Τρίτο Στεφάνι

Το τρίτο στεφάνι δεν είναι ένα απλό λογοτεχνικό έργο. Η αξία του πάει πέρα απ' αυτό. Το τρίτο στεφάνι είναι συμπυκνωμένες όλες οι παιδικές μας κρυφές ωτακουστίες σε ιστορίες που "δεν είναι για παιδιά". Είναι η εφιαλτική συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος που ζουν οι "μεγάλοι" είναι πιο σκοτεινός και ύποπτος, κατοικημένος από τέρατα , δαίμονες και φόβους. Η Νίνα, η Εκάβη, η Ελένη είναι όλες μητρικές φιγούρες, γνώριμες αγκαλιές που ασφαλίζουν και πνίγουν με εναλλαγές αστραπής.

Κι ο μικρός Άκης είμαστε όλοι εμείς, που νομίζαμε ότι μπορούμε να κλέψουμε ιστορίες και ψυχές, να τις κρύψουμε σε γραφτά, έργα και τραγούδια και να μείνουμε ατιμώρητοι...

Παραμ-παμ-παμ...

Σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα τραγουδούσαν και θα χόρευαν στους δρόμους θα είχα σοβαρές πιθανότητες να είμαι ευτυχισμένος.

(εκτός κι αν με άγχωναν ψυχαναγκαστικά οι χορογραφίες και τα φάλτσα.)

απογοήτευση

“‘Be On Your Own’ is a song that made me very proud when I wrote it the first time,” Yeston admitted. “It always had a wonderful and scathing effect on stage, but, as I have said, you need action in a film. Film is far more literal and far more specific than a stage show. No matter how detailed the set of a stage show is, it could never be as detailed as actually being in an actual place in a movie. You see the details of every room, you see the props, you see the lights. You are meant to accept this as literally the real world, whereas in theatre we give you a white tile set or a unit set in the abstract and we ask you to use your imagination. Because film is more literal, you really do have to go farther out on a limb to become theatrical.”

Ο Μaury Yeston εξηγεί τους λόγους για τους οποίους σκότωσε έναν αθώο jirashimosu στερώντας από το Nine το βασικότερο λόγο που θα το έκανε ένα από τα πιο συγκινητικά δώρα της φετινής χρονιάς.

Για την ιστορία (και την τραγική ειρωνεία) , έτσι ανακοίνωσα το Nine λίγους μήνες πριν:

Luisa whispers

Και ιδού η σαχλαμάρα που το αντικατέστησε:

πλέιλιστ

Πάει κι αυτό! Τζάμπα το άγχος κι η αγωνία. Ωραία και κινηματογραφικά περάσαμε κι αυτό το απόγευμα Κυριακής με αγαπημένα τραγούδια και καλή παρέα. Κι επειδή πολλοί μου ζητήσατε playlist, ορίστε τι ακούστηκε στον Μελωδία σήμερα την 22α Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2009. Όσοι δεν με ακούσατε να παρλάρω, κατά γενική ομολογία, χάσατε...

• Έγινε παρεξήγηση (Ορχ.)- Μάνος Χατζιδάκις
• Εδώ μιλάνε για λατρεία - Κορε. Υδρο.
• Pale Horses - Moby
• Πέμπτος όροφος - Τάνια Τσανακλίδου
• Αυστραλία - Χάρις Αλεξίου
• Έκπτωση - Κωνσταντίνος Βήτα
• Have you noticed? - Lolek

• Ιδανικές φωνές - Έλλη Λαμπέτη
• Το τραγούδι της Νύχτας - Φλέρυ Νταντωνάκη
• Wild is the Wind - Nina Simone
• The Windmills of your mind - Dusty Springfield
• Το τυχερό αστέρι - Γιάννης Παλαμίδας
• You are my world - Cilla Black

• C' est a Hambourg - Martha Wainwright
• Η μελωδία της λατέρνας - Μάνος Χατζιδάκις
• Έγινε παρεξήγηση - Μελίνα Μερκούρη
• Love for Sale - Billie Holiday
• Les Parapluies de Cherbourg (Finale) - Michel Legrand
• Mon Dieu - Edith Piaf
• Ώρα αναχωρήσεως - Βίκυ Μοσχολιού
• The train leaves at eight - The Walkabouts

• Que Linda Manito - Catalina Sandino Moreno
• Tajabone - Ismael Lo
• Δράκος - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
• Plus fort que nous - Francis Lai
• Μην πάμε απόψε πουθενά - Δήμητρα Γαλάνη
• Sailor's Accordion - Peer Raben
• Amsterdam - Ute Lemper
• Maruzzella - Mina
• Μαρόκο - Έλλη Πασπαλά

[Επί τη ευκαιρία να σας ευχαριστήσω για τα τρυφερά μηνύματα και τα τηλέφωνα. όμορφα και συγκινητικά. Πολύ].

hey mr d-j!

Κυριακή 22/11, απογευματάκι, 16.00-18.00, συντονιζόμαστε στον Μελωδία 99.2 και ακούμε τον Jirashimosu σε ρόλο guest παραγωγού. Δύο ώρες στη διάθεσή του να παίξει ό τι του κατέβει στο κεφάλι.

[Πλάκα θα 'χει!]

it's show time

Κι εκεί που περίμενα τον Π. στο μετρό του Φιξ χτες για να πάμε στο Σταυρό μου ήρθε φλασιά. Πόσο καιρό έχω να γράψω εδώ μέσα; Όχι κάτι συγκεκριμένο αναγκαστικά, ούτε σημαντικό. Να γράψω απλά. Ελεύθερα, παραθετικά ασυνάρτητα κι ασύντακτα. Να δώσω σ' αυτό το χώρο την πραγματική του αρχική υπόσταση του ημερολογίου που τρέχει κοντά τέσσερα χρόνια πια.

Με τρόμο συνειδητοποίησα ότι, κατά πάσα πιθανότητα, του χρόνου τέτοια εποχή δε θα μπορώ να ανατρέξω πίσω για να δω τι συνέβαινε στη ζωή μου ένα χρόνο πριν. Όχι γιατί τίποτα σημαντικό ή ασήμαντο δε συμβαίνει αλλά απλούστατα γιατί δεν μπαίνω σε διαδικασία να το καταγράψω.

Εχμ... αμηχανία. Δεν ξέρω τί άλλο να γράψω τώρα. Σαν να φιλοξενούμαι στο ίδιο μου το σπίτι. Ξέρω μόνο οτι μηδενίζω - ή τουλάχιστον έχω την πρόθεση να το κάνω- και ξαναρχίζω απ' την αρχή...

Πως το 'λεγε να δεις ο Joe Gideon στο All that Jazz του θεού Bob Fosse;

"It's showtime folks! "

(αυτό!)