Little Plastic Castle

Το live στον Ιανό θέλω να ξεκινάει μ' αυτό ακριβώς το τραγούδι:



Να δω πως θα το περάσω...

Atonement #2

Κι ο ανθρωπος αποδεικνύεται ανώτερος από τα λάθη του. Όχι γιατί καταφέρνει ποτέ να εξιλεωθεί από αυτά (δεν καταφέρνει - δείτε το στο βλέμμα της Redgrave).
Αλλά γιατί τα προκαλεί κατά βούληση απείρως ισχυρότερη του μεγαλύτερου λάθους.

Κι η τέχνη είναι αυτή η μοναδική μικρή συνωμοσία που συνορεύει λάθος κι εξιλέωση.

Μπορώ να μιλάω άπειρες ώρες γι' αυτή την ταινία και να σωπαίνω ακόμα περισσότερες.

Αν αγαπάτε κάποιον κάντε του δώρο μια προβολή...


(Επίσης αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο ή δει την ταινία και δε θέλετε να σας αποκαλυφθεί το τέλος, μη δείτε το video)

Atonement

Ο, τι ώρα κι αν τελειώσω

τα αδιάφορα που έχω να κάνω,
απόψε θα είμαι εκεί

Μέχρι Village θα φτάσω αν δεν προλάβω
για μεταμεσονύχτια.

(γιατί όπως και να το κάνουμε αξίζει να πέσεις χαμηλά όταν πρόκειται για εξιλέωση)

Μια βόλτα...

www.dimitrispapaioannou.com

Mirror,mirror...

-Από τι κουράζεσαι ρε άνθρωπε;
Όχι, πες από τι κουράζεσαι
και υπόσχομαι να κάνω ότι περνάει απ' το χέρι μου για να σε ξεκουράσω.

Πως γίνεται να το έχεις τόση ανάγκη αυτό που σε εξαντλεί όταν δεν ξέρεις πως το λένε;

Σιωπή...

Δήλωση

Μην αφήνετε ποτέ έναν άνθρωπο
το σαββατόβραδο
αντιμέτωπο με τις αποφάσεις του

Rum Tum

Σήμερα είμαι ο Rum Tum Tagger:



Βαριέμαι να βγω, βαριέμαι να μείνω μέσα, βαριέμαι να κάνω το οτιδήποτε, βαριέμαι να μην κάνω τίποτα.

Κάποιο στέκι πρέπει να υπάρχει για το ενδιάμεσο... δε γίνεται αλλιώς.

Βαριεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεμαι!

my 7+1

Δέκα χρόνια blogger (παρά κάτι) όποτε με καλούν σε blogo-παίχνιδο, συνήθως δυσκολεύομαι να καταλάβω πως παίζεται. Ευτυχώς αυτό στο οποίο με προσκάλεσε ο Alex A. είναι εύκολο.

Αυτή ήταν η αρχική σκέψη γιατί με το που κάθισα να γράψω τα 7+1 πράγματα που με σημάδεψαν τη χρονιά που πέρασε, είδα ότι όλα τα συγκεκριμένα γεγονότα της χρονιάς μέσα στο κεφάλι μου είχαν χτυπηθεί στο blender… Όπως ξέρετε άλλωστε και οι 8 φανατικοί αναγνώστες μου, δε συγκρατώ ημερομηνίες (με την εξαίρεση κάποιων εντελώς trivial, που δε χρησιμεύουν ούτε στο να κάνω εντύπωση.

Οπότε κρατάω μια γενική αίσθηση. Κι είμαι σίγουρος πως αύριο θα έχω σκεφτεί άλλα τόσα πιο σημαντικά…

Λοιπόν έχουμε και λέμε, το 2007…(drumming):

