Monday, March 31, 2008

Evening


"You know what you've got? You have got a talent for love. You're like a love genius. And there are too many statues of generals and politicians, and there are not enough statues of someone like you. In this world, there is so much of what looks like love, and sounds like love, and calls itself love, but it isn't. It's just people saying and doing what they think they ought to say and do. And you, you, you, are the greatest. You're the greatest. You're the greatest. So here's to love, an-and, here's to you."

Buddy Witterborn

Ας λένε. Εγώ συγκινήθηκα. Όχι ότι αποτελώ σοβαρό κριτήριο αυτό τον καιρό. Αλλά δε χάνετε και τίποτα να το δείτε, αν δεν... Δυο ωρίτσες μόνο. Κι ήδη χάσατε μία σήμερα για πλάκα. Και δεν έγινε και τίποτα.

Κι αν μη τι άλλο είναι μαζεμένες μερικές από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της εποχής μας. Κι ένα εξαιρετικό -λένε- βιβλίο ως καμβάς, παρόλο που είναι αποτυχημένο - πάλι λένε - ως μεταφορά. Σκοτιστήκαμε. Όταν έχεις τη Vanessa Redgrave να ψυχορραγεί, τη Glen Close να θρηνεί και τη Meryl Streep να φιλοσοφεί πάνω στο χρόνο που περνά, οφείλεις να δείξεις σεβασμό. Κι αν είσαι ευσεβής να προσκυνήσεις.

Anyway, εγώ το εξομολογήθηκα κι αμαρτία ουκ έχω. Συγκινήθηκα.

Διπλός καφές δέκα το βράδυ... Κι αυτό γιατί κάποιος μου αδειάζει τα μπουκάλια.


Sunday, March 30, 2008

αφορμές

Αγαπώ τα γελαστά οικεία πρόσωπα που έχω καιρό να δω.
Αγαπώ τα άγνωστα πρόσωπα με τη σπίθα στο βλέμμα.
Αγαπώ τις συνωμοσίες,
τις αυθόρμητες σα γραμμένες ατάκες,
τις σφιχτές ειλικρινείς αγκαλιές...
τα αγγίγματα στους ώμους,
τις δυνατές φωνές στα τραγούδια,
τα πόδια που κρατάνε από μόνα τους το ρυθμό.
Τα ποτήρια κρασί που εναλλάσσονται...
Τα ανυποψίαστα προφίλ που προδίδουν γοητευτικά τους κατόχους τους.
Την καμπύλη ενός λαιμού. Συγκεκριμένου. Κάθε φορά.
Αγαπώ μερικά γιατί. Κι ας είναι αναπάντητα.
Αγαπώ μερικά απρόοπτα με μαγικά αποτελέσματα.
Κάτι χαμόγελα - αινίγματα που κανείς δε σκοτίζεται για τη λύση.
Αγαπώ τους μαύρους κύκλους στον καθρέφτη που σέρνουν ένα "δε βαριέσαι".
Αγαπώ κάτι ανεπαίσθητες συμπτώσεις που τις βλέπουν μόνο μερικοί και τις λένε αφορμές.
Αυτό αγαπώ απ' όλα πιο πολύ:

τις αφορμές.

Thursday, March 27, 2008

Ημερολόγια


Αν έχουν ένα χαρακτηριστικό τα ημερολόγια είναι η αχρονικότητά τους. Μπορεί να ξεκινούν πάντα συγκεκριμένα από κάπου, είναι σαφής όμως η πρόθεσή τους να καταλύσουν το χρόνο σε κάθε του έκφανση. Το «κάπου τότε» φιλοδοξεί από αδιάφορο «δε βαριέσαι» να κατοχυρωθεί στις συνειδήσεις ως ένα μελλοντικό και θρασύτατο «εδώ και τώρα». Μια στιγμιαία σκέψη, φευγαλέα και αέρινη απ’ τη φύση της, τσιμεντώνεται βάναυσα, προκειμένου να σταθεί βράχος ακλόνητος και σίγουρος σε ένα οξύμωρα αβέβαιο μέλλον.

