turtle

με το πααααααααααααααααααααααααααασο σου
κι η ζωή σε περιμένει

(σιιιιιιιιιιγουρα)

versus

Μέχρι που φτάνει η υπερβολή; Όταν βλέπεις τη διαχωριστική γραμμή της λογικής και συνεχίζεις σημαίνει κάτι;

Και πόση αχαριστία κρύβει τέλος πάντων η εμμονή μου να παραβλέπω κάτι καλό όταν συμβαίνει και να εστιάζω σε κάτι που είναι εξ' ορισμού μια μαλακία και μισή.

Θα μπορούσε να υπάρχει ένα παράλληλο blog που να παραθέτει τα όμορφα της ζωής, τα οποία εδώ μέσα έχουν τάση να περιθωριοποιούνται και μια μέρα θα τα πάρουν κι απλά θα σταματήσουν να έρχονται (έρχονται που έρχονται με το σταγονόμετρο)

Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακή ιδέα...

Προς το παρόν ένα από τα χειρότερα hang over κι η χτεσινή χαρά κλειδωμένη στο υπόγειο...

KY78

Τώρα εγώ γι' αυτούς τους τύπους τί να πω; Δεν είμαι αντικειμενικός. Τους λατρεύω απ' την πρώτη στιγμή. Τους λατρεύω γιατί μιλάνε κατευθείαν σε μένα και το σύμπαν μου. Τους λατρεύω γιατί είναι στον κόσμο τους. Γιατί το κέντρο τους δεν είναι η Αθήνα. Γιατί τους έχω ταυτίσει με την Κέρκυρα, την οποία ερωτεύτηκα τόσο πολύ φέτος. Κι είναι σαν να τους κατάλαβα λίγο περισσότερο. Τους λατρεύω για τις λέξεις τους και τις μουσικές τους. Γιατί τους νιώθω συγγενείς κι ας μην τους έχω συναντήσει ποτέ.

Μετά τη φτηνή ποπ για την Ελίτ, οι Κόρε.Ύδρο επιστρέφουν με όλη την αλήθεια για τα παιδιά του '78. Κι είναι ο, τι πιο ενδιαφέρον και συγκινητικό έχει να επιδείξει αυτή τη στιγμή η ελληνική δισκογραφία. Αδιαπραγμάτευτα.

Δεν ξέρω τί περισσότερο μπορώ να γράψω. Θα ήθελα να γράψω όλους τους στίχους τους απ' την αρχή ως το τέλος. Θα ήθελα να σου μιλάω ώρες με ενθουσιασμό. Θα ήθελα να σου κάνω δώρο το album τους και να σου κλείσω το μάτι με νόημα.

Αν δεν τους έχεις ψάξει, γνώρισε τους εδώ

Glee!

Για το Glee! του Ryan-Nip/Tuck-Murphy σου έχω μιλήσει εδώ

Επιτέλους προβλήθηκε ο πιλότος!

Losers όλου του κόσμου ενωθείτε!
[έχουμε όνειρα να εκπληρώσουμε]

Secret Journal

Μεγάλη Τετάρτη 2008: Τρόλει 5 ανηφορίζει τη Θησέως προς Κέντρο. «Με τσιγάρα βαριά/και φτερό την καρδιά/ πάντα φεύγω». Η Ιστορία της ζωής μου. Έχει προηγηθεί συζήτηση. Θεμάκο μια ζωή τα ίδια εμείς. Κοινός κώδικάς.

Παραμονή Ανάστασης: Τηλέφωνο: «Άκου αυτό». Νομίζω το ‘χω. «Τι κατάλαβαν, τί; Από μένα;» Αυτό είναι! Η σαντέζα δακρύζει: «λες και τα μυστικά/τα κρατούσα κρυφά/ για να μείνουν κρυμένα». Αυτό είναι παιδιά. Αυτό είμαι...

Καλοκαίρι 2008: Ναύτης στα χανιά. Καφές στο λιμάνι. Τετραπλό Sms: Κοίτα εγώ, αν θες να ξέρεις... Λίγες ώρες μετά: «Θέλω ν’ ακούσεις κάτι. Βρες ένα internet-café”. Με ακουστικά στ’ αφτιά χιλιόμετρα μακριά τους: “Του το κρατάω αυτού του κόσμου/ που δε μου ανήκει ο εαυτός μου”. Φαντάσου το με χορωδία στο ρεφρέν. Να βρεθούμε κι οι τρεις. Δε θα ‘χε πλάκα;

Νοέμβριος 2008: Φαγητό με Χρήστο. “Έχω πρόταση”. Το πρώτο τραγούδι της χρονιάς για τον Μελωδία. “Στρωθείτε και κάντε το”. Πως λές αντίο σε ένα χρόνο; Πως λες καλώς ήρθες σε έναν άλλον; Με έναν απολογισμό. Με τα ταξίδια που έγιναν κι αυτά που δεν… Η σαντέζα ένα αεράκι που φέρνει όλο τον πόνο και την ευτυχία ενός κατακτημένου “ε, και;”

Πρωτοχρονιά 2009: 00.01 Σκοπιά. Sms: «Που είσαι; μας λείπεις;», «Αγάπη μου, θα περάσει. Αύριο θα είμαστε μαζί. Σ’αγαπώ». Εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο... από ένα σημείο στην Πειραική, σε ένα παγωμένο φυλάκιο.