1. Αποτυπώθηκε ηχητικά η πιο σκοτεινή φάση της ζωής μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: λέγεται «εν λευκώ» και δε χρειάζεται να συστήνομαι πια με άλλο τρόπο όταν κάποιος θέλει να μάθει ποιος είμαι.
2. Στις 9 Ιουλίου, διαπίστωσα ότι κάποια όνειρα μπορεί να αγκαζάρονται και να πραγματοποιούνται σε μια και μόνο βραδιά, μέσα σε διαβολικές συμπτώσεις και με ακρίβεια χιλιοστού.
3. Ανακάλυψα τη μαγική πόρτα που μπορεί να ξεκλειδώσει ένα ποτήρι λευκό κρασί. Και το εφιαλτικό υπόγειο που σε ρίχνει το αυτοσχέδιο cocktail βότκα – γρεναδίνη.
4. Μπήκα σε διαδικασία να συστηματοποιήσω το γράψιμο μου για 3-4 παράλληλους λόγους. Ασχέτως που δεν τα κατάφερα, έμαθα πως υπάρχει δυνατότητα να μη σκορπίζομαι (όταν θέλω)
5. Έβγαλα τα πρώτα δικά μου λεφτά, από δουλειές που έχουν να κάνουν μ’ αυτό που ντρέπομαι να λέω πως κάνω (αλλά είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω να κάνω). Κι ας το αποσιωπώ τεχνηέντως όταν με ρωτούν.
6. Παγίωσα δεσμούς ενώ ταυτόχρονα έχασα άλλους σπουδαίους της ζωής μου (Κατά ένα περίεργο τρόπο οι πιο σημαντικοί μου χάνονται με τη σειρά – κρατήστε λοιπόν απόσταση)
7. Συνειδητοποίησα πόσο αγαπά ο εαυτός μου τον εαυτό του και πόσο άνετα μπορεί να ζήσει μαζί του, αρκεί να τους πηγαίνω και τους δυο που και που κάνα σινεμά.

+1 Ανακάλυψα πως το net μπορεί να είναι πιο ποιητικό απ’ όσο φαντάζεται κανείς. Και πως η Αθήνα κουβαλάει πολλές ινκόγκνιτο όμορφες ψυχές, που όπως όλα τα ενδιαφέροντα κρατούν αποστάσεις απ’ το (έξω) φως

Και οι 7+1 τυχεροί που τους περνάω τη σκυτάλη, με την ελπίδα να μην την έχουν λάβει από άλλους είναι οι: RimeImprovvisate, Συνέβη στην Αθήνα, Γιώργης, Etalon, Sugarproof, Συνήθης Ύποπτη, Scarlett Carpet και square1 (με την ελπίδα να ξαραχνιάσει λίγο το blog του)

belle âme

Φύγε ωραία ψυχή!
Δεν έχω τι να τις κάνω τις ωραίες ψυχές!
Δε γυρεύω παρά ένα συνένοχο...

J. - P.S.

Shall we dance?

(yes!yes!yes!)

La maladie de la mort

Το κλάμα την ξυπνά. Σας αντικρίζει. Κοιτάζει το δωμάτιο, σας ξανακοιτάζει. Χαιδεύει το χέρι σας. Ρωτάει: Γιατί κλαίτε; Λέτε ότι θα πρεπε αυτή να πει γιατί κλαίτε, ότι αυτή θα έπρεπε να το ξέρει.

Απαντά σιγά με γλύκα: Επειδή δεν αγαπάτε. Λέτε πως αυτό είναι.

Σας ζητά να της το πείτε καθαρά. Της το λέτε: Δεν αγαπώ.

Λέει: Ποτέ;

Λέτε: Ποτέ.

Λέει: Να φτάσετε στο σημείο να σκοτώσετε έναν εραστή, να τον κρατήσετε για σας, μόνο για σας, να τον πάρετε, να τον κλέψετε ενάντια σ' όλους τους νόμους, σ' όλες τις αυτοκρατορίες της ηθικής, αυτό τον πόθο δεν τον γνωρίσατε, δεν τον γνωρίσατε ποτέ;

Λέτε: Ποτέ.

Σας κοιτά και επαναλαμβάνει: Περίεργο πράγμα ένας νεκρός.

Ενα αντίο

Η δεύτερη μέρα του 8 με βρήκε να κατεβαίνω την ευθεία ενός νεκροταφείου. Σε μια πορεία νωχελική και λίγο μουδιασμένη, αιχμάλωτη κάπου ανάμεσα στο τυπικό και έναν πόνο που έπρεπε να περιμένει 4 μέρες στο ψυγείο μέχρι να ενσαρκωθεί σε μια σιωπηλή πομπή...

