Thursday, December 31, 2009

παραμονή



Ένα χρόνο πριν, τέτοια μέρα, είχα βάρδια. Τέτοια ώρα ήμουν στο στρατόπεδο παίζοντας ένα παράξενο παιχνίδι ρόλων που ακόμα δεν έχω εξηγήσει απόλυτα. Ο έξω κόσμος κανόνιζε τα ρεβεγιόν της αλλαγής, ενώ οι φίλοι μου έκρυβαν από λεπτότητα τα σχέδιά τους.

12 με 4 τα ξημερώματα είχα σκοπιά στην πύλη Ψυχικού του ΔΓΕΝ. Την αλλαγή την πέτυχα κάπου στη διαδρομή φορτωμένος με έναν ανόητο εξοπλισμό, μη μπορώντας να ακούσω καν το "Ευχαριστήριο" που μας είχε αναθέσει ο Μελωδία να γράψουμε για να υποδεχτούμε τη νέα χρονιά.

Τις πρώτες ευχές τις αντάλλαξα με έναν άγνωστο μου τυπάκο, τον οποίο διαδέχτηκα στη σκοπιά. Ο δρόμος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα, φασαρία, παρέες. Το κεφάλι μου ήταν γεμάτο σκέψεις και σχέδια, περιμένοντας το επόμενο παιδί να με αλλάξει.

"Του χρόνου, τέτοια μέρα..." - σίγουρα πιο ζεστά, σίγουρα πιο άνετα, σίγουρα πιο ήσυχα, σίγουρα πιο "καλά".

Του χρόνου τέτοια μέρα: Ακόμη νιώθω να στέκομαι στο κρύο εκείνης της σκοπιάς. Ακόμα παίζω ένα παράξενο παιχνίδι ρόλων. Ακόμα περιμένω το παιδί που θα έρθει τα ξημερώματα να με αλλάξει...



Wednesday, December 30, 2009

9+1


9+1 λέξεις, γεγονότα, σκέψεις, που μου άφησε το 2009 (για λόγους μνήμης και μόνο):

  1. Αλλαγή χρονιάς στη σκοπιά. Όλα στον κόσμο είναι τόσο σχετικά: όπως κι οι ανάγκες, οι συνήθειες, τα sine qua non.
  2. Αποκτώ το πρώτο μου μηλαράκι: ο επίτιμος νονός του το βαφτίζει Orson (και επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά πως η ευτυχία δε βρίσκεται στον εκάστοτε στόχο).
  3. Οι πιθανότητες, οι διεργασίες, η ροή της ζωής, η μεγάλη απόφαση που έρχεται ξαφνικά και παίζει με τις ταυτότητες και τα twist των δειλών ανθρώπων.
  4. Τα τρία μυστικά. Η πρώτη Άνοιξη που παίρνουμε σοβαρά τον όρο "παράσταση" και πετάμε τους εαυτούς μας στα βαθιά.
  5. 14/05/09: ένας κύκλος κλείνει αθόρυβα παραδίδοντας με στη ζωή μου αλλιώτικο.
  6. Το καλοκαίρι της παρόρμησης. Άνθρωποι που δεν κατάφερα να καταλάβω μου σύστησαν όμως τον εαυτό μου. Κι άνθρωποι που ήρθαν τυχαία και μοιάζουν να ήταν εδώ από πάντα.
  7. Οι μουσικές, τα θέατρα, το σινεμά, οι διαφορές (μεγάλες και μικρές)
  8. Οι δυο συναυλίες στο γκάζι -Ιούνιο κι Οκτώβριο- οι πρόβες, η συνύπαρξη, οι συγγένειες, ο κόσμος, "ένα ευχαριστώ".
  9. Ένα μήνυμα κι οι ατέλειωτες προβολές σε αθώους, απλά και μόνο γιατί μοιάζουν στην μελαγχολία. Κι η συνεπέστατη παρουσία τους εκεί που δεν το φαντάζονται καν.

+1. Που δεν ξέρω ακόμα. Που ελπίζω. Που χρωστάω και μου χρωστάνε κι αφήνουν όλοι κι όλα ανοιχτές εκκρεμότητες για το 10.

"Ανοιχτές εκκρεμότητες". Για να δούμε...






