Wednesday, April 29, 2009

Ophelia



Εκεί εγώ. Νεό visualette της Tori. Ένα αριστούργημα. Καλά, είμαι κι εγώ στη φάση μου. Αλλά λέει αυτά που θέλω να ακούσω. Οπότε ένα αριστούργημα. Φοβάμαι άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Πάτα γρήγορα play. Τις εμμονές εδώ τις αγαπάμε. Τους εμμονικούς επίσης.


παρακάτω

Τώρα τί νόημα έχει να γράψω το οτιδήποτε; Αν έχεις νιώσει πως είναι να πέφτεις από πολυόροφο κτίριο (ένα διάστημα το έβλεπα κάθε βράδυ στον ύπνο μου) ή να σε χτυπάει φορτηγό στη μέση λεωφόρου, ίσως μπορείς να έρθεις λίγο στη θέση μου. Οκ. Το ζήσαμε κι αυτό. Οκ. Μάλλον ωριμάσαμε και λίγο. Οκ. Κάναμε ένα βήμα προς την έκθεση και την ειλικρίνεια (που-μεταξύ μας- ποιος σκοτίστηκε). Και οκ. Πάμε παρακάτω.

Παρακάτω...Πού; Ήταν στο πρόγραμμα, αυτή την Άνοιξη, να ωριμάσω τόσο αλλιώς...

[βάλε τον Hamlet να παίξει. Συμπτωματικά μας τραγουδάει ακόμα]


Tuesday, April 28, 2009

Maybe Tori



Τα εύσημα στον καλό μου sugarproof. Αυτός το ανακάλυψε και μου το πέταξε απροειδοποίητα στα μούτρα, ενώ χάζευα ανύποψίαστος.

Νέα Tori, από το πολυαναμενόμενο abnormally attracted to sin. Χωρίς σχόλια. Ένα play αρκεί.




του καφέ...


...και την ώρα που χύνεται ο καφές,
δίνουμε ο ένας στον άλλον συμβουλές,
που έχουν μέσα τους τη λάθος αγάπη...

[Λένα Πλάτωνος - Η λάθος αγάπη]


Saturday, April 25, 2009

A(r)mor


Ξέρεις με ποιους αντιπάλους δεν έχει νόημα να τα βάζω; Με εκείνους τους τεμπέληδες που δεν κατεβαίνουν καν στο πεδίο της μάχης, αλλά το παίζουν μάγκες επειδή κατέχουν απλά ένα κομμάτι από το παρελθόν σου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ το παρελθόν σου δε μπορώ να το αποκτήσω ποτέ. Δε μπορώ καν να το ζυγίσω για να φτιάξω το παρόν ή το μέλλον στα μέτρα σου. Αν δεν είσαι λοιπόν εδώ με τις τελείες σου τελείες και τα λουκέτα σου λουκέτα, εγώ δεν έχω λόγω να ξεκινήσω κανένα πόλεμο.

Στην ντουλάπα η γυαλιστερή μου πανοπλία. Βάζω ένα τενεκέ και πάμε για μια μπίρα να μιλήσουμε για τα παλιά...

Για πε, τί άλλα;


Friday, April 24, 2009

Un bel dì, vedremo



Μερικές φορές κάνεις τη ζωή σου δράμα, όχι για κανένα ιδιαίτερο λόγο: απλά επειδή έχεις την τάση.

Άλλο post έπρεπε να ανέβει σήμερα κανονικά. Να δω αν του χρόνου που θα ανατρέξεις στα περσινά θα το θυμάσαι (ή έστω το λόγο που σε ανάγκασε να το αφήσεις στο περιθώριο).

Τουλάχιστον πια είμαι ξύπνιος τα ξημερώματα για λόγους αποκλειστικά δικούς μου. Κάτι είναι κι αυτό.


Wednesday, April 22, 2009

περί σκληρότητας


Έχω ένα θέμα. Δε μπορώ να γίνω σκληρός με τους ανθρώπους. Η λογική μου ξέρει πολύ καλά τη στρατηγική σημασία της σκληρότητας σε όλες τις σχέσεις, ειδικά στις σχέσεις εξουσίας όπως οι (ποιον δουλέυω κάθε είδους) διαπροσωπικές σχέσεις, όμως κάτι με εμποδίζει από το να τη βάζω σε εφαρμογή.

