Η μνήμη είναι σαν τα σκυλιά.
Θάβει τις αναμνήσεις στα πιο απίθανα σημεία.
Όσο κι αν την έχεις εκπαιδεύσει, η μνήμη από ένστικτο, στις μεγάλες πείνες θα τρέξει στην καλά φυλαγμένη κρυψώνα της και θα ξεθάψει το αποστεωμένο γνώριμο «μια φορά κι έναν καιρό» μιας άλλης εποχής.
Όσο καλά κι αν ταΐζεις τη μνήμη με νέες, ολοζώντανες, ερεθιστικές εικόνες, οφείλεις να έχεις υπόψη πως κατά κύριο λόγω τρέφεται από τα λάφυρα ενός ένδοξου (ενίοτε κι άδοξου) παρελθόντος.
Γιατί η μνήμη – σαν τα σκυλιά - έχει μια πίστη πιο ισχυρή κι απ΄την ανάγκη.
Δεν καταδέχεται να τραφεί με ό, τι να ‘ναι.
Δεν την ξεγελάς.
Μπορεί να πεθάνει περιμένοντας έξω από μια κλειδωμένη πόρτα.
Θάβει τις αναμνήσεις στα πιο απίθανα σημεία.
Όσο κι αν την έχεις εκπαιδεύσει, η μνήμη από ένστικτο, στις μεγάλες πείνες θα τρέξει στην καλά φυλαγμένη κρυψώνα της και θα ξεθάψει το αποστεωμένο γνώριμο «μια φορά κι έναν καιρό» μιας άλλης εποχής.
Όσο καλά κι αν ταΐζεις τη μνήμη με νέες, ολοζώντανες, ερεθιστικές εικόνες, οφείλεις να έχεις υπόψη πως κατά κύριο λόγω τρέφεται από τα λάφυρα ενός ένδοξου (ενίοτε κι άδοξου) παρελθόντος.
Γιατί η μνήμη – σαν τα σκυλιά - έχει μια πίστη πιο ισχυρή κι απ΄την ανάγκη.
Δεν καταδέχεται να τραφεί με ό, τι να ‘ναι.
Δεν την ξεγελάς.
Μπορεί να πεθάνει περιμένοντας έξω από μια κλειδωμένη πόρτα.
9 comments:
Εντυπωσιακό (μέχρι ανατριχίλας)!!!
Καμιά φορά βολεύει τόσο να γίνεται η μνήμη γέρικο σκυλί που θέλεις να βγάλεις από την μιζέρια του.
Ήταν πολύ καλό το post.
Είναι όμως και φορές που η μνήμη σαν αγριεμένο σκυλί θα σε κατασπαράξει....
παρουσιάζεις έναν άνθρωπο δειλό γιατί όπως αναφέρει και ο Τερζάκης (κάπου στο βιβλίο του, Μενεξεδένια Πολιτεία), οι δειλοί είναι αυτοί που τρέμουν μπροστά στη θύμηση και μαστιγώνονται από τον πανικό της νοσταλγίας. Και τότε χτυπούν, ερημώνουν, εξολοθρεύουν, για να στερήσουν έτσι από τον εαυτό τους το μέσο να υποφέρει.
πίστευα πως ήσουν πιο δυνατός από αυτό.
Ένας δειλός δε θα κρατούσε ποτέ κοντά του αυτό το σκύλο:-)
Υπάρχει κάτι πιο αδυσώπητο από τη μνήμη του μυαλού. Η μνήμη του σώματος. Αυτό θυμάται χωρίς παραχαράξεις, δίχως εκλογικεύσεις. Ακόμα και την πιο ωμή αλήθεια. Όπως λέει και ο Τζέφρυ Ευγενίδης στο Middlesex «Ό,τι ξεχνούν οι άνθρωποι, τα κύτταρα το θυμούνται. Το σώμα, αυτός ο ελέφαντας...»
Υπάρχει κάτι πιο αδυσώπητο από τη μνήμη του μυαλού. Η μνήμη του σώματος. Αυτό θυμάται χωρίς παραχαράξεις, δίχως εκλογικεύσεις. Ακόμα και την πιο ωμή αλήθεια. Όπως λέει και ο Τζέφρυ Ευγενίδης στο Middlesex «Ό,τι ξεχνούν οι άνθρωποι, τα κύτταρα το θυμούνται. Το σώμα, αυτός ο ελέφαντας...»
Πόσο δίκαιο μπορεί να έχεις; Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και μια καινούρια απόλυτα ορθή παράμετρο ξαναβρίσκω... Κάτι καινούριο βρίσκω-ανακαλύπτω σε κάθε ανάγνωση... Απόλυτη μαγεία!!! Ανατριχιαστική μαγεία!!!
συγκλονιστικό. η μνήμη είναι ριζωμένη μέσα μας, χωρίς αυτή δεν είμαστε τίποτα, είμαστε ό,τι θυμόμαστε. κ συμφωνώ, ένας τέτοιος σκύλος θέλει κότσια. αν αποφεύγεις τη μνήμη σου, αποφεύγεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
http://sugar-coatedshell.blogspot.com/
Post a Comment