Brenthis

Από τις μαγικές στιγμές που είσαι σε απόσταση αναπνοής από ένα μύθο. Γιατί η Λένα Πλάτωνος αυτό ακριβώς είναι. Θες για την προσωπική μου μυθολογία, την αιρετική και αρκούντως παραβατική; Το δέχομαι. (Αν κι ευτυχώς στην περίπτωση Πλάτωνος νομίζω το μύθο τον ασπάζονται πολλοί).

Κύτταρο, Βράδυ Πέμπτης, μετά από δύσκολη μέρα, για να τιμήσω μια από τις γυναίκες που με έκαναν να συγκινηθώ με την ελληνική μουσική σε (αφελείς) εποχές που καταδίκαζα μουσικά αδιακρίτως κάθε τι ελληνικό ως άσχετο με τα βιώματα μου.

Η Πλάτωνος εκεί, να φιλτράρει από το πιάνο της, σαν από μέσα της, κάθε ήχο και αίσθημα που ερχόταν στην πλατεία. Ο Βούδας μιας γενιάς, όπως σχολίασε εύστοχα η γιατρός μου. Κι από μέσα της να ξεχύνονται όλοι οι ήχοι, οι λέξεις, οι φράσεις, τα αισθήματα εκατοντάδων προσωπικών μου ακροάσεων.

Το αγαπημένο Σαμποτάζ (που όταν το πρωτοάκουσα στην εφηβεία μου με διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα), ο Καρυωτάκης της μελαγχολίας, τα υπερ-αστικά Γκάλοπ και Μάσκες Ηλίου, τα πρόσφατα Ημερολόγια, μ' εκείνη τη μαγική βραδιά ακρόασης με τη Σαντέζα στην κουζίνα πριν κάνα-δυο χρόνια.

Κι η γνωριμία μας στο τέλος, που μόνο που δεν κλάψαμε με τα άλλα δυο χαζά, όταν βγήκαμε από τα καμαρίνια. Κι η τιμή μας που μπήκαμε να προσκυνήσουμε με σκυμμένο κεφάλι και ξεχάσαμε αμέσως όλη τη μιζέρια και την κακία των παρασκηνίων που συναντάμε τα τελευταία χρόνια. Και που θυμηθήκαμε γιατί κάνουμε αυτό που λέμε ο τι κάνουμε: Για μερικούς ανθρώπους, που είμαστε τόσο εμείς τελικά, που όταν τους συναντάμε από κοντά είναι σαν να γυρίζει σε μας ένα κομμάτι του εαυτού μας που έλειπε καιρό.

10 βραδιές στο Κύτταρο. 8 ακόμα. Τετάρτες Πέμπτες. Χωρίς πολλά λόγια. Πας τρέχοντας.