....

Το τελευταίο που μένει να ελπίσουμε πια
είναι η κοινή γνώμη να συναντήσει επιτέλους την κοινή λογικη

Πιο θλίψη δεν έχει...

Utopia

Ο Hamlet σήμερα -εκτάκτως- κερνά μια ουτοπία...

Hamlet says: The Turtles - So Happy Together

Υπόθεση #2

Συμφώνησαν να συναντηθούν στο μεγάλο αίθριο
μπροστά απ’ το μουσείο

7 παρά είκοσι

Όχι και μισή ή ακριβώς

Μην υπάρχει η σιγουριά της ώρας

Εκείνος έφτασε όπως πάντα νωρίτερα
Εκείνη με τη γνωστή πεντάλεπτη καθυστέρηση

«Είχε κίνηση…»

«Καφέ;»

«Δεν έχω χρόνο»

«Ούτε γι’ αυτό…;»

«Ένα στα γρήγορα»

Μπήκαν στο καφέ του μουσείου, παρήγγειλαν καφέ,
τον ήπιαν σιωπηλοί και έφυγαν…

Εκείνη γύρισε στις «δεσποινίδες της Αβινιόν»

Κι αυτός σε μια «Πιετά»

L'enfant de Bohême

"Ο έρωτας ασχημονεί..."

Δεν έχει σημασία πού το διάβασα, σημασία έχει ότι με το που το διάβασα μου φάνηκε απολύτως φυσικό. Και καθώς πήγα παρακάτω συνειδητοποίησα αυτό που δέχτηκα τόσο αβίαστα. Και με ενόχλησε…

Κι όμως είναι μια διατύπωση ολοκληρωτικά σωστή.

Ο έρωτας ασχημονεί. Είναι ένα αναιδές παιδί που του συγχωρούνται τα πάντα. Είναι το enfant de Bohême του Mérimée, κι εμείς οι ηλίθιοι κηδεμόνες που του κάνουμε τα χατίρια. Αρνείται να πάει για ύπνο; Το αφήνουμε να πηδάει στο κρεβάτι μέχρι να κουραστεί… με την ελπίδα να ξαπλώσει να ξεραθεί. Κι αυτό δεν ξεραίνεται. Όταν κουράζεται γκρινιάζει. Κλαίει και ζητάει αγκαλιά, όχι από ανάγκη τρυφερότητας μα για να την καταλύσει την αμέσως επόμενη στιγμή. Βασιλιάς της επικράτειας του.

Ό έρωτας, κυρίες και κύριοι, ασχημονεί. Όσο και να σας ενοχλεί. Δεν είναι λεπτός στους τρόπους, δεν ξέρει να φέρεται. Ο θείος Χειμωνάς λέει ότι η ρίζα του είναι βάρβαρη, και δε μπορεί κανείς να του αρνηθεί αυτό το χαρακτηριστικό του. Έρχεται καρφωτός αγροίκος από τα απάτητα δάση του ανθρώπινου DNA. Όσο κι αν εξελιχθήκαμε ως όντα, ο έρωτας έμεινε προϊστορικό τέρας, ανέγγιχτο από την πρόοδο και την τάξη. Δεν καταδέχτηκε ποτέ να ρίξει ένα κομμάτι ύφασμα πάνω του. Δεν χόρταινε ποτέ αν δεν καταβρόχθιζε ματωμένο και παλλόμενο αυτό που λαχταρούσε. Δεν αρνήθηκε ποτέ τη σχέση του με τα υγρά που αποτελούν το ανθρώπινο σώμα και απορρέουν από αυτό…

Η μόνη σύμβαση που δέχτηκε αυτός ο μικρός βάρβαρος, είναι η μετεξέλιξή του σε αγάπη για να συμβαδίσει με τη χριστιανική ηθική. Δεν τον ενόχλησε η κοροϊδία. Έτσι κι αλλιώς είχε ανάγκη από ένα αποκούμπι για τα γεράματά του. Γιατί η βάρβαρη φύση του, ριζικά ανθρώπινη, δε μπορούσε παρά τις θεϊκές προεκτάσεις της να νικήσει το χρόνο. Κι έτσι πέταξε πάνω στη γύμνια του ένα προκάλυμμα και κατάφερε να τρυπώσει στις ρωγμές των κουρασμένων… και βρήκε μια ολοκαίνουργια διάσταση να υπάρχει, χωρίς καν να κουράζεται. Τον ζέσταιναν και τον έτρεφαν αποκλειστικά και μόνο για να μπορούν που και που να τον επιδεικνύουν δερματόδετο στο σαλόνι (την κρεβατοκάμαρα μπορεί να είχε και χρόνια να τη δει-πόσο μάλλον να την τιμήσει…)

Ο έρωτας ασχημονεί. Και τελικά αυτή είναι η μοναδική σωστή του λειτουργία. Όλα τ’ άλλα είναι δυσλειτουργίες και μεταλλαγμένες συμπεριφορές. Αν ποτέ εμφανιστεί μπροστά σας, υποκλιθεί και σας προτείνει το χέρι του, προσπεράστε τον… Δεν είναι αυτός που ισχυρίζεται.