Μάιος 2009: Αγωνία, άγχος, πρόβες εξαντλητικές. Νέος χώρος. Τα βίντεο δουλεύουν; Ο Παντελής αγχωμένος. Ο κόσμος αρχίζει να μπαίνει. Τα φώτα χαμηλώνουν. Ο θέμης δίνει τόνο. Στην οθόνη άνθρωποι πηγαινοέρχονται κάπου στο Παρίσι (Νατάσσα, το ταξίδι μας). Η Σαντέζα εμφανίζεται: “Η παρηγοριά σου/ οι μουσικές τα θέατρα...» Γράφτηκε λίγο παραπάνω, στη Σταδίου. Σας έχω βρει και δε σας χάνω. Ενεργοποιείται το μυστικό ενεργειακό τρίγωνο: πιάνο-σκηνή-κονσόλα. Μέσα σε όλο αυτό τον κόσμο, επικοινωνούμε κρυφά σε μια μικρή συνομωσία: 2 αγόρια κι ένα κορίτσι: Τρία μυστικά.

[Το ημερολόγιο των 3 μυστικών μαζί με μια συνέντευξη της σαντέζας στο Δίφωνο που κυκλοφορεί]

Nine

Μετράω αντίστροφα 2 χρόνια τουλάχιστον. Από τότε που ανακοινώθηκε. Το φαντασιώνομαι σε απανωτά post. Postαρα φωτό από τα γυρίσματα, αλλαγές καστ, υποθετικές μεταφράσεις των τραγουδιών, τις πρώτες press pic. Ο αθεόφοβος sugarproof με αιφνιδίασε ακόμα μία και με έπιασε στον ύπνο. Του το κλέβω και στο δείχνω. Νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι. Παραδέξου το.

the end

Από σήμερα ο Gene Kelly κι η Francoise Dorleac, βγαίνουν από το λευκό κεφάλι μου και ξεχύνονται ξανά ελεύθεροι στους δρόμους της Αθήνας. Ένας χρόνος. Ακριβώς.

Αν σας προσπεράσουν χορεύοντας μην εκπλαγείτε. Είναι σχεδόν ευτυχισμένοι.

click here

[αυτά λέμε "του χρόνου τέτοια μέρα"]

Hope

There's a ghost on the horizon
When I go to bed
How can I fall asleep at night
How will I rest my head

Oh I'm scared of the middle place
Between light and nowhere
I don't want to be the one
Left in there, left in there

MayMoon

Γι’ αυτό γεμίζει μια στο τόσο το φεγγάρι
Για να του φορτώνουμε τα πάντα.
Για να μη φταίμε
Μια στο τόσο...

Να προσέχεις απόψε, ακούς;
Κι απόψε που δε φταις –
να προσέχεις λίγο παραπάνω.

Marxist Theory

Οι περισσότερες σχέσεις τελειώνουν εντελώς μαρξιστικά. Με ένα Groucho κι ένα Harpo:

Ο ένας λέει συνέχεια εξυπνάδες, κι ο άλλος τρωει τις τούμπες και δε βγάζει τσιμουδιά...

Synecdoche,NY

Άλλη μια ταινία για το χρόνο και τη σχέση μας μαζί του. Κι άλλη μια ταινία για τα όνειρα και τους ανθρώπους της ζωής μας. Για τον άγνωστο Εαυτό και την αγωνία του Θανάτου. Ο Kauffman το έκανε ακόμα μία το θαύμα του κι έφτιαξε ένα (σχεδόν) αριστούργημα - για όλα τα παραπάνω και για το σουρεάλ σύμπαν κατατεθέν του. Ο ψηλός λέει πως τον κούρασε. Εμένα με παρέσυρε τόσο πολύ στον παραλογισμό του που θα μπορούσα να το παρακολουθώ, για ώρες ακόμα, σαν προέκταση της ζωής μου. Αν κι εσύ νιώθεις πως η ζωή σου έχει αρχίσει να χάνει τη λογική της και να περνά σε μια άλλη σφαίρα, ίσως στην εξαίσια ερμηνεία του αγαπημένου Philip Seymour Hoffman βρεις μια πειστική συνεκδοχή του εαυτού σου.

