Υπόθεση

Θα τον φιλήσει άτσαλα στο μάγουλο πέφτοντας με φόρα πάνω του
-δυο φορές όπως απαιτεί το πρωτόκολλο-
Η επαφή των παγωμένων προσώπων θα ανατριχιάσει και τους δυο
κυρίως για το άτοπο της εγκαρδιότητας
Εκείνος είχε προβλέψει χειραψία
Εκείνη τίποτα

-Μια άτυχη στιγμή ενστικτώδους αμηχανίας-

Θα μοιραστούν από μισό σχόλιο για το κρύο με τα χέρια στις τσέπες.
Εκείνος θα παίζει με ένα χαρτί καραμέλας για το λαιμό
Κι εκείνη με τα κλειδιά του αυτοκινήτου
Θα κοιτούν ο ένας αριστερά κι ο άλλος δεξιά

Ως τις παρά είκοσι θα έχουν κρεμαστεί.

Μισή ώρα μετά θα σχεδιάζουν ένα ταξίδι πίνοντας ζεστή σοκολάτα.

A Christmas Soundtrack

Άσχετος πρόλογος αλλά το shuffle του Hamlet έχει πλάκα και το έχω καθιερώσει και στο pc.

Η Γραβάτα του Καζαντζίδη με το Rid Of Me της P.J. Harvey και το χαστούκι της Βέμπο έχουν μια φοβερή διεστραμμένη συγγένεια. Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει παρακάτω...

Λοιπόν, φέτος έκανα μια φοβερή ανατρεπτική πράξη και είμαι περήφανος για μένα. Κατάφερα να πριονίσω τα χριστουγεννιάτικα δέντρα επιλεγμένων φίλων μου (όσων τέλος πάντων στόλισαν και τα χαίρονται)

Έκρυψα μέσα σε χαρούμενες εορταστικές συσκευασίες (κομπλέ... μέχρι χρυσά αστεράκια κόλλησα στο εξώφυλλο) cd με τον κωδικό τίτλο "A CHRISTMAS SOUNDTRACK" και τους τα δώρισα στο πνεύμα των ημερών.

Αυτο το compilation προσφέρεται να συνοδέψει όσους έχουν βαρεθεί τον Frank Sinatra, τον Dean Martin και τη Doris Day (για τους κλασικούς)ή τους Wham και τη Δέσποινα (για τους -λέμε τώρα- contemporary) αλλά θέλουν να μείνουν πιστοί στο πνεύμα των ημερών. Όχι στο πνεύμα που προβάλλουν τα ΜΜΕ. Στο άλλο το καλό...

Τεσπα. Σε όσους δε σας δω από κοντά και θέλετε να γνωρίσετε τα δικά μου Χριστούγεννα (αλλά και σε εσάς που τα δώρισα και ηθελημένα δεν έβαλα ολόκληρο το tracklist μέσα) σας παραθέτω το συνολικό μου πόνημα. Μη νομίζετε πως το οτιδήποτε είναι τυχαίο. Μια ιστορία σας λέω όπως πάντα:

1. Patty Griffin – Kite Song
2. Joni Mitchell – The River
3. Damien Rice – Animals were gone
4. Paul Weller – Wishing On A Star
5. Jackie DeShannon – What The World Needs Now
6. Rufus Wainwright – Spotlight on Christmas
7. Eisley – The Winter Song
8. K. D. Lang – Hallelujah
9. Tori Amos – Winter
10. Martha Wainwright – Don’t Forget
11. Sarah McLachlan – Wintersong
12. Susanna And The Magical Orchestra – Enjoy The Silence
13. Jewel – I Wonder As I Wonder
14. Simon and the Garfunkel – 7 o clock news

Το 15ο track δεν το συμπεριλαμβάνω ούτε εδώ. Είναι μυστικό και αφιερωμένο στο μωράκι που γεννιέται αύριο. Το ψιθυρίζω στο αυτί όποιου ενδιαφέρεται.

Merry Merry Christmas to you all!!!

Λοιπόν

Στις 4.28 σήμερα το πρωί ορκιζόμουν πως φέτος θα έκανα τη διαφορά.

Είπα ότι θα στήσω αντιμέτωπα όσα έχω με όσα δεν έχω και θα αφήσω να νικήσουν τα παρόντα.

Το κακό με τις αγνές προθέσεις είναι ότι πάντα προηγούνται και γι' αυτό αποκαλύπτονται.

Οι σκοτεινές έπονται κι αυτό τις αβαντάρει.

Στις 12.23 σήμερα το μεσημέρι το μετάνιωσα.

