Saturday, February 27, 2010

single


Χτες βράδυ, σε ανύποπτο χρόνο, βρήκα στην τσέπη του παλτού μου ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί.

Ήταν ένα εισιτήριο σινεμά που μετρούσε μια βδομάδα ζωής. Ένα εισιτήριο μονάχο του. Από αυτά τα διπλά του σινεμά που τα φυλάω κειμήλια.

Η ταινία ήταν το single man. Ένας άνδρας μόνος. Ένα μονάχο εισιτήριο. Μέρος ενός ζεύγους εισιτηρίων. Και μου κάνει εντύπωση πως κατάφερε και έλειπε το δεύτερο.

Την πιάνεις τη σύμπτωση; Το παιχνίδι των εισιτηρίων με τη μοναδικότητα; το μαγικό παιχνίδι του ένα;

Από τις 8 Μαρτίου, τα εισιτήρια που κυκλοφορούν στον αστερισμό μου είναι αποκλειστικά και μόνο διπλά.


Wednesday, February 24, 2010

another hundred



...and another hundred people just got off of the train...

(όταν σε ξυπνάει ένας στίχος σαν απάντηση.)


Tuesday, February 23, 2010

search


Δεν έχω θέμα να σε ψάχνω μές στον κόσμο:
εκεί παίζει να σε βρω -
αλλά να σε ψάχνω μέσα σου, πάει πολύ:
εκεί χάνω από χέρι.


Tuesday, February 16, 2010

en rose



Ζω μια παράξενη ιστορία.
Και λέω να την αφήσω να είναι παράξενη
-για λίγο καιρό ακόμα-
γιατί παίρνει διαστάσεις συνωμοσίας.
Και ξεφεύγει απ' τα συνηθισμένα.


Thursday, February 11, 2010

Έρωτες


Βγήκαμε με τη Βάσια στους δρόμους. Μαζί τους. Τους ρωτήσαμε τί αγαπάνε σ' αυτή την πόλη, πώς αγαπάνε, γιατί αγαπάνε, τί θυμούνται και τί επιλέγουν να ξεχνούν. Ύστερα τους φωτογραφήσαμε στα αγαπημένα τους σημεία στην πόλη. Σε διαδρομές και μέρη που κάτι σημαίνουν για την προσωπική τους μυθολογία.

Μερικοί ήταν κουμπωμένοι, άλλοι χαλαροί. Κάποιοι φίλοι μας, κάποιοι μας έβλεπαν πρώτη φορά. Μας αφηγήθηκαν μικρές ιστορίες τους και κρυφές σκέψεις τους, έστειλαν ερωτικές επιστολές σε παλιές και νέες αγάπες τους, ένιωσαν αμηχανία και ικανοποίηση, μίλησαν με μελαγχολία και χιούμορ, όλοι ανεξαιρέτως όμως μοιράστηκαν μαζί μας την αγάπη τους για αυτή την πόλη που λέγεται Αθήνα.

Αύριο το πρωί, αν πέσει στα χέρια σου η ειδική έκδοση της Metropolis "'Ερωτες" ξεφύλλισε την: 20+ νέα πρόσωπα από αυτά που συναντάς και ερωτεύεσαι στους δρόμους της Αθήνας, έχουν να σου αφηγηθούν από μια δική τους ιστορία.


Tuesday, February 09, 2010

μια φωτογραφία


Σκέψου μια παλιά φωτογραφία. Τυχαία. Όχι συγκεκριμένη από τα προσωπικά σου άλμπουμ. Μια φανταστική εικόνα που δεν αναπαριστά κανέναν γνωστό και τίποτα βιωμένο. Δεν είναι δύσκολο να συνθέσεις στο νου μια τέτοια φωτογραφία. Βάζεις απλά δυο η περισσότερα (νομίζω θέλω να μείνω στα 2) πρόσωπα, τους δίνεις λίγη οικειότητα, έναν κοινό τόπο, ένα χαμόγελο στιγμής, μια γωνία που τους κολακεύει (αν είσαι ευγενικός) κι έχεις έτοιμη την αποτύπωση μιας σχέσης που ίσως κάποτε υπήρξε ιδιαίτερα στενή.

