I love you

Με προσκάλεσαν (τί καλά!) σε ένα blogo-παίχνιδο που με έφερε αντιμέτωπο με μια ζοφερή αλήθεια!

Οι κανονισμοί λένε να βρω και να δηλώσω τα 2 τραγούδια με τα οποία θα έλεγα "σ' αγαπώ".

Με μια σύντομη αναζήτηση στη μνήμη μου την ανάπηρη κατέληξα ότι όλα τα ερωτοτράγουδα που έχω χρησιμοποιήσει κατά καιρούς είναι της μαύρης κατάθλας. (Μάλλον αποσκοπούσα στον οίκτο... δεν εξηγείται αλλιώς...)

Επειδή όμως βρίσκομαι σε μια φάση αναδιαμόρφωσης του δημόσιου προφίλ μου αφήνω έξω τη Nina, την Tori, κάτι καντάτες του Μπαχ και επικεντρώνομαι σε άλλη βάση...

Σ' αγαπώ λοιπόν με:

και:

Εν τω μεταξύ αν αγαπήσω ποτέ έτσι, εκτός του οτι μετακομίζω στη Disneyland θα σκοτώσω εν ψυχρώ τον πρώτο γκρίζο άνθρωπο που θα με ξυπνήσει!

Αντώνη, Θέμη, Κώστα, Sugarproof, Διά χριστόν σαλέ play (με μέτρο και σύνεση παιδιά μου)!

Η Κίνηση

Η αρμονία τελικά είναι μια αρετή πλήρως αφομοιωμένη από ένα ασκημένο στην ομορφιά και την αυτοπειθαρχία σώμα. Κι ευτυχώς αφοπλιστικά αναγνωρίσιμη.

Εξηγούμαι:

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω παράσταση στο πλευρό μεγάλης - μέγιστης- πρωταγωνίστριας του θεάτρου μας (και προσωπικής μου αδυναμίας) προχωρημένης μάλιστα ηλικίας (όχι ότι σημαίνει κάτι...)

Κάποια στιγμή, λίγο πριν το τρίτο κουδούνι, η ταξιθέτρια της ζήτησε να δει την πρόσκληση. Ο τρόπος που σήκωσε τα μάτια να την κοιτάξει, το πως άνοιξε την τσάντα της και -κυρίως- πως χορογράφησε (εντελώς φυσικά) την επιστροφή του εισιτηρίου της, πλημμύρισαν θέατρο την πλατεία.

Ολόκληρη η παράσταση που ακολούθησε δεν μπόρεσε με όλους τους φωτισμούς τα κοστούμια, τη μουσική, το κείμενο να συναγωνιστεί τη θεατρικότητα μιας τόσο απλής κίνησης...

Μαγεία, μαγεία, μαγεία...

(με τα πιο αγνά υλικά πραγματικότητας)

Ανακοινώσεις

Έτοιμοι! Είμαστε έτοιμοι! Ακούτε κόσμε;;;

Μας τραγουδήσαμε ακόμη μια φορά και γι' απόδειξη το δισκογραφήσαμε.

Το νέο μας μικρό τιτλοφορείται "Μέχρι το τέλος..." μιλάει με λέξεις δικές μου, τραγουδάει σε μελωδίες του Θεμάκου και μας πετάει στα πατώματα με τη φωνή της Νατασσούλας.

10 ολοκαίνουργια τραγούδια (+bonus 2 που οι πιστοί τα ξέρετε) κυκλοφορούν μέσα στις επόμενες μέρες στα δισκοπωλεία από τη Μικρή Άρκτο.

Για μια μικρή πρόγευση συντονιστείτε απόψε τα μεσάνυχτα στη Στέλλα Βλαχογιάννη και στο ραδιοφωνικό Ιατρείο Ασμάτων της (Δεύτερο Πρόγραμμα - 103,7) να σας συστηθούν τα 2 από τα 10.

Για μια μεγαλύτερη πρόγευση από αυτό το Σάββατο 1η Μαρτίου και για κάθε Σάββατο του Μάρτη και του Απρίλη η Νατάσσα τραγουδάει για δεύτερη χρονιά με το δικό μας (παράδοξο) τρόπο την Άνοιξη στη μικρή σκηνούλα του Ιανού.

