J & TATDC

Που λες...
φορούσα δυο παλτά
[και τρία μη σου πω...]

Κάπου πρέπει να σταματάει όλο αυτό...
αλλιώς θα έχουμε δράματα - στο λέω

orson

Όχι πως δεν έχω τί να γράψω. Mια χαρά έχω. Μου λείπει απλά αυτό το ενδιάμεσο συστατικό που κάνει τις σκέψεις φράσεις. Και δεν το αποφασίζω. Όλο λέω από μέσα μου, "έλα αυτό το βιβλίο αξίζει για ένα post" ή "αυτή η σεκάνς του Douglas Sirk αξίζει μια μικρή αναφορά", μα την ίδια στιγμή που το σκέφτομαι κολλάω πάνω μια ετικέτα "δε βαριέσαι" και το αφήνω να περάσει. Και τώρα δηλαδή ψυχαναγκαστικά είπα να γράψω μια-δυο φράσεις γιατί περνάνε οι μέρες και οι αναρτήσεις μου γίνονται όλο πιο αραιές και στο τέλος θα καταντήσω το jirashimoσπιτο στοιχειωμένη έπαυλη.

Όπως κατάλαβες, περνάω ακόμα μια από τις ψυχολογικές μου φάσεις, αυτές που είναι μισή ενδοσκόπηση, μισή αποχαύνωση... α, και πολλά νεύρα. Και κλειδωμένες πόρτες με τα κλειδιά πεταμένα στη θάλασσα. Κι απόση οπτική πρόσβαση έχω στον ορίζοντα δεν προβλέπεται να βγω σύντομα. Τουλάχιστον δεν υπάρχουν οι όρατές ενδείξεις για κάτι τέτοιο.

Anyway, το μηλαράκι μου ψιλο-έγινε άνθρωπος. Κι αυτό χάρη στον επίτιμο νονό του με τα ασημένια (μα ασημένια;;;) all-star, που ευκαιρία είναι να τον ευχαριστήσω και δημοσίως σ' αυτό το άχρηστο post. Thanx κουμπάρε! Μ' αρέσει το Orson. Κατοχυρώνεται.

Τί άλλα; Αυτά. Α και χτες θα ήθελα ένα ποτό ακόμα κι όχι να φύγω ακόμα μια σαν κυνηγημένος για να μη σέρνομαι από τη νύστα σήμερα. Κι ίσως τελικά δεν έπρεπε να την κάνω, αφού έτσι κι αλλιώς θα σέρνομαι από τη νύστα σήμερα. Και τα πάντα στη ζωή λέμε είναι θέμα υπερβάσεων. Όχι;

Λοιπόν την κάνω. Legrand στ' ακουστικά. Χάρηκα που τα 'παμε...

macpro(b)

Ακόμα ένας στόχος κατακτήθηκε

Ούτε εδώ είναι η ευτυχία.
Τώρα που ψάχνουμε μου λες;

[Ούτε δέκα λεπτά με το ρολόι]

summerplans

Όμορφο, όμορφο θα είναι αυτό το καλοκαίρι! Αρχικά γιατί μπορούμε ήδη και μιλάμε γι' αυτό.

Κι έπειτα επειδή ένα κι ένα ανακοινώνονται τα καλά. H Helen Mirren με Εθνικό Αγγλίας και Racine, η αγαπημένη μου Duffy (Springfield) και ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο κλαίμε-και-μόνο-στην-ιδέα mr "you do sth to me", Paul Weller...

Κι είμαστε ακόμα στην αρχή... Μιλάμε αυτό το καλοκαίρι -που θα μαι και ελεύθερο παιδί- δε θα μαζεύομαι!

Τι καλά!

china

Αν κάνεις λίγη ησυχία
κι ένα μικρό διάλειμμα από το δράμα
θα το ακούσεις...
όχι το σπάσιμο των πάγων
ούτε αυτό της πορσελάνης...

Το άλλο -
αυτό που πλησιάζει...

Βους γαρ...

Αναρωτιέσαι τι φταίει...

