Martini's got the blues

Λοιπόν το σχέδιο έχει ως εξής:
Μια βεράντα στον τέταρτο όροφο. Οι κουρτίνες τραβηγμένες και τα φώτα χαμηλά. Κεριά ίσως. Όχι μελαγχολικά. Χαρούμενα. Πολύχρωμα.
Θα κάνουμε πως είμαστε σε κρουαζιερόπλοιο. Κουπαστή το ένα, κουπαστή και το άλλο. Θάλασσα στο κεφάλι. Ψέυτικη. Αληθινή δηλαδή. Και ταξίδι. Όχι από αυτά των τελευταίων μηνών. Από τα άλλα. Τα ταξιδένια. Του μυαλού.
Λινά ρούχα απαραίτητα. Λευκά. Έστω κάτι παλ, καλοκαιρινό.
Αρώματα εσπεριδοειδών. Το καλοκαίρι πάντα θέλει αρώματα που παίζουν με το αεράκι. Και με τις διαθέσεις.
Α και Cocktail. Μεταμφιεσμένο αλκοόλ σε πολύχρωμα κρυστάλλινα installation -εννοείται με τη ζάχαρη στον πάτο και το lime στην επιφάνεια. (Άντε κι αυτό το blue martini για εφέ).
[To finger food προαιρετικό]

Οι υπόλοιποι καλεσμένοι χάρτινοι: Ο Truman Capote, o Cole Porter, an english lady of a certain age, η Deborah Kerr στο Bonjour Tristesse κι η Audrey Hepburn στο Tiffany's

Και στα ηχεία Peggy Lee... άντε και Frankie...

Next Tuesday

(Έτσι σώζονται οι αδύναμες ψυχές)

Νυχτα

Κι ήταν όλοι εκεί...
κι ήμουν όλος εδώ.
Χωρίς να ξέρω γιατί κάνω ο, τι κάνω
ενώ ήταν ξεκάθαρο τι θα θελα να κάνω

Κι οι σελίδες έφευγαν μία, μία... και το έγκλημα του Dick και του Perry φώτιζε τη νύχτα
κι ήταν το μόνο που φώτιζε τη νύχτα.

Και μετά ξημέρωσε... Κι είχαν όλοι αναμνήσεις εκτός από μένα.

Και ναι είναι παράπονο και πάει σετ με την ασφυξία. Και ναι, βαραίνει το κλίμα, αλλά δε μπορείς να κάνεις το βλάκα για πολύ.

Anyway, σε μια βδομάδα θα είμαι εκεί. Θα φτιάχνω κι εγώ αναμνήσεις με υλικά της επιλογής μου.

Εικόνα σήμερα δεν έχει. Ήταν νύχτα χτες. Κι ακόμα είναι.

Peter Pan

Αφιερωμένο απόλυτα σε μένα απ' τον πρώτο ως τον τελευταίο στίχο και σε σένα, το δεύτερο αστέρι απ' τα δεξιά, γιατί παραμένω Peter Pan για χάρη σου και μόνο.

Και πως το λεγε ο Jiminy Cricket, να δεις..:

When you wish upon a star,
Makes no difference who you are.
When you wish upon a star
Your dreams come true.

[Για σήμερα και μόνο, λέω να το δεχτώ]

harmony

harmony demands looking back at me
but harmony is not always the case
so you got away never looking back

(by the way you are a cat)

lilacs (again)

