Υπέρβαση

Ποιος να το λεγε:

1. Εγώ να μπω σε ένα καράβι για πάνω από μία ώρα χωρίς αίσθημα εγκλεισμού.

2. Εγώ να κάθομαι με τις ώρες σε ένα καφέ μπροστά από τη θάλασσα και να νιώθω ευεργετικά γεμάτος και άδειος την ίδια στιγμή.

3. Εγώ να μπαίνω μέσα στη θάλασσα και να αντέχω να μένω στον ήλιο πάνω από δέκα λεπτά

4. Εγώ να μπορώ να κοιμηθώ τις νύχτες

5. και να ξυπνάω χωρίς γκρίνια το πρωί

6. και να έχω την αίσθηση πως ο τι χρειάζομαι είναι εκεί (η με άλλα λόγια για πρώτη φορά την αίσθηση ότι δε χρειάζομαι πολλά για να είμαι εκεί)

Βέβαια δυο μέρες δεν είναι και μια ζωή... Με το που πάτησα στον Πειραιά το μελαγχολικότατο απόγευμα της περασμένης Πέμπτης, γύρισα στα ίδια. Με μια έξτρα μελαγχολία του φθινοπώρου. Αλλά τη χαλαλίζω στην υπέρβαση...

Δυο Μέρες Μόνο

Για να δούμε τί αποδίδει η υπέρβαση...

Il matto sta male...

Ο Παντελής

Δεν είναι ούτε δύο εβδομάδων.
Διασώθηκε από ένα λούκι, όπου είχε εγκλωβιστεί για 2 μερόνυχτα.
Από τότε κοιμάται, τρώει και παίζει όπως τα αδέρφια του.
Η μόνη διαφορά του:
Κλαίει λίγο παραπάνω και φοβάται τις νύχτες

Προς Ενοικίαση

Τελικά ο καιρός περνάει…

Και το καταλαβαίνεις από το αντίκτυπο που έχει κάτι που αγαπάς στους άλλους. Η ακόμα και στον εξελιγμένο και βελτιωμένο (;) σου εαυτό.

Πόσα μπορεί να έχουν αλλάξει μέσα σε δέκα χρόνια; Εγώ όρκο θα ‘παιρνα ότι όλα είναι ίδια.

Στα 16 μου το φοβήθηκα. Το γνώρισα σιγά - σιγά. Και το αγάπησα βαθιά – βαθύτατα. Σαν κάτι πολύ δικό μου. Σαν ένα δώρο που μου έκανε ο καημένος (και ολίγον τραγικός ως ήρωας) Ιωνάθαν Λάρσον πριν παραδώσει ψυχή και πνεύμα στους ουρανούς. Έρωτας, Σεξ και Θάνατος στη Νέα Υόρκη με την απαραίτητη δόση (σκανδαλώδους για τα σκηνικά δεδομένα) Ροκ μουσικής. Στην άκρη η παράδοση του ζαχαρωτού μιούζικαλ με τις big bands και τη Julie Andrews να ανεβοκατεβαίνει τις Άλπεις. Στην άκρη και τα ξενέρωτα αγγλάκια μεγαθήρια των λογοτεχνικών διασκευών. Εδώ το πράγμα ξεχείλιζε από ζωή και ορμόνες και ιδρώτα και όλα τα politically incorrect συστατικά της μετά train spotting εποχής. Ok ήταν λίγο corny το σενάριο, αλλά αφενός βασισμένο στη μελούρα του Puccini ήταν, αφετέρου στα 16 κάτι τέτοια τα ζητάει ο οργανισμός σου.

Και ο καιρός πέρασε και το διπλό δισκάκι έμεινε καλά φυλαγμένο στη δισκοθήκη της καρδιάς μου, με μια-δυο αναδρομές –αν θυμάμαι καλά- μέσα στη δεκαετία, ώσπου κυκλοφόρησαν τα μεγάλα νέα. Η ταινία είναι στο δρόμο. Έκλεισε. και το Νοέμβριο του 2005 θα είναι κοντά μας. Και το βασικότερο όλο το original cast του 1996 ενώνει δυνάμεις. Όλα τέλεια! O Roger, o Marc, η Mimi, ο Collins, η Angel, o Benny, η Maureen κι η Joanne θα επιβεβαίωναν (ή διέψευδαν) τις φανταστικές μου σκηνοθεσίες. Βέβαια ο Νοέμβριος 2005 για το χωρίο μεταφράζεται σε Απρίλιο 2006. 13 Απριλίου μάλιστα.