Friday, December 25, 2009

το κάτι



Υπάρχει μέσα μου κάτι γελοία δραματικό που τινάζει τα πάντα στον αέρα σε ανύποπτο χρόνο. Αυτό το κάτι δεν έχει υπομονή. Δεν ξέρει να περιμένει. Θέλει να είναι ελεύθερο, να αναπνέει, διεκδικεί το δικαίωμα του να είναι διαφορετικό και να μην περιμένει τη σειρά του για να μιλήσει. Αυτό το κάτι βάζει στόχους - πολύ συγκεκριμένους - και σκέφτεται "τί καλά θα ήταν αν..." - όμως δεν ξέρει να φτάσει στο αν κι ας ανοίγει στη σκέψη χίλιους-δυο δρόμους.

Όσο εκρηκτικό κι αν είναι αυτό το κάτι δεν ανατινάζεται στη σιωπή. Στη σιωπή κάθεται ήσυχο. Γίνεται βλέμμα κι ελπίδα και ψίθυρος, γιατί δεν ψάχνει να τραβήξει την προσοχή, αλλά να την προσφέρει. Το κάτι μου ξεσπά στη φασαρία. Στις δυνατές μουσικές. Στις συμβατικές συνυπάρξεις. Στη μεταμφιεσμένη μελαγχολία σε χαρά. Στη μοναξιά του πλήθους.

Και μια ανύποπτη στιγμή που δεν κοιτά κανείς, το κάτι μου τους σκανάρει όλους μια γρήγορη φορά και ξεχύνεται στους δρόμους ζαλισμένο κι ολομόναχο, θέλοντας να φύγει απ' όλους κι απ' όλα όσο πιο μακριά και γρήγορα γίνεται.

Κι όμως δεν είναι θυμωμένο. Δεν είναι δικαιωμένο. Παρόλο που μ' έχει καταλάβει δεν πανηγυρίζει τη νίκη του. Ούτε υποκλίνεται για την παράσταση. Μόνο σκύβει πλάι μου στο πεζοδρόμιο και μαζεύει μάζι μου τα χιλιάδες κομματάκια του ένα - ένα σιγοτραγουδώντας ξεχασμένα τραγούδια, αντίδοτο στον κόσμο. Και καθώς σηκώνει το χέρι μου για να σταματήσει το πρώτο ταξί που περνά, σκέφτεται μονάχα ένα "τί καλά θα ήταν αν..."


Thursday, December 24, 2009

2009 on status


[αυτά κράτησε το fb από το 9 μου - γκρίνια κατά κύριο λόγο]

Tuesday, December 15, 2009

tea and sympathy



(O Τομ κλείνει τα μάτια του. Η Λώρα τον κοιτάζει με στοργή. Μετά από λίγο η Λώρα ασφαλίζει καλά την πόρτα. Ο Τομ την κοιτάζει. Αυτή, διακριτικά αρχίζει να ξεκουμπώνει τη μπλούζα της. Μετά αναζητά το χέρι του. Ο Τομ της πιάνει το χέρι. Αυτή χαμογελάει γλυκά.)

ΛΩΡΑ: Και τώρα;... (Ο Τομ της φιλάει το χέρι.) Αν τύχει ποτέ να την πεις αυτή την ιστορία, γιατί θα τη διηγηθείς κάποτε, σε παρακαλώ μίλησε τρυφερά και όμορφα για μένα!... (Παίρνει τα χέρια του, τ' ακουμπά στο στήθος της, ενώ τα φώτα σβήνουν και πέφτει η

ΑΥΛΑΙΑ


(Ρόμπερτ Άντερσον - Τσάι και Συμπάθεια μτφ. Κωστής Λειβαδέας)

το όνομα


Κι εσένα, που σημαίνεις τόσα πολλά,
δεν τολμώ να συλλαβίσω το όνομα σου,
ενώ το ξέρω·
πρώτη φορά τόσο καλά.

Δεν το λέω και που 'μαι μόνος.
Το αφήνω να πλανάται στο μυαλό μου ελεύθερο,
αδέσποτο, φαντασμένο κι εκθαμβωτικό.

Το αφήνω να παίζει με τις υπόλοιπες λέξεις και έννοιες·
να τις μιμείται, να τις κοροϊδεύει, να τις βασανίζει, να τις είναι.

Κι όταν καμιά φορά μεθώ το λέω - και το πιάνω στον ύπνο.
Κι αυτό το δόλιο, απροετοίμαστο, δεν προλαβαίνει να 'ναι μόνο εσύ.

Κι είναι τα πάντα.