"Πολλοί λίγοι ξέρουμε ότι ο έρωτας είναι τρυφερότητα, και η τρυφερότητα δεν είναι, όπως πολλοί φαντάζονται, οίκτος. Κι ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν ότι ευτυχία στον έρωτα δεν είναι να επικεντρώνεις όλα σου τα συναισθήματα στον άλλον: καθένας πρέπει πάντα να αγαπά πολλά πράγματα, και το αγαπημένο πρόσωπο δεν είναι παρά το σύμβολο αυτών των πραγμάτων. Στον κόσμο στον οποίον ζούμε, οι αληθινοί αγαπημένοι ειναι στα μάτια του εραστή τους το άνοιγμα μιας πασχαλιάς, τα φώτα ενός καραβιού, το κουδούνι ενός σχολείου, ένα τοπίο, αναμνήσεις από κουβέντες, φίλοι, η Κυριακή ενός παιδιού, χαμένες φωνές, ένα αγαπημένο ρούχο, το φθινόπωρο και όλες οι εποχές, η μνήμη... α, ναι, η μνήμη, γη και ύδωρ της ζωής μας. Η λίστα είναι νοσταλγική, αλλά, θα μου πεις, υπάρχει πιο νοσταλγικό θέμα..;"

Truman Capote - Other Voices, Other Rooms
(μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης)

registered

Πως λέγεται όταν είσαι σε αναζήτηση της ευτυχίας, σου βρέχουν τα χείλη δυο σταγόνες και μετά, τίποτα;

Αποκλείεται να μην έχει brand-name. Αυτός που θα το κατοχύρωνε θα μπορουσε να κατακτήσει τον κόσμο για την πλάκα του.

14

Κι επειδή δε θέλω να σταματήσω στα 13 posts, ειδικά τώρα κι ειδικά έδω, ανεβάζω ένα extra. Χωρίς λόγο. Έτσι για το 14. Και τις προλήψεις μου... (για παν ενδεχόμενο)

black is (always) the color

Δύσκολα... Πολύ... προσπαθώ να μην, αλλά δεν τα καταφέρνω. Προσπαθώ να εστιάζω στα καλά, αλλά και πάλι δεν...

Έχω ένα καταφύγιο. Με απομονώνει από όλους και απ' όλα. Γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη του στην ατμόσφαιρα του τόπου που βρίσκομαι, σχεδόν προσβλητικά κι έχει δροσιά. Θυμίζει όλα όσα αγαπώ και απέχουν χιλιόμετρα από δω πέρα.

Και ξαφνικά σήμερα έπαιξε αυτό το τραγούδι. Από τη Nina. Το πρώτο track, της πρώτης μου δικής της compilation απο τη Verve... (εκατομμύρια χρόνια πριν...) Από τότε ένας μεγάλος έρωτας, ταυτότητα, πατρίδα και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο. Σήμερα επιβεβαιώθηκαν όλα τα παραπάνω (κι ο έρωτας κι η ταυτότητα κι η πατρίδα και το άλλο που δεν ξέρω). Από το πουθενά. Και ξαφνικά βρέθηκα σπίτι. Όχι στο της Αθήνας. Στο άλλο: το δικό μου. Που δεν ξέρω ακόμη που βρίσκεται, μόνο καμιά φορά το υποθέτω... και θα έχει μια καφέ αναπαυτική πολυθρόνα πλάι στο παράθυρο.

Έψαξα να βρω εκείνη την πρώτη εκτέλεση. Βρήκα ότι πιο κοντά, στην ακουστική εκδοχή του Paul Weller... Επειδή όμως δε λέει να κλείσει χωρίς τη φωνή της Nina να βουτά αυτά τα λόγια στη θλίψη, ακολουθεί το remix της Verve (να χαρεί κι ένας γνωστός μου).

[ξέρει κανείς μια φόρμουλα να κάνει το χρόνο να γλιστρα; ακόμη κι αν τον τσακίζει με κρότο στο έδαφος]

Dark Knight

Και πάντα, λες και το 'χει τάμα, κάθε αναχώρησή μου, αφήνει μια ανοιχτή εκκρεμότητα στην οθόνη.

Κι εγώ που έχω έφεση στη μυθοποίηση των περιθωριακών, των μοναχικών και των άτυχων... όχι, πες τί κάνω εγώ;

Τουλάχιστον πιάνεται στα blockbuster τούτο δω, έτσι; έχω πιθανότητες εννοώ...

