Friday, June 29, 2007

προβλέπω...


...πως σε λίγα χρόνια θα αναζητούμε πράσινο
ανάβοντας τσιγάρο συνειρμικά...

Θλίψη


Hamlet says: Active Member - Το Δέντρο

Friday, June 22, 2007

3'λημμα

Εδώ και λίγες μέρες με απασχολεί ένα πολύ σοβαρό ζήτημα:

Να αγοράσω:

Ένα loft στο Manhattan

Ένα απομονωμένο κάστρο στη Σκωτία

ή ένα εργαστήριο παραγωγής μαρμελάδας στη Νότιο Γαλλία:

Νομίζω η ευτυχία μου φέτος το καλοκαίρι εξαρτάται από αυτή μου την απόφαση.


Hamlet says: Dusty Springfield - Wishing and Hoping

Monday, June 18, 2007

Mysteries



Αν αυτή η εβδομάδα ξεκινήσει έτσι, που θα καταλήξει άραγε;

ΥΓ1: Έχω θλίψη!
ΥΓ2: Πάμε βόλτα;


Hamlet says: Beth Gibbons - Mysteries

Saturday, June 16, 2007

Την προσοχή σας

RIMeImproVvisAtE: Ο σκάρτος

Αυτό θα πει πολιτική - διαβάστε παρακαλώ

Hamlet says: περαστικά μας

Friday, June 15, 2007

Ab-sense


Η παρουσία των ανθρώπων είναι ενέργεια.
Ακόμα κι όταν κάποιος σταματήσει να υπάρχει,
αν υπήρξε κάποτε πραγματικά
εξακολουθεί να υπάρχει.
(πραγματικά)

Η απουσία δεν είναι διάδοχη κατάσταση.
Την παρουσία αδυνατεί να τη σβήσει.

Μπορεί μόνο να την κάνει αβάσταχτη.


Hamlet says: Jay-Jay Johanson - Alone Again

13

Γενικά τις βαριέμαι τις επετείους… ειδικά αυτές που προσπαθούν να αποδείξουν το αυταπόδεικτο: την ειλικρινή κι απόλυτη ευγνωμοσύνη

Όσο περισσότερο απομακρύνομαι όμως από τα σχολικά μου χρόνια τόσο περισσότερο έχω, σε ανάλογες περιπτώσεις, την αίσθηση της σχολικής γιορτής…

Όπως τότε που μαζευόμασταν παιδιά στα προαύλια και γιορτάζαμε, σαν καλοί Έλληνες πολίτες, τα μεγάλα γεγονότα, που κανέναν μας δεν συγκινούσαν απόλυτα στην ιστορική ή εθνική ουσία τους. Ούτε αποφασίζαμε και να απέχουμε όμως, μην τυχόν και μείνουμε έξω από τη μαγεία της γιορτής.

Μοιράζαμε τα γαλάζια αποσπάσματα του Σεφέρη και του Ελύτη, κρεμούσαμε χρωματιστά σημαιάκια στους γκρίζους τοίχους του σχολείου, προβάραμε τα τραγούδια του Χατζιδάκι και στεκόμασταν προσοχή στους ήχους του Εθνικού Ύμνου. Αν αυτό σήμαινε Έλληνας - να γίνεσαι ένα με τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα, τότε το νιώθαμε βαθιά χωρίς να μας νοιάζει ποια πατρίδα μας περικλείει και ποια ιστορία μας χαράζει.

Αρκούσε που για μια μικρή στιγμή ενσαρκώναμε το παρελθόν και το μέλλον σε ένα μέτρο υπόσταση.

Μετά που τέλειωσε το σχολείο, οι γιορτές κόπασαν και δεν υπήρχε χώρος για Εθνικές Επαναστάσεις. Γίναμε πολίτες του Κόσμου. Δεν υψώνονταν σημαίες τόσο συχνά, ούτε σήμαιναν καμπάνες. Κι όμως κάτι χτυπούσε βαθιά μέσα στον καθένα μας. Εκείνο τον πόλεμο ήρθε να εξοπλίσει ο Χατζιδάκις… «Μεγάλος Ερωτικός»: αυτό σε δένει με το μέλλον σου εσένα που δε σου λέει κάτι το παρελθόν σου: Ο Έρωτας. ως αφετηρία και γιορτή. Κανείς δεν κατάφερε ποτέ να μείνει έξω από τη μαγεία αυτής της γιορτής…

Μοιράσαμε αυτή τη φορά τα… κόκκινα αποσπάσματα του Σεφέρη και του Ελύτη, κρεμάσαμε τα χρωματιστά σημαιάκια στους γκρίζους τοίχους της καθημερινότητάς μας, προβάραμε ακόμα μία φορά τα τραγούδια του Χατζιδάκι και τα φορέσαμε στις πιο πολύτιμες στιγμές μας. Και μια απλή βόλτα σε ένα χάρτινο φεγγαράκι με μια ψεύτικη ακρογιαλιά ήταν αρκετά για να διώξουμε τη θλίψη της αυτόματης ζωής μας και να γίνουμε ένα με τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα.

