Σε περιπτώσεις σαν αυτή, δε χρειάζεται να ακούσω ολόκληρο το album για να το χαρακτηρίσω αριστούργημα.
Του επιτρέπω τα υπόλοιπα track να είναι παντελώς κενά.
Εγώ θα βάζω το going to a town* στο repeat και θα είμαι ευτυχισμένος.
Αυτά τ' αδέρφια τ' αγαπώ...
*To Going to a Town είναι το πρώτο single από το πολυπολυπολυαναμενόμενο νέο album του Rufus Wainwright που κυκλοφορεί στην Αμερική 15 Μαϊού. Σε μας ιδέα δεν έχω... Κατεβάστε, ακούστε, αγαπήστε κι αγοράστε. Γενικά ο, τι αγαπάμε το πληρώνουμε, διαφορετικά το πληγώνουμε:-)
Η ToriAmosδεν έχει θαυμαστές. Έχει υπηκόους. Που συνδέονται μεταξύ τους με μια βαθύτατη μυστικιστική συγγένεια. Και είναι κι εξαιρετικά σωβινιστές.
Ομολογώ πως δεν συμμεριζόμουν πάντοτε το φανατισμό τους – παρόλο που οι πιο φανατικοί της ήταν ανέκαθεν από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που γνώριζα. Λάτρευα την εσωτερικότητα των διασκευών της κυρίως (το λεγόμενο torifying), αλλά τα δικά της πονήματα τα θεωρούσα υπέρ-σύνθετα και υπερ-εγκεφαλικά για τα συναισθηματικά μου γούστα.
Ώσπου τους έδωσα το χρόνο τους. Και συνειδητοποίησα το βάθος της μουσική της διαλέκτου. Ένας ολόκληρος κώδικας συμβόλων και ηχοτοπίων με ξεκάθαρες υποδηλώσεις και τοποθετήσεις. Μπορεί να είναι αφοπλιστική και σαρκαστική την ίδια στιγμή, στο ίδιο τραγούδι στο ίδιο κλάσμα του δευτερολέπτου. Ευσεβής και ιερόσυλη, κορίτσι και μαινάδα, αθώα και φορέας κοσμογονικών μυστικών.
Αν δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να κάνει ένα ταξίδι στον κόσμο της (δε μιλάμε για βόλτα πια), έχεις ξεκλειδώσει μια ολοκαίνουργια μουσική εμπειρία. Κι αν ασπαστείς το πιάνο της, έχεις βαπτιστεί σε μια ολοκαίνουργια θρησκεία, απ’ την οποία δε νοείσαι να αποτραβηχτείς.
Η Tori αυτές τις μέρες χτυπά σε διπλό μέτωπο. Από τη μια το νέο της album – κάμποσα χρονάκια μετά το (απογοητευτικό για πολλούς) bee-keeper- με τίτλο AmericanDollPosse, το οποίο κατ’ εμέ είναι ό, τι καλύτερο έχει δώσει τα τελευταία χρόνια τόσο από άποψη μελωδιών όσο και στίχων (καλά, για το artworkδεν το συζητώ καν). Θα μπορούσα να κάνω ήδη λίστα με τα αγαπημένα μου (τα girldisappearingκαι father’ssonπάντως είναι έτοιμα tori- classics).
Κι από την άλλη το νέο που θα κάνει πολλούς από τους υπηκόους της να πετάξουν στον έβδομο ουρανό (αν και θα τους πάρει λίγο καιρό να το πιστέψουν): Ε-ε-έρχεται! Στις 17 Ιουλίου. Θυμάμαι στην τελευταία της περιοδεία που έκανε έναν γύρο της Ευρώπης αγνοώντας επιδεικτικά την Ελλαδίτσα, κι αναγκάζοντας τους πιο σκληροπυρηνικούς να ταξιδέψουν μέχρι Τουρκία για να τη δουν. Τώρα λοιπόν δε θα χρειαστεί. Για δύο ώρες θα μπορέσουμε όλοι να λάβουμε χρησμό από την Ιέρεια. Το μόνο κακό είναι που μέχρι τώρα στο officialsiteοι ημερομηνίες του tourσταματούν στις 15 Ιουλίου και στην… Τουρκία. Θετική σκέψη όμως. Η επίσημη ανακοίνωση του Fly Beeyond Festival στο οποίο υπάγεται κι η εμφάνιση της έχει οριστεί για τις 25 Απριλίου. Σε δυο μερούλες δηλαδή. Υπομονή.
