Sunday, April 14, 2019

μετάβαση


Φτιάχνω καφέ και κοιτάζω το σημειωματάριο μου:

πρώτη σημείωση - 17/02/2017

"Ενα αεροδρόμιο. 
Άνθρωποι ετοιμάζονται να αφήσουν μια χώρα. 
Απεργία. 
Αιχμάλωτοι. 
Δεν ξέρουν ποτε θα πετάξουν"

Κάπως έτσι ξεκινησε το ταξίδι της Απλής Μετάβασης: από μια κουβέντα με τη Μαρίζα και τον Κωνσταντίνο πριν από δυο χρόνια, όπου συζητούσαμε τι ωραία θα ήταν να φτιάξουμε ένα μιούζικαλ που να συνομιλεί με το δικό μας εδώ και το τώρα. Ο Κωνσταντίνος είναι ένας από τους πιο ευαίσθητους ηθοποιούς της γενιάς του κι η Μαρίζα ένα κορίτσι που τραγουδά και ανασαίνει θέατρο ακόμα κι όταν πίνει τον καφέ της. Αυτή η τρελή ιδέα έπρεπε να γίνει πραγματικότητα πάση θυσία. Με αυτούς. Έτσι. Ήπιαμε σ’ αυτό και δώσαμε τα χέρια. Μετά - όπως γίνεται πάντα -  χανόμασταν, μπλέκαμε με άλλες δουλειές, μέχρι που ξαναβρισκόμασταν κι ανανεώναμε δεσμεύσεις, περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου. Ώσπου κάποια στιγμή ήρθε το Εθνικό Θέατρο κι ο Στάθης Λιβαθινός να μοιραστούν τον ενθουσιασμό μας, να πάρουν το ρίσκο και να μας δώσουν το πράσινο φως. Ο Μίνως αυτονόητος καπετάνιος (ή καλύτερα… πιλότος): ένας άνθρωπος που ξέρει απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη το μουσικό θέατρο και τους κανόνες του. Ύστερα ο Θέμης. Πώς θα μπορούσε να λείπει; Χωρίς αυτόν θα ‘μουν μισός. Είναι αυτός που καταλαβαίνει τι θέλω πριν καν το σκεφτώ. Διαβάζει μια λέξη μου και την πάει δυο βήματα πιο πέρα. Κι ένας - ένας, ήρθαν όλοι οι συνεργάτες, που ονειρευόμασταν και έδωσαν ένα κομμάτι απ’ το ταλέντο και την ψυχή τους στους ήρωές μας: ο Φοίβος, η Μαρία, ο Κωνσταντίνος, ο Νίκος, η Νάνσυ και η Χαρά μας (ένα ραντεβού που εκκρεμούσε τόσα χρόνια). Και μετά η Ηλένια, η Αμάλια, η Μελίνα και ο Σάκης - πρόσωπα κλειδιά πίσω από παραστάσεις που αγαπήσαμε μέσα στα χρόνια - και πια κομμάτι μιας δικής μας προσωπικής ιστορίας. Στην πτήση κι η cool μπάντα των αεροπόρων μας: ο Δημήτρης κι ο Αντώνης, ο Στέφανος κι ο Δημήτρης - χωρίς αυτούς τίποτα. Φύλακες άγγελοι οι άνθρωποι του Εθνικού που αγκάλιασαν την μετάβαση με την τρυφερότητα και την αγάπη που τη φτιάξαμε: η Άννα, η Έφη, η Έυα κι όλοι οι τεχνικοί της Νέας Σκηνής. Κι έτσι με πολλή δουλειά, αμφιβολίες, εντάσεις, δυσκολίες αλλά και ενθουσιασμό που δεν στέρεψε ποτέ και μας καθοδηγούσε πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση, η Απλή Μετάβαση πήρε σάρκα και οστά και μας έκανε όλους λίγο πιο ώριμους, επαγγελματίες και προπαντός εκπληρωμένους. Το όνειρο έγινε η δική μας ειλικρινής κατάθεση σε ένα είδος θεάτρου που αγαπάμε και σεβόμαστε και υποδεχτηκε μέσα σε δυο και κάτι μήνες εκατοντάδες θεατές που γέλασαν, συγκινήθηκαν και βρήκαν κάτι από τον εαυτό τους στις ιστορίες του Άρη, της Λένας, του Γιώργου, της Μαρίας, του Σπύρου, του Νταμόν, της Νεφέλης και της Δάφνης. Κι αυτή η σύνδεση με το πρωτογενές συναίσθημα των ανθρώπων που μας τίμησαν, ήταν και είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη, η πιο μεγάλη μας ανταμοιβή.

Σε λίγες ώρες το “αεροπλάνο της ελπιδας” απογειώνεται για τελευταία (;) φορά από το Ελευθέριος Βενιζέλος της Αγίου Κωνσταντίνου για να συναντήσει τις καρδιές μας που είναι από καιρό στα σύννεφα. Ευγνώμων στη ζωή που ήμουν κομμάτι αυτής της πτήσης. 


(Φωτό: Μάριος Τσεβόπουλος)