survivors 2020

Πριν 5 χρόνια έφτιαξα τους "επιζώντες" για να έχω κάθε χρόνο τον ετήσιο προσωπικό μου απολογισμό. το κονσεπτ ήταν να σβήνω όσα ο χρόνος μου στερούσε και να γιορτάζω όσα ο χρόνος μου χάριζε. Το 2020 είχε τα δικά του σχέδια όμως. Μικρό προζάτο update λοιπόν. Με την ελπίδα του χρόνου να επιστρέψει η μουσική

.

Άλλη μια χρονιά που δεν αρρώστησα,

(ευτυχώς)

που με αγάπησαν 

(ευτυχώς)

που δε φτώχυνα 

(χμ…)

Άλλη μια χρονιά που έχω το σπίτι μου

 (ευτυχώς)

και τους ανθρώπους μου

(Θεέ μου, ευτυχώς)

που ονειρεύομαι 

(σίγουρα), 

που κάνω σχέδια 

(ευτυχώς).

Άλλη μια χρονιά που πήγα θέατρο 

(το σβήνουμε) 

κι άκουσα δίσκους 

(ευτυχώς)

Είδα ταινίες που με συγκίνησαν

(Όχι όπως θα ‘θελα - άλλα ευτυχώς)

Άλλη μια χρονιά που ταξίδεψα 

(το σβήνουμε) 

και δούλεψα…

(Και δούλεψα!)

που έγραψα κι έσκισα 

(ευτυχώς)

και δεν απελπίστηκα…

(Δεν απελπίστηκα!)

Άλλη μια χρονιά που βρήκα ανθρώπους

 να με εμπνεύσουν 

(ευτυχώς)

και τους κράτησα 

(ευτυχώς)

και μου το επέτρεψαν.

Άλλη μια χρονιά 

που μπορώ να μετράωτα καλά με σιγουριά.

Κι άλλη μια χρονιά που τα μικρά

εξακολουθούν να είναι τα πιο σημαντικά.

Άλλη μια χρονιά γεμάτη

που με γράμματα δικά μας

(Οι περισσότεροι από μας)

καταγραφόμαστε…

(ευτυχώς)

Στους επιζώντες.

Καλή μας νέα χρονιά!

H Εποχή του Θερισμού

Τα παλιά χρόνια, στις αρχές του καλοκαιριού, οι άνθρωποι της υπαίθρου, άφηναν τα χωριά τους, έπαιρναν τα νοικοκυριά τους στην πλάτη και μετέφεραν ολόκληρη την οικογένεια τους στους αγρούς. Εκεί, κάθε μέλος, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο, αναλάμβανε έναν νέο ρόλο προκειμένου να εξασφαλιστεί η σοδειά που θα τους ζούσε όλο τον υπόλοιπο χρόνο.  Ολόκληρη η ζωή τους - με τις χαρές και τις λύπες της - ξεριζωνόταν προσωρινά, μετουσιωνόταν σε κάτι διαφορετικό, έβρισκε νέες ισορροπίες και μέσα από σκληρή δουλειά (μα κι ελπίδα για το μέλλον) συνεχιζόταν η επιβίωση. 

Κάτι τέτοιο είναι για μας αυτός ο νέος κύκλος τραγουδιών, τέσσερα χρόνια μετά τη ΒΑΒΕΛ (αρκετή και γόνιμη αγρανάπαυση), σε συνθήκες πρωτόγνωρες για όλους μας, σκάψαμε το χωράφι μας και σας παρουσιάζουμε τους καρπούς της νέας μας σοδειάς, με την ευχή να βοηθήσουν να φωτίσει έστω και λίγο αυτός ο αλλόκοτος χειμώνας.