Έχεις καιρό να πας σινεμά. Σου έχει λείψει. Το κατορθώνεις με μια ταινία που έχει όλες τις προδιαγραφές. Εννοώ, Daldry (που οι 'Ωρες του είναι καταφύγιο παντός καιρού), Winslet - αγαπημένη από τη Jackson εποχή της και με σφαίρα στο τσεπάκι, θέμα βιβλίου πιασάρικο για σκεπτόμενες καρδιές και το βασικότερο προτροπές από παντού (φίλους, γνωστούς, κριτικούς, εφημερίδες κλπ κλπ) και...

και nada. Τίποτα. Rien de rien. Ούτε ίχνος συγκίνησης (άντε λίγο εκεί που ζορίστηκε πολύ, αλλά κι αυτό ξεφούσκωσε στο λεπτό). Ατέλειωτη πλήξη, εκνευρισμός, ερωτηματικά κι αυτή η αίσθηση ότι σε έχουν βάλει με το ζόρι να καταπιείς κάτι που σου κάθεται στο στομάχι από την πρώτη μπουκιά.

Μη με βρίσεις. Κι εγώ εκπλήσσομαι... Ίσως είμαι αλλού (πολύ αλλού), αλλά μάλλον είμαι ο μόνος που βρήκε τα σφραγισμένα χείλη τραγικά ακαδημαικά και αφόρητα βαρετά.

Και τώρα φορτώθηκα και μια μιζέρια που δεν την είχα καθόλου ανάγκη... γμτ!

A Beautiful Child

"Νομίζω ότι σε καμιά περίπτωση δεν είναι ηθοποιός, τουλάχιστον με την παραδοσιακή έννοια. Αυτό που έχει, αυτή η παρουσία, η φωτεινότητα, η ευφυΐα που τρεμοφέγγει, δεν θα μπορούσε να βγει ποτέ στη σκηνή. Είναι κάτι τόσο εύθραυστο και αδιόρατο, μόνον η κάμερα μπορεί να το συλλάβει. Είναι σαν κολιμπρί που πετάει, και την ποίηση του μόνο μια κάμερα μπορεί να την αιχμαλωτίσει. Αλλά οποιοσδήποτε πιστεύει ότι αυτή η κοπέλα είναι απλώς μια άλλη Χάρλοου ή απλώς μια εύκολη ή δεν ξέρω τι άλλο, είναι τρελός. Και μια και μιλάμε για τρελούς μια τέτοια δουλεύαμε μαζί. Την Οφηλία. Φαντάζομαι ότι κάποιοι θα γελούσαν ακούγοντάς το, αλλά θα μπορούσε να είναι αληθινά η πιο εξαίσια Οφηλία. Μιλούσα στην Γκρέτα την περασμένη εβδομάδα και της είπα για την Οφηλία της Μέριλιν, και η Γκρέτα είπε ναι, μπορούσε να το πιστέψει γιατί είχε δει δυο από τις ταινίες της, που ήταν κακές και πρόστυχες, αλλά είχε παρόλα αυτά διακρίνει τις δυνατότητες της. Για την ακρίβεια η Γκρέτα είχε μια διασκεδαστική ιδέα. Ξέρεις ότι θέλει να γυρίσει σε ταινία τον Ντόριαν Γκρέι; Με την ίδια φυσικά να υποδύεται το Ντόριαν. Λοιπόν, είπε ότι θα 'θελε να έχει τη Μέριλιν απέναντί της ως μια από τις κοπέλες που ο Ντόριαν πλανεύει και καταστρέφει..."

Ο Truman Capote περιγράφει σε 20 σελίδες την άλλη Marilyn... πιο αφοπλιστικά και δυνατά από την οποιαδήποτε βιογραφία της... και δε μιλάει παρά μονάχα για ένα απόγευμα της. Ούτε καν. Για λίγες ώρες. Όταν η Marilyn δεν είναι καν η Marilyn...

Όταν δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα "όμορφο παιδί".

Sunday Godspel #3

Στο Into the woods του 1987 ο Stephen Sondheim καταπιάνεται ακόμα μια φορά με το προσφιλές του θέμα της ενηλικίωσης, ανατρέχοντας στη σημειολογική πηγή των παραμυθιών. Στην πρώτη πράξη ήρωες γνωστών παραμυθιών πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον μπλέκοντας τις μοίρες και τα πεπρωμένα τους, ενώνοντας δυνάμεις εναντίον ενός κοινού εχθρού.

