Vanity on Hitchcock

Ότι το Vanity Fair είναι το απόλυτο περιοδικό της Εικόνας δε νομίζω ότι το αμφισβητεί κανείς. Καθώς επίσης κι ότι σε εποχές πεζές κι ανέμπνευστες, το Hollywood χρωστάει στις illustration σελίδες του, κάτι από τη συντήρηση του μύθου του.

Χωρίς πολλά σχόλια - όχι ότι χρειάζονται κιόλας- 4 φωτογράφοι αναβιώνουν διάσημες σκηνές από ταινίες του Hitchcock με μοντέλα την αφρόκρεμα του Hollywood.

[Νομίζω θέλω να βάλω τα κλάμματα]

Marion Cotillard - Psycho

Seth Rogen - North by Northwest

Renée Zellweger - Vertigo

Jodie Foster - The Birds

Gwyneth Paltrow and Robert Downey Jr. - To Catch a Thief

Emile Hirsch and James McAvoy - Strangers on a Train

Keira Knightley and Jennifer Jason Leigh - Rebecca

Naomi Watts - Marnie

Scarlett Johansson and Javier Bardem - Rear Window

Charlize Theron - Dial M for Murder

Εννοείται κάνεις κλικ και μεγαλώνουν. Κι εννοείται έχεις το desktop των επόμενων ημερών. Ήδη η Marion - Janet Leigh - Cotillard κοσμεί το δικό μου.

Countdown to 9

Rob Marshall on Sophia Loren

2night

Να σου πω για χτές;
Που ήταν μια πρόβα λίγο πιο παραστασένια;

Ή να περιμένω αύριο;

Θα περιμένω αύριο. Μη στο χαλάσω:-)

Νομίζω απλώς ότι η σαντέζα δεν έχει υπάρξει ποτέ πιο λαμπερή και συγκινητική στη σκηνή. Και καταφέρνει να τουμπάρει εμένα, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια που την έχω (ή νομίζω πως την έχω) μάθει απ' έξω...

[Αν είσαι εκεί απόψε, πες γεια]

Live (again)

Το καθιερωμένο ραντεβού μας με την Άνοιξη μετράει μέρες.
Φέτος με άγριες διαθέσεις...

[Σας περιμένουμε!]

Martha (ναι, πάλι)

Ναι, ξέρω. Επαναλαμβάνομαι. Το ίδιο όμως κι η κάθε μέρα. Κι οι καταστάσεις. Κι οι μαλακίες. Και τα λάθη. Κι οι καταθλίψεις. Και το κοριτσάκι μου είναι πάντα εδώ, να βγάζει μπροστά σε ένα μικρόφωνο τις πιο βαθιές κραυγές της, χτυπώντας με λύσσα την κιθάρα της, καθώς εύχεται να ήταν δυνατή σαν τα αγόρια με τις κιθάρες που συναντάει στα μπαρ και να μην κάθεται να περιμένει βουβά τηλέφωνα να χτυπήσουν. Και να μην προσποιείται ότι είναι καλά για κανέναν. Ούτε να χαμογελάει ψέυτικά. επειδή το μόνο που ήθελε ήταν να είναι καλή. Και πάντα - Πάντα όμως- με γυρίζει σε ένα απόγευμα στην Πανεπιστημίου που είπα "Χριστέ μου, δε γίνεται να μπορεί να σε τραγουδήσει κάτι τόσο απόλυτα", θρηνώντας απλά και μόνο για αυτά τα αδέσποτα σκυλιά που γαβγίζουν και γαβγίζουν και γαβγίζουν... (και μόλις πρόσφατα έμαθα από αξιόπιστη πηγή ότι κουβαλάνε στα αφτιά τους χαμένα τραγούδια...)

Θέε της μουσικής, ευχαριστώ για τις εμμονές μου... τα αμέτρητα αδέσποτα κουτάβια που έχεις σκορπίζει στη ζωή μου.

