Wednesday, December 10, 2008

empty


Κι έρχεται αυτό το καταραμένο πρωινό που ξυπνάς και δεν έχεις τίποτα καλό να περιμένεις. Απλώνεις το χέρι να πιαστείς από κάτι για το οποίο έχει νόημα να σηκωθείς και δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε καν αυτές οι ισχνές προοπτικές που χρησιμοποιούμε μερικοί για να ξεγελάμε τον εαυτό μας. Μόνο φαντάσματα. Προσωπικής ζωής, ιδιοκτησίας, ιδεολογίας, Χριστουγέννων, χρόνου, ελευθερίας, αυτοδιάθεσης. Και λες αν φύγει αυτή η χρονιά ίσως φτιάξουν τα πράγματα, αλλά και πάλι μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα σ' αυτό τον κόσμο πια;

Αυτό το Δεκέμβρη δεν ξέρω που πηγαίνω. Ή μάλλον ξέρω το που αλλά αγνοώ το γιατί. Τους λόγους. Και πιάνω τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της μέρας να εξαναγκάζεται στα πιο γελοία και παράλογα πράγματα ενώ γύρω μου ο κόσμος καίγεται και θέλω να φωνάξω "είστε σοβαροί; δε βλέπετε ότι κάτι τρομερό γίνεται; Κάτι που κάνει το γελοίο θέατρό σας να φαντάζει ακόμα πιο γελοίο;" Και δε μιλάω. Απλά μπαίνω στον αυτόματο. Γιατί δεν έχει νόημα. Γιατί όλα μοιάζουν να πηγαίνουν μόνα τους σε άγνωστο δρόμο.

Φέτος το live θα είναι πιο πολιτικό. Αυτό είναι το μικρό βήμα που έχουμε κι από αυτό μπορούμε να δείξουμε ότι δεν κοιμόμαστε. Όχι εντελώς τουλάχιστον.

p.s. Του το κρατάω αυτού του κόσμου/ που δε μου ανήκει ο εαυτός μου.



3 comments:

mari(z)a said...

ευκαιρια να διεκδικησουμε ολοι τον εαυτο μας...
δεν εχουμε τπτ αλλο να διεκδικουμε πιο ακριβο..

Anonymous said...

empty chairs at empty tables.
ας είναι πεπερασμένη.
η μέρα.
αυτό.
γιατι υπάρχουν και οι άνθρωποι.
οι άνθρωποι μας.
οσο για τις αυτοματοποιημένες διαδικασίες.
μετα απο το σημείο κορεσμου, τι;
χμ;

mahler76 said...

αυτός ο Δεκέμβρης θα είναι πιο πολιτικός και ευτυχώς λιγότερο Χριστουγεννιάτικος.

Για πιο live μιλάς? ίσως το έχεις γράψει κάπου πιο πίσω απλά δεν είμαι πολύ συνεπείς αναγνώστης αυτές τις μέρες.