Με το τέλος της πράξης, η αθωότητα γίνεται καπνός, ο εχθρός αέρας, οι ιστορίες όπως τις ξέρουμε μπερδεύονται κι οι αγαπημένοι ήρωες των παιδιών έχουν να αντιμετωπίσουν τους πραγματικούς δράκους και μάγισσες: τον ιδιο τους τον εαυτό.

Ο Ben Wright, ο Τζακ (της φασολιάς) από το πρώτο ανέβασμα του Broadway, τραγουδάει για τους γίγαντες των ουρανών... και φυσικά εννοεί πολύ περισσότερα απ' όσα λέει:

snowglobe

Είναι φορές που νιώθω εκτεθειμένος. Όταν συνειδητοποιώ πως το αυτονόητο του κόσμου μου, δεν είναι αυταπόδεικτο στον κόσμο των άλλων. Ξέρεις, αναφέρομαι, σ' αυτό τον κόσμο το συνολικό που μοιραζόμαστε οξυγόνο και δυο τρεις κουβέντες για τον καιρό ή για ταινίες. Και νιώθω τουλάχιστον εξωγήινος που πρέπει να υπερασπιστώ γιατί αυτό και γιατί εκείνο. Γιατί έτσι. Γιατί ο ήλιος σου λες πως βγαίνει απ' την ανατολή κι ο δικός μου γουστάρω να αναδύεται γαλαζωπός από τα νοτιοδυτικά πίσω από κάτι ανάποδα θαλασσινά βουνά. Κι αν εσύ δε βλέπεις αυτό που βλέπω εγώ, ποτέ μη σώσεις και το δεις, αλλά μη με βάζεις σε διαδικασία να στο εξηγήσω. Γιατί απλούστατα δεν εξηγείται. Γιατί αν εξηγηθεί δε θα είναι άφατο ένστικτο. Δε θα είναι μεταφυσικό. Θα είναι λογική. Κι όχι ότι δε μπορώ να στο εξηγήσω και λογικά, αλλά αν στο εξηγήσω λογικά θα μου πεις ότι αυτά τα πράγματα δεν έχουν λογική, οπότε γιατί να μπούμε σε διαδικασία;

Λοιπόν για να μην το κουράζουμε και πολύ: ο κόσμος μου είναι μια γυάλινη σφαίρα, απ' αυτές που τις ταρακουνάς και χιονίζουν. Όσο και να με ταρακουνάς δεν καταφέρνεις τίποτα περισσότερο από το να σηκώσεις μια προσωρινή χιονοθύελλα. Να ξέρεις όμως πώς ο κόσμος μου έχει μέσα του όσα χρειάζεται να έχει, κι έχει κι ένα γυάλινο θόλο να τον προστατεύει... Εγώ λοιπόν απ' όσα έχω μέσα μου, όσο και να πασχίζεις, δε θα χάσω ούτε έναν κόκκο χρυσόσκονης, ούτε μια τόση δα ψεύτικη νιφάδα... Εσύ όμως όσο περισσότερη δύναμη βάζεις να με αναταράξεις και να μου φέρεις τα πάνω κάτω, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να χάσεις την υπομονή σου.

Παίξε λοιπόν με κάτι άλλο...

Sunday Godspel #2

Λατρεμένο Company. Πρεμιέρα στα 70s με ένα ψυχογράφημα του σύγχρονου Νεοϋορκέζου - μάλλον κάθε ανθρώπου πάνω απ' τα 30 που βλέπει τους φίλους του να "τακτοποιούνται" ένας - ένας, αφήνοντας πίσω ελευθερία και όνειρα απλούστατα γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ένα σοφιστικέ γουντιαλλενικό pastiche νευρώσεων, σχέσεων και χαρακτήρων για τη γενιά δίπλα στο πέρασμα απ' την ανεμελιά στην ωριμότητα.

Στο getting married today - μια από τις πιο αστείες στιγμές της παράστασης, η Amy (εδώ εξαιρετική Heather Laws στο πετυχημένο πιο πρόσφατο revival του 2006) σε κρίση πανικού, όταν συνειδητοποιεί ότι ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει ένα γάμο, για τον οποίο δεν είναι καθόλου σίγουρη...