Πάμε άλλη μια:
I will not pretend, I will not put on a smile, I will not say I'm allright for you when all I wanted was to be...

picfare

Μου ζήτησες (τρις) να σου πω κάτι αληθινό.
Απέφυγα με γενικολογίες.
Κι όμως αν συμφωνούσες στον ένα γύρο ακόμα
θα σου έλεγα πως
δεν έχω τίποτα αληθινό.
Κι έχω προσπαθήσει πολύ
να μην έχω τίποτα αληθινό για να λέω.
Και τί σημασία έχει στο κάτω - κάτω;
Αφού δεν είμαστε όλοι για τα αληθινά.

Και κοίτα να δεις:
Από απόψε έχω κι ένα αφρικάνικο τετράδιο
να γράφω την τιμωρία μου:
δεν έχω αληθινά
δεν έχω αληθινά
δεν έχω
αληθινά

ΥΓ. Πάντως χάρηκα
που απόψε σε γνώρισα
λίγο παραπάνω

ΥΓ. Και τα άλλα που σε αγχώνουν
καλά θα πάνε
Όλα

Cheerz!

Maybe not....

:-(

dreamsconnect

Αν υπάρχει έστω κι η παραμικρή πιθανότητα τα όνειρα να προβλέπουν το μέλλον, τότε σήμερα δεν έχω κανέναν λόγο να βγω απ' το σπίτι. Ούτε αύριο. Ούτε μεθαύριο. Τώρα που το σκέφτομαι μετά από το αποψινό cocktail ονείρων, χάρηκα που γνώρισα όσους γνώρισα, κρίμα για τους υπόλοιπους, μαζεύω τα πραγματάκια μου και πήγαίνω προς Άρη μεριά...

Άρρωστα παιχνίδια παίζει το υποσυνείδητο. Μεγάλο κάθαρμα...

wada

Η φετινή Άνοιξη κυλάει στις φλέβες μου κάπως -εντελώς- έτσι:



[Γιατρέ, βοήθεια!]

κάτι για τη θλίψη

pperStar

Έχω την τύχη να έχω στη ζωή μου μια γυναίκα πολύ-πολύ αγαπημένη. Αγαπημένη γιατί δεν είναι του κόσμου αυτού. Από κάθε άποψη. Περνάει ανάμεσα μας λες κι έχει έρθει να τσεκάρει κάτι. Λες και κάνει την επαλήθευση ενός πειράματος που έχει η ίδια ξεκινήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η γυναίκα αυτή ξέρει να μιλάει μια γλώσσα από αυτές που σε καρφώνουν στη θέση σου ώρες και ευγνωμονείς τη μοίρα σου για την ευκαιρία. Εξίσου συγκλονιστικές όμως είναι κι οι σιωπές της. Η πιο απλή της ερώτηση συνοδεύεται από εκείνη τα μαγικά αποσιωπητικά που εκτοξεύουν και την πιο απλοική σου απάντηση στις σφαίρες της πιο ειλικρινούς ομολογίας, και νιώθεις πως το "'ντάξει μωρέ", στην ερώτηση "πως πάει" παίρνει κατανυκτικές διαστάσεις. Η γυναίκα αυτή έχει γνωρίσει τον πόνο και τη θλίψη αλλά και τα δύο την έχουν κάνει να λάμπει. Έχουν αφήσει σημάδια πάνω της, αλλά αυτά είναι που την κάνουν απόκοσμα όμορφη, σαν πρωθιέρεια ενός άβατου ναού. Η φίλη μου αυτή είναι ίσως ο άνθρωπος που μου βγάζει τα πιο βαθιά αισθήματα γι' αυτό και είμαι παντελώς ανάπηρος στο να της τα εκφράσω. Μου φαίνεται γελοίο και ανούσιο να μιλάω τυπικά μαζί της. Γι' αυτό δεν της τηλεφωνώ συχνά, ούτε επιδιώκω να τη φθείρω σε καθημερινές συναντήσεις. Και για τη γυναίκα αυτή έχω υιοθετήσει τη διάλλεκτο των σιωπηλών σφιχτών αγκαλιών. Εγώ. Ο πιο επιφυλακτικός σωματικά άνθρωπος της υφηλίου. Αυτό και μόνο θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης μου.