Κι όσο πιο ουσιαστική - η με προοπτική ουσίας- είναι μια σχέση, τόσο περισσότερο δυσκολεύομαι να είμαι σκληρός. [Σκληρός στις σχέσεις εν τω μεταξύ περιττό να εξηγήσουμε πως σημαίνει cool, αδιάφορος, "δεν τρέχει και τίποτα" κλπ]. Αυτό προφανώς έχει να κάνει με ένα σύνδρομο μητέρας Τερέζας ή στοργικού Πατέρα, ή καλού Σαμαρείτη ή οτιδήποτε άλλο ηθικοχριστιανικό κατάλοιπο μου έχουν φορέσει καπέλο τα μικροαστικά εθνοπατριωτικά μου γονίδια.

Κι είναι τόσο αυτονόητος ο χειρισμός. Τόσο lego η κατάσταση. Ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις το ένα, μετά το δύο και μετά το τρία, ακριβώς όπως ξέρεις ότι για να περπατήσεις μπροστά αρκεί να φέρεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Κι όμως έρχεται κάτι και σου λεει πως αυτή η σχέση (η εκάστοτε) είναι τόσο εύθραυστη και θέλει τόσο λεπτό χειρισμό για να μη σπάσει σα γυαλάκι, κι ας ξέρεις ότι είναι ένα τέρας σαρκοβόρο που όσο πιο κοντά σου το φέρνεις, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να σε κατασπαράξει.

Για ποιο λόγο το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; (φιλοσοφικό είναι το ερώτημα δεν έχει απάντηση).

Κι επίσης γιατί τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιώ το blogging για να εκτίθεμαι τόσο προκλητικά;

Λοιπόν θα κάνω άλλο ένα post που έχω σκεφτεί για τις προβολές των αναγκών μας σε άσχετες οθόνες και μετά θα αρχίσω το vlogging από το youtube και την αναδημοσίευση κινηματογραφικών άρθρων από το sight and sound (μεταφρασμένων κιόλας, για να περνάει κι η ώρα). Έλεος πια...


Monday, April 20, 2009

dedication



[στο ύψος του κόσμου]


thin red line



Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή. Ανάμεσα σε κάτι που πάει καλά και σε κάτι που τινάζεται στον αέρα. Αυτή η μικρή γραμμή από μέλι και μπαρούτι για έναν περίεργο λόγο προσελκύει τους πάντες, από τους πιο δειλούς στους πιο ατρόμητους. Το κακό με αυτή τη γραμμή είναι πως πρόκειται για μια τυπική αδιάφορη γραμμή από αυτές που λέμε προστατευτικά όρια, δηλαδή όσο πιο δίπλα της βολτάρεις τόσο πιο ασφαλής νιώθεις. Κι αν την πλησιάζεις ολοένα και περισσότερο είναι αποκλειστικά και μόνο για να χαζέψεις τη θέα του απέναντι στρατοπέδου, δηλώνοντας με καμάρι πόσο ασφαλής είσαι. Και ξαφνικά έρχεται μια ανύποπτη στιγμή που συνειδητοποιείς πως η λεπτή διαχωριστική γραμμή είναι κινούμενη. Κι από εκεί που νόμιζες πως την είχες μαρκάρει αυτή σε έχει προσπεράσει κι έχει βρεθεί μερικά χιλιόμετρα πιο πίσω από εκεί που στέκεσαι. Κι εσύ, ο σίγουρος θαρραλέος δειλός ξαφνικά βρίσκεσαι στην επικράτεια του αντίπαλου δειλού, ο οποίος όσο δειλός κι αν είναι - πως να το κάνουμε παίζει στο γήπεδο του - μια σιγουριά παραπάνω την έχει. Κι εσύ παρόλο που συνειδητοποιείς ότι έχει γίνει μαλακία και το μόνο που θέλεις σα σκυλί είναι να το βάλεις στα πόδια και να τρέξεις να κρυφτείς στην ασφάλεια της γραμμούλας σου, το παίζεις κύριος και σφυρίζεις τα κύματα του Δουνάβεως και λες "έλα μωρέ δεν τρέχει τίποτα...τί εδώ τί εκεί, έτσι που γίναμε τώρα..."
Και μετά κάθεσαι και πίνεις κι ένα ποτάκι γιατί είσαι κι ανώτερος άνθρωπος... Κούραση... τόση κούραση στην αυτοκαταστροφή...

[Ναι γκρίνια πάλι. Θέλω να πιστεύω η εβδομάδα που ξεκινάει σήμερα είναι η τελευταία που της αφιερώνω. Μετά στοχεύω στο ατσάλι...]