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν δύο αγαπημένες αδερφές:
Η Άννα κι η Άννα.
Ήταν τόσο δεμένες που δύσκολα μπορούσες να τις ξεχωρίσεις. Όπου έβλεπες τη μία έβλεπες και την άλλη.
Η μοναδική τους διαφορά βρισκόταν στο ότι η Άννα ήταν η όμορφη ενώ η Άννα η έξυπνη.
Οπότε για ευνόητους λόγους η Άννα ήταν το μυαλό που διαχειριζόταν την ομορφιά της Άννας. Κι η Άννα από την άλλη ήταν κλειδί για πόρτες που η Άννα δε θα μπορούσε να περάσει μόνη της.
Μια μέρα η Άννα και η Άννα ξεκίνησαν από το σπίτι τους στη Λουιζιάνα με σκοπό να κατακτήσουν τον κόσμο.
Προορισμός τους «οι πόλεις που οι άνθρωποι πηγαίνουν για να βγάλουν λεφτά»
Έδωσαν στον εαυτό τους προθεσμία εφτά χρόνια.
Εφτά χρόνια χωρίς αναστολές και ηθικούς φραγμούς.
Κάθε χρόνος και ένα θανάσιμο αμάρτημα.
Το άθροισμα τους: η Ευτυχία
Η λατρεμένη MarthaWainwrightείναι η Άννα στο αριστούργημα των Brecht– Weill“Die sieben Todsünden” στη νέα παραγωγή της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου.
Για την Ιστορία οι τιμές των εισιτηρίων ξεκινάνε από μόλις £4.
Ακολουθεί ο Πρόλογος των «Επτά Θανάσιμων Αμαρτημάτων» από την παραγωγή της Όπερας της Λυόν, όπως τον χάραξε η θεϊκή TeresaStratasτο 1993. Στο ρόλο της Άννας II η Nora Kimball.
Αφιερωμένη σε όσους θεωρούν την όπερα ξύλινη και στο δικό μου πάλι απ' έξω
Τα γαλλικά "Je t' aime" και "toujours" της Deneuve και του Castelnuovo είναι πιο αληθινά κι από αληθινά (κι ας μην κρατάνε ούτε ως το τέλος της ταινίας), και το πολύχρωμο Χερβούργο του Jacques Demy είναι έξω απ' την πόρτα μου.
Όσο για τις μελωδίες του Michel Legrand είναι τόσο ριζωμένες μέσα μου που μπορώ να τις ακούω ανά πάσα στιγμή (κι όχι μόνο επειδή κατέχω το soundtrack).
Κάποια στιγμή έχω στο πρόγραμμα να ζήσω τη Μεγάλη Εβδομάδα με όλα τα εθιμοτυπικά της. Όχι τα Χριστιανικά απαραίτητα. Τα πνευματικάμάλλον. Το αίσθημα της κατάνυξης και της πορείας προς την ανάσταση. Να πάω στην εκκλησία και να ακούσω τη σημειολογία των κηρυγμάτων. Να σχετιστώ με της αλληγορίες των ευαγγελίων. Να ακολουθήσω επιταφίους με σκυμμένο κεφάλι, όπως μικρός. Να μπερδευτώ με τους πιστούς εν ονόματι μιας τυχαίας πίστης ή προσδοκίας. Να χτυπήσουν καμπάνες και να είναι κάτι πέρα από καμπάνες: Η αφορμή για ένα πέρασμα ή κάτι τέτοιο. Ξέρω πως δεν είναι δύσκολο. Χρειάζεται απλά χρόνος και η απόφαση. Κάθε χρονιά είμαι στα πρόθυρα αλλά τελευταία στιγμή λακίζω είτε γιατί προκύπτει κάτι καλύτερο να κάνω είτε επειδή ξεχνιέμαι. Κάποια στιγμή θα το κάνω όμως. Κατά προτίμηση σε κάποιο νησί - στην αγαπημένη μου Ύδρα (;)- με καλή παρέα (μέσα κι έξω). Σε ένα μικρό εκκλησάκι με θέα στη θάλασσα. Και άνοιξη φρέσκια, ελαφριά και γόνιμη.
Μια απόφαση δρόμος είναι. Φέτος με πήρε πάλι η συννεφιά.