πλειλιστ

Για όσους έχασαν τη χτεσινή συλλεκτική μου ραδιοφωνική εκπομπή, κι έχουν περιέργεια, τα τραγούδια που ακούστηκαν είναι τα εξής:

• The Sound of Silence - Simon and the Garfunkel
• Diamonds and Rust - Joan Baez
• Windmills of your mind - Dusty Springfield
• Wild is the Wind - Nina Simone
• Too many of my Yesterays - Peter Hammil
• Rock n' Roll Suicide - David Bowie
• Love will tear us apart - Joy Division

• Με το καλοκαίρι μάλωσα - Αφροδίτη Μάνου / Νατάσσα Μποφίλιου
• Ο Άγγελος στη γη - Μαρία Βουμβάκη
• Άνοιξη - Γιάννης Παλαμίδας
• Έκπτωση - Κωνσταντίνος Βήτα
• Δεν είσαι εσύ - Δήμητρα Γαλάνη
• Τα ήσυχα βράδια - Αρλέτα
• Άδωνις - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
• Χάθηκα μέσα στη ζωή μου - Τζένη Καρέζη

• Going to a Town - Rufus Wainwright
• Far Away - Martha Wainwright
• Broken Bicycles - Tom Waits
• Autumn Leaves - Eva Cassidy
• Luv - Travis
• In Search of Peter Pan - Kate Bush
• Troubled Waters - Cat Power

• Cripple and the Starfish - Antony and the Johnsons
• Crucify - Tori Amos
• U-turn (Lily) - AaRON
• Lilac Wine - Jeff Buckley
• Where the Wild Roses Grow - Nick Cave / Kylie Minogue
• Who will love me now - P.J Harvey
• Into the Night - Julee Cruise

Οι εξαιρετικές πρόζες μου χάθηκαν για πάντα στην ιστορία, αλλά μεταξύ μας, καλύτερα, καθώς ειπώθηκαν... βαριές κουβέντες.

Όσοι πάντως είστε πιστοί του jirashimoσπιτου θα θυμάστε πως οι ιστορίες που συνοδεύουν κάθε ένα από τα παραπάνω τραγούδια έχουν δημοσιευτεί εδώ μέσα σε ανύποπτο χρόνο.

Άντε καλή μας Κυριακή και εις άλλα με Υγεία...

D-J(irashimosu)

Απόψε 22.00-00.00 το B' Πρόγραμμα στους 103,7 μου έκανε την τιμή να μου παραχωρήσει ένα 2ωρο στο πρώτο Σάββατο του Μαίου να το γεμίσω με τα τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωή μου. Αν δεν έχεις κάτι καλύτερο...

Brenthis

Από τις μαγικές στιγμές που είσαι σε απόσταση αναπνοής από ένα μύθο. Γιατί η Λένα Πλάτωνος αυτό ακριβώς είναι. Θες για την προσωπική μου μυθολογία, την αιρετική και αρκούντως παραβατική; Το δέχομαι. (Αν κι ευτυχώς στην περίπτωση Πλάτωνος νομίζω το μύθο τον ασπάζονται πολλοί).

Κύτταρο, Βράδυ Πέμπτης, μετά από δύσκολη μέρα, για να τιμήσω μια από τις γυναίκες που με έκαναν να συγκινηθώ με την ελληνική μουσική σε (αφελείς) εποχές που καταδίκαζα μουσικά αδιακρίτως κάθε τι ελληνικό ως άσχετο με τα βιώματα μου.

Η Πλάτωνος εκεί, να φιλτράρει από το πιάνο της, σαν από μέσα της, κάθε ήχο και αίσθημα που ερχόταν στην πλατεία. Ο Βούδας μιας γενιάς, όπως σχολίασε εύστοχα η γιατρός μου. Κι από μέσα της να ξεχύνονται όλοι οι ήχοι, οι λέξεις, οι φράσεις, τα αισθήματα εκατοντάδων προσωπικών μου ακροάσεων.

Το αγαπημένο Σαμποτάζ (που όταν το πρωτοάκουσα στην εφηβεία μου με διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα), ο Καρυωτάκης της μελαγχολίας, τα υπερ-αστικά Γκάλοπ και Μάσκες Ηλίου, τα πρόσφατα Ημερολόγια, μ' εκείνη τη μαγική βραδιά ακρόασης με τη Σαντέζα στην κουζίνα πριν κάνα-δυο χρόνια.

Κι η γνωριμία μας στο τέλος, που μόνο που δεν κλάψαμε με τα άλλα δυο χαζά, όταν βγήκαμε από τα καμαρίνια. Κι η τιμή μας που μπήκαμε να προσκυνήσουμε με σκυμμένο κεφάλι και ξεχάσαμε αμέσως όλη τη μιζέρια και την κακία των παρασκηνίων που συναντάμε τα τελευταία χρόνια. Και που θυμηθήκαμε γιατί κάνουμε αυτό που λέμε ο τι κάνουμε: Για μερικούς ανθρώπους, που είμαστε τόσο εμείς τελικά, που όταν τους συναντάμε από κοντά είναι σαν να γυρίζει σε μας ένα κομμάτι του εαυτού μας που έλειπε καιρό.

10 βραδιές στο Κύτταρο. 8 ακόμα. Τετάρτες Πέμπτες. Χωρίς πολλά λόγια. Πας τρέχοντας.