Θέλω να πω τι σκέφτομαι και δε μπορώ. Το κεφάλι μου ξέρει πολύ καλά να προφυλάσσει τις τοξικές διαρροές του: απλά μπλοκάρει το φίλτρο της καταγραφής. Κι έτσι παρόλο που νιώθω, είναι αδύνατον να εκφράσω το παραμικρό. Οι γνώσεις μου συρρικνώνονται. Ονόματα, λέξεις, στίχοι τραγουδιών, πρόσωπα, καταστάσεις και μνήμες γλιστράνε το ένα μετά το άλλο από τη σκέψη μου. Έχω την αίσθηση ότι πολύ σύντομα θα είμαι εντελώς ανάπηρος στο να ονομάζω τις έννοιες. Θα νιώθω τη σημασία τους αλλά δε θα μπορώ να την εκφράσω με κανένα τρόπο.
Το μυαλό μου υπολειτουργεί. Δε συγκεντρώνεται πουθενά. Έχει την πρόθεση αλλά δε συναντιέται με το αποτέλεσμα. Πιάνει ένα βιβλίο και δεν αφομοιώνει ούτε μια γραμμή. Πιάνει ένα απλούστερο βιβλίο – ακόμα και παιδικό- κι η λογική αναπηδά σε κάθε λέξη. Αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί. Η πιο αφελής ταινία αδυνατεί να μου τραβήξει την προσοχή. Χάνομαι στις απλούστερες συνδυαστικές σκέψεις. Θέλω μόνο αχανείς εικόνες να χάσκει το βλέμμα χωρίς καμία μα καμία απαίτηση. Α και χρώματα. Όχι συναισθήματα. Χρώματα να με καταπίνουν, να μπαίνω μέσα και να μη χρειάζεται καμία εξήγηση.
Θέλω να διατυπώνω σκέψη μετά από σκέψη και να μη με νοιάζει που επαναλαμβάνω τις ίδιες φράσεις, τα ίδια λεκτικά σχήματα, τα ίδια νοήματα. Να δώσω στην ελεύθερη καταγραφή τη σαφήνεια που χρειάζεται για να βγάλω από μέσα μου όλη αυτή την ψυχοφθόρα συσσωρεμένη ενέργεια. Και θέλω κάποιον να μιλάει, να αποφασίζει και να ενεργεί για λογαριασμό μου. Να μην έχω καμία ευθύνη για τίποτα. Απλά να αιωρούμαι σε μια εναλλαγή ασύνδετων στιγμών μέχρι να γίνει ένα μεγάλο μπαμ και όλα να μπουν σε μια σειρά ή να πάψουν να υπάρχουν. Γιατί τώρα δεν είμαι παρά σε ένα βαγόνι που πηγαίνει σε ατέλειωτες ράγες και δε σταματάει πουθενά.
Εδώ και αρκετό καιρό οι μόνες στιγμές της μέρας που απολαμβάνω είναι μέσα στα λεωφορεία χαζεύοντας απ’ το παράθυρο άχρηστα καρέ κινούμενων εικόνων να διαδέχονται το ένα το άλλο. Που και που εμφανίζεται ο πυρήνας μια όμορφης σκέψης αλλά είναι τόσο αδύναμος που πριν σχηματίσει ένα νόημα εξατμίζεται…Το ίδιο και στα σινεμά. Βγάζω εισιτήριο μόνο και μόνο για να χάνομαι στο σκοτάδι αφηρημένος μπροστά στην οθόνη. Δεν παρακολουθώ πλοκή, δε με νοιάζει η υπόθεση, μου αρέσει απλά να χάσκω…
Χάσκω… να η νέα αγαπημένη μου λέξη. Η νέα μου ταυτότητα.
Αυτά…
Θέλω να πω τι σκέφτομαι και δε μπορώ. Το κεφάλι μου ξέρει πολύ καλά να προφυλάσσει τις τοξικές διαρροές του: απλά μπλοκάρει το φίλτρο της καταγραφής. Κι έτσι παρόλο που νιώθω, είναι αδύνατον να εκφράσω το παραμικρό. Οι γνώσεις μου συρρικνώνονται. Ονόματα, λέξεις, στίχοι τραγουδιών, πρόσωπα, καταστάσεις και μνήμες γλιστράνε το ένα μετά το άλλο από τη σκέψη μου. Έχω την αίσθηση ότι πολύ σύντομα θα είμαι εντελώς ανάπηρος στο να ονομάζω τις έννοιες. Θα νιώθω τη σημασία τους αλλά δε θα μπορώ να την εκφράσω με κανένα τρόπο. 
