα. Και κατάλαβα ότι η ζωή κι αν δεν είναι όμορφη τελικά, μπορεί να είναι παράξενη και ανοιχτή σε ενδεχόμενα. Και τη σημερινή διαπίστωση τη χρωστάω στη Μαρία Παρούση και σ' αυτό το ονειρεμένο compilation με τίτλο watermark, που με έκανε χωρίς να το καταλάβω να διασχίσω ολόκληρο το Κολωνάκι με τα πόδια κι αυτά τα βήματα του τρελού και να ψάχνω φανταστικά διαμερίσματα σε πρωτόγνωρα στενά και αδιάκριτες υποθετικές ιστορίες περαστικών. Να κάνω πάλι εκείνες τις παράξενες σκέψεις που όταν έρχονται σηματοδοτούν μια μεγάλη αλλαγή, που άλλοτε με τρομάζει κι άλλοτε με ηρεμεί. (Καμιά φορά ξερνάνε και κάνα στιχάκι). Και να προσπαθώ να αποφασίσω αν είναι πολύ μίζερο να επιστρέψω στην προσφιλή συνήθεια μου του μοναχικού σινεμά. Και να καταλήξω στη σκέψη πως βαρέθηκα το σινεμά. Και γενικά βαρέθηκα. Νομίζω πως το μόνο που θα μου έδινε χαρά σήμερα είναι να περπατάω για ώρες.
Όταν το συνειδητοποίησα πήρα το τρόλει και γύρισα σπίτι...