Αν έχω μια πηγή έμπνευσης στη ζωή κι ένα μεγάλο ευχαριστώ είναι για αυτό το μικρό μου αστέρι από εφημεριδόχαρτο...

Κι αν διαβάσει αυτό το κείμενο, έχω να της πω πως δεν είναι παρά μια απλή αποκωδικοποίηση μιας χτεσινής αγκαλιάς κι ενός βλέμματος σε μια ανύποπτη στιγμή που είχε χαθεί μέσα της, τακτοποιώντας την ακαταστασία αυτού του κόσμου.

[Με διαλύει που στις μεγαλύτερες αλήθειες είμαι λεκτικά ανάπηρος. Είναι μάλλον που δεν έχω εξασκηθεί στα "ευχαριστώ" μου προς αυτές].

Closed Zone

Ένα απλό, εύστοχο, μικρής διάρκειας φιλμ που καυτηριάζει την κατάσταση που επικρατεί στη Λωρίδα της Γάζας ήταν ικανό για να προκαλέσει αντιδράσεις στο Ισραήλ. Αναφερόμαστε στην ''Κλειστή Ζώνη'' ένα φιλμ κινουμένων σχεδίων, που δημοσιεύτηκε μέσω internet από τον Εβραίο σκηνοθέτη-animator Yoni Godman (''Βαλς με τον Μπασίρ'') για τους σκοπούς της ισραηλινής μη κερδοσκοποικής οργάνωσης Gisha (Πρόσβαση).

Μέσα στα 90 δευτερόλεπτα της διάρκειάς του, βλέπουμε τη μάταιη προσπάθεια ενός παιδιού να ακολουθήσει ένα πουλί έξω από τα στενά όρια της Γάζας, καθώς ένα χέρι με ηγετικό τρόπο υψώνεται κάθε φορά μπροστά του και του κλείνει το δρόμο.

Ο Godman ξεκίνησε τη δημιουργία του φιλμ πριν την τελευταία ισραηλινή επέμβαση στη Λωρίδα της Γάζας που άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς Παλαιστίνιους. Τα θλιβερά γεγονότα όμως, επιτάχυναν τις διαδικασίες και η ανάγκη ολοκλήρωσής του, κατέστη επιτακτική.

Η παραβίαση του δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης και κατ'επέκταση η στέρηση μιας σειράς βασικών δικαιωμάτων (παιδεία, τροφή, ιατρική περίθαλψη, ελευθερία της έκφρασης κ.α.) αποτελεί για τους Ισραηλινούς τη ιδανική μορφή μεταχείρισης αυτών των ανθρώπων, που θεωρούνται στο σύνολό τους μέλη της Χαμάς.

''Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούν ότι οι Παλαιστίνιοι είναι πραγματικοί άνθρωποι. Προτιμούν να τους θεωρούν κάτι κακό. Ότι όλοι είναι όπως τα μέλη της Χαμάς. Είναι εύκολο να λες "ας τους τιμωρήσουμε, ας τους σκοτώσουμε όλους" και πιο δύσκολο να τους αντιμετωπίσεις σαν καθημερινούς ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά'', δηλώνει χαρακτηριστικά ο Godman στην Jerusalem Post, θέτοντας το ζήτημα στη σωστή του διάσταση.

Στον αντίποδα, ο ισραηλινός καθηγητής Επικοινωνίας και ΜΜΕ Ben-Eliezer, δήλωσε: ''Πρόκειται για ένα άσχημο, αηδιαστικό έργο... Σίγουρα θα χρησιμοποιηθεί σαν όπλο κατά του Ισραήλ. Πρέπει να δείχνουμε ανάλογη ευαισθησία και για τα παιδιά που ζουν στο νότιο Ισραήλ και τα οποία βομβαρδίζονται από τη Χαμάς κάθε μέρα.''

Κατά την ταπεινή μας άποψη πάντως, παρά τις όποιες αδικαιολόγητες αντιδράσεις, η ελπίδα ευαισθητοποίησης των Ισραηλινών και αλλαγής των παγιωμένων αντιλήψεων περί εχθρού, θα πεθάνει τελευταία, στο μυαλό κάθε νοήμονα ανθρώπου.