Για να μην τα πολυλογώ το RENT δε βγήκε πότε στις ελληνικές αίθουσες. Τσάμπα το screen saver που μετρούσε αντίστροφα, η υπενθύμιση στο κινητό και η ψυχολογική προετοιμασία τόσων φίλων και γνωστών, που με όσα τους είχα πει θα πρέπει να περίμεναν τουλάχιστον ένα δεύτερο «Όσα παίρνει ο Άνεμος» . Επειδή όταν αγαπάς πολύ όμως δε μπορείς να περιμένεις, υπέπεσα σε ένα αμάρτημα που υπό νορμάλ συνθήκες το καταδικάζω (ας όψεται η ανάγκη κύριε δικαστά της δικαιοσύνης και η ανυπομονησία) και είχα την ταινία στα χέρια μου αρκετό καιρό πριν την ημερομηνία που δεν έκανε πρεμιέρα στους σινεμάδες. Μάζεψα λοιπόν φίλους και γνωστούς και τους προετοίμασα να βιώσουν την απόλυτη μουσικοθεατρική εμπειρία. Κάποιοι μουδιασμένοι, άλλοι εμφανώς απογοητευμένοι έπνιγαν τα χασμουρητά τους για να μη με στεναχωρήσουν, μερικοί δεν καταλάβαιναν τι γίνεται χωρίς υπότιτλους. Και στη μέση εγώ να αναζητώ αδίκως εκείνες τις πρώτες ανατριχίλες στη ραχοκοκαλιά των 16 μου. Μια δυο σπίθες που και που, ένα χαμόγελο νοσταλγίας σε κάποια στιχάκια που είχα σημειώσει στα τετράδια και τα βιβλία μου, και μια αλά Pavlov μηχανική συγκίνηση για εκείνους τους πρώτους ολοζώντανους φίλους που η δεκαετία που έχει περάσει έχει γράψει γαμώτο πάνω τους, κι όσο καλοί κι αν είναι δε με πείθουν για τους εικοσάρηδες που γνώρισα.

Σήμερα έλαβα ένα ακόμα υβριστικό μήνυμα από ένα προσφιλές μου θύμα που παρέσυρε ο ενθουσιασμός μου στο να δει την ταινία

Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας και ζητώ συγνώμη από όσους πήρα στο λαιμό μου. Όμως δυστυχώς ο καιρός περνάει. Και ακόμα κι αυτά που μας σημαδεύουν χάνονται στον μεταξύ τότε και τώρα, χρόνο. Παιδιά δε σας σύστησα σωστά το RENT. Δεν είναι ούτε το μιούζικαλ που άλλαξε τον ρουν της θεατρικής ιστορίας στη δεκαετία του 90. Ούτε η πιο τολμηρή μουσικοσκηνική παρουσίαση της σύγχρονης κοινωνίας από την εποχή του hair, ούτε φυσικά το πιο εμπνευσμένο score η πρωτότυπο book όλων των εποχών. Είναι απλά ένα από τα πολλά μικρά αναλώσιμα κι ασήμαντα συστατικά που διαμόρφωσαν (πλάι στα μεγάλα διαχρονικά και σπουδαία) εμένα στην εφηβεία μου. Με γνωρίσατε λίγο παραπάνω.

ΥΓ: Για όσους δεν έχουν ιδέα για τι μιλάω το RENT διατίθεται προς ενοικίαση σε dvd με τον αρκούντως ταπεινωτικό ελληνικό τίτλο… «Όνειρα και Φιλοδοξίες». 2€ και 2 ώρες κόστος.

Περί (χρηστικών) Μυθων

Το να φτιάχνεις το μύθο σου είναι ισάξιο του ταλέντου. Το να τον συντηρείς είναι σαφώς ανώτερο…

Ένας άνθρωπος που έχει φτιάξει το μύθο του χωρίς μαγικά φίλτρα ή τη φροϋδική μέθοδο της ύπνωσης, είναι ένας άνθρωπος που αξίζει εκ των πραγμάτων σεβασμό. Εντελώς ειρωνικά όμως είναι αυτός που τις περισσότερες φορές συγκεντρώνει τα πιο οργισμένα πυρά.

Γιατί ο αρχικός μύθος θέλει κι άλλο μύθο να τον ακολουθήσει. Κάθε προϊόν του μύθου δεν είναι παρά ένας κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα της προσωπικής μυθολογίας του καλλιτέχνη που απαιτεί το κοινό.

Το δε κοινό δεν φείδεται αγιοποιήσεων. Ο κάθε άγιος όμως που χρίζεται από τη λαϊκή προτίμηση έχει σοβαρές υποχρεώσεις κι αν τύχει έστω κι ένα μικρό λάθος στο χρίσμα και ο τίτλος περιπέσει στις πλάτες ενός θνητού το αποτέλεσμα είναι μάλλον τραγικό: Δημόσιος λιθοβολισμός ή στην καλύτερη περίπτωση προπηλακισμός. Και μια πρώτη υποψία αποκαθήλωσης.

Αν έχεις επωμιστεί το θαύμα της συγκίνησης πως γίνεται να μη μου την παρέχεις αφειδώς κάθε φορά; Πως τολμάς να παρουσιάζεσαι συμβατικός μπροστά μου, με γυμνά κι ακατέργαστα υλικά; Για θαύματα σε κλείσαμε, κύριος, όχι για πειραματισμούς και αμηχανίες. Η λαοθάλασσα απλώνεται μπροστά σου για να περπατήσεις πάνω της. Αλλιώς χάσου μέσα της και γίνε ένας με όλους μας.

Λίγη προσοχή στους μύθους λοιπόν. Και απ’ την πλευρά των μυθοπλαστών κι από την πλευρά των διεκδικητών του τίτλου. Ακόμα και το ενδεχόμενο μιας πιθανής υποψίας λύτρωσης είναι αρκετά έντονη γεύση παραδείσου. Άλλωστε ο μύθος δεν είναι παρά μια σημειολογία της εξαίρεσης. Όποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι ο μύθος μπορεί ποτέ να αγγίξει την νομιμότητα μάλλον θα απογοητευτεί…