(Η "Εποχή του Θερισμού" κυκλοφορεί από σήμερα ψηφιακά και φυσικά από την Cobalt Eclectic)

Αίμα

Πριν κάποια χρόνια είδα το “Αίμα των Ζώων” του Georges Franju (του κλασικού “Μάτια χωρίς πρόσωπο”). Σε αυτή τη μικρού μήκους ταινία παραγωγής 1949 σκηνές από την καθημερινή ζωή Γάλλων Αστών, εναλλάσσονται με αποτρόπαιες σκηνές από ένα σφαγείο στα προάστεια του Παρισιού. Η ταινία με εξόργισε. Μου προκάλεσε αποστροφή και δεν άντεξα να τη δω μέχρι τέλους. Με στοίχειωνε για μέρες. Μέχρι που κατάλαβα ότι αυτή ακριβώς η αποστροφή ήταν το αίτημα του Franju. Άρα είχε παράξει ένα πετυχημένο έργο Τέχνης. Για εκείνον. Για το σύμπαν του. Για τη φιλοσοφία του. Γιατί ένα έργο Τέχνης δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που γεννά μια αφηρημένη η συγκεκριμένη ανάγκη και διαχέεται στο σύμπαν να συναντήσει άλλες αφηρημένες ή συγκεκριμένες ανάγκες. Κι αν δεν τις συναντήσει δεν τρέχει και τίποτα. Προχωράμε, καλλιτέχνες και κοινό, στην επόμενη απόπειρα. Κι αν αποζητά χάδι το θεικό ή κλωτσιά το επίγειο κομμάτι μας ίσως το βρούμε στην επόμενη στροφή - στα τριαντάφυλλα ή στα σκατά. Το μόνο σίγουρο είναι πως ό, τι έρθει θα έρθει από πόρτες και ψυχές ανοιχτές από το πιο απροσδόκητο ερέθισμα. Κι όταν με το καλό (ή το κακό) έρθει το μήνυμα του τσαρλατάνου ή του προφήτη και χτυπήσει στομάχι, καρδιά, κεφάλι ή νεύρα, εμείς μπορούμε να το καλωσορίσουμε ή να το αποκηρύξουμε. Κι αυτή και μόνο είναι όλη κι όλη η εξουσία μας πάνω στην Τέχνη και το όριο της.

* To Λάλκα της Λένας Κιτσοπούλου (που αποτέλεσε αφορμή του ποστ) το βλέπεte εδώ: https://vimeo.com/419825552

* Το Αίμα των Ζώων του Georges Franju  (για τους τολμηρούς) το βλέπετε εδώ: https://www.dailymotion.com/video/xt2ewc

Αυτόνομοι

Δεν είναι εύκολο να είσαι αυτόνομος

σε έναν κόσμο που φοβάται.

Δεν είναι ντροπή να ‘χεις ανάγκη.

Δεν είναι ντροπή να το λες.

Έχεις χέρια να πιάνεσαι.

Έχεις στόμα να το λες.

Άμα φοβάσαι τις νύχτες 

να με παίρνεις τηλέφωνο:

Θα ‘ρχομαι τρέχοντας 

να σου σκοτώνω τους φόβους 

που φωλιάζουν στις γωνίες

ή κάτω απ' το κρεβάτι

ή μέσα στις ντουλάπες.

Θα σε κρατάω αγκαλιά μέχρι ν’ αποκοιμηθείς

Και μετά θα κοιμάμαι κι εγώ

Και θα πετάω πάνω απ’ την πόλη να σε βρω.

Θα συναντιόμαστε στον ύπνο με ένα τέταρτο καθυστέρηση

"Συγγνώμη που άργησα - 

Είχα δουλειά…

Προετοίμαζα το όνειρο για να σε υποδεχτεί.

Τώρα είμαι εδώ.

Για να το ζήσουμε μαζί."

Θα πετάμε ψηλά

Θα βουτάμε βαθιά

Θα τρέχουμε σε πράσινα λιβάδια

Θα γίνουμε ροκ σταρ

Γάτες ή πουλιά…

Θα κάνουμε παιδιά

Θα αλλάζουμε πρόσωπα και ηλικίες

Κι όταν γεράσουμε 

και κουραστούμε 

θα ξυπνήσουμε

Και θα είμαστε είκοσι χρόνων.

Μη φοβάσαι

Δεν είναι εύκολο να είσαι αυτόνομος

Σε έναν κόσμο που φοβάται.

Δεν είναι ντροπή να ‘χεις ανάγκη

Δεν είναι ντροπή να το λες

Έχεις χέρια να πιάνεσαι.

Έχεις στόμα να το λες.

Μη φοβάσαι.

Είμαι εδώ.

Καλημέρα.

Το πρώτο φως είναι καλό.