[Γκρίνια σου λέω γμτ]

sea-sick

Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να απεχθάνεται τα πλοία περισσότερο από μένα.
Και για ποια σκοτεινή αμαρτία πρέπει να τα υφίσταμαι τόσο συχνά;

Αν μετανοήσω (για ο, τιδήποτε - δεν έχω πρόβλημα) μήπως αλλάζει κάτι; Ας το συζητήσουμε.
Μάλλον ας μην το συζητήσουμε. Δέχομαι. Μόνο κλείστε τα λιμάνια. Για μένα.

high-hopes

Θα καταφέρει άραγε με μια βραδιά στα χέρια της να μου φτιάξει καλοκαίρι;

Το ελπίζω - και ποντάρω όλες τις αγχωμένες caipirinhas της εβδομάδας.

cu tonight.

p.s. Δες το video μέχρι τέλους.

Bros-time

Απόψε κάνει μελαγχολία. Επιστρατεύεται το βαρύ πυροβολικό:

[τι καλά να έχεις μικρά καταφύγια για ώρα ανάγκης]

athens-by

Τί πρέπει να κάνεις σ' αυτή την πόλη για να πιεις ένα ποτό την Κυριακή; Δε λέω να γλεντήσεις. Λέω να ανέβεις σε μια ταράτσα που θα φυσάει ένας βραδινός αέρας και θα πιεις ένα (άντε και δυο) ποτάκια χαζεύοντας την Αθήνα από ψηλά κι ακούγοντας λίγη μουσική.

Δε γίνεται όλα να ήταν κλειστά χτες το βραδύ... Τόση γκαντεμιά, ώστε η μια εναλλακτική να πεθαίνει μετά την άλλη...

Όλες οι ταράτσες της πόλης κλειστές. Το Galaxy με dress code, η κάθε έμπνευση της στιγμής μια αποτυχία ακόμη. Στέκια που χρόνια ολόκληρα μας έβγαζαν ασπροπρόσωπους μας γύρισαν χτες επιδεικτικά την πλάτη. Μέχρι strip-clubs, παραλιακή kai drag-shows επιστρατεύτηκαν... τελικά καταλήξαμε στριμωγμένοι σε ένα πράγμα σαν ταράτσα, με κάτι σαν κόσμο, μουσική που δεν τη θυμάμαι (παίζει και να μην υπήρχε) και ποτά σε νεροπότηρα... Χάλια!

Anyway, είχε πλάκα (γιατί ήμασταν αποφασισμένοι να έχει πλάκα), αλλά νομίζω αυτή η πόλη αρχίζει και με τρομάζει σιγά - σιγά. Σαν λίγο να την αφήνουμε και να μας κλείνει απ' έξω. Το καλοκαίρι φταίει, ε; Κι όμως πέρσι ήταν όλα αλλιώς. Μη μου πεις πως απλά μεγαλώνω. Δε φταίει αυτό. Αποκλείεται να φταίει αυτό...

Break (please)

Μικρή διακοπή για εμπνευσμένα spot της GAP. Μη ρωτάς γιατί. Γιατί έτσι. Και γιατί κουράστηκα να γκρινιάζω απανωτά, οπότε θέλω ένα μικρό διάλειμμα αρμονίας.

Ιδού τα δυο αγαπημένα μου. Αμφιβάλλω αν θα καταφέρεις να διαλέξεις:

The Boyfriend Trouser με Claire Danes και Patrick Wilson:



The Skinny Black Pants με Audrey Hepburn (κατευθείαν απ' το Funny Face):

[Ψάξε λίγο και τα υπόλοιπα... Θα σε εκπλήξουν]

Α! και ναι... αυτό είναι ένα καθαρά διαφημιστικό post.