Κι όμως είναι γοητευτικά τα ημερολόγια. Αποκλειστικά και μόνο για τη φιλοδοξία τους να επανεξετάσουν και να επαναπροσδιορίσουν ασήμαντα – λόγω του χρόνου που παρεμβλήθηκε- δεδομένα. Κι ακριβώς αυτό τους το θράσος είναι που ασκεί την ακαταμάχητη τους γοητεία στη θνητή μας περατότητα. Κι η πληγωμένη μας γηράσκουσα ματαιοδοξία κολακεύεται όταν ξανάρχεται σε επαφή με την πρώτη της νιότη και τις υποψίες της για έναν κόσμο που λίγο αργότερα θα γνωρίσει απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις τα Ημερολόγια της Λένας Πλάτωνος, μιας εμβληματικής μορφής της ελληνικής μουσικής σκηνής, που έπειτα από 8 χρόνια απουσίας επιστρέφει με τον διακριτικό κρότο του Elliot, αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο πως η απουσία των χαρισματικών είναι πάντα γόνιμη, ακόμα κι αν αρνείται πεισματικά να πάρει θέση στο μάτι του κυκλώνα.

Η Πλάτωνος με στοιχειωμένη φωνή, ταξιδεύει σε πρόσωπα και καταστάσεις της ζωής της και μας τα αφηγείται. Δεν μας τα χαρίζει, δεν τα εκποιεί, δεν τα μοιράζεται. Απλά περιχαρακώνει την κτήση της μέσα στο χρόνο, καταγράφοντας την αινιγματικά. Τα λόγια της απλά, πυρετικά, σαφή, αεροστεγή, με τις εικόνες τους ξεκάθαρες και θαμπές την ίδια στιγμή. Σκέψεις και στιγμές ασφαλίζονται σε μια χρονοκάψουλα και ρίχνονται σε ένα μουσικό ωκεανό διαφορετικών ασθμάτων κι αναστεναγμών. Σπαράγματα λόγου και αισθημάτων βαφτισμένα σε μια ειλικρίνεια αφοπλιστική. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, καμιά προκαθορισμένη πορεία. Λες και με γυμνά πόδια τρέχει σε χωματένιους κι αγκάθινους δρόμους με μόνο άξονα και στόχο το (άπιαστο) φως.

Η Λένα Πλάτωνος κάνει ακόμα μια στάση ανάμεσά μας, μακριά από γνώμες, υποθέσεις κι εξηγήσεις, σαν να μην υπάρχει αύριο…

Wednesday, March 26, 2008

No surprises



"Ό, τι θυμάσαι χαίρεσαι" θα μου πεις

"Ό, τι θυμάμαι χαίρομαι" θα σου πω...


Sunday, March 23, 2008

sexy



No comment...

tip of the tongue


Ψέμα το κίτρινο φως το σημερινό. Μεγάλο. Καμία αρρώστια πέρα απ' την ίδια την Άνοιξη. Και την Κυριακή της. Βρέθηκα μεσημεριάτικα σε ένα μαγικό καφέ - που κι αν μου το αφηγούνταν δεν θα το πίστευα ότι υπάρχει στο κέντρο- να κατεβάζω τεράστιες ποσότητες ήλιου με μουσική επένδυση από Ella μέχρι Tori κι έναν πολύτιμο τρίτο γαλλικό καφέ με κρουασάν στο πλάι (αυτό έδειξα εγκράτεια και δεν το τίμησα) και καλή παρέα σε ασορτί φόντο μιας υπέροχης ρετρό ταπετσαρίας. Και σκέφτηκα ότι ίσως είναι όμορφη η ζωή τελικά. Μετά συνήλθα. Και κατάλαβα ότι η ζωή κι αν δεν είναι όμορφη τελικά, μπορεί να είναι παράξενη και ανοιχτή σε ενδεχόμενα. Και τη σημερινή διαπίστωση τη χρωστάω στη Μαρία Παρούση και σ' αυτό το ονειρεμένο compilation με τίτλο watermark, που με έκανε χωρίς να το καταλάβω να διασχίσω ολόκληρο το Κολωνάκι με τα πόδια κι αυτά τα βήματα του τρελού και να ψάχνω φανταστικά διαμερίσματα σε πρωτόγνωρα στενά και αδιάκριτες υποθετικές ιστορίες περαστικών. Να κάνω πάλι εκείνες τις παράξενες σκέψεις που όταν έρχονται σηματοδοτούν μια μεγάλη αλλαγή, που άλλοτε με τρομάζει κι άλλοτε με ηρεμεί. (Καμιά φορά ξερνάνε και κάνα στιχάκι). Και να προσπαθώ να αποφασίσω αν είναι πολύ μίζερο να επιστρέψω στην προσφιλή συνήθεια μου του μοναχικού σινεμά. Και να καταλήξω στη σκέψη πως βαρέθηκα το σινεμά. Και γενικά βαρέθηκα. Νομίζω πως το μόνο που θα μου έδινε χαρά σήμερα είναι να περπατάω για ώρες.
Όταν το συνειδητοποίησα πήρα το τρόλει και γύρισα σπίτι...