Όπως και να 'χει είχα δώσει ένα χρονικό περιθώριο εικοσιτεσσάρων ωρών πριν καταλήξω.

Λέω να το εξαντλήσω και φέτος

1+1= κάτι

Με τις αδυναμίες του, τις επιμέρους αμηχανίες του, την αποτυχία του (ή αδιαφορία του) να γίνει καθολικό (κι ως εκ τούτου την εκτόξευση του στη σφαίρα του αποκλειστικά και επί μέρους προσωπικού) το 2 δεν επιδέχεται κριτικής.

Δηλώνεις απλά με την έξοδο αν είσαι διατεθειμένος να παραδοθείς στην τεράστια αλλαγή που συντελείται…

Ναι…στο γεγονός ότι μια παράσταση στη φόρμα του σύγχρονου χορού συνομιλεί με το mainstream κοινό πάνω στο θέμα της μοναξιάς αναφέρομαι.

Αυτό είναι πιο πάνω απ’ το όποιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ή σύγκριση με τη διεθνή κίνηση και τα καλλιτεχνικά ρεύματα του έξω.

Και δεν πειράζει που δεν άλλαξε τον ρουν της πλαστικότερης των Τεχνών…

Δεν είναι απαραίτητες οι εκρήξεις για να γίνει η αρχή…

«Δε θέλει δύναμη»

Μερικές φορές αρκεί «να σπρώξεις μαλακά…»

Sold Out

Πρώτη φορά που το αποφάσισα και sold out...

Πήρε και δεύτερη ημερομηνία και sold out

Στο Παρίσι δεν πάω! Αλλά και να το αποφάσιζα... sold out θα ήταν.

Προς το παρόν μια μικρή γεύση απ' την ιδιοφυία που λέγεται Rufus Wainwright

Sacha Sacket

Δυο χρόνια πήρε να συναντηθούμε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Φωνή άκρως συγκινητική με ένα αποτελεσματικότατο falcetto στα κατάλληλα σημεία. Μελαγχολικός, εσωτερικός, θλιμμένος, σε καμία περίπτωση όμως καταθλιπτικός (άντε... λίγο).

Τα τραγούδια του μου θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε Peter Hammill και αρσενική Tori Amos (στα πιο χαμένα της) και για ένα λόγο που δεν έχω προσδιορίσει ακόμα ακριβώς κάτι από τα folk παραμύθια της Joni Mitchell.

Για pay him a visit:

In the end...

Βγαίνουμε έξω με ο τι πιο επίσημο έχουμε μέσα και: scars.
Yes, we all feign a laugh.
We all sigh in the dark;
get cut off before we start.

And as the first act begins,
you realize they're all waiting
for a fall, for a flaw,
for the end.

There's a path stained with tears.
Could you talk to quiet my fears?
Could you pull me aside,
just to acknowledge that I tried?

And as your last breath begins,
contently take it in,
because we all get it in
the end.

And as your last breath begins,
you find your demon's your best friend.
And we all get it in
the end.

Άκου εδώ...

Hamlet Says:

1. Last Night I dreamt that somebody loved me - The Smiths
   
2. Why ? - Andrew Bird
3. Evil Night Together - Jill Tracy
4. Luv - Travis
5. Bang Bang - Isobel Campbell
6. My Favorite Things - John Coltrane
7. Motherless Child - Van Morrisson
   
8. Broken Bicycles - Tom Waits & Crystal Gayle
9. Winter Kills - Yazoo

Βγαίνει η ιστορία..;

