Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να βρω κάτι εντυπωσιακό να γράψω για το κλείσιμο του 7 και δε βρίσκω τίποτα. Ούτε λίστες με πράγματα που ξεχώρισα, ούτε γεγονότα που με σημάδεψαν, ούτε τίποτα. Όχι οτι δεν υπήρξαν, αλλά με το που τα σκέφτομαι ξαφνικά δε φαίνονται και τόσο σπουδαία. Άλλωστε αν ανατρέξει κάποιος στα post της χρονιάς, παρόλο που δεν είμαι πολύ συνεπής blogger, θα βρει πάνω κάτω τα "σημαντικά".Aν κι έχω πολλά που θα 'θελα (η θα μπορούσα) να γράψω, τελευταία στιγμή τα αποσύρω όλα. Και δε θέλω να μιλήσω για τους δικούς της χρονιάς- ανθρώπους που κερδήθηκαν ή που ανανέωσαν το δεσμό μας, ούτε γι' αυτούς που έφυγαν και -κακό δικό τους και δικό μου- δε θα τα ξαναπούμε. Δε θέλω καν να μιλήσω για τα μικρά σχεδιάκια που άρχισαν να πραγματοποιούνται μέσα στη χρονιά, ούτε γι' αυτά που με αποχαιρέτησαν για πάντα (αν υπάρχει για πάντα - ή ακόμα κι αποχαιρετισμοί). Θάνατοι, υποδοχές, εξομολογήσεις, παρηγοριές, χαμόγελα, μιζέριες, ομοιοπαθητικές, αποφάσεις ζωής, άμυνες, ανανεώσεις όρκων, καινούργιες μουσικές βιβλία και ταινίες. Απ' όλα είχαμε. Κι όλα κάτω απ' το πρίσμα της αναζήτησης της ποίησης. Κι ότιδήποτε δεν τσιγκουνευόταν το λυρισμό του ήθελα σαν παιδί να το μοιραστώ. Με το που ξεκινούσα όμως έχανε κάθε ενδιαφέρον...
Έτσι και όλη η χρονιά που πέρασε δεν έχει ισχυρούς απολογισμούς για μένα. Κι αν έχει δεν έχουν κανένα μυθιστορηματικό ενδιαφέρον. Αλλά ακόμη κι αν είχαν, ακριβώς ένα χρόνο μετά βρίσκομαι πάλι μπροστά στο laptop με την ίδια κούπα καφέ και το ίδιο ακατάστατο σπίτι, να προσπαθώ να συντάξω μια χρονοκάψουλα χωρίς να έχω κάτι να της βάλω μέσα. So, what's the point? Ίσως τελικά δεν είμαι ο άνθρωπος των επετείων. Άλλωστε ποτέ δε σημείωσα στο περιθώριο καμιάς μου εμπειρίας ημερομηνία.
Βαριέμαι να συνεχίσω. Χαζό, αφτιασίδωτο post, αλλά αφού έτσι φεύγει ο χρόνος, οφείλω να το αποτυπώσω. Μην το παρεξηγήσετε. Είναι για αποκλειστικά προσωπική μελλοντική χρήση. Υπενθύμιση ή ρουτίνα. Θα δείξει...
Οι φίλοι ξέρετε πως οι ευχές μου φέτος έχουν μια εμμονή με το Φως. Αυτή είναι η δίψα μου για τη χρονιά που έρχεται. Ανοίγω όλες τις βρύσες λοιπόν και το μεταγγίζω στο 8. Πιείτε όσο μπορείτε γιατί μάλλον θα το χρειαστούμε όλοι μας.
Αντί απολογισμού σας χαρίζω αυτό:
Έτσι και όλη η χρονιά που πέρασε δεν έχει ισχυρούς απολογισμούς για μένα. Κι αν έχει δεν έχουν κανένα μυθιστορηματικό ενδιαφέρον. Αλλά ακόμη κι αν είχαν, ακριβώς ένα χρόνο μετά βρίσκομαι πάλι μπροστά στο laptop με την ίδια κούπα καφέ και το ίδιο ακατάστατο σπίτι, να προσπαθώ να συντάξω μια χρονοκάψουλα χωρίς να έχω κάτι να της βάλω μέσα. So, what's the point? Ίσως τελικά δεν είμαι ο άνθρωπος των επετείων. Άλλωστε ποτέ δε σημείωσα στο περιθώριο καμιάς μου εμπειρίας ημερομηνία.
Βαριέμαι να συνεχίσω. Χαζό, αφτιασίδωτο post, αλλά αφού έτσι φεύγει ο χρόνος, οφείλω να το αποτυπώσω. Μην το παρεξηγήσετε. Είναι για αποκλειστικά προσωπική μελλοντική χρήση. Υπενθύμιση ή ρουτίνα. Θα δείξει...
Οι φίλοι ξέρετε πως οι ευχές μου φέτος έχουν μια εμμονή με το Φως. Αυτή είναι η δίψα μου για τη χρονιά που έρχεται. Ανοίγω όλες τις βρύσες λοιπόν και το μεταγγίζω στο 8. Πιείτε όσο μπορείτε γιατί μάλλον θα το χρειαστούμε όλοι μας.
Αντί απολογισμού σας χαρίζω αυτό:
C u next year!
