Εν Λευκώ

Λευκοί μου τοίχοι και λευκή ζωή μου. Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο. Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου. Και το μετά απ' το μετά γνωρίζω. Αν είχα θάρρος για να πω το έλα. Τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα. Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα. Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα. Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο. Σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου. Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο. Που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου. Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη. Και τη χαρίζω σ' όποιον μ' εξηγήσει. Να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει. Ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει: Τίποτα σημαντικό. Ζω μονάχα Εν Λευκώ. Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου. Καλά τα λένε οι έγχρωμοι μου φίλοι. Το πρόβλημα που η υπερβολή μου. Κι ό, τι αργεί απάντηση να στείλει. Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος. Τώρα δε θα τανε φωτιά στο αίμα. Αν ήταν χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος. Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν και μένα. Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε. Κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις. Κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε. Πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις. Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει. Κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος. Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση. Πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος. Δικαίωμα μου να ποντάρω λίγα. Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο. Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα. Εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω. Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω. Μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα. Του λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω. Με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα:

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα Εν Λευκώ




ΥΓ: Αυτό το εγώ ποιος θα το πάρει;

Ταα, ταραρα τα τααααα...

Θυμάμαι «μικρό παιδί στην πρώτη τάξη» τις φανατικές επισκέψεις στο «Άστρο», κάθε Κυριακή. Το «Άστρο» ήταν ένα σινεμά (νόμιζα ότι θυμάμαι που, αλλά σιγά που θα θυμόμουν), το οποίο τα κυριακάτικα πρωινά έπαιζε παιδικές ταινίες. Έτρεχα λοιπόν για χρόνια τον καημένο τον πατέρα μου να δω ό, τι μα ό, τι έπαιζε. Χωρίς να ξέρω τι τις περισσότερες φορές. Κανονικός θαμώνας.

Μια Κυριακή ο μπαμπάς, στα πλαίσια της διαπαιδαγώγησής μου, με πήγε να δω μια κινηματογραφημένη παράσταση χορού. Την περίφημη Λίμνη των Κύκνων, με το Ρούντολφ Νουρέγιεφ και τη Μαργκότ Φοντέιν. Θυμάμαι (περιέργως πεντακάθαρα) κάθε λεπτομέρεια που αφομοίωνα από το μεγάλο εξώστη. Θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει η σύμβαση στην κίνηση (που παρόλο που ήταν παράξενη επικοινωνούσαν όλοι μια χαρά), αλλά και η σιωπή που μοιράζονταν. Κάπου στα μισά βαρέθηκα βέβαια. Προτιμούσα την καρτουνίστικη εκδοχή που είχε μάλιστα πέρα από τους βασικούς ήρωες και τα δυο σκιουράκια, το Χανς και τη Μαργαρίτα. Το μόνο που μου έμεινε (όπως και στους περισσότερους βέβαια) να κουβαλάω χρόνια είναι το πασίγνωστο θέμα του φινάλε της πρώτης πράξης.

Δε με απασχόλησε ιδιαίτερα ο χορός από τότε. Μάλλον μου παρα-έπεσε βαριά η πρώτη επαφή. Στα χρόνια που ακολούθησαν αγάπησα περισσότερο την όπερα και κάποια συμφωνικά έργα, όχι όμως στην παραστατική τους μόρφη. Απλά σαν έργα. Ά, ίσως θα έπρεπε να αναφερθεί σ’ αυτό το ιστορικό και μια αποτυχημένη μου απόπειρα να φτιάξω το λιμπρέτο της «Λίμνης των Κύκνων» για να τη μετατρέψω σε όπερα στα 13 μου. Μέγα Φιάσκο, γι’ αυτό και παραγράφεται.