Και σε καμία περίπτωση αυτός που ψάχνετε…

Mes parapluies...

Και πάω χτες στο cine-σχολείο για να δω ακόμα μια φορά τις λατρεμένες «Ομπρέλες», σε μια ταλαιπωρημένη κόπια, που είχε δώσει στα παραμυθένια χρώματα του Χερβούργου μια ισοπεδωτική ροδοκόκκινη απόχρωση. Η μπομπίνα αναπηδούσε κάθε τρεις και λίγο, αφήνοντας μας στον τόπο ακόμα και στην τελευταία σκηνή (έγκλημα), εκεί που η θεία μουσική του Legrand φτάνει στο παραδεισένιο κρεσέντο της. Αν τώρα σ’ αυτά βάλεις κι ένα μάτσο ηλίθιους που γελούσαν και μιλούσαν διαρκώς, μπορείς εύκολα να συμπεράνεις πως η εμπειρία (θα μπορούσε να) ήταν τραυματική…

Κι όμως. Ακόμα και στη μέση της Πανεπιστημίου να μου προβάλεις τις Ομπρέλες σε 8’’ φορητή τηλεόραση στην καρδιά του καύσωνα, εγώ θα συνέχισω να μιλάω για την απόλυτη εικαστική/συναισθηματική εμπειριά. Αυτό που ξεκίνησε ως ένα cult, ρομαντικό μελό με ένα αριστουργηματικό soundtrack να το στοιχειώνει, όσο περνάει ο καιρός κι όσο περισσότερο ριζώνει μέσα μου, καταλήγει ένα κινηματογραφικό ερωτικό μανιφέστο, που χωρίς καμία αξίωση επιστημονικής σοβαρότητας, με μια επίφαση πλοκής (για πολλούς επιτηδευμένα κλισέ) σαρκάζει την ίδια στιγμή το σινεμά και τη ζωή (κι ακόμα περισσότερο όλους εμάς που ηθελημένα αφήνουμε τα όρια ανάμεσα στα δυο κάπως συγκεχυμένα).

Η Genevieuve αγαπά τον Guy, κι ο Guy τη Genevieuve, κι εμείς παρασυρμένοι, απ’ τη σύμβαση (αυτή που μας κάνει να δεχόμαστε χωρίς σκέψη όποια συνομωσία μας χαρίσει το πανί), θεωρούμε ότι είμαστε μάρτυρες ενός μεγάλου έρωτα, του απόλυτου, αυτού που έχει κάνει μια ολόκληρη πόλη να βαφτεί καραμελένια. Όταν ο Guy ανακοινώνει στη Genevieuve ότι φεύγει φαντάρος, μαζί με τον κόσμο της καταρρέει κ ο δικός μας. Όταν κρεμιέται από πάνω του και του λέει «μη μ’ αφήνεις», παρακαλούμε κι εμείς μαζί να συμβεί κάτι που θα αποτρέψει το αναπότρεπτο. Και σε ένα μεγαλειώδες πρώτο φινάλε (πόσο έξυπνος ο Demy που σκηνοθετεί ένα grande φινάλε χωρίσμου πριν καν τελειώσει η ταινία) αποχαιρετάμε ένα μεγάλο έρωτα.

Κι όμως η ζωή συνεχίζεται. Πρώτο χτύπημα κάτω απ’ τη ζώνη απ’ το Demy. Οι δυο τους χωρίζουν κι η Genevieuve δεν πεθαίνει από έρωτα, όπως πίστευε: «Αν είμαι σίγουρη ότι η απουσία θα με σκότωνε, γιατί δεν είμαι νεκρή;» ρωτάει με πραγματική απόγνωση τη μητέρα της. Κι εκείνη μ’ ένα ειρωνικό βλέμμα βαθιάς εμπειρίας ζωής της αντιτείνει ένα λακωνικό: «κανείς δεν πεθαίνει από έρωτα παρά μόνο στις ταινίες». Δεύτερο χτύπημα του Demy: Ούτε στις ταινίες πεθαίνουν από έρωτα λοιπόν. Ο έρωτας δεν είναι ικανός να σκοτώσει κανέναν… Εκτός κι αν αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας δεν είναι περισσότερο ταινία απ’ τη ζωή μας…