Saturday, March 22, 2008

the comeback


Θα εξηγούσα, αλλά είναι τόσα πολλά...
και τα συμπεράσματα δεν είναι ακόμα ξεκάθαρα
(υπάρχουν - αλλά δεν είναι ξεκάθαρα)

οπότε:
Σαν να μην έγινε ποτέ
για τον καιρό ας πούμε
τη λύση δε θα βρούμε
όσο κι αν θέλετε πολύ...

(και συνεχίζουμε...)

Wednesday, March 12, 2008

Flu


Αν αυτό δεν είναι ατυχία, τότε τι;
όχι, τί;

(Και ποιος σου 'πε - θα μου πεις - πως οι υπερβάσεις είναι για όλους;)

Περαστικά μας...

By the way...



Έχεις νιώσει ανεξήγητο κρύο και πατρίδα την ίδια στιγμή;


Tuesday, March 11, 2008

poll

Επειδή μια υπέρβαση θα την κάνω, θέλω τα φώτα σας:

Marianne Faithfull:



(by the way προσκυνήστε το θεό Bob Wilson γι' αυτό το διαμάντι)

ή Jane Birkin:




???

Monday, March 10, 2008

Αυτό.


Ένα σκούντημα,
γκρίνια,
καφές στο χέρι,
μια αγκαλιά cd για το δρόμο
ένα μικρό αμάξι
κίνηση
όχι κινητά -
μια στο τόσο,
για τα μηνύματα
ήλιος
στάσεις χωρίς νόημα
θάλασσα
θάλασσα
θάλασσα
μια μικρή, απειροελάχιστη σύμβαση
μελάγχολικό απόγευμα επιστροφής,
απ' αυτά που ακουμπάς το κεφάλι στο μισάνοιχτο παράθυρο,
χαζεύεις τα χιλιόμετρα που φεύγουν και λες: "αυτό είναι"

Νομίζω αυτό είναι,
θα ήταν, έστω...

(Προς το παρόν, καφές και διπλό σινεμα).

Saturday, March 08, 2008

ταξίδι αστραπή


Είδα σήμερα στον ύπνο μου την Αίγινα.

Την Αίγινα των παιδικών μου χρόνων. Σταθερός προορισμός του μυαλού όταν πιέζομαι. Το υποσυνείδητο μου έχει φυλάξει πολύ καλά όλα τα αρώματα, τις γεύσεις, τις αισθήσεις εκείνων των καλοκαιριών και μου τα προβάλει στην πρώτη ώρα ανάγκης.

(άσχετο αλλά χτες βραδάκι καθώς ανέβαινα την Ερμού συνειδητοποίησα ότι τα θλιμμένα βλέμματα και τα αρώματα είναι οι δικές μου αποδράσεις στο -ή απ’ το- χρόνο. Μάλλον αυτό ήταν το εισιτήριο του ταξιδιού).

Anyway, επιστρέφω στην Αίγινα (των παιδικών μου χρόνων) με τον ίδιο μεσημεριανό ήλιο, τη μυρωδιά από τον Ευκάλυπτο και τις φυστικιές, την αλμυρή γεύση της θάλασσας και της fanta χωρίς ανθρακικό αμέσως μετά. Θυμάμαι το πρώτο παγωτό caramelpecan το οποίο έφαγα εκεί ένα μελαγχολικό καλοκαιρινό απόγευμα (ναι – από τότε το ‘χα) κι ένα άλλο blueCuracao που μου έβαψε τη γλώσσα μπλε κι είχα καταχαρεί. Θυμάμαι τόνους περιοδικών από το πρακτορείο ξένου τύπου στο λιμάνι που απαιτούσα να με πηγαίνουν κάθε μέρα, και τα πρώτα movieline και vanity fair που διάβαζα με λεξικά.

Πόσο παράξενο ήταν ότι όλα αυτά πέρασαν σαν αίσθηση σε ένα όνειρο μιας στιγμής χωρίς καν σενάριο; Που περιλάμβανε απλά το γύρο του νησιού με ένα ανοιχτό διθέσιο αυτοκίνητο; Μη φανταστείτε τίποτα πολυτελές. Κάτι σαν τη μαύρη MG του Two for the Road. Με την ίδια συνωμοτική διάθεση του ζεύγους υποπτεύομαι, παρόλο που μόνο εμένα ανακαλώ.

Το θέμα είναι πως μετά από πολύ καιρό ξύπνησα καλά. Με μια αίσθηση πληρότητας και ευδαιμονίας. Άσχετα που όταν ανέτρεξα στα της μέρας επέστρεψα στην πραγματικότητα. Η κούραση κι η ικανοποίηση του ταξιδιού υπήρχε. Μαζί κι η βεβαιότητα πως όταν… έχω κάπου ν’ αποδράσω…

Άραγε που μπορώ να βρω παγωτό BlueCuracao στην Αθήνα;


χχχ


Friday, March 07, 2008

Τάνια στο λέω...