Το 1997 βρίσκομαι στο Λονδίνο. Για θέατρο. Να δω, να εξερευνήσω, να νιώσω θέατρο. Μέσα στις παραστάσεις που επιλέγω (και γεγονός της χρονιάς) είναι και η critically acclaimed εκδοχή της Λίμνης των Κύκνων από το Matthew Bourne. Θυμάμαι την καταχώρηση στο Time Out με το απειλητικό βλέμμα και τον τραγικό εναγκαλισμό του Ζίγκφριντ με τον κύκνο στο logo. Στο ίδιο τεύχος και μια συνέντευξη του Adam Cooper (που πρώτο-χόρεψε το ρόλο της/του Οντέτ/Οντίλ), ο οποίος μιλούσε για μια παράσταση που αλλάζει τα δεδομένα του κλασικού χορού. E όλα τα παραπάνω ήταν αρκετά να εξάψουν την περιέργεια μου.

Καταφέρνω να βρω (ούτε που ξέρω πως) εισιτήριο, και βρίσκομαι 10 χρόνια μετά από εκείνη την προβολή στο «Άστρο» να (ξανά)βλέπω τη «λίμνη» από έναν επίσης μεγάλο εξώστη τόσα χιλιόμετρα μακριά απ' το σπίτι: Η παράσταση είναι ένα αριστούργημα. Ο Matthew Bourne άλλωστε είναι μάγος των πάντων. Από τις χορογραφίες που σφύζουν από χιούμορ, πρωτοτυπία και σαρκασμό, μέχρι ολόκληρο το εικαστικό αποτέλεσμα, που ισορροπεί ανάμεσα στο θέατρο και το χορό (κλασικό και σύγχρονο). Θυμάμαι πολύ καθαρά πως όταν τέλειωσε η παράσταση πέρα από το πασίγνωστο θέμα του φινάλε της πρώτης πράξης μου έμεινε να κουβαλάω και μια αίσθηση πως στην τέχνη μπορούν να γίνουν από ταλαντούχους ανθρώπους τα πάντα απολύτως δικαιολογημένα. Ως υποψία το είχα ανέκαθεν. Αλλά 4-5 παραστάσεις (ανάμεσα τους και η εν λόγω) μου το επιβεβαίωσαν ακλόνητα.

Για να μην τα πολυλογώ, Από τότε είμαι φαν του Bourne, σε ο τι κι αν κάνει και μπορώ να το δω. Ας είναι καλά τα dvd και το net. Καρυοθράυστης, Σταχτοπούτα, CAR-MAN (η super μεταφορά της Carmen του Bizet σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων) και last but not least ο Ψαλιδοχέρης του Barton. Όλα κρίκοι σε μια ιδιοφυή αλυσίδα.

Ακριβώς (κι εντελώς συμπτωματικά) μια δεκαετία μετά, οι Κύκνοι έρχονται ακόμα μια φορά προς το μέρος μου. Δεν θα πάω όμως να τους συναντήσω' αφ’ ενός γιατί έχω δει τόσες φορές το dvd εκείνης της πρώτης κι αγαπημένης μου εκδοχής (τόσες που μπορώ να χορέψω ανά πάσα στιγμή όλα τα pas de deux της παράστασης), αφ’ ετέρου γιατί έχω ένα δισταγμό απέναντι σ’ αυτές τις touring παραγωγές. Σαν να έρχεται με καθυστέρηση λίγο πρόχειρα στους επαρχιώτες το τσίρκο, κάπως έτσι. Ούτε το Cats δεν πήγα να δω…

Πάντως όσοι δεν έχετε υπόψη τι σημαίνει ο Μάγος, πηγαίνετε να το δείτε. Κάνει ένα τόσο εύστοχο (και διασκεδαστικό) παιχνίδι ειδώλων, προτύπων, οιδιπόδειων συμπλεγμάτων και τόσων άλλων που θα σας ενθουσιάσει. Αλλά και τίποτα από αυτά να μη δείτε θα έχετε παρακολουθήσει ένα από τα ομορφότερα θεάματα της ζωής σας.

