Αν έχουν ένα χαρακτηριστικό τα ημερολόγια είναι η αχρονικότητά τους. Μπορεί να ξεκινούν πάντα συγκεκριμένα από κάπου, είναι σαφής όμως η πρόθεσή τους να καταλύσουν το χρόνο σε κάθε του έκφανση. Το «κάπου τότε» φιλοδοξεί από αδιάφορο «δε βαριέσαι» να κατοχυρωθεί στις συνειδήσεις ως ένα μελλοντικό και θρασύτατο «εδώ και τώρα». Μια στιγμιαία σκέψη, φευγαλέα και αέρινη απ’ τη φύση της, τσιμεντώνεται βάναυσα, προκειμένου να σταθεί βράχος ακλόνητος και σίγουρος σε ένα οξύμωρα αβέβαιο μέλλον.
Κι όμως είναι γοητευτικά τα ημερολόγια. Αποκλειστικά και μόνο για τη φιλοδοξία τους να επανεξετάσουν και να επαναπροσδιορίσουν ασήμαντα – λόγω του χρόνου που παρεμβλήθηκε- δεδομένα. Κι ακριβώς αυτό τους το θράσος είναι που ασκεί την ακαταμάχητη τους γοητεία στη θνητή μας περατότητα. Κι η πληγωμένη μας γηράσκουσα ματαιοδοξία κολακεύεται όταν ξανάρχεται σε επαφή με την πρώτη της νιότη και τις υποψίες της για έναν κόσμο που λίγο αργότερα θα γνωρίσει απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις τα Ημερολόγια της Λένας Πλάτωνος, μιας εμβληματικής μορφής της ελληνικής μουσικής σκηνής, που έπειτα από 8 χρόνια απουσίας επιστρέφει με τον διακριτικό κρότο του Elliot, αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο πως η απουσία των χαρισματικών είναι πάντα γόνιμη, ακόμα κι αν αρνείται πεισματικά να πάρει θέση στο μάτι του κυκλώνα.
Η Πλάτωνος με στοιχειωμένη φωνή, ταξιδεύει σε πρόσωπα και καταστάσεις της ζωής της και μας τα αφηγείται. Δεν μας τα χαρίζει, δεν τα εκποιεί, δεν τα μοιράζεται. Απλά περιχαρακώνει την κτήση της μέσα στο χρόνο, καταγράφοντας την αινιγματικά. Τα λόγια της απλά, πυρετικά, σαφή, αεροστεγή, με τις εικόνες τους ξεκάθαρες και θαμπές την ίδια στιγμή. Σκέψεις και στιγμές ασφαλίζονται σε μια χρονοκάψουλα και ρίχνονται σε ένα μουσικό ωκεανό διαφορετικών ασθμάτων κι αναστεναγμών. Σπαράγματα λόγου και αισθημάτων βαφτισμένα σε μια ειλικρίνεια αφοπλιστική. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, καμιά προκαθορισμένη πορεία. Λες και με γυμνά πόδια τρέχει σε χωματένιους κι αγκάθινους δρόμους με μόνο άξονα και στόχο το (άπιαστο) φως.
Η Λένα Πλάτωνος κάνει ακόμα μια στάση ανάμεσά μας, μακριά από γνώμες, υποθέσεις κι εξηγήσεις, σαν να μην υπάρχει αύριο…