Thursday, April 16, 2009

zeppelin


ΤΟΞΟΤΗΣ
(22/11 - 21/12)

Εάν υπάρχουν θλίψη, προβλήματα, αναποδιές στο σπίτι ψυχραιμία. Όταν Άρης και Ουρανός βρίσκονται στο ναδίρ του ηλιακού σου ωροσκοπίου είσαι επιρρεπής σε αισθήματα που θα έκαναν ακόμα κι ένα χοντρόπετσο μεγαλοκαρχαρία της πιάτσας να αγκομαχάει, όπως και σε αιφνίδια- κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν είναι θετικά ή δύκολα- γεγονότα που συμβαίνουν σε οικογένεια ή καριέρα. Είτε πάντως είσαι 4 χρονών είτε είσαι 40+ αισθάνεσαι εγκαταλελειμμένος/η όσο κι ένα παιδάκι που έχασε τη μαμά του σε ένα πολυκατάστημα. Εάν είσαι τελείως μπερδεμένος προσπάθησε να απαρνηθείς τα αισθήματά σου. Μερικές φορές πιάνει. Παλιότερα κάθε στιγμή ήταν μια υπέροχη στιγμή για να ερωτευτείς, να ταξιδέψεις, να διασκεδάσεις. Και ήταν μια υπέροχη στιγμή κυρίως αν προερχόσουν γεμάτο στοργή και κατανόηση. Τώρα για να καταφέρεις να ερωτευτείς και να προχωρήσεις, ή για να κάνεις ένα παιδί χρειάζεσαι εντατική ψυχανάλυση και αρκετή τύχη. Αυτό που μετράει δεν είναι το πόσο ώριμος ή ισορροπημένος είσαι, αλλά το πόσο διατεθειμένος είσαι να πληρώσεις το αντίτιμο που απαιτείται από σένα ως εραστή, ή γονιού, ή επαγγελματία. Y.Γ. Και μην ξεχνάς: η ζωή αλλάξει ξαφνικά.

[ο τύπος δεν παίζεται... είναι ο guru μου]

Wednesday, April 15, 2009

sulla tua bocca


Η Φωνή - Φάντασμα που έχει τραγουδήσει σχεδόν τα πάντα, επιστρέφει για να μαρκάρει ακόμα πιο στενά αυτό το σχεδόν:



Στο νέο της album, sulla tua bocca lo dirò, η τίγρης της Κρεμόνα αναμετριέται με το μελόδραμα φέρνοντας το (ακόμα μια φορά) στα δικά της μέτρα






Tuesday, April 14, 2009

yester/days

Αυτή τη μέρα που άρχισε στο σκοτάδι και δεν έχω ιδέα πως θα τελειώσει, κάθε λέξη που ακόλουθεί είναι ολόδική σου. Όπως και όλα αυτά τα "χτες", το "σήμερα" και τα "αύριο" που θέλω να σου υποσχεθώ αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταδεχτείς τόσο αλλιώτικα:



Κι όμως περισσότερο μαζί δε νομίζω πως θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει για 2 ανθρώπους...

Κι αυτό είναι υπόσχεση.


Sunday, April 12, 2009

one year from now...


Του χρόνου τέτοια εποχή - αν bloggάρω ακόμα - θα θέλω να θυμάμαι:

-τις τρικλοποδιές που βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.
-τις πόρτες που αφήνουμε μισάνοιχτες από υπερβολική πίστη στον εαυτό μας.
- τις νεραντζιές.
- τις σταθερές που δεν είναι σταθερές.
- Τα δεδομένα που αλλάζουν με ένα "φου".
- Τις εναλλαγές επιρρημάτων που σημαίνουν κάτι.

Του χρόνου τέτοια εποχή κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι τόσο άλλος άνθρωπος που θα διαβάζω τα παραπάνω και θα γελάω (αν θυμάμαι τί σήμαιναν ένα χρόνο πριν)

Saturday, April 11, 2009

your rose dear

Καμιά φορά η Άνοιξη μπορεί να είναι και κάπως έτσι:



Πως το λεγε ο ποιητής: Each man kill the thing he loves...? ε αυτό...

Wednesday, April 08, 2009

titanic


Όταν ξεκινάς ένα ταξίδι με προοπτικές ναυαγίου,
πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει;

[για να δούμε... για να δούμε...]