Ο Sondheim σε ένα κέντημα ταχυλογίας, αλεπάλληλων ριμών και λαμπερών παρηχήσεων, εξαπολύει τα δηλητηριώδη ειρωνικά βέλη του στον "προϊστορικό θεσμό" του γάμου:

ΥΓ: Εννοείται στο Company θα επιστρέψω. Τουλάχιστον τρεις φορές ακόμα.

far away

Να σου πω...
πάντα θα μου την έχεις στημένη, έτσι;
Θα πετάγεσαι ξαφνικά απ' το πουθενά
κι εκεί που λέω πως το 'χω θα ρίχνεις στο ψαχνό.

mrpac

level accomplished

[πάμε στο επόμενο]

waltz with bashir

Το παράδοξο με τον άνθρωπο είναι πως ξεχνά υπερβολικά εύκολα την ιστορία του για να την επαναλαμβάνει τόσο πιστά...

Μια ταινία για τη μνήμη, για το τότε, για το τώρα για το αύριο. Για τη συνείδηση που δεν πρέπει να κοιμάται, όσο κι αν το επιθυμούν κάποιοι.

Ποτέ το animation δεν πήρε τόσο ξεκάθαρη πολιτική θέση, ακόμη κι αν αυτή δεν ήταν παρά ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Τα παιδάκια μου στο τέλος της προβολής ξέπλυναν με αυθεντικά δάκρυα την ψυχή τους. Κι αυτό είναι η ελπίδα του κόσμου.

Κάντο δώρο σε όποιο μυαλό αγαπάς.

Sunday Godspel #1

Λοιπόν θα το καθιερώσω... Το αποφάσισα. Με τη νέα χρονιά κάθε Κυριακή, μιας κι είναι η μέρα που οι πιστοί προσεύχονται, θα αναρτώ κι από ένα διαμάντι του Θεού, που στο σύμπαν του Jirashimosu είναι ο Stephen Sondheim.

Γιατί δε γίνεται να μένω με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά που ακούω φράσεις που έχω ξανακούσει 1000 φορές...

Αρχή με Passion. 1994. Μεταφορά ιταλικής ταινίας του Ettore Scolla (Passione D' Amore - 1981). Ο μύθος της ωραίας και του... τέρατος, απ' την ανάποδη. Ο Έρωτας κι η διαστροφή του. Η αιώνια μάχη της ομορφιάς με την ασχήμια, της εξουσίας του κυνηγημένου και της αδυναμίας του ισχυρού...

H άσχημη Fosca (Donna Murphy -στην ερμηνεία της ζωής της) θύτης και θύμα, τραγουδάει: Loving you is not a choice... it's who I am..." πλέκοντας το δολοφονικό ιστό του οίκτου γύρω από τον αθώο στρατιώτη Giorgio (Jere Shea):

ru20ni09ht

Που χώρεσε στην καθολική μεταμόρφωση αυτό το φευγαλέο αίσθημα μοναξιάς; Δεν το διώξαμε αυτό; Δεν το ξεφορτωθήκαμε; Τόσοι άνθρωποι πήραν πόδι για να μην πονάμε. Για να κοιμόμαστε τα βράδια... Αν δεν είναι εκεί η απάντηση, τότε που;

Δεν είχε δάκρυα. Ήταν συλλογισμός. Ψυχρός συλλογισμός. Ήταν ο ίδιος κόμπος στην καρδιά αλλά παγωμένος. Λες και το κέντρο βάρους είχε μετατεθεί στο μυαλό...

Κι όμως το στήθος ήταν παγωμένο.
Ή άδειο;

Πάντα τα μπέρδευα αυτά τα δυο...

ΥΓ1: Καλή χρονιά
ΥΓ2: Είναι όλα τόσα σχετικά...
ΥΓ3: Κυρίως ο χρόνος
ΥΓ4: Και φέτος ποδαρικό με Norah
ΥΓ5: Και τα αγαπημένα μου ΥΓ.

ΥΓ6: Τελικά, are you?