Νομίζω το 'χω ξαναγράψει: Αν είμαι ικανοποιημένος για κάτι που έχω καταφέρει είναι για την ψυχρή μου στάση απέναντι στο θάνατο. Δε με αφορά. Δε με πονά. Τα πρόσωπα που φεύγουν τα έχω ασφαλισμένα στη μνήμη μου. Δε με απειλεί η ρεαλιστική τους υπόσταση που ειρωνικά είναι κι η πιο επιρρεπής στη φθορά. Κι ας λένε κάποιοι πως είμαι αναίσθητος.

Αν δε μπορεί να αγγίξει κάτι ο θάνατος είναι οι αποταμιευμένες στιγμές, αυτές που σα δεκαράκια βάζουμε σε ανύποπτο χρόνο στην άκρη όταν κανείς δεν κοιτάει. Η μηδαμινή τους αξία που μέρα με τη μέρα τοκίζεται είναι η ανταμοιβή των παρατηρητών της ζωής, όλων όσων εντοπίζουν την ουσία στη σύνθεση.

Σήμερα είδα πρόσωπα που είχα χρόνια να δω, χαραγμένα από τον καιρό που πέρασε, και όσα μεσολάβησαν στους παράλληλους δρόμους μας. Θυμήθηκα παλιά τραπέζια και γιορτές. Γάμους και βαφτίσια που ακολουθούσα ως ανίκανος να επαναστατήσω. Γκρίζοι κρόταφοι που συνωμοτούσαν με τους συνειρμούς, μου θύμιζαν ονόματα και σχέσεις χρόνια αχρησιμοποίητα. Τα πάντα αβέβαια στο παρόν κι όμως εξασφαλισμένα από ένα παρελθόν τόσο στιβαρό και σίγουρο.

Αυτό είναι το μαγικό οξύμωρο πεδίο της μνήμης. Τα οικογενειακά τραπέζια κι αν μαζεύτηκαν είναι πάντα στρωμένα. Κι αν οι θαμώνες αποχωρούν σιωπηλά ένας - ένας τα τραγούδια που ειπώθηκαν θα είναι πάντα κατοχυρωμένα στα συμβάντα. Πάει και τελείωσε.

"Ένα βράδυ που βρεχε...", "ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά..." Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι είναι ακόμα στ' αφτιά μου. Κι ας βεβαιώνουν τα δεδομένα πως αυτό είναι αδύνατο.

Τα δάχτυλα που έδιναν φωνή στο ακορντεόν πάγωσαν.

Κι αυτή η φωνή που άχνιζε πάνω απ' το φλιτζάνι του γαλλικού στο σπίτι της Τ. μετά τί ήταν αν όχι η νίκη της μνήμης έναντι της παντοδυναμίας του "ποτέ πια";

My Caramel Macchiato Night

Τί σου είναι οι νέες αφετηρίες τελικά!

Ήθελα σαν τρελός να ξεκινήσω το πρώτο πρωινό της νέας χρονιάς μου με ένα Starbucks Caramel Macchiato και βρέθηκα να κλείνω έτσι το πρώτο βράδυ της.

Υπέροχο timing!

Μ' αρέσει!! Μ' αρέσει!

Επίσης είδα το Blueberry Nights και μου άρεσε. Έμπαζε λίγο δραματουργικά, αλλά σκοτίστηκα.
Ήταν τόσο νοσταλγικό, γλυκό, ατμοσφαιρικό και όμορφα κινηματογραφημένο που το αγάπησα κι αποφάσισα να το κουβαλήσω μαζί μου λίγο καιρό ακόμα. Με την ελπίδα κι η υπόλοιπη χρονιά να γεμίσει τόσο όμορφες (ας είναι και μελαγχολικές) εικόνες.

Όσο για τη Norah είναι ένας άγγελος επί γης και είμαστε πολύ τυχεροί που την έχουμε ανάμεσά μας. Την αγαπώ...

[Η γρίπη συνεχίζεται].

first post

Συνάχι με hang over!

Super το πρώτο πρωί του 8!

(Τρελά γέλια θα κάνουμε φέτος)