"Εγώ ούτε σκιά δεν έχω. Εγώ δεν έχω τίποτα, είμαι ο μόνος που δεν έχω. Να, κοίτα, δεν έχω!" Έκλαιγε. Το δάχτυλο τεντωμένο πάνω στον άσπρο τοίχο, που ήταν άσπρος.
Έιχε σκοτεινιάσει, ανάψαμε το φως.
"Κασσάνδρα, έλα να ξαναδοκιμάσουμε".
Ανέβηκε πάνω στο σκαμνί, πέρασε το σχοινί γύρω απ' το λαιμό του, κι εγώ τράβηξα ξανά απότομα το σκαμνί κάτω από τα πόδια του.
Αυτή τη φορά ο Θείος Χαρίλαος άρχισε να πετάει μες στο δωμάτιο, κουνώντας και τα χέρια του για να πάρει φόρα.
Τότε είδα τη σκιά του που πετούσε πάνω στον τοίχο και του έκανε παρέα.
"Θείε Χαρίλαε, κοίτα, κοίτα!"
Αλλά τα μάτια του είχαν γίνει άσπρα και σκέφτηκα πως ποτέ δεν είχα δει τόσο ωραία σκιά, χόρευε πάνω στον τοίχο, κι ο Θείος Χαρίλαος, τα χέρια τεντωμένα, προσπαθούσε να την πιασει.
Μαργαρίτα Καραπάνου - "Η Κασσάνδρα και ο Λύκος"
