Έχω ένα θέμα. Δε μπορώ να γίνω σκληρός με τους ανθρώπους. Η λογική μου ξέρει πολύ καλά τη στρατηγική σημασία της σκληρότητας σε όλες τις σχέσεις, ειδικά στις σχέσεις εξουσίας όπως οι (ποιον δουλέυω κάθε είδους) διαπροσωπικές σχέσεις, όμως κάτι με εμποδίζει από το να τη βάζω σε εφαρμογή.
Κι όσο πιο ουσιαστική - η με προοπτική ουσίας- είναι μια σχέση, τόσο περισσότερο δυσκολεύομαι να είμαι σκληρός. [Σκληρός στις σχέσεις εν τω μεταξύ περιττό να εξηγήσουμε πως σημαίνει cool, αδιάφορος, "δεν τρέχει και τίποτα" κλπ]. Αυτό προφανώς έχει να κάνει με ένα σύνδρομο μητέρας Τερέζας ή στοργικού Πατέρα, ή καλού Σαμαρείτη ή οτιδήποτε άλλο ηθικοχριστιανικό κατάλοιπο μου έχουν φορέσει καπέλο τα μικροαστικά εθνοπατριωτικά μου γονίδια.
Κι είναι τόσο αυτονόητος ο χειρισμός. Τόσο lego η κατάσταση. Ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις το ένα, μετά το δύο και μετά το τρία, ακριβώς όπως ξέρεις ότι για να περπατήσεις μπροστά αρκεί να φέρεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Κι όμως έρχεται κάτι και σου λεει πως αυτή η σχέση (η εκάστοτε) είναι τόσο εύθραυστη και θέλει τόσο λεπτό χειρισμό για να μη σπάσει σα γυαλάκι, κι ας ξέρεις ότι είναι ένα τέρας σαρκοβόρο που όσο πιο κοντά σου το φέρνεις, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να σε κατασπαράξει.
Για ποιο λόγο το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; (φιλοσοφικό είναι το ερώτημα δεν έχει απάντηση).
Κι επίσης γιατί τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιώ το blogging για να εκτίθεμαι τόσο προκλητικά;
Λοιπόν θα κάνω άλλο ένα post που έχω σκεφτεί για τις προβολές των αναγκών μας σε άσχετες οθόνες και μετά θα αρχίσω το vlogging από το youtube και την αναδημοσίευση κινηματογραφικών άρθρων από το sight and sound (μεταφρασμένων κιόλας, για να περνάει κι η ώρα). Έλεος πια...
Κι όσο πιο ουσιαστική - η με προοπτική ουσίας- είναι μια σχέση, τόσο περισσότερο δυσκολεύομαι να είμαι σκληρός. [Σκληρός στις σχέσεις εν τω μεταξύ περιττό να εξηγήσουμε πως σημαίνει cool, αδιάφορος, "δεν τρέχει και τίποτα" κλπ]. Αυτό προφανώς έχει να κάνει με ένα σύνδρομο μητέρας Τερέζας ή στοργικού Πατέρα, ή καλού Σαμαρείτη ή οτιδήποτε άλλο ηθικοχριστιανικό κατάλοιπο μου έχουν φορέσει καπέλο τα μικροαστικά εθνοπατριωτικά μου γονίδια.
Κι είναι τόσο αυτονόητος ο χειρισμός. Τόσο lego η κατάσταση. Ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις το ένα, μετά το δύο και μετά το τρία, ακριβώς όπως ξέρεις ότι για να περπατήσεις μπροστά αρκεί να φέρεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Κι όμως έρχεται κάτι και σου λεει πως αυτή η σχέση (η εκάστοτε) είναι τόσο εύθραυστη και θέλει τόσο λεπτό χειρισμό για να μη σπάσει σα γυαλάκι, κι ας ξέρεις ότι είναι ένα τέρας σαρκοβόρο που όσο πιο κοντά σου το φέρνεις, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να σε κατασπαράξει.
Για ποιο λόγο το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; (φιλοσοφικό είναι το ερώτημα δεν έχει απάντηση).
Κι επίσης γιατί τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιώ το blogging για να εκτίθεμαι τόσο προκλητικά;
Λοιπόν θα κάνω άλλο ένα post που έχω σκεφτεί για τις προβολές των αναγκών μας σε άσχετες οθόνες και μετά θα αρχίσω το vlogging από το youtube και την αναδημοσίευση κινηματογραφικών άρθρων από το sight and sound (μεταφρασμένων κιόλας, για να περνάει κι η ώρα). Έλεος πια...
2 comments:
Μμ, νομίζω ότι αυτό είναι το πιο αβέβαιο post που έχεις ανεβάσει από τότε που σε διαβάζω.
Αβέβαιο, δεν πατάς κι εσύ μ' έχεις συνηθίσει πάντοτε να πατάς.
Οπότε είναι για καλό η έκθεση.
Και τα γυαλάκι να σπάνε, γιατί να μην σπάνε;
Γιατί;
Αν μου επιτρέπεις, διαπιστώνω ότι ξέρεις πολύ καλά να εφαρμόζεις την τακτική της σκληρότητας στον εαυτό σου!
Όσο για τα μικροαστικά εθνοπατριωτικά γονίδια που αναφέρεις ελπίζω να μην υπερισχύσουν εγωιστικά (ούτε για σένα αλλά ούτε και για μένα που τα έχω σε πληθώρα) στην ουσιαστική ανάγκη για αυτό-έκθεση και επικοινωνία που καλύπτει το blogging.
Συγχαρητήρια για την πραγματικά ουσιαστική ανάρτηση.
Post a Comment