La Bastille

Και μιας κι απόψε την ώρα που εσύ θα παραδίνεσαι στην υγρασία των πρώτων δακρύων, εγώ θα βρίσκομαι σε ένα καράβι, ας παίξει εδώ αυτό, μπας και συμπέσει κάπου η θλίψη....

Bad timing

Από σήμερα Chansons d' Amour του Christrophe Honoré. Αν δεν το είδες στο francophone, μην το χάσεις. Βγαίνει σε δύο (μόνο) θερινούς και νομίζω είναι ό, τι καλύτερο για να ερωτευτείς αυτό το καλοκαίρι. Tick!

Απόψε και αύριο Μασκαράτα του Λέρμοντοφ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Tick!

Αύριο και μεθαύριο, αυτά που έκαψαν το σανίδι και μια απ' τις παραγωγές του Φεστιβάλ που θα σκότωνα να δω. Για την ιστορία, η θεατρική μουσική είναι ο ένας και μοναδικός λόγος που άρχισα να ακούω και να ψάχνω την ελληνική μουσική. Tick!

Στις 30 P.J. στο Badminton. Δε χρειάζεται άλλα σχόλια. Tick!

Και φυσικά στις 3 του Ιούλη το Mamma mia βγαίνει στους ελληνικούς κινηματογράφους σε παγκόσμια πρεμιέρα κι όσο κι αν ήθελα να σπεύσω απ' την πρώτη μέρα -σωστά μάντεψες: Tick!

Είναι απλά θέμα συγχρονισμού... να 'χεις κάτι να καταριέσαι τις ώρες που αναρωτιέσαι γιατί κάνεις αυτό που κάνεις.

[κάτι μου λέει ότι θα χουμε πολλά tick φέτος...]

hey, j.

Τελευταία μοιράζομαι...
ανάμεσα σε ουρανό και θάλασσα
Πολύ όμως.
Ένα soundtrack έχω. Official.
Πρωτότυπο θα μου πεις. Αυτό έχουμε όμως.
Πάλι και πάλι...

Guess I thought I could never feel
The things I feel

the cat

Κι η σαντέζα είχε δίκιο:
Όταν δεν έχει όνομα, και το αφήνεις να φύγει...

πώς το φωνάζεις πίσω;

Breakfast before dinner

Απόψε...
δεκάδες μοναχικά πλάσματα θα αναζητούν την έμπνευση στην καλοκαιρινή Αθήνα.
Κι οι δύο τους θα καθοδηγούν...
Η Holly Golightly και ο Paul Varjak επιστρέφουν σε διαστάσεις ονείρου. Can't wait.

6th sense

Μη θορυβείστε...
Μερικές φορές πρέπει να φάει κανείς...
(à propos, είμαι φαντάρος...)

Λοιπόν..;

Dinner at..?

Life of Ma Parker

...Κι όμως είχε έρθει η ώρα να κλάψει. Πρέπει να κλάψει. Δε μπορεί πια να το αναβάλλει. Δε μπορούσε άλλο πια να περιμένει... Που να πάει;

"Πέρασε σκληρή ζωή η κυρά - Πάρκερ." Ναι, στ' αλήθεια σκληρή. Το πηγούνι της άρχισε να τρέμει. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Πού όμως; Που;

Σπίτι της δε μπορούσε να πάει. Ήταν η Έθελ. Θα τρόμαζε πολύ η Έθελ. Δε μπορούσε να κάτσει σ' ένα παγκάκι, κάπου. Θα μαζευόταν κόσμος και θ' άρχιζαν τις ερωτήσεις. Ούτε και να επιστρέψει στο διαμέρισμα του λόγιου κυρίου ήταν δυνατόν. Δεν είχε δικαίωμα να κλαίει σε ξένα σπίτια. Αν καθόταν σε τίποτα σκαλιά θα ερχόταν να της μιλήσει κάνας πολισμάνος.

Αχ, δεν υπήρχε κάπου που να μπορεί να κρυφτεί και να 'ναι μόνη της και να μείνει όσο της αρέσει, χωρίς να ενοχλεί κανέναν και κανείς να μην ανησυχεί γι' αυτήν; Δεν υπήρχε μέρος στον κόσμο όπου να μπορεί να κλάψει με την ψυχή της - επιτέλους;

Η γριά κυρία Πάρκερ στάθηκε και κοίταξε πάνω - κάτω. Ο παγερός αέρας φούσκωνε την ποδιά της σα μπαλόνι. Και τώρα άρχισε να βρέχει. Δεν υπήρχε μέρος. Πουθενά...