Αρκούσαν σε μια μικρή στιγμή δυο άνθρωποι και μια χιλιοπαιγμένη μουσική υπόκρουση για να ενσαρκωθούν τα πιο αυθεντικά συναισθήματα του κόσμου σε ένα μέτρο απόσταση…

Γι’ αυτό ευχαριστώ τη γιορτή Μάνο Χατζιδάκι: για τα χρωματιστά σημαιάκια που κρεμάει στο σχολείο της ζωής μας ακόμα και τόσα χρόνια μετά την αποφοίτηση του.


Hamlet says: Το Βαλς των Χαμένων Ονείρων / Ιδανικές Φωνές


Sunday, June 10, 2007

Free Topic


Τον τελευταίο καιρό δεν έχω όρεξη να γράψω τίποτα

Αυτό σημαίνει ή ότι είμαι πολύ καλά (αυτό είναι) ή ότι έχω μπλοκάρει και λειτουργώ στον αυτόματο. Επίσης δεν μπορώ να ανακαλέσω γιατί ξεκίνησα το blogging. Το κολάζ ιδεών, ήχων και εικόνων είναι μια καλή τακτική, αλλά τελευταία νομίζω δε με εντυπωσιάζει τίποτα (που να μη με έχει εντυπωσιάσει και στο παρελθόν) ιδιαίτερα. Κι αν ξεπηδήσει (λέμε τώρα) κάτι σε ανύποπτο χρόνο, είναι από αυτά που δε θες να τα μοιράζεσαι γιατί δε σου έχουν παραδοθεί τόσο ολοκληρωτικά ώστε να μπορείς να τα εκθέσεις επαρκώς.

Anyway, ακούω συνεχώς Martha και της απονέμω το παράσημο του πιο συγκινητικού, δικού μου ακροάματος αυτή την περίοδο. Αρκεί να μπει το Far Away και με έχει κάνει σκόνη. Τελείωσε…

Βλέπω μανιωδώς παλιές ταινίες. Αυτές που κανείς δε θέλει να τις δει μαζί σου γιατί σου λένε όλοι «που το θυμήθηκες». Όταν όμως δεν είμαι καλά εκεί καταφεύγω. Νοικιάζω ή αγοράζω λοιπόν ο τι πιο κλασικό (ή και ξεχασμένο) υπάρχει και το αφομοιώνω. Σκέφτομαι να ξεκινήσω μια συλλογή ξεχασμένων γαλλικών μελό των 60-70 (πέρα απ’ τις Ομπρέλες μου και το Un Homme et une Femme). Κι επίσης αγωνίζομαι να θυμηθώ γιατί τελευταία επανέρχεται από τα σκοτεινά της μνήμης μου μια νέα, αγέλαστη μαυροφορεμένη Annie Girardot με μια απίστευτη νοσταλγία.

Νομίζω εδώ και λίγο καιρό δέχομαι επίθεση από απανωτά déjà vu μεγαλύτερης έντασης απ’ όση μπορεί να σηκώσει ένας μέσος άνθρωπος. Τρομακτικό αλλά ταυτόχρονα συναισθάνομαι τη νομοτέλεια τους και κάπως με ησυχάζει.

Κατά τ’ άλλα προσπαθώ να διαβάσω αλλά δε με εντυπωσιάζει τίποτα από τα 10 βιβλία διαφόρων μεγεθών που πηγαινοφέρνω στα λεωφορεία. Προτιμώ να καταβροχθίζω ανθρώπους και να υποθέτω τις ιστορίες τους.

Φυσικά με αυτή την ψυχολογία ο, τι γράφω είναι κατάθλα… το νέο album θα συνοδεύεται από ξυράφια στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Α κι έχω και μια ψύξη!

Επίσης τώρα που ξανά-διαβάζω το κείμενο δεν έχει ειρμό, αλλά αν έχεις φτάσει ως εδώ, μικρό το κακό…

Hamlet says: Martha Wainwright - Far Away

Friday, June 08, 2007

Στιχομυθία #4



Β: Καλημέρα σας.

Α: ....

Β: Ωραία μέρα...

Α: ...

Β: ...σας

Α: (Τα μάτια καρφωμένα στο κενό).

Β: Δε μιλάμε ούτε σήμερα; Καμία απάντηση ούτε σήμερα.

Α: (Το ίδιο)

Β: Σήμερα με λένε Αγάπη. Χτες με λέγανε Σοφία- λέω: δε μιλάει, ηλίθιος θα ναι... προχτές που με λέγανε Ελπίδα λέω εδώ μέσα τι να βρει και να μου πει.... Σήμερα με λένε Αγάπη. Πες γεια σου αγάπη...

Α: Αγάπη

Β: ΑΑΑΑ γεια σου... γεια σου αγάπη. Αγάπη εγώ, γειά σου εσύ

Α: Γειά σου...

Β: Γειά σου και σένα. Χαίρομαι που σε γνωρίζω...

Α: ...που σε γνωρίζω

Β: Που με γνωρίζεις χαίρεσαι. Όπως κι εγώ!

Α: Κι εγώ...

Β: Χα! Όλοι χαίρονται που γνωρίζουν την αγάπη. Κι η αγάπη το ίδιο. Είναι έννοια πολύ κοινωνική!

Hamlet says: Keith Karradine - I'm Easy