Friday, June 15, 2007

13

Γενικά τις βαριέμαι τις επετείους… ειδικά αυτές που προσπαθούν να αποδείξουν το αυταπόδεικτο: την ειλικρινή κι απόλυτη ευγνωμοσύνη

Όσο περισσότερο απομακρύνομαι όμως από τα σχολικά μου χρόνια τόσο περισσότερο έχω, σε ανάλογες περιπτώσεις, την αίσθηση της σχολικής γιορτής…

Όπως τότε που μαζευόμασταν παιδιά στα προαύλια και γιορτάζαμε, σαν καλοί Έλληνες πολίτες, τα μεγάλα γεγονότα, που κανέναν μας δεν συγκινούσαν απόλυτα στην ιστορική ή εθνική ουσία τους. Ούτε αποφασίζαμε και να απέχουμε όμως, μην τυχόν και μείνουμε έξω από τη μαγεία της γιορτής.

Μοιράζαμε τα γαλάζια αποσπάσματα του Σεφέρη και του Ελύτη, κρεμούσαμε χρωματιστά σημαιάκια στους γκρίζους τοίχους του σχολείου, προβάραμε τα τραγούδια του Χατζιδάκι και στεκόμασταν προσοχή στους ήχους του Εθνικού Ύμνου. Αν αυτό σήμαινε Έλληνας - να γίνεσαι ένα με τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα, τότε το νιώθαμε βαθιά χωρίς να μας νοιάζει ποια πατρίδα μας περικλείει και ποια ιστορία μας χαράζει.

Αρκούσε που για μια μικρή στιγμή ενσαρκώναμε το παρελθόν και το μέλλον σε ένα μέτρο υπόσταση.

Μετά που τέλειωσε το σχολείο, οι γιορτές κόπασαν και δεν υπήρχε χώρος για Εθνικές Επαναστάσεις. Γίναμε πολίτες του Κόσμου. Δεν υψώνονταν σημαίες τόσο συχνά, ούτε σήμαιναν καμπάνες. Κι όμως κάτι χτυπούσε βαθιά μέσα στον καθένα μας. Εκείνο τον πόλεμο ήρθε να εξοπλίσει ο Χατζιδάκις… «Μεγάλος Ερωτικός»: αυτό σε δένει με το μέλλον σου εσένα που δε σου λέει κάτι το παρελθόν σου: Ο Έρωτας. ως αφετηρία και γιορτή. Κανείς δεν κατάφερε ποτέ να μείνει έξω από τη μαγεία αυτής της γιορτής…

Μοιράσαμε αυτή τη φορά τα… κόκκινα αποσπάσματα του Σεφέρη και του Ελύτη, κρεμάσαμε τα χρωματιστά σημαιάκια στους γκρίζους τοίχους της καθημερινότητάς μας, προβάραμε ακόμα μία φορά τα τραγούδια του Χατζιδάκι και τα φορέσαμε στις πιο πολύτιμες στιγμές μας. Και μια απλή βόλτα σε ένα χάρτινο φεγγαράκι με μια ψεύτικη ακρογιαλιά ήταν αρκετά για να διώξουμε τη θλίψη της αυτόματης ζωής μας και να γίνουμε ένα με τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα.

Αρκούσαν σε μια μικρή στιγμή δυο άνθρωποι και μια χιλιοπαιγμένη μουσική υπόκρουση για να ενσαρκωθούν τα πιο αυθεντικά συναισθήματα του κόσμου σε ένα μέτρο απόσταση…

Γι’ αυτό ευχαριστώ τη γιορτή Μάνο Χατζιδάκι: για τα χρωματιστά σημαιάκια που κρεμάει στο σχολείο της ζωής μας ακόμα και τόσα χρόνια μετά την αποφοίτηση του.


Hamlet says: Το Βαλς των Χαμένων Ονείρων / Ιδανικές Φωνές


3 comments:

Anonymous said...

Όμως, οι επέτειοι είναι εκ των πραγμάτων γιορτές θλίψης: βαριά η ανάμνηση όσων μας άφησαν, μολύβι η πίκρα για αλλοτινές εποχές που δε γνωρίσαμε καλά-καλά ούτε τον απόηχό τους. Ό,τι είναι συνδεδεμένο με αναμνήσεις, και με επίπλαστες ακόμη, πονάει. Πόσο μπορεί ν'αντέξει κανείς,ε;
*

Anonymous said...

@ anonymous
Κι αν δεν υπήρχαν αυτές οι αναμνήσεις, εσύ τι θα ήσουν; πονάνε πολύ οι αναμνήσεις, αλλά τι άλλο είμαστε, παρά οι αναμνήσεις μας...

Aντώνης said...

Δεν είναι η απουσία, είναι το ήθος του βίου που μας λείπει. Του Αγίου Μάνου λοιπόν σήμερα.