[Από το υπέροχο Garden Party της Katherine Mansfield...]
(μτφ. Μαρία Λαϊνά)

Zeppelin

Kαι κάτι εξαιρετικά σημαντικό – τουλάχιστον για όσους έχουν γεννηθεί στις δύο τελευταίες μέρες του ζωδίου σου. O Πλούτωνας επανέρχεται ανάδρομος στις τελευταίες μοίρες του Tοξότη (για να φύγει ολοκληρωτικά από τον Tοξότη στις 27 Nοεμβρίου), δίνοντάς σου μια τελευταία ευκαιρία να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και να ερευνήσεις πώς κολλάς στη μεγάλη εικόνα του σύμπαντος – όχι με εύκολο ή ανώδυνο τρόπο.

(από την τελευταία, τρομοκρατική σελίδα της Athens Voice αυτής της εβδομάδας)

Και μετά κοροϊδεύω τη σαντέζα που το πρώτο πράγμα που ρωτάει όποιον γνωρίζει είναι το ζώδιό του...

Κατά τ' άλλα - αν ρωτάς και θες να μάθεις - δύσκολα, πολύ δύσκολα...

Pollyanna a l' orange

Κι εκεί που λες δεν έχει χειρότερο, στη σκάει η συγκυρία κι έρχεται και αποτελειώνει ο, τι φλέρταρε από καιρό. Και λες "θα το παλέψω κι αυτό", "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια" κι άλλα τέτοια κλισέ του θύματος... Και κατά βάθος ξέρεις ότι απ' την κομματιασμένη αυτοεκτίμηση σου σε χωρίζει ένα fuck off, κραυγή και ψίθυρος. Που όλο και κάπου σκαλώνει στο λαιμό σου όμως και γίνεται θηλιά (πες το και λυγμό, αν είσαι του ευαίσθητου) και κάνεις την πάπια.

Anyway, επειδή αυτά που γράφω είναι μάλλον ασυνάρτητα, όταν υποπτέυεστε ότι έχω κάτι μή μου λέτε "ίσως είναι για καλύτερο", "θα περάσει", "ό τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό" κλπ. Μην μπείτε καν σε διαδικασία να μου προτείνετε το ηλίθιο glad game της Πολυάννας (που στο φινάλε κι αυτή το αποκήρυξε όταν έμεινε ανάπηρη και είδε πόσο μεγάλη μαλακία ήταν τελικά). Ξέρω κι εγώ να επινοώ τέτοιες ξύλινες παρηγοριές για τον εαυτό μου καλύτερα απ' τον καθένα. Και ξέρω να τις διαλύω ταχύτατα...

Από τους έναν - δύο -τρεις το πολύ επιλεγμένους μου απαιτώ, όταν έρχεται κάτι και με κάνει σκόνη να μου λένε "σε έκανε σκόνη", χωρίς "όμως" και "αλλά". Να λυπούνται και να κλαίνε μαζί μου (αν μου τη δώσει να κλάψω). Και να μου προσφέρουν φρεσκοπλυμένη και λαμπερή τη σιωπή τους να ακουμπήσω πάνω της να ξεκουραστώ από τη φασαρία του κόσμου. Γιατί τους πιο δικούς μου τους διαλέγω όχι γι' αυτά που λένε, αλλά γι' αυτά που σωπαίνουν...

Τέλος του μανιφέστου. Επιστροφή στα πόστα μας. Κι η Πολυάννα στο δικό της.

Peek-a-boo(m)

Σου 'χω νέα. Τον ορίζοντα δε μπορείς να τον ρυθμίσεις. Είναι πάντα μπροστά. Γι' αυτό. Κι αν είναι μια σειρά από σκουπιδοτενεκέδες, είσαι υποχρεωμένος να έχεις για ορίζοντα αυτή τη σειρά από σκουπιδοτενεκέδες. Κι όσο κι αν θέλεις να το βλέπεις για κάτι άλλο, πάντα θα είναι μια σειρά από σκουπιδοτενεκέδες (κι εσύ ηλίθιος που δεν το δέχεσαι).