Friday, December 11, 2009

R+J 2009


Ο έρωτας είναι πράξη συνωμοτική. Απο καταβολής του 2 αντιτίθεται στον κόσμο. Απειλείται από την κανονικότητα των πολλών. Ο έρωτας θέλει σκοτάδια και ψιθύρους. Η παραμικρή απότομη κίνηση τον σπάει.

Εκτός από μυστικός και εύθραυστος όμως είναι και α-χρονικός. Του αρκεί ένα καταφύγιο δύο (εξίσου α-χρονικών) γυμνών κορμιών, ο παραλογισμός μιας αμείλικτης ασύμβατης πραγματικότητας, καθώς και μια νύχτα πότε – πότε για την ανανέωση των όρκων πίστης.

Αυτά τα τρία συστατικά είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται ο Έρωτας. Αν αφαιρέσεις απ’ όλα τα μεγάλα ζευγάρια της ιστορίας το «εκεί» και το «τότε» θα δεις πως απομένει ο μαγικός αριθμός, που μάχεται με γυμνά χέρια και κορμιά έναν κόσμο που αρνείται πεισματικά να καταλάβει.

Οι πραγματικοί εχθροί του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας φυσικά δεν ήταν οι γονείς τους, ούτε το άμεσο οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον. Και το βασικό θέμα τους εννοείται πως δεν ήταν ο συγκεκριμένος έρωτας. Ήταν τα συντηρητικά μυαλά που εναντιώνονταν όχι στον ίδιο τον Έρωτα αλλά στην ελευθερία του. Όχι στο συναίσθημα αλλά στην αυτοδιάθεση.

Τα νέα μυαλά της Βερόνας δεν καίνε τις ζωές τους σε έναν αφηρημένο ερωτικό βωμό. Δίνουν μάλλον μια μάχη υπέρ της ελεύθερης επιλογής συντρόφου, τρόπου ζωής, διαχείρισης του εγώ στην πορεία προς το ενστικτώδες εμείς. Το ζεύγος της Βερόνας είναι περισσότερο κοινωνικοί επαναστάτες παρά ερωτευμένοι εγωιστές.

Κάτω από το πρίσμα αυτό σκεφτείτε πόσο κοντά ειναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα στην εφηβεία σας· σ’ εκείνες τις πρώτες συγκρούσεις με την εμπειρία των «μεγάλων», όταν υπήρχε μόνο η φλόγα να τροφοδοτεί τις παθιασμένες αστόχαστες επιλογές σας.

Κι αυτά τα δυο παιδιά με τα επαναστατικά σκουλαρίκια στα φρύδια, τις μύτες και τις γλώσσες, που περπατούν χέρι – χέρι τα σαββατόβραδα στα σκοτεινά σοκάκια της Αθήνας – αν αξιώνονταν ποτέ τη γλώσσα ενός βάρδου παρατηρητή – μη μου πείτε πως λίγο πριν φιληθουν για καληνύχτα θα έλεγαν κάτι διαφορετικό από: «τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση, που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει...»

(Κείμενο του Jirashimosu που δημοσιεύτηκε στη Metropolis Weekend αυτής της εβδομάδας με αφορμή την παράσταση "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου..)

Wednesday, December 09, 2009

Μήλο


Τῶι μήλωι βάλλω σε, σὺ δ' εἰ μὲν ἑκοῦσα
φιλεῖς με, δεξαμένη, τῆς σῆς φιλότητος μετάδος!
Εἰ δ' ἄρ' οὐ μὴ γίγνοιτο νοεῖς,τοῦτ' αὐτὸ λαβοῦσα,
σκέψαι τὴν ὥρην ὡς ὀλιγοχρόνιος...


Tuesday, December 08, 2009

tajabone*



tajabone* πηγαίνουμε στο tajabone,
Ο Αbdou Jabar είναι ένας άγγελος που έρχεται,
απ' τον ουρανό στην ψυχή σου.
θα σε ρωτήσει "προσευχήθηκες";
θα σε ρωτήσει "νήστεψες";
Έρχεται στην ψυχή σου,
Θα σε ρωτήσει "προσευχήθηκες";
Θα σε ρωτήσει "νήστεψες";

*To Tajabone είναι μια Μουσουλμανική γιορτή, όπου τα μικρά παιδιά πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, τραγουδώντας αυτό το τραγούδι.

Στη συνέχεια οι οικοδεσπότες τους δίνουν λεφτά ή γλυκά (κάτι σαν τα δικά μας κάλαντα).