Η Genevieuve παντρεύεται, ο Guy το ίδιο. Κανείς απ’ τους δυο από μεγάλο έρωτα. Κι όμως και οι δυο ευτυχισμένοι. Με τα όνειρα τους πραγματοποιημένα. Εκείνη πλούσια, παντρεμένη στο Παρίσι (προβολή του ονείρου της Deneuve - Delphine στις μελλοντικές Δεσποινίδες της Rochefort) κι εκείνος με τη δική του επιχείρηση. Συναντιούνται τυχαία κάποια Χριστούγεννα. Όχι σαν δυο χαμένοι εραστές που ξαναβρίσκουν το δρόμο, αλλά σαν δυο ξένοι που κάποτε υπήρξαν αυτό που θα μπορούσαν και να μην έχουν υπάρξει ποτέ. Χαιρετιούνται, μάλλον αμήχανοι κι ο καθένας ακολουθεί το δρόμο που ήταν να πάρει απ’ την αρχή.

Όσους όρκους ζωής και θανάτου κι αν πήραν στη σύντομη κοινή ζωή τους, όσα jamais και toujours κι αν εκστόμισαν (με απόλυτη συναίσθηση και πίστη στο τι έλεγαν) κανείς δεν πέθανε απ’ τον έρωτα που δεν πήγε παραπέρα.

Εκτός από μένα φυσικά…που μου τη φέρνει κάθε φορά.

ΥΓ: Για τους τολμηρούς ορίστε και η τελευταία - στα πατώματα - σκηνή:

Hamlet says: Paul Mauriat: Michel Legrand's - Les Parapluies de Cherbourg

The 7 year Itch

Όταν έβαζες τη Marilyn σ' ένα σπίτι

έφτιαχνε από μόνη της μια ταινία...

Όταν την έβγαζες στο δρόμο

έγραφε ιστορία...

ΥΓ: Με τόσο technicolor που έχω ποτίσει τη ζωή μου τελευταία,
απορώ γιατί μπαίνω στον κόπο και βγαίνω έξω...

32 υστερόγραφα και μια απορία

Υποτίθεται δεν πήγα πουθενά, για να χαλαρώσω και να δουλέψω

Αφού ούτε το ένα κάνω, ούτε το άλλο έχω απορία:

γιατί δεν πήγα πουθενά;;;

Y.Γ. Επίσης πρέπει να στρωθώ να γράψω κανένα μεγαλύτερο κείμενο γιατί όπως πάει το blogακι μου θα γίνει ημερολόγιο τοίχου, αλλά βαριέμαι ακόμα και να αναπνεύσω.

Υ.Γ.2. Επίσης να πω οτι χτες που βγήκα έξω διαπίστωσα ότι η Αθήνα είναι άδεια μεν, όχι τόσο όμως ώστε να αποκτήσει εκείνη τη χαλαρωτική αυγουστιάτικη γλυκύτητα που κάπως συμπαθητική τη λες.

Υ.Γ.3. Καλά λεει ο φίλος μου ο Γιάννης (που είναι εξίσου έγκλειστος κ μίζερος) ότι αυτός ο Αύγουστος θυμίζει εκλογική Κυριακή.

Υ.Γ.4. Αφήστε που χτες ήπια τη χειρότερη Caipirinha που θα μπορούσα, και συνειδητοποίησα ότι δεν έχω πια κανένα καλοκαιρινό αποκούμπι.

Υ.Γ.5. Με λιωμένο πάγο και χωρίς ζάχαρη στον πάτο

Υ.Γ.6. Αν δεν έχει ζάχαρη ο πάτος, γάμησε τα!

Υ.Γ.6. Θα καθιερώσω τα multi-υστερόγραφα. Κούτσα κούτσα βγήκε ένα αξιοπρεπές (λέμε τώρα) post...

Υ.Γ.7. Το πιο πάνω υστερόγραφο είναι το 7.

Υ.Γ.8. Το προηγούμενο το 8 κι αυτό το 9.

Υ.Γ.31. Δεν πάω καλά...

Hamlet says: Τίποτα νέο - βαριέται!
Diana & Lionel για πάντα!

confidential

Αυτό που παίζει ο Hamlet σήμερα ξεχάστε ότι το ακούσατε...

επτασφράγιστο μυστικό

Υ.Γ. Να δω που αλλού θα με πάει αυτός ο τρελό-Αύγουστος

Hamlet says: Diana Ross & Lionel Richie - Endless Love

tribute

Τέλη Ιουνίου. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι μπροστά. Δεν πρόλαβε να συνειδητοποιήσει κάτι. Μόνο το παρατεταμένο γρύλισμα των φρένων, την αντικανονικότητα της πορείας ενός ιπτάμενου αυτοκινήτου κι έναν πόνο στη μύτη της αρκετά δυνατό ώστε να την παραμορφώσει για πάντα…

Η τελευταία της σκέψη –αν προλάβαινε να σκεφτεί κάτι- θα ήταν:

«Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί…»