[από τη Ζωή Κοροβέση στο www.mixtape.gr]

Evil

14 Μαίου 2009 οι Ladytron live sto Fuzz
Καλύτερο timing δεν έχει...

[δοκιμασμένο]

Glee!

From Ryan Murphy, the creator of "Nip/Tuck" and "Popular," comes GLEE, a one-hour musical comedy that follows an optimistic high school teacher as he tries to transform the Glee Club and inspire a group of ragtag performers to make it to the biggest competition of all: Nationals.

[Αυτό μάλλον θα είναι το νέο κόλλημα... από 19 Μαίου]

red light

Έχουμε μια εποχή, μια μέρα, ένα απόγευμα, ένα βράδυ σερί και δέκα λεπτά. Πως τα συνδυάζεις να πεις κάτι; Γίνεται;

Μπα...
Παραγίνανε βιτρίνες τα σανατόρια. Σαν εκείνα τα καταχρηστικά "club" των red lighr district του κόσμου, που με είχαν σοκάρει στα 17. Και που βγάζανε στη φόρα το πιο κρυφό, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να το ρετουσάρουν. Κι έμοιαζε σακατεμένο αντί για θελκτικό. Εκτεθειμένο αντί για ισχυρό. Σαν εγώ δηλαδή. Τώρα.

Ξεφεύγω μάλλον. Όχι με τον καλό τρόπο του ξεφεύγω. Αυτό με τις Ύδρες και τα Παρίσια. Με τον άλλο, τον ανεξέλεγκτο. Είμαι στη μέση και γύρω - γύρω ζουζουνίζουν μέλισσες. Καλές και κακές. Φονικές και μελένιες. Και δε μπορώ να στα πω ανοιχτά, γιατί παραγίνανε βιτρίνες τα σανατόρια, αλλά - εντάξει - πάνω - κάτω με πιάνεις. Κοντά τρία χρόνια τώρα κάνουμε παρέα.

Και χτες που είχα αυτή την κουβέντα για τη διανοητικότητα των τριγώνων και το συναισθηματισμό των κύκλων κατάλαβα ότι γι' αυτό η ζωή μου αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει την ψυχεδέλεια των απανωτών της κύκλων. Γιατί είναι αθεράπευτα συναισθηματική η φύση του κατόχου. Και μου έρχεται κάθε τρεις και λίγο μια ταύτιση με παλιά και μου τα κάνει μαντάρα. Γιατί κάθε γαμημένος δρόμος αυτής της πόλης έχει καταπιεί κι ένα κομμάτι μου που δεν το είχα αποχωριστεί σωστά... κι έρχεται από το πουθενά και μου ζητάει δικαιώματα.

Time's up. Τα δέκα λεπτά πέρασαν. Πρέπει να την κάνω. Ημιτελές. Μια χαρά δηλαδή... Ημιτελές κι ανάπηρο στη βιτρίνα. Όπως πάντα. Απ' την παραγωγή στην κατανάλωση. Απ' το σφαγείο στο τσιγκέλι...

[Ο επόμενος...]

νταρκ

Tα covers της Cat Power τα ξέρεις. Αν είσαι κακός χαμογελάς διαβολικά - επειδή έχει στηρίξει εκεί ένα μεγάλο μέρος του ποια είναι. Αν είσαι σαν τον jirashimosu (ένας άγγελος δηλαδή) χαμογελάς με ευγνωμοσύνη γιατί μερικές από τις διασκευές της σε έχουν σώσει σε στιγμές δύσκολες.

Όταν λοιπόν η Cat Power αποφασίζει ακόμα μια φορά να παίξει μπάλα με διασκευές στο γήπεδο της soul, απλά ακολουθείς.

Ας είναι και στη "σκοτεινή μεριά του δρόμου"...
[άλλο που δε θες]

Anna

Κι είσαι λέει στο μετρό...
Κι είσαι ο Jean Claude Brialy.
και δίπλα σου περνάει η Anna Karina. Έτσι ακριβώς.
Αυτή η στιγμή δε θα αρκούσε να εξηγήσει τα πάντα;

[Ναι - την αγαπώ. Κι είναι οριστικό κι αμετάκλητο]