Και τώρα που συνέθεσες αυτή τη φωτογραφία και δέθηκες με τα πρόσωπα, τις στάσεις του σώματός τους, την υποτιθέμενη σχέση τους, τώρα που φαντάστηκες ποιες ήταν η τελευταίες λέξεις πριν το κλικ και πως ήχησαν τα πρώτα γέλια μετά, θέλω να κάνεις μια βίαιη πράξη και να τη σκίσεις. Με το νου. Μ' ένα χρατς δυνατό σαν κεραυνό που χαλάει μια κυριακάτικη εκδρομή. Και θέλω να τη σκίσεις ακριβώς στη μέση, στη νοητή γραμμή που συνέδεε τους δυο (στο είπα, είχα λόγο να μείνω εκεί) πρωταγωνιστές της πόζας.

Και τώρα που έχεις τα δυο μισά αυτής της παλιάς φανταστικής φωτογραφίας, πριν τα ξεφορτωθείς ως άχρηστα κομμάτια χαρτιού, θέλω να ξανακοιτάξεις τα χαμογελαστά πρόσωπα, τη λυμένη επαφή, την ειρωνική πια οικειότητα, τη σχέση που ανεμίζει παράλυτη στο χωροχρόνο και να χαμογελάσεις για το ξεχωριστό προνόμιο που σου χαρίστηκε, να δεις μια για πάντα, τη μια και μοναδική, αποτυπωμένη μέχρι το τέλος του κόσμου, πόζα της μονιμότητας.


Tuesday, February 02, 2010

περί ευτυχίας


"Είμαι ευτυχισμένος" δήλωσε ο Ιππότης, πριν λίγο καιρό, και με σόκαρε.

"Πως μπορείς να δηλώνεις κάτι τέτοιο" τον ρώτησα όταν τον συνάντησα, "δε σε τρομάζει πόσο εύκολα μπορεί ν' αλλάξει;"

"Μα αφού είμαι" ήρθε η ισοπεδωτική απάντηση. Χωρίς αναλύσεις, χωρίς μελλοντικές προβολές και πιθανολογίες. Τρεις λέξεις με μια αυτονόητη σαφήνεια, σχεδόν παιδική.

Αφού ήταν. Γιατί να μην το δηλώσει. Δεν είπε "θα είμαι ευτυχισμένος μια ζωή", ούτε "βρήκα το κλειδί της παντοτινής ευτυχίας". Δήλωσε απλά μια στιγμή του. Μια κατάσταση, η οποία -υποθέτω- τη στιγμή που τη δήλωσε ήταν εξίσου σαφής με την αναπνοή του.

Και σκέφτομαι με πόση ευκολία μοιραζόμαστε τη γκρίνια και τη θλίψη μας, το φόβο και τη μελαγχολία μας, και πόσο φοβόμαστε έστω και να υπαινιχθούμε τη χαρά μας. Δε λέω καν την ευτυχία. Είναι ακόμα λέξεις ανεξημέρωτες. Αρκούμαι στην απλή χαρά.

Θα 'θελα να μπορούσα να μεταχειριστώ την υπερβατική απλότητα μιας τέτοιας δήλωσης. Ακόμα και αυτή την περίοδο, που το αντικειμενικό μου πρόγραμμά, δε μου επιτρέπει την τόσο αναγκαία μου αυτοδιάθεση, και που έχω μια γκρίνια σχεδόν μόνιμη για όλα όσα πρέπει να γίνουν, θα ήθελα αυτή την υποψία απρόβλεπτης χαράς που δίνουν κάποιες στιγμές, να μπορούσα να τη δηλώσω - για να μείνει καταγεγραμμένη στο χρόνο - έστω κι ως φευγαλέα αίσθηση.

Κι ορίστε! ακόμα και στην παραπάνω περιφραστική υπεκφυγή φοβήθηκα να δηλώσω τη σωστή λέξη. Αρκέστηκα στην ανώδυνη, την αδιάφορη, αυτή που δε γεμίζει προσδοκίες, ούτε φορτώνει υποχρεώσεις. Αυτή που είναι θνητή και τυχαία. Κι νιώθω πως κάτι πρόδωσα. Γιατί η σωστή λέξη πέρασε απ' το μυαλό μου... Και την έδιωξα.