Frog-zzz

Ποια ήταν η μία και μοναδική συγκινητική και γνήσια θεατρική στιγμή των χτεσινών ανεκδιήγητων επιδαύριων Βάτρα-Χων;(για τελείως διαφορετικούς λόγους εννοείται απ' τις προθέσεις του "σκηνοθέτη" τους);

Αυτή εδώ:



Κι εκεί που μπλέκαμε τα πουλιά και τα βατράχια αναρωτιόμασταν:

"Που, που, που, που, που 'ναι αυτός που μας εκάλεσε;"

[ευτυχώς έτη φωτός μακριά]

gender-free drunk

This morning I woke up again
I thank my Lord for that
The world is such a pigpen
That I have to wear a hat

I love the Lord I praise the Lord
I do the Lord forgive
I hope I won't be sorry
For allowing Him to live

I know you like to get me drunk
And laugh at what I say
I'm very happy that you do
I'm thirsty every day

I'm angry with the angel
Who pinched me on the thigh
And made me fall in love
With every woman passing by

I know they are your sisters
Your daughters mothers wives
If I have left a woman out
Then I apologize

It's fun to run to heaven
When you're off the beaten track
The Lord is such a monkey when
You've got Him on your back

The Lord is such a monkey
He's such a woman too
Such a place of nothing
Such a face of you

May E crash into your temple
And look out thru' your eyes
And make you fall in love
With everybody you despise

Longing...

Μετράμε ώρες για απόψε.
Και δε θα δεχτώ τίποτα λιγότερο από μυσταγωγία.
Ξαναλέω πως θεωρώ τις συγκεκριμένες μουσικές του Glass από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που έχει γράψει ποτέ, καθώς και τον Cohen έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές (και δεν εννοώ τραγουδοποιούς) του 20ου αιώνα. I rest my case.

[και εννοείται φυσικά πως το impact θα μετρηθεί σε after drinks].

Mamma mia!

O Anton Ego που κρύβω μέσα μου πήγε χτες και είδε Mamma mia και θα ήθελε να δηλώσει τα παρακάτω:

• Για πρώτη φορά ερμηνεία της Meryl Streep μου φάνηκε προχειροδουλεμένη. Υστερία, αμηχανία, επιφανειακή προσέγγιση (και σιγά δηλαδή τη δουλειά που είχε να κάνει για Meryl). Κι άλλες φορές έχει παίξει με χάρτινους ρόλους κι έχει κεντήσει (Zemeckis κ Seidelman ακούτε;) Επίσης κατανοώ την ανάγκη μιας ηθοποιού τέτοιου μεγέθους να θέλει να ξεσκάσει που και που, αλλά το έχει παρακάνει τελευταία. (Άντε να βγει το Doubt). Παρόλα αυτά την αγαπώ γιατί ακόμα και μ' ολα τα παραπάνω πετάει ένα τέτοιο (click) και της συγχωρείς τα πάντα.

• Ένας καλός θεατρικός σκηνοθέτης δεν είναι απαραίτητα καλός και στον κινηματογράφο. (Πόσοι Sam Mendes να υπάρχουν;) Η Phyllida Lloyd, παρόλο που είναι κεφάλαιο στο West End και το Broadway και παίζει το Mamma Mia στα δάχτυλά της, δεν ήξερε εμφανώς πως να χειριστεί τις δυνατότητες της μεγάλης οθόνης. Τα περάσματα από τη (βαρετή) πρόζα στα (ζητούμενα) τραγούδια ήταν αμήχανα και άτσαλα. Παραβλέπω και κάτι χαζά, απλοϊκά ευρήματα (τύπου η Meryl σε γιώτ στο Money, Money, Money). [Να πω εδώ πως ο μόνος σύγχρονος σκηνοθέτης που έδεσε ιδιοφυώς - κατά την ταπεινή μου άποψη- πρόζα και τραγούδια και μάλιστα σε super ιδιόμορφο και στριφνό musical ήταν αποκλειστικά και μόνο ο Rob Marshall στο Chicago].

• Λυπήθηκα τον Pierce Brosnan, ο οποίος βασανιζόταν όταν έπρεπε να τραγουδήσει. Κι είχε και δυο numbers ο καημένος να υπερασπιστεί. Μου θύμισε δικούς μας musical-ικους (...) ηθοποιούς. Και νόμιζα ως ήταν αποκλειστικά δικό μας φαινόμενο αυτό.

