"Είμαι ευτυχισμένος" δήλωσε ο Ιππότης, πριν λίγο καιρό, και με σόκαρε.
"Πως μπορείς να δηλώνεις κάτι τέτοιο" τον ρώτησα όταν τον συνάντησα, "δε σε τρομάζει πόσο εύκολα μπορεί ν' αλλάξει;"
"Μα αφού είμαι" ήρθε η ισοπεδωτική απάντηση. Χωρίς αναλύσεις, χωρίς μελλοντικές προβολές και πιθανολογίες. Τρεις λέξεις με μια αυτονόητη σαφήνεια, σχεδόν παιδική.
Αφού ήταν. Γιατί να μην το δηλώσει. Δεν είπε "θα είμαι ευτυχισμένος μια ζωή", ούτε "βρήκα το κλειδί της παντοτινής ευτυχίας". Δήλωσε απλά μια στιγμή του. Μια κατάσταση, η οποία -υποθέτω- τη στιγμή που τη δήλωσε ήταν εξίσου σαφής με την αναπνοή του.
Και σκέφτομαι με πόση ευκολία μοιραζόμαστε τη γκρίνια και τη θλίψη μας, το φόβο και τη μελαγχολία μας, και πόσο φοβόμαστε έστω και να υπαινιχθούμε τη χαρά μας. Δε λέω καν την ευτυχία. Είναι ακόμα λέξεις ανεξημέρωτες. Αρκούμαι στην απλή χαρά.
Θα 'θελα να μπορούσα να μεταχειριστώ την υπερβατική απλότητα μιας τέτοιας δήλωσης. Ακόμα και αυτή την περίοδο, που το αντικειμενικό μου πρόγραμμά, δε μου επιτρέπει την τόσο αναγκαία μου αυτοδιάθεση, και που έχω μια γκρίνια σχεδόν μόνιμη για όλα όσα πρέπει να γίνουν, θα ήθελα αυτή την υποψία απρόβλεπτης χαράς που δίνουν κάποιες στιγμές, να μπορούσα να τη δηλώσω - για να μείνει καταγεγραμμένη στο χρόνο - έστω κι ως φευγαλέα αίσθηση.
Κι ορίστε! ακόμα και στην παραπάνω περιφραστική υπεκφυγή φοβήθηκα να δηλώσω τη σωστή λέξη. Αρκέστηκα στην ανώδυνη, την αδιάφορη, αυτή που δε γεμίζει προσδοκίες, ούτε φορτώνει υποχρεώσεις. Αυτή που είναι θνητή και τυχαία. Κι νιώθω πως κάτι πρόδωσα. Γιατί η σωστή λέξη πέρασε απ' το μυαλό μου... Και την έδιωξα.
"Πως μπορείς να δηλώνεις κάτι τέτοιο" τον ρώτησα όταν τον συνάντησα, "δε σε τρομάζει πόσο εύκολα μπορεί ν' αλλάξει;"
"Μα αφού είμαι" ήρθε η ισοπεδωτική απάντηση. Χωρίς αναλύσεις, χωρίς μελλοντικές προβολές και πιθανολογίες. Τρεις λέξεις με μια αυτονόητη σαφήνεια, σχεδόν παιδική.
Αφού ήταν. Γιατί να μην το δηλώσει. Δεν είπε "θα είμαι ευτυχισμένος μια ζωή", ούτε "βρήκα το κλειδί της παντοτινής ευτυχίας". Δήλωσε απλά μια στιγμή του. Μια κατάσταση, η οποία -υποθέτω- τη στιγμή που τη δήλωσε ήταν εξίσου σαφής με την αναπνοή του.
Και σκέφτομαι με πόση ευκολία μοιραζόμαστε τη γκρίνια και τη θλίψη μας, το φόβο και τη μελαγχολία μας, και πόσο φοβόμαστε έστω και να υπαινιχθούμε τη χαρά μας. Δε λέω καν την ευτυχία. Είναι ακόμα λέξεις ανεξημέρωτες. Αρκούμαι στην απλή χαρά.
Θα 'θελα να μπορούσα να μεταχειριστώ την υπερβατική απλότητα μιας τέτοιας δήλωσης. Ακόμα και αυτή την περίοδο, που το αντικειμενικό μου πρόγραμμά, δε μου επιτρέπει την τόσο αναγκαία μου αυτοδιάθεση, και που έχω μια γκρίνια σχεδόν μόνιμη για όλα όσα πρέπει να γίνουν, θα ήθελα αυτή την υποψία απρόβλεπτης χαράς που δίνουν κάποιες στιγμές, να μπορούσα να τη δηλώσω - για να μείνει καταγεγραμμένη στο χρόνο - έστω κι ως φευγαλέα αίσθηση.
Κι ορίστε! ακόμα και στην παραπάνω περιφραστική υπεκφυγή φοβήθηκα να δηλώσω τη σωστή λέξη. Αρκέστηκα στην ανώδυνη, την αδιάφορη, αυτή που δε γεμίζει προσδοκίες, ούτε φορτώνει υποχρεώσεις. Αυτή που είναι θνητή και τυχαία. Κι νιώθω πως κάτι πρόδωσα. Γιατί η σωστή λέξη πέρασε απ' το μυαλό μου... Και την έδιωξα.
4 comments:
Δεν θέλω να μας δούνε, μισώ το μάτι τους λέει ο Ιωάννου στο 'Οχι μαζί...
Αποκοπή-επικόλληση, τον κάνεις σημαία ερώτων και ξεχνάς το σημαντικότερο παρακάτω, εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους, (που εννοείται πως δεν το κάνεις από διακριτικότητα...)
Περίεργο πράγμα, μεγαλώνουμε με μιζέρια...
Το ποστ σαφώς και δεν είναι τέτοιο, αλλά πάντα με τσαντίζει το ότι κάποιος-κάτι άλλο πρέπει να φταίει και όταν δεν αφήνω τη χαρά(!) μου να φαίνεται :)
Μονόκεροι... Ιππότες.... να δούμε οι κανονικοί άνθρωποι τι θ' απογίνουμε.
"Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα."
Και τώρα να με ρωτήσεις πάλι το ίδιο θα πω. "Είμαι ευτυχισμένος". Για τον ίδιο λόγο. Που δεν έχει να κάνει ούτε με μονόκερους, ούτε με ιππότες. Έχει να κάνει με κανονικό άνθρωπο.
Θα μπορούσα να σου μιλήσω όση ώρα θες για την μιζέρια της καθημερινότητας μου. Για τις 3 δουλειές μου, για τον ανύπαρκτο χρόνο μου, για την κούρασή μου, για το ότι έχω χάσει τους φίλους μου...
Αλλά είμαι ευτυχισμένος. Και ξέρεις γιατί. Και όσο υπάρχει θα είμαι.
Post a Comment