Painting (in) Athens

Υπάρχει ένας και μοναδικός από τους νέους μας εικαστικούς, που με το που ήρθα σε επαφή (πριν κάνα-δυο χρόνια) με το έργο του το ερωτεύτηκα. Κανονικά όμως.

Ο Νίκος Μόσχος είναι σχεδόν συνομήλικός μου. Ζει και ζωγραφίζει στην Αθήνα. Την Αθήνα την κανονική. Αυτή που βλέπετε όταν γυρνάτε στους δρόμους της σε ανύποπτο χρόνο. Τρομακτική και ταυτόχρονα όμορφη για όποιον την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι (και δεν τσιγκουνεύεται) να της εμπιστευτεί τη μυθολογία του.

Οι ήρωες του Μόσχου είναι καθημερινοί άνθρωποι, του κοντινού του περιβάλλοντος τις πιο πολλές φορές. Άνθρωποι συνηθισμένοι, με το ένα πόδι τους στην πραγματικότητα και το άλλο σε ιπτάμενα πεδία μια μυστικής συνθήκης. Οι αναλογίες τους δεν είναι πάντα οι ίδιες. Τα χαρακτηριστικά και τα μέλη τους φιλτράρονται μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη (θυμίζοντας αρκετές φορές την τέχνη των comics) και παίρνουν το φως της πρόσληψης του δημιουργού τους (και του αποδέκτη τους).

Τα έργα του αποδομούν την κανονικότητα για να την ανασυνθέσουν με μια χιουμοριστικη διάθεση, αλλά συγχρόνως και απόλυτα σαρκαστικά. Ενώ κάποιος μπορεί να χαρακτηρίσει σκοτεινούς τους πίνακες του, ακόμα και οι πιο σκληροί από αυτούς είναι διαπερασμένοι από μια νοσταλγική τρυφερότητα. Λες κι η καλοσύνη κι η ομορφιά αυτού του κόσμου είναι οργανικά δεμένες με τη σκληρότητά του.

Είναι λοιπόν μεγάλη η χαρά μου που αυτή ακριβώς η ματιά θα συναντηθεί με τη δική μας και θα συνοδεύσει έναν κύκλο αστικών (θέλω να ελπίζω) τραγουδιών για την ίδια αυτή πόλη (που στην τελική είναι κάθε πόλη που φιλοξενεί τις μικρές στιγμές μας).

Γνωρίστε τον εδώ κι εδώ