• Κι επίσης με απογοήτευσε κι ο θρυλικός Anthony Van Laast που σα να μη μπήκε στον κόπο να φρεσκάρει λίγο τις χορογραφίες του. Ο άνθρωπος που έχει ουσιαστικά εφεύρει τη σύγχρονη χορογραφία στο musical φάνηκε σαν να βαριέται. Κι αν δεν προσφέρονται τα τραγούδια των Abba για super ηλεκτροφόρες χορογραφίες δηλαδή, τί προσφέρεται;
  

• Ελλάδα δεν είδα... μόνο κάτι ακρογιαλιές, κάτι βραχάκια και κάτι δασάκια. Λίγο περισσότερο couleur local δε νομίζω πως θα πείραζε. Άντε να εξαιρέσω το εκκλησάκι στο βουνό του τέλους... Βέβαια να αναγνωρίσω πως το λίγο που είδα, το είδα φωτογραφημένο ονειρικά (από τον Haris Zambarloukos).

• Και τέλος να πω πως είδα το χειρότερο και πλέον αμήχανο φινάλε, που έχω δει σε ταινία (musical και μη) ever (καλά, μπορεί και να μου διαφεύγει κάνα χειρότερο, αλλά το πιάσατε το νόημα)
  

Και για να μην κλείσω με γκρίνια να πω ότι:

• λάτρεψα την (έτσι κι αλλιώς λατρεμένη) Julie Walters,
  
• χάρηκα με την επιλογή του ανερχόμενου (επίσης θεατρικού) Dominic Cooper στον ξενέρωτο ρόλο του Sky,
  
• θαύμασα τη φωνή της Meryl (την οποία έτσι κι αλλιώς γνωρίζαμε ότι διαθέτει)
  
• και φυσικά πέρα και πάνω απ' όλα απόλαυσα από το πρώτο ως το τελευταίο (με μια-δυο εξαιρέσεις) τα υ-π-ε-ρ-ο-χ-α τραγούδια των ABBA.

Και στο φινάλε δηλαδή Mamma Mia αυτό είναι, οπότε ποιος ο λόγος να γκρινιάζει κανείς;

Speak your heart

Δε φανταζεσαι πόσο σκοτάδι έχει φιλτράρει αυτό το τραγούδι τις μέρες που πέρασαν...

Έστω και στην κόψη...

...σε μια εβδομάδα ακριβώς από σήμερα.

Κι αν δεν έχεις ακόμα εισιτήρια κακό του κεφαλιού σου.

[by the way, αυτό το speak your heart λες να πιάνει;]

[Μίλα ρε παιδί μου, λέμε]

Lemon tree

Ο χρόνος γύρισε πίσω. Και μπροστά.
Κι ήταν παλιά. Κι ήταν κι αλλιώς. Κι ήταν όμορφα με όρους παλιούς και νέους. Κι ήταν γνώση δική σου καινούργια και κόσμος που τον μάθαινες. Και αμηχανία στις νέες συνθήκες. Και χαρά. Και περηφάνια. Και όλα νορμάλ κατά βάθος κι ας μην είχε ξανασυμβεί. Κι αυτοπεποίθηση - Χριστέ μου πόση δύναμη η αυτάρκεια ενώπιον της εξάρτησης. Κι ήταν όμορφα. Και να το ξανακάνουμε. Σύντομα. Γιατί τα μάτια όταν γυαλίζουν έτσι παίρνουν εντελώς άλλο χρώμα.

Και να σας πω κάτι; Σας αγαπώ τελικά απ' την αρχή και αδιάκοπα. Γιατί είσαστε παιδιά κατά βάθος κι εγώ μπαμπάς τελικά. Κι ας αμφιβάλλω μια ζωή κι ας αντιστέκομαι. Και στο μέλλον θα νιώθουμε όλοι όμορφα στους νέους ρόλους. Γι' αυτό να μη φοβάστε.

Ο κόσμος μου σας χωράει. Το είδατε. Και το φως παντού και πάντα φως παραμένει.

Αυτά... φιλί σαν τα παλιά (για τα παλιά) (και τα καινούργια)