Wednesday, June 08, 2011

ο Maurice Béjart για το Θάνατο.


 "Ο Θάνατος δεν υπάρχει. Υπάρχουν αυτοί που πεθαίνουν. Ο θάνατός μου δε με απασχολεί, είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι‧ θα έρθει κάποτε, αυτό είναι όλο. Ξορκίζω το θάνατο χρησιμοποιώντας τον στη δουλειά μου. Όμως ποτέ δε μου πολυάρεσε κάτι τέτοιο. Δε μ' αρέσει να τελειώνει ένα μπαλέτο με θάνατο. Θέλω να ξαναγεννιέται το καθετί. Όταν έκανα Ρωμαίο και Ιουλιέτα, μετά τους αναγκαστικούς θανάτους του έργου, ξαναφέρνω όλους τους χορευτές στη σκηνή κι ακούγεται το "Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο!" Στο τέλος του Νιζίνσκι ακούγεται μια φράση από το προσωπικό του ημερολόγιο: "Τίποτα δεν είναι φριχτό, χαρά είναι το καθετί", και βλέπουμε πάνω στη σκηνή ένα χέρι να προσφέρει ένα τριαντάφυλλο. Ο Θάνατος είναι σαν τη μοναξιά‧ το επαναλαμβάνω, δεν υπάρχει. Ποτέ δεν είναι κανείς μόνος. Πεθαίνουμε ποτέ; Έχει πεθάνει ο πατέρας μου, όταν εγώ αντιγράφω μια φράση του που αναφέρεται στο πέρασμα στην εφηβεία μέσα από την πάντοτε δύσκολη διαδοχή αποτελεσματικών μέσων, την τοιχοκολλώ στο διάδρομο της σχολής χορού και βλέπω τους νέους να τη διαβάζουν και με τη σειρά τους να την αντιγράφουν στα μικρά τους σημειωματάρια;"

(Maurice Béjart - Μια στιγμή στη ζωή κάποιου άλλου - Εκδόσεις Οδυσσέας)

 

3 comments:

ασωτος γιος said...

δυστυχως υπαρχει ο θανατος και η μοναξια.
κανενα ποιημα κανενος ποιητη δεν απαλυνε τον πονο της μανας του οταν αυτος εφυγε πιο νωρις

Jirashimosu said...

Αυτό που ποτέ δε θα νικήσει ο θάνατος είναι η πίστη (θες να το πεις κι ελπίδα;) του ανθρώπου πως κάποτε θα τον υπερβεί.
Αρκεί αυτό για να βάλλει "θανάσιμα" την παντοκρατορία του.

Obsidian said...

...και 'γω σκέφτομαι ότι ίσως μόνο όταν ο άνθρωπος καταφέρει να υπερβεί το θάνατο θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει την ουσία του και νσ συμφιλιωθεί μαζί του. Ίσως μόνο τότε ο άνθρωπος μπορέσει να τον δει γυμνό σαν ένα δέντρο, γυμνό σαν τη θάλασσα.