Όσοι άπιστοι προσέλθετε (να γνωριστούμε)- οι πιστοί είστε ήδη εκεί;-)

God Bless Cine+

Λοιπόν εγώ την έχω καταβρεί με το cine+
Η σχέση μας είναι επίσημη. Διότι που αλλού Δευτέρα μεσημέρι μπορείς να στρέψεις το γκρίζο βλέμμα σου και να δεις Χολιγουντιανό μιούζικαλ;;; KAI μάλιστα χωρίς διαφημίσεις και άλλες διακοπές!

Και πέρα από αυτό, ο νέος μου ψηφιακός έρωτας φαίνεται να μοιράζεται απόλυτα και τις απόψεις μου για τα σαββατόβραδα που λένε: εγκλεισμός και κλασικό σινεμά. Και να 'σου σήμερα, Σάββατο βράδυ 9.05 (πιο prime time δεν έχει) να μου προβάλει το υπέροχο, αγαπησιάρικο και (δυστυχώς) υποτιμημένο Two for the Road του Stanley Donen.

Πράγμα που σημαίνει: μιάμιση ώρα με την λατρεμένη Audrey Hepburn του 1967 να υγραίνει την οθόνη μου με το πιο μελαγχολικό βλέμμα του παγκόσμιου σινεμά (εντάξει - ίσως υπερβάλλω αλλά είναι γνωστό τοις πάσι πως μου αρέσει να υπερβάλλω) εξαπολύοντας δηλητηριώδεις ατάκες για το γάμο, τις σχέσεις, το sex και αμφισβητώντας διαρκώς τη μονιμότητα του ανθρώπινου "για πάντα"...

Ά είχε και υπέροχα αμάξια (ερωτεύτηκα μια κλασική μαύρη MG), ένα από τα καλύτερα score του θεού Henry Mancini, την πανέμορφη Jacqueline Bisset σε μια από τις πρώτες της εμφανίσεις και το κυριότερο, τον Albert Finney με μαλλιά...

Μη με ψάχνετε πια τα Σάββατα... τα μοιράζομαι...

Snow

Από το πρωί γυρίζει στο κεφάλι μου και στη διάθεση μου το Winter Kills των Yazoo

Όμως δε μπορώ να παραχωρήσω την ησυχία του χιονιού σε κάτι άλλο απ' το:

When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed
I tell you that Ill always want you near
You say that things change my dear

Οπότε Tori, η σιωπή έξω απ' το παράθυρο, ακόμα μια φορά, στη διάθεσή σου:

Ιδού...

ένας από τους λόγους που διασκεδάζω απίστευτα με το myspace:


(This could be the beginning of a beautiful friendship)

Strange...

Κι απ’ το Soul στο Barrio κι από κει πάλι στο Soul και μετά κάπου που δεν μπορώ να πω γιατί έχουμε και μια αξιοπρέπεια να διαφυλάξουμε, το συμπέρασμα είναι ένα:

Ωραία η φασαρία, ωραίοι οι αθώοι κι ύποπτοι καπνοί, ωραία (καμιά φορά) και τα στριμωξίδια με δεκάδες άγνωστους ανθρώπους, μια χαρά και τα περιστασιακά φιλιά των party που ψάχνει η Σ. αλλά σαν ένα ποτήρι κρασί σε ένα όμορφο, σκοτεινό και ήσυχο μέρος με sexy μουσική και κατάλληλη παρέα, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να εντοπίσω στον κατάλογο των εναλλακτικών μου.

Κι αυτό που με χαροποιεί, για να συνδέσω το παρόν με το προηγούμενο post, είναι πως ακόμα κι αν αυτό δείχνει ότι μεγαλώνω, τουλάχιστον εμπίπτει στις συνειδητές επιλογές μου, πράγμα που σημαίνει πως εκεί που πηγαίνω δε θα είμαι εντελώς ξένος.

Κλείνω με το επισήμως πιο sexy τραγούδι της ζωής μου, το οποίο τελευταία το συναντάω συνεχώς μπροστά μου και το χαίρομαι κάθε φορά το ίδιο (- χτες βέβαια το χάρηκα λίγο περισσότερο).

