ταξίδι αστραπή

Είδα σήμερα στον ύπνο μου την Αίγινα.

Την Αίγινα των παιδικών μου χρόνων. Σταθερός προορισμός του μυαλού όταν πιέζομαι. Το υποσυνείδητο μου έχει φυλάξει πολύ καλά όλα τα αρώματα, τις γεύσεις, τις αισθήσεις εκείνων των καλοκαιριών και μου τα προβάλει στην πρώτη ώρα ανάγκης.

(άσχετο αλλά χτες βραδάκι καθώς ανέβαινα την Ερμού συνειδητοποίησα ότι τα θλιμμένα βλέμματα και τα αρώματα είναι οι δικές μου αποδράσεις στο -ή απ’ το- χρόνο. Μάλλον αυτό ήταν το εισιτήριο του ταξιδιού).

Anyway, επιστρέφω στην Αίγινα (των παιδικών μου χρόνων) με τον ίδιο μεσημεριανό ήλιο, τη μυρωδιά από τον Ευκάλυπτο και τις φυστικιές, την αλμυρή γεύση της θάλασσας και της fanta χωρίς ανθρακικό αμέσως μετά. Θυμάμαι το πρώτο παγωτό caramel – pecan το οποίο έφαγα εκεί ένα μελαγχολικό καλοκαιρινό απόγευμα (ναι – από τότε το ‘χα) κι ένα άλλο blue – Curacao που μου έβαψε τη γλώσσα μπλε κι είχα καταχαρεί. Θυμάμαι τόνους περιοδικών από το πρακτορείο ξένου τύπου στο λιμάνι που απαιτούσα να με πηγαίνουν κάθε μέρα, και τα πρώτα movieline και vanity fair που διάβαζα με λεξικά.

Πόσο παράξενο ήταν ότι όλα αυτά πέρασαν σαν αίσθηση σε ένα όνειρο μιας στιγμής χωρίς καν σενάριο; Που περιλάμβανε απλά το γύρο του νησιού με ένα ανοιχτό διθέσιο αυτοκίνητο; Μη φανταστείτε τίποτα πολυτελές. Κάτι σαν τη μαύρη MG του Two for the Road. Με την ίδια συνωμοτική διάθεση του ζεύγους υποπτεύομαι, παρόλο που μόνο εμένα ανακαλώ.

Το θέμα είναι πως μετά από πολύ καιρό ξύπνησα καλά. Με μια αίσθηση πληρότητας και ευδαιμονίας. Άσχετα που όταν ανέτρεξα στα της μέρας επέστρεψα στην πραγματικότητα. Η κούραση κι η ικανοποίηση του ταξιδιού υπήρχε. Μαζί κι η βεβαιότητα πως όταν… έχω κάπου ν’ αποδράσω…

Άραγε που μπορώ να βρω παγωτό Blue – Curacao στην Αθήνα;