Σύμφωνα με το Ισλάμ, οι ερωτήσεις "προσευχήθηκες" και "νήστεψες" είναι τα πρώτα που πρέπει να απαντήσεις για να μπεις στον παράδεισο...

steal


Τίποτα δεν είναι πρωτότυπο. Κλέψε οτιδήποτε σε εμπνέει ή πυροδοτεί τη φαντασία σου. Καταβρόχθισε παλιές ταινίες, νέες ταινίες, μουσικές, βιβλία, πίνακες, φωτογραφίες, ποιήματα, όνειρα, τυχαίες συζητήσεις, αρχιτεκτονική, γέφυρες, επιγραφές στους δρόμους, δέντρα, σύννεφα, σώματα νερού, φώτα και σκιές. Διάλεξε να κλέψεις μόνο όσα μιλούν κατευθείαν στην ψυχή σου. Αν το κάνεις η δουλειά (κι η κλοπή σου) θα είναι αυθεντική. Η Αυθεντικότητα είναι ανεκτίμητη. Η Πρωτοτυπία δεν υφίσταται. Και μην μπεις στον κόπο να κρύψεις την κλοπή σου- γιόρτασέ την αν το νιώθεις. Σε κάθε περίπτωση, πάντα να θυμάσαι αυτό που έλεγε ο Γκοντάρ: "Δεν έχει σημασία απο που κλέβεις κάτι, σημασία έχει που το πας..."

Jim Jarmusch

Saturday, December 05, 2009

Πουθενά


Είναι μέρες που δεν ανήκω πουθενά. Κι αυτό το πουθενά είναι το πιο ασφαλές μου καταφύγιο. Σαν να κρατάω για ελάχιστα δευτερόλεπτα την αναπνοή μου, κάνοντας ένα σάλτο έξω από την ίδια τη ζωή και το χρόνο που τρέχει για τους άλλους.

Όταν κλείνομαι στο σπίτι, μου αρέσει να φαντάζομαι πως δεν έχω υπάρξει ποτέ και για κανέναν. Πως οι άνθρωποι γύρω μου, συνεχίζουν τις ζωές τους χωρίς να αναφέρουν το όνομά μου. Κι αυτή η κανονικότητα της συνέχειας με καθησυχάζει γιατί παίρνει από πάνω μου κάθε ευθύνη ξένων προσδοκιών και αξιώσεων.

Με παρηγορεί η βεβαιότητα πως κανείς δε θα ήταν πιο φτωχός αν δε με γνώριζε. Πως καμιά ζωή δε θα ήταν πιο άδεια από ένα απόγευμα -σαν το σημερινό- εκούσιας απουσίας μου. Σίγουρα στη θέση μου κάποια συγκυρία θα είχε φέρει έναν άλλο συμπαθητικό ή αδιάφορο ανθρωπάκο να γεμίσει το κενό μιας τυχαίας συναναστροφής που ξέμεινε για συνήθεια.

Κι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα (που στην εποχή των μεγάλων θλίψεων γίνονται ώρες και μέρες) που κρατάω την ανάσα μου και μεταμορφώνομαι σε μια ανεπαίσθητη απουσία ενός συνηθισμένου κατά τ' άλλα σαββατόβραδου, νομίζω πως εντοπίζω το νόημα των σχέσεων μου με τους άλλους.

Αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή της απόλυτης μοναξιάς, με τη σύμβαση που ονομάζεται συνύπαρξη.


Friday, December 04, 2009

youkali



Αν τα ταξίδια μετρούνταν σε χρόνο, σε επιθυμία, σε προθέσεις, σε ανάγκη, σε νύχτες και άσκοπες περιπλανήσεις σε νυχτερινούς δρόμους, κατά πάσα πιθανότητα θα το είχα βρει το youkali μου.

Επειδή όμως τα ταξίδια μετριούνται σε χώρο, σε αμοιβαιότητα, σε συμπτώσεις, σε συγκρουόμενα συμφέροντα και επιλογές, συνεχίζω να ταξιδεύω σε απέραντες ανοιχτές θάλασσες...

...και να ελπίζω σε μια γη.


Wednesday, December 02, 2009

citysoundtrack


Στο δίφωνο αυτού του μήνα ο Jirashimosu κάνει μια βόλτα στην Πειραιώς με τον Hamlet στ' αφτιά του, και γράφει για τις εικόνες, τα πρόσωπα και τις μουσικές αυτής της πόλης.