Ξέρεις: είμαι πάλι μεθυσμένος
εδώ
ακούγοντας Τσαικόφκσι
στο ραδιόφωνο.
Χριστέ μου, τον ακούσα 47 χρόνια
πριν
όταν ήμουν ένας πεινασμένος συγγραφέας
και να τος
πάλι
και τώρα είμαι ένας μέτρια πετυχημένος
συγγραφέας
κι ο θάνατος πηγαινοέρχεται
πάνω - κάτω
στο δωμάτιο
καπνίζοντας τα πούρα μου
κλέβοντας γουλιές απ’ το
κρασί μου
ενώ ο Τσάικ καταπιάνεται
με την “Παθητική”.
Ήταν ωραίο ταξίδι
κι η μόνη τύχη που είχα
ήταν που έριξα το ζάρι μου
σωστά:
πείνασα για την Τέχνη μου, πείνασα για να
κερδίσω 5 γαμημένα λεπτά, 5 ώρες,
5 μέρες -
ήθελα μόνο να καταγράψω
τον κόσμο·
δόξα, χρήμα, μου ήταν αδιάφορα:
ήθελα να καταγράψω τον κόσμο
κι εκείνοι με ήθελαν στον τόρνο,
σε μια ουρά εργοστασίου,
ήθελαν να μαι πωλητής
σ’ ένα πολυκατάστημα.
Λοιπόν, λέει ο Θάνατος, καθώς έρχεται προς το μέρος μου,
εγώ θα σε πετύχω όπως και να ‘χει
ο, τι κι αν έχεις υπάρξει:
συγγραφέας, ταξιτζής, νταβατζής,
χασάπης, αλεξιπτωτιστής,
εγώ θα σε
πετύχω…
οκέι φίλε, του λέω.
Ας πιούμε μαζί τώρα
καθώς η 1η ώρα γλιστράει στη 2η
ώρα και
μόνο αυτός ξέρει
τη στιγμή, αλλά τον γέλασα:
Πήρα τα 5 γαμημένα μου λεπτά
και πολύ
περισσότερα.
(Charles Bukowski 1920 - 1994)