Όπως λέει και κακομεταφρασμένα ο Κωστάλας δηλαδή: Δείτε το, ή ζήστε με το παράπονο ότι το χάσατε…

Ποιο παράπονο;

Στοιχειώδες...

Δεν ξέρω πως προέκυψε αλλά μπήκα στη διαδικασία να διαβάσω ένα best seller με ανεξιχνίαστες υποθέσεις, δικαστήρια και ατέλειωτες έρευνες. Εχει και μερικά πιο οικεία θέματα όπως ψυχαναλύσεις ηρώων, ντοστογιεφσκικές προσωπογραφίες, βιογραφικά/ιστορικά στοιχεία, ερωτικά και προσωπικά αδιέξοδα, πολιτικές νύξεις κλπ. Το κύριο θέμα του όμως παραμένει η χαρά του ντετέκτιβ.

Από ένα σημείο (στη μέση και μετά) με παρέσυρε και ήμουν πολύ περήφανος για τον εαυτό μου που ξεπέρασα τις επιφυλάξεις μου και έγινα ένας ανοιχτός αναγνώστης σε ανεξερεύνητα λογοτεχνικά πεδία. Τώρα που το τελειώνω (200 σελίδες μου έμειναν...)συνειδητοποιώ ποιος είναι ο λόγος που δεν είναι για μένα αυτά τα βιβλία:

Η μνήμη μου. Στοιχεία πολύτιμα στην έρευνα περνάνε το ένα μετά το άλλο και διαφεύγουν της προσοχής μου, ονόματα και καταστάσεις που αναφέρθηκαν στις αρχικές κιόλας σελίδες είναι σαν να μην τα διάβασα ποτέ. Όσο για μερικά πρόσωπα και αντικείμενα κλειδιά (τα καημένα) που ίσα που υπαινίχθησαν (ή όχι) το ρόλο που θα έπαιζαν στο μέλλον, είναι το προσωπικό μου (τους) βατερλό. Εμφανίζονται θριαμβευτικά κι εγώ είμαι λες και τα διαβάζω πρώτη φορά.

Με λίγα λόγια εκεί που ο τυπικός αναγνώστης δε θα μπορούσε να σηκώσει τα μάτια του από το βιβλίο, εγώ δε μπορώ να προχωρήσω (κι αυτό μαρτυρικά κι αν συγκεντρώσω όση καλή θέληση διαθέτω) τρεις σελίδες. Απανωτά χασμουρητά πάνω στο σασπένς...

Συγνώμη Τζούλιαν Μπαρνς. Εκτιμώ και τις προσπάθειες σου και τη γραφή σου. Στο "διανοούμενο στην κουζίνα" είχα διασκεδάσει πολύ. Και στο τωρινό όμως, όσο η δράση εξελισσόταν ανάμεσα στους δύο βασικούς χαρακτήρες μια χαρά περνούσα. Τί τα θελες τα ερευνητικά και τους μάρτυρες; Με έχασες σαν αποσκευή στο σταθμό του Γκρέιτ Ουέρλι.

Σε όσους πάντως αρέσουν οι ανάλογες ιστορίες και η μνήμη τους συγκρατεί πάνω από τρία ονόματα (στον Τσέχωφ πάντως, που είναι και ρώσικα δεν έχω κανένα πρόβλημα - το ορκίζομαι!) το συνιστώ ανεπιφύλακτα. "Άρθουρ και Τζορτζ" του Τζούλιαν Μπαρνς (μτφ. Αλεξάνδρα Κονταξάκη)- Εκδόσεις Μεταίχμιο.

ΥΓ: Βέβαια θα το διαβάσω από πείσμα και μόνο. Απλά θα κρατήσω ότι μ' αρέσει (ή τελος πάντων ο τι ...θυμάμαι).

The Bitch Of Living...