Monday, April 06, 2009

avec honneur


Ο Christophe Honoré είναι ό τι αγαπώ περισσότερο από τη σύγχρονη γαλλική κινηματογραφική παραγωγή. Είναι - πώς το λένε; ο δικός μου άνθρωπος. Κυρίως γιατί κινηματογραφεί όμορφους θλιμμένους ανθρώπους σε ένα Παρίσι σχεδόν πάντα μελαγχολικό και γκρίζο, φορτωμένο από ανεκπλήρωτες αναπνοές. Οι ταινίες του είναι ένα διαρκές homage στο κίνημα της Nouvelle Vague, όχι με την προσέγγιση ενός διανοούμενου κινηματογραφιστή, αλλά μ' αυτή ενός έφηβου που έχει σκιρτήσει στην ομορφιά και την ελευθερία του Παρισιού όπως το διέσχιζαν η Anna Karina, o Sami Frey κι ο Claude Brasseur στα μέσα του 60. Το βασικότερο χαρακτηριστικό όμως του Honoré, κι αυτό που κερδίζει τη συγκίνησή μου σε μόνιμη βάση, είναι η σχέση των ταινιών του με τη μουσική: σε κάθε του φιλμ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι ήρωες του ξεσπούν σε τραγούδι με εκείνο τον απροσδόκητο τρόπο που το έκαναν εκείνοι οι πρώτοι όμορφοι θλιμμένοι του αγαπημένου μου Jacques Demy: από το out of the blue ψιθυριστά ερωτικό τηλεφώνημα του Dans Paris [click], μέχρι τα συνεχή μουσικά ιντερμέδια του αριστουργηματικού Chanson D' Amour [click] και το τραγικό φινάλε του La Belle Personne [click], οι Παριζιάνοι του Honoré μέσα από τις μελαγχολικές νότες του μόνιμου συνεργάτη του, Alex Baupain δηλώνουν τον παραλογισμό μιας ύπαρξης που προσδιορίζεται και εξηγείται αποκλειστικά και μόνο από τους άλλους. Το σύμπαν του, παρόλο που κινείται στους ζοφερούς δρόμους της πραγματικότητας με τη μοναξιά, το θάνατο και τη θλίψη να καραδοκούν σε κάθε γωνιά, έρχεται να το φωτίσει κάθε φορά ένας έρωτας, χωρίς όμως να παίρνει διαστάσεις αποκάλυψης, σαν να μην είναι παρά το φυσικό στιγμιαίο επακόλουθο φως μιας διαρκούς μελαγχολίας. Κι όταν έρχεται αυτός ο έρωτας, όλα είναι πιθανά και γι' αυτό και πιο τραγικά...

[
Το La Belle Personne, η τελευταία ταινία του Christophe Honoré, βασισμένη στη νουβέλα La Princesse De Clèves της Mme de La Fayette, προβάλλεται απόψε στις 11 στο Αττικόν στα πλαίσια του 10ου φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου]



Saturday, April 04, 2009

les plages d' Agnes



Παίζω το ρόλο μιας γριούλας, παχουλής και φλύαρης...

Και να σκεφτείς, έτρεχα στο δρόμο να προλάβω να βρω καμιά θέση... παρακαλώντας από μέσα μου να μην είναι sold out. Κι ήμασταν τελικά καμιά τριανταριά άτομα - στην καλύτερη περίπτωση. Κι είχαμε την τιμή να μας μιλήσει για το σινεμά, τη ζωή της, τον κόσμο και το χρόνο που περνά, η μεγαλύτερη εν ζωή σκηνοθέτις, η γυναίκα από την οποία ξεκίνησε το κίνημα της Nouvelle Vague και που μπορεί να κινηματογραφεί ακόμα και μια... πατάτα (κανονική όχι μεταφορική) και να παράγει ύψιστη Τέχνη. Κι ήταν από τις λίγες φορές χτες το απόγευμα που έπιασα τον εαυτό μου να χαμηλώνει από ντροπή τα μάτια μπροστά στην τόση αλήθεια αυτής της γυναίκας, που στη ζωή της δεν υπήρξε παρά μοιρασμένη ανάμεσα σε 2 έρωτες: το σινεμά και έναν άνδρα.

Είμαι από ξενύχτι και δε μπορώ να τα γράψω όπως θα έπρεπε. Οι καλές μου λέξεις είναι ακόμα σε καταστολή. Δεν ήθελα όμως να το αφήσω κι αυτό να αιωρείται στο χρόνο. Κυρία Varda, ευχαριστώ για την ανοιξιάτικη βόλτα στις παραλίες σας. Από χτες το απόγευμα μπορείτε να προσθέσετε άλλον έναν άγνωστο Οδυσσέα στη συλλογή σας.

[Το ντοκιμαντέρ les plages d' Agnes, προβλήθηκε στα πλαίσια του 10ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου - κι έχετε μια τελευταία ευκαιρία να το παρακολουθήσετε το Σάββατο 11 Απριλίου στις 8.30 στο Γαλλικό Ινστιτούτο].