Και το θέλω ακριβώς σ’ αυτή τη σκηνή του Frantic με την Emmanuelle Seigner να γεμίζει αμηχανία τον συνάδερφο Harrison Ford.

Όχι κι άσχημα για πρωί Σαββάτου, πριν καν πιω καφέ…

Γερνάω...

Έχω κι άλλες ενδείξεις. Δεν είναι μόνο η Bossa Nova. Όμως στο REX βρέθηκα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, σε μια φάση ενδοσκόπησης του στιλ: «συγνώμη κύριε ποιος είστε και τι θέλετε στο σώμα μου». Κι από εντελώς άλλους δρόμους από αυτούς που θα χαροποιούσαν τον Κωνσταντίνο Ρήγο, κατέληξα να αναρωτιέμαι τι είναι η ζωή, ο έρωτας, ο χρόνος που περνάει…

Εξηγούμαι:

Αν εγώ το ‘βλεπα αυτό όχι πολύ καιρό πριν, θα το χαιρόμουν 1964 φορές περισσότερο: και χαζοχαρούμενα τραγουδάκια είχε (η Eydie Gorme επέστρεφε κάθε τρεις και λίγο), και λαμπερά 60s κοστούμια, και εντυπωσιακά kitsch-ish (κι όχι kitsch) σκηνικά και καλούς ηθοποιούς, και καλούς χορευτές και μια ζωντανή latin band που κεντούσε (σε λατρεμένα standards του Jobim) και τη Μαρία Ναυπλιώτου (μου) να δίνει ζωή σε όση αρμονία μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους, και, και, και…

Και;

Και τίποτα… Βαρέθηκα. Είχα γκρίνια. Ένιωθα κούραση και θλίψη. Και δεν έφταιγε η παράσταση (μάλλον), αλλά μια ουσία που πιθανώς στέρεψε στον οργανισμό μου και δεν ξέρω πως λέγεται να την αναζητήσω κάπου. Την αποδίδω απλά στο χρόνο που περνάει και σε σκονίζει και ξαφνικά ένα πάρτι δεν είναι μόνο ένα πάρτι, και μια βραδινή έξοδος δεν είναι απλά μια βραδινή έξοδος που απλά προηγείται χρονικά της επόμενης και φλερτ δεν είναι φλερτ και σχέση δεν είναι σχέση και μεθύσι είναι χειρότερο hang over και συνάχι είναι το τέλος του κόσμου.

Όποια και να είναι η αιτία της μελαγχολίας, αντί να θέλω να κατέβω στο πάρτι που είχε στηθεί, το μόνο ήθελα να πάω για ύπνο και ν’ αφήσω όλους τους άλλους να ξεσαλώνουν και να ερωτεύονται στην Avenida Atlantica…

Τσάι αντί για Caipirinha (Πως λέμε song instead of a kiss)

Μήπως τελικά αυτή είναι η φυσική εξέλιξη; Κι αν ναι, εγώ γιατί πηγαίνω του σκοτωμού;

Eydie πάμε άλλη μια, μπας και:

Space Dementia

Δεν έχει λόγια... Ανοίγετε ηχεία και ανεβαίνετε δυο σκαλιά πιο πάνω:



{μεγαλείο}

Persona+

Ξημερώματα παρακολούθησα στο cine+ την Persona του Bergman. Ελληνική τηλεόραση και σινεφίλ θέαση είναι δυο έννοιες που τις έχω διαχωρίσει (ευτυχώς) από καιρό. Για την ψυχική μου ηρεμία και μόνο. Και γιατί σπάνια καταφέρνεις να μπεις στο κλίμα μιας ταινίας τις ώρες που την προβάλουν (όσο πιο καλή τόσο πιο αργά – τηλεοπτικός νόμος) αλλά κι απ’ τις απανωτές διακοπές για διαφημίσεις (σε ποιο σύμπαν να τρυπώσεις όταν σου πετάγεται από πουθενά το tele-marketing και το trailer από το κυριακάτικο τραπέζι). Χτες όμως είπα να κάνω μια υποχώρηση για να εγκαινιάσω το νέο ψηφιακό δέκτη μου – διαφημίσεις έτσι κι αλλιώς στα ψηφιακά δεν υπάρχουν. Κι ευτυχώς, γιατί ακόμα μια φορά ενθουσιάστηκα απ’ την ικανότητα του Σουηδού να φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο.