...Ή πως το "History Boys" του Μπένετ συνάντησε το "RENT" του Λάρσον και κανιβάλισαν το "Ξύπνημα της Άνοιξης" του Βέντεκιντ:

Φαίνεται τόσο politically incorrect που καταλήγει εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Ξεκινά σε μια τάξη λατινικών του 1891 ως τη στιγμή που βγαίνουν στην επιφάνεια μικρόφωνα και ηλεκτρικές κιθάρες. Οι ορμόνες που το πυροδοτούν έτσι κι αλλιώς υπάρχουν σε αφθονία.

Τι θα έκαναν οι έφηβοι του Βέντεκιντ αν μπορούσαν να ροκάρουν; Θα είχε λιγότερη ή περισσότερη ένταση η σεξουαλική αφύπνιση που έκανε το εν λόγω έργο ένα από τα πιο επαναστατικά της εποχής του;

Το score του Duncan Sheik θα μπορούσε να είναι (κατ' εμέ) λίγο πιο ανατρεπτικό, αλλά οκ. Εξακολουθεί να είναι από τα πιο ενδιαφέροντα events της σεζόν, στο Broadway

Jira-Sim-osu

Χρειάζομαι άμεσο προσδιορισμό.

Πρέπει να καταναλώσω για να το πετύχω.

Κι είμαι αιχμάλωτος των αποθεμάτων μου

Έχω ολόκληρη στοίβα από βιβλία που περιμένουν ανάγνωση και album που περιμένουν ακρόαση και δε μου κάνουν καμία αίσθηση απλά και μόνο γιατί τα ‘χω.

Μια ολόκληρη σειρά από ταινίες που πρέπει να δω (και συνεχώς αναβάλλω γιατί βαριέμαι)

Βιβλιοπωλεία, δισκοπωλεία, κινηματογράφοι/dvd-club όλα εκτός παιχνιδιού

(ρούχα, παπούτσια κλπ ποτέ δε μου ‘δωσαν χαρά)

Ουσιαστικά δε χρειάζομαι τίποτα.

Κι όμως μου λείπει το μικρό περιττό μου κι η χαρά του να το αποκτήσω.

Ακόμα και το ότι θα το μετανιώσω αμέσως με το που θα γίνει δικό μου μου λείπει…

ΥΓ: Είμαι ένας SIM!

Το μωρό

Υπάρχει μια κοινή αντίληψη.

Πως όπως σε βρίσκει ο νέος χρόνος έτσι περνάει ολόκληρος

Τρομαγμένος στο ντεμπούτο του, σα νεογέννητο ζωάκι, αναγνωρίζει μητρικά το πρώτο αίσθημα που συναντά

Και βολεύεται σ’ αυτό.

Π.χ.
Τα πέντε τελευταία λεπτά του 6 μας βρήκαν να προσπαθούμε να ρυθμίσουμε χρονικά ένα επερχόμενο πολυπόθητο ταξίδι.
Εκεί
Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε στο 7 για πρώτη φορά να χωρέσουμε τις πρώτες προγραμματισμένες μας δουλειές κι ευθύνες, τα πρώτα πλάνα, σ’ αυτό που επιθυμούμε.

Αλλάζει ο χρόνος σα μικρή τεχνική λεπτομέρεια

Το ταξίδι έκλεισε αόριστα για κάπου ανάμεσα σε τέλη Φλεβάρη κι αρχές Απρίλη κι ο χρόνος φάνηκε να ζητάει το μερίδιο του κι από μας πια.

Τρομακτικό και συναρπαστικό.

Το πρωί παγωμένο, διαυγές και μαγικά φωτεινό μας βρήκε καθισμένους σε έναν κύκλο, ζαλισμένους, κουρασμένους, ακίνητους κι εγκλωβισμένους, αμήχανους νέους γονείς με το μωρό στην αγκαλιά.

Το πρώτο επίσημο soundtrack αυτό που ακούτε αυτή τη στιγμή.