Αν δεν πάω κομμάτια απόψε στο Ginger-ale,
θα στεναχωρηθώ πολύ
!

Thursday, March 06, 2008

Με τον καιρό...



Δε θέλω σχόλια.
Έχει άνοιξη.
Κι είμαι επιρρεπής.

Πάντα ήμουν.
Όμως τώρα έχει άνοιξη
και θα παίζω youtube μέχρι το πρωί

[Bh the way, αν "όλα περνούν με τον καιρό"
η Jane γιατί κλαίει;]

Who will take..?



Το θυμήθηκα χτες,
το ανεβάζω σήμερα

(μήπως τελικά να αναθεωρήσω και να επισκεφτώ τη Marianne?)

Wednesday, March 05, 2008

Painting (in) Athens


Υπάρχει ένας και μοναδικός από τους νέους μας εικαστικούς, που με το που ήρθα σε επαφή (πριν κάνα-δυο χρόνια) με το έργο του το ερωτεύτηκα. Κανονικά όμως.

Ο Νίκος Μόσχος είναι σχεδόν συνομήλικός μου. Ζει και ζωγραφίζει στην Αθήνα. Την Αθήνα την κανονική. Αυτή που βλέπετε όταν γυρνάτε στους δρόμους της σε ανύποπτο χρόνο. Τρομακτική και ταυτόχρονα όμορφη για όποιον την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι (και δεν τσιγκουνεύεται) να της εμπιστευτεί τη μυθολογία του.

Οι ήρωες του Μόσχου είναι καθημερινοί άνθρωποι, του κοντινού του περιβάλλοντος τις πιο πολλές φορές. Άνθρωποι συνηθισμένοι, με το ένα πόδι τους στην πραγματικότητα και το άλλο σε ιπτάμενα πεδία μια μυστικής συνθήκης. Οι αναλογίες τους δεν είναι πάντα οι ίδιες. Τα χαρακτηριστικά και τα μέλη τους φιλτράρονται μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη (θυμίζοντας αρκετές φορές την τέχνη των comics) και παίρνουν το φως της πρόσληψης του δημιουργού τους (και του αποδέκτη τους).

Τα έργα του αποδομούν την κανονικότητα για να την ανασυνθέσουν με μια χιουμοριστικη διάθεση, αλλά συγχρόνως και απόλυτα σαρκαστικά. Ενώ κάποιος μπορεί να χαρακτηρίσει σκοτεινούς τους πίνακες του, ακόμα και οι πιο σκληροί από αυτούς είναι διαπερασμένοι από μια νοσταλγική τρυφερότητα. Λες κι η καλοσύνη κι η ομορφιά αυτού του κόσμου είναι οργανικά δεμένες με τη σκληρότητά του.

Είναι λοιπόν μεγάλη η χαρά μου που αυτή ακριβώς η ματιά θα συναντηθεί με τη δική μας και θα συνοδεύσει έναν κύκλο αστικών (θέλω να ελπίζω) τραγουδιών για την ίδια αυτή πόλη (που στην τελική είναι κάθε πόλη που φιλοξενεί τις μικρές στιγμές μας).

Γνωρίστε τον εδώ κι εδώ

Tuesday, March 04, 2008

Αλεξάνδρας



Η φωνή της καρδιάς μου
(κυριολεκτικά)



Saturday, March 01, 2008

Ήρθε!


Τα συμπτώματα άρχισαν προχτές...
σε ελαφριά μορφή (αλλά θρασύτατα)...
Αρχικά φως. Πολύ φως. Στις 6 το απόγευμα φως...
μετά κάτι μυρωδιές οπωροφόρων...
Το τελικό χτύπημα ήρθε στα καφέ: άνθρωποι έξω... Έξω...
Χωρίς παλτά, πίνουν καφέ, γελάνε, μιλάνε, δεν βιάζονται...

και σήμερα είναι επίσημο...
οι φόβοι κι οι υποψίες επιβεβαιώνονται
ήρθε:



Και πριν μια βδομάδα είχε χιόνι (που και πάλι με αποσυντόνιζε αλλά δεν έχει σημασία)

Ακόμα μια χρονιά δε νομίζω πως είμαι προετοιμασμένος...

Σαμποτάζ επειγόντως!

ΥΓ: Καλό μήνα στους τολμηρούς
ΥΓ2: Ο Ιανός ισχύει γι' απόψε