Κι αν έχεις βρει τη θάλασσα, την κουπαστή, το νησί, τη βεβιασμένη διάθεση - μάντεψε- οι σκουπιδοτενεκέδες που σου έλαχαν θα αναιρούν τα πάντα. Κι έτσι είναι. Απλά.

Ωραία ήταν που κρυφοκοίταξες ε; Σήκωσε το βλέμμα τώρα εκεί που ανήκει... στον κατάδικό σου ορίζοντα, ντε!

Book of longing

Δεν έχει σχόλια...
Πατάς play και φεύγεις
έτσι απλά.

[αυτό είναι συνάντηση]

Mirror-wise

C.C. Baxter: The mirror... it's broken

Fran Kubelik: Yes, I know. I like it that way. Makes me look the way I feel.

Στη μια οθόνη:
-Μια κομεντί για τη μοναξιά που παραμένει μοναξιά.
-Δυο αστραφτεροί πρωταγωνιστές στις πιο μελαγχολικές στιγμές τους
-Η Νέα Υόρκη. Τα Χριστούγεννα. Στην Αθήνα. Το Καλοκαίρι.

Στην άλλη:
-Ένα θερινό στο Κολωνάκι και το ολέθριο τρίγωνο κρασιού - ρακής - caipirinha (όλα x2)
-Μια μεγάλη βόλτα που ξαναδιάβασε (παράδοξα) την καλοκαιρινή Αθήνα με τα ποιήματα του Philip Glass για σόλο τσέλο (αριστούργημα)
-κι η jazz στο TOY πριν τη μεγάλη θεατράλε αποχώρηση

Κοινός τόπος: ο σπασμένος καθρέφτης...

about words

Ένα πράγμα με ενοχλεί στους δημοσιογράφους (και γενικότερα στους ανθρώπους που καταπιάνονται με τις λέξεις):

Να προδίδουν τα λόγια ή γραπτά τους πόσο καλές εκθέσεις έγραφαν στο σχολείο...

Η γλώσσα για να λειτουργεί (είτε το λες ενημέρωση, είτε συγκίνηση, είτε οτιδήποτε) πρέπει να αποδομείται και να εφευρίσκεται απ' την αρχή ξανά και ξανά...

Ταπεινή, κι απολύτως προσωπική μου άποψη... (μπορεί και γκρίνια της Πέμπτης)

Summer is

Οι πρώτες caipirinhas της χρονιάς στο πεζούλι του Hoxton. Αυτό σημαίνει επισήμως έναρξη καλοκαιριού (πέρσι το εγκαινίασε η ταράτσα του Gazarte - δυο βήματα πιο πέρα).

Μέχρι και βεγγαλικά είχαμε για να το γιορτάσουμε... Κι αναπόφευκτη αλκοολούχα φιλοσοφία. Τελικά είναι καλό που μεγαλώνουμε;

Δεν καταλήξαμε... σημασία πάντως έχει να υπάρχει αρκετή ζάχαρη στον πάτο του ποτηριού. Εκεί κρίνονται τα καλοκαίρια...

Άντε, και του χρόνου...σπίτια μας.

hey, Lizz

ε-ε-έρχεται! και πάνω στην ώρα. Και θα 'ναι καλοκαίρι. Και να μην είναι θα γίνει, επειδή έρχεται! Και θα είμαστε εκεί (πρώτα ο θεός κι οι... εθνικές υποχρεώσεις). 15-16 Ιουλίου (ε, μια απ' τις δυο μέρες, δε μπορεί...)

Κι αν δεν έχεις ήδη υπόψη σου το τρίτο και καλύτερο της, the Orchard κάνε τα κουμάντα σου για να είσαι σωστά προετοιμασμένος...

Wanted

Ιδού τι αναμένει ο Jirashimosu με ανυπομονησία:

έλα...τα χουμε ξαναπεί γι' αυτές τις ταινίες - μην τα ξαναλέμε...
άσε που στην παρούσα φάση δε θα μπορούσα να ταυτιζομαι περισσότερο με τον James McAvoy

[ μη μου πεις ότι δεν ένιωσες τίποτα στη ραχοκοκαλιά σου - θα απογοητευτώ]

Recovery

Otto Preminger και κινέζικο...
[πες με και recovery]

until the end

Μην ξεχνιόμαστε...

[μα υπάρχει πραγματικά αυτό το πλάσμα;]