thin red line

Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή. Ανάμεσα σε κάτι που πάει καλά και σε κάτι που τινάζεται στον αέρα. Αυτή η μικρή γραμμή από μέλι και μπαρούτι για έναν περίεργο λόγο προσελκύει τους πάντες, από τους πιο δειλούς στους πιο ατρόμητους. Το κακό με αυτή τη γραμμή είναι πως πρόκειται για μια τυπική αδιάφορη γραμμή από αυτές που λέμε προστατευτικά όρια, δηλαδή όσο πιο δίπλα της βολτάρεις τόσο πιο ασφαλής νιώθεις. Κι αν την πλησιάζεις ολοένα και περισσότερο είναι αποκλειστικά και μόνο για να χαζέψεις τη θέα του απέναντι στρατοπέδου, δηλώνοντας με καμάρι πόσο ασφαλής είσαι. Και ξαφνικά έρχεται μια ανύποπτη στιγμή που συνειδητοποιείς πως η λεπτή διαχωριστική γραμμή είναι κινούμενη. Κι από εκεί που νόμιζες πως την είχες μαρκάρει αυτή σε έχει προσπεράσει κι έχει βρεθεί μερικά χιλιόμετρα πιο πίσω από εκεί που στέκεσαι. Κι εσύ, ο σίγουρος θαρραλέος δειλός ξαφνικά βρίσκεσαι στην επικράτεια του αντίπαλου δειλού, ο οποίος όσο δειλός κι αν είναι - πως να το κάνουμε παίζει στο γήπεδο του - μια σιγουριά παραπάνω την έχει. Κι εσύ παρόλο που συνειδητοποιείς ότι έχει γίνει μαλακία και το μόνο που θέλεις σα σκυλί είναι να το βάλεις στα πόδια και να τρέξεις να κρυφτείς στην ασφάλεια της γραμμούλας σου, το παίζεις κύριος και σφυρίζεις τα κύματα του Δουνάβεως και λες "έλα μωρέ δεν τρέχει τίποτα...τί εδώ τί εκεί, έτσι που γίναμε τώρα..."
Και μετά κάθεσαι και πίνεις κι ένα ποτάκι γιατί είσαι κι ανώτερος άνθρωπος... Κούραση... τόση κούραση στην αυτοκαταστροφή...

[Ναι γκρίνια πάλι. Θέλω να πιστεύω η εβδομάδα που ξεκινάει σήμερα είναι η τελευταία που της αφιερώνω. Μετά στοχεύω στο ατσάλι...]