Είναι μέρες που δεν ανήκω πουθενά. Κι αυτό το πουθενά είναι το πιο ασφαλές μου καταφύγιο. Σαν να κρατάω για ελάχιστα δευτερόλεπτα την αναπνοή μου, κάνοντας ένα σάλτο έξω από την ίδια τη ζωή και το χρόνο που τρέχει για τους άλλους.
Όταν κλείνομαι στο σπίτι, μου αρέσει να φαντάζομαι πως δεν έχω υπάρξει ποτέ και για κανέναν. Πως οι άνθρωποι γύρω μου, συνεχίζουν τις ζωές τους χωρίς να αναφέρουν το όνομά μου. Κι αυτή η κανονικότητα της συνέχειας με καθησυχάζει γιατί παίρνει από πάνω μου κάθε ευθύνη ξένων προσδοκιών και αξιώσεων.
Με παρηγορεί η βεβαιότητα πως κανείς δε θα ήταν πιο φτωχός αν δε με γνώριζε. Πως καμιά ζωή δε θα ήταν πιο άδεια από ένα απόγευμα -σαν το σημερινό- εκούσιας απουσίας μου. Σίγουρα στη θέση μου κάποια συγκυρία θα είχε φέρει έναν άλλο συμπαθητικό ή αδιάφορο ανθρωπάκο να γεμίσει το κενό μιας τυχαίας συναναστροφής που ξέμεινε για συνήθεια.
Κι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα (που στην εποχή των μεγάλων θλίψεων γίνονται ώρες και μέρες) που κρατάω την ανάσα μου και μεταμορφώνομαι σε μια ανεπαίσθητη απουσία ενός συνηθισμένου κατά τ' άλλα σαββατόβραδου, νομίζω πως εντοπίζω το νόημα των σχέσεων μου με τους άλλους.
Αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή της απόλυτης μοναξιάς, με τη σύμβαση που ονομάζεται συνύπαρξη.
Όταν κλείνομαι στο σπίτι, μου αρέσει να φαντάζομαι πως δεν έχω υπάρξει ποτέ και για κανέναν. Πως οι άνθρωποι γύρω μου, συνεχίζουν τις ζωές τους χωρίς να αναφέρουν το όνομά μου. Κι αυτή η κανονικότητα της συνέχειας με καθησυχάζει γιατί παίρνει από πάνω μου κάθε ευθύνη ξένων προσδοκιών και αξιώσεων.
Με παρηγορεί η βεβαιότητα πως κανείς δε θα ήταν πιο φτωχός αν δε με γνώριζε. Πως καμιά ζωή δε θα ήταν πιο άδεια από ένα απόγευμα -σαν το σημερινό- εκούσιας απουσίας μου. Σίγουρα στη θέση μου κάποια συγκυρία θα είχε φέρει έναν άλλο συμπαθητικό ή αδιάφορο ανθρωπάκο να γεμίσει το κενό μιας τυχαίας συναναστροφής που ξέμεινε για συνήθεια.
Κι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα (που στην εποχή των μεγάλων θλίψεων γίνονται ώρες και μέρες) που κρατάω την ανάσα μου και μεταμορφώνομαι σε μια ανεπαίσθητη απουσία ενός συνηθισμένου κατά τ' άλλα σαββατόβραδου, νομίζω πως εντοπίζω το νόημα των σχέσεων μου με τους άλλους.
Αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή της απόλυτης μοναξιάς, με τη σύμβαση που ονομάζεται συνύπαρξη.
4 comments:
καλύτερα, η φαντασίωση μίας "κανονικότητας της συνέχειας". και η φαντασίωση της "βεβαιότητας πως κανείς δε θα ήταν πιο φτωχός".
αν ήσουν λίγο λιγότερο φλιμμένος, θα βλεπες και 'συ πως το μαζί δεν είναι συνήθεια.
πάρε τώρα τη βροχή, γιατί με θύμωσες.
ανήκουμε μονάχα στον εαυτό μας. Είπα και λάλησα. χαχχαχαχα
Καλό βράδυ αγορίνα, απόλαυσε το μαζί με την βροχή και άσε τις "μαύρες" σκέψεις για όταν δεν θα υπάρχει μέλλον για τις "φωτεινές".
Άκου, ανθρωπάκο... το ζήτημα είναι ακριβώς ότι η συγκυρία γίνεται κάποια στιγμή επιλογή. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο ή συμπαθητικό και σε καμία περίπτωση αδιάφορο. Δικαίωμά σου η εκούσια απουσία αλλά μη μας στερείς και το δικό μας δικαιώμα για μια ανάγκη συνειδητή. Δε σου λέω για τη μεγάλη, για τη μικρή μας μιλάω, την κοινή μας ζωή. ;)
''Αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή της απόλυτης μοναξιάς, με τη σύμβαση που ονομάζεται συνύπαρξη.''
Συνύπαρξη!
Συνειδητή και Εκούσια!
Ακούσια στο υποσυνείδητο μας!
Την Καλησπέρα μου!
Post a Comment