Ο Bergman (μαζί με το Fellini και κάνα - δυο άλλους νεαρούς) έχουν τη μαγική ικανότητα να συνομιλούν μαζί σου σε νέα βάση κάθε φορά που αναμετριέσαι μαζί τους. Όσες φορές κι αν δεις και ξαναδείς μια ταινία τους, έχεις την αίσθηση πως συναντιέσαι με ένα παλιό γνωστό και κουβεντιάζεις για ολοκαίνουργια θέματα. Αν κρατούσα σημειώσεις από ταινίες σαν την persona πιστεύω πως κάθε φορά θα τις έσκιζα και θα ξεκινούσα απ’ την αρχή.

Σε μια απλούστατη αφήγηση, ο Bergman καταπιάνεται με μια ψυχαναλυτική σπουδή απίστευτης ακρίβειας. Η νοσοκόμα Άλμα, η Ηθοποιός Ελίζαμπετ, η Ηλέκτρα που τη στοιχειώνει, η διαφορά δυναμικού ανάμεσα στις δυο γυναίκες, η ανασφάλεια, ο θαυμασμός, η όσμωση, η ταύτιση, ο φθόνος, η ειρωνεία, η αυτοσυντήρηση, η εκδίκηση, η απώλεια, αναβλύζουν από έναν κρατήρα που δε λέει να σταματήσει.

Κι όλα τα παραπάνω σε 85 μόλις λεπτά, κινηματογραφημένα μαγικά από τον σταθερό διευθυντή φωτογραφίας του Bergman από το 60 και μετά, Sven Nykvist με τον ήλιο του μεσονυχτίου να στοιχειώνει τα πλάνα και να ταυτίζει τις δυο ηρωίδες με έναν τρόπο ανεπανάληπτο.

Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στην Persona είναι το πόσο διαχρονική παραμένει αισθητικά. Πέρα από τη γραμμή κινηματογράφησης που ίσως έχει πια ξεπεραστεί - από την άποψη της μίμησης (παρόλο που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι αυτά τα πλάνα ήταν σύλληψη ενός ανθρώπου το 1966), οι εικόνες της αφορούν στο σήμερα και το αύριο όσο και στο χτες (και το προχτές). Η Liv Ullmann κι η Bibi Andersson, απογυμνωμένες από κάθε στοιχείο που θα τις φυλάκιζε σε μια συγκεκριμένη εποχή, και με έναν υποκριτικό κώδικα υπερσύγχρονο, ερμηνεύουν σχεδόν παραβολικά την ψυχολογική αστάθεια του ανθρώπου που καλείται ακούσια να συνυπάρξει κι έχει την τάση να γοητεύεται (και να συνθλίβεται) απ’ ο, τι απέχει.

Respect χωρίς δεύτερη κουβέντα στον φαροφύλακα της ψυχής μου! Αλλά πόσο πρέπει να τον αγαπά κανείς για να το ξενυχτίσει (ή ξημερώσει) ως τις 4 παρά τα ξημερώματα για να τον απολαύσει; Φάουλ! Εκεί που πάω να τη συμπαθήσω την ελληνική τηλεόραση μου το χαλάει…

Attend the tale...

Για το Stephen Sondheim αρνούμαι να πω το οτιδήποτε.
Για μένα είναι θρησκεία. Τόσο απλά.

Το Sweeney Todd επίσης. Το αγάπησα με την Angela Lansbury και τον Len Cariou και το λάτρεψα με την Patti Lupone και τον Michael Cerveris

Μαζί με το Company, το Passion και το Little Night Music είναι στα βέβηλα εικονίσματα μου.

Ο Tim Burton μοιάζει ο ιδανικός. Ο Johnny κι η Helena Bonham επίσης (αν και προτιμούσα την Patti για Mrs Lovett)

Δεν έχω ψάξει τίποτα, πέρα από το trailer που βλέπετε, κι αυτό για να ζήσω τη μαγεία ανυποψίαστος (και καλά) στο σίνεμα. Ξέρετε, στις πρώτες σειρές...

Μετράμε αντίστροφα μέχρι την ερχόμενη Πέμπτη. Με ξυραφιές...

P.S: Pie anyone?