In Style

Το παν στη ζωή είναι το στυλ. Έχω καταλήξει. Το θέμα δεν είναι τι και γιατί το κάνεις. Το θέμα είναι το πώς. Τα σκοτεινότερα κίνητρα να έχεις, αν η ενσάρκωση του σκοπού έχει στυλ, το παιχνίδι έχει κερδηθεί. Σαφέστατα το στυλ δεν είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης. Η ουσία μας είναι χοντροκομμένη, κακόγουστη. Η πραγματικότητα μας είναι το πώς ξυπνάμε το πρωί: Κομμένοι, αναμαλλιασμένοι, με βαριά φωνή και ανυπάκουα μέλη. Η αφετηρία μας είναι αυτή. Και μετά έρχεται το στυλ. Ή η υπερβολή του. Τα πάντα πειθαρχούν στην εικόνα μας (ή την εικόνα των άλλων) και φτιάχνεται η προβολή μας στον κόσμο. Προσέχουμε τι φοράμε, πως κινούμαστε στο χώρο, τι σχολιάζουμε, μερικοί από μας τι τρώμε και πως τρώμε, πως αλληλεπιδρούμε με τους άλλους και όλα αυτά με μια επίφαση φυσικότητας. Σαν να γεννηθήκαμε σκηνοθετημένοι και ιλουστρασιόν. Ακόμα κι όταν τσαλακωνόμαστε προσπαθούμε να το κάνουμε με στιλ. Ανάλογα με τις αισθητικές καταβολές του ο καθένας, χαμηλώνουμε τα φώτα, κλειδώνουμε απ’ έξω τους άλλους «που δε μπορούν να καταλάβουν οι ανόητοι», κι αναπαράγουμε μεγάλες σκηνές από ταινίες ή θεατρικά με μουσική υπόκρουση που ποικίλλει από καψουροτράγουδα της πίστας μέχρι την Τραβιάτα του Verdi. Το μυστικό για να έχεις πάντα το σωστό στυλ είναι να φαντάζεσαι ανά πάσα στιγμή τον εαυτό σου σε αναμονή για φωτογράφηση περιοδικού. Το ποιο περιοδικό εξαρτάται πάλι από το τις αισθητικές σου καταβολές, από τη Vogue μέχρι το LIFE. Πόσα τεύχη μπορεί να πουλήσεις με τη ρουτίνα σου; Πόσο εναλλακτικά μπορείς να προμοτάρεις τη φάτσα σου; Σου είναι εύκολο να συμβαδίσεις με τα τρέχοντα trends σα να γεννήθηκες κατέχοντας τα; Ε τότε έχεις κερδίσει. Αυτή η εποχή διαμορφώθηκε για να βρεις εσύ το τέλειο περιβάλλον να λάμψεις. Οι υπόλοιποι έπονται.

2

15 Δεκεμβρίου 2006

!!!

Συνάντηση

Την είδα όμορφη χωρίς να έχει καταχωρηθεί ποτέ ως τέτοια στην αντίληψη μου. Μάλλον με παρέσυρε ο τρόπος που γλιστρούσε στο περιθώριο και της στιγμής και του τόπου. Ίσως συνέβαλε κι η υπερμεγέθης ομπρέλα που κουβαλούσε χαριτωμένα και μάλλον αμήχανα με όλη την αχρηστία της στην απλή νυχτερινή υγρασία. Το πρόσωπο της ανέκφραστο προσπαθούσε να εκδυθεί το άλλο πρόσωπο: αυτό που κατά πάσα πιθανότητα έχει περισσότερο ενδιαφέρον για τους πολλούς. Όχι για μένα πάντως. Εγώ κατάφερα να τρυπώσω στο απειροελάχιστο χρονικό περιθώριο που μου παραχωρούσε το προφίλ της πριν παραδοθεί στη σκιά της πεπερασμένης συνάντησης. Και σε αυτή τη στιγμιαία συνεύρεση πίνοντας ένα ζεστό πλανόδιο τσάι κατάλληλο για τον κουρασμένο της λαιμό, προλάβαμε και συζητήσαμε όλα τα μεγάλα ζητήματα της τέχνης και της τυχαιότητας χωρίς καν να ανταλλάξουμε ένα βλέμμα. Αστειεύτηκα για το μέγεθος της ομπρέλας της, κομπλιμένταρα το κομψό παλτό της, που έκανε την Ερμού να μοιάζει με ένα απλό πέρασμα προς έναν καλά σχεδιασμένο μεταφυσικό προορισμό, και τέλος την προσπέρασα χωρίς να την αφήσω να καταλάβει τη σημασία της αλληλεπίδρασης μας.

Δυο μέρες μετά την ξαναείδα τυχαία, απογυμνωμένη από την ευχέρεια της διακριτικότητας της. Λαμπερή και φωτισμένη από τους χυδαίους προβολείς της προώθησης, αιχμάλωτη στα στενά όρια της ενσάρκωσης της, και εξακολουθούσε να είναι όσο όμορφη δεν είχε υπάρξει ποτέ στις δεκάδες φορές που είχαμε βρεθεί στο παρελθόν. Και δεν ήταν ούτε το μαύρο μεταξωτό φουστάνι που την υποστήριζε αφοπλιστικά, ούτε το λαμπερό styling της αστικής κομψότητας που μιμούνταν. Ήταν η ξεχωριστή εκείνη οικειότητα που μοιραζόμασταν πια συνωμοτικά ύστερα από εκείνη τη φευγαλέα μας συνάντηση. Και που την αγνοούσαν οι πάντες. Ακόμα κι η ίδια…

9

Well I held you like a lover:
Happy hands
And elbow in the appropriate place.

And we ignore our others:
Happy plans
With a delicate look upon your face.

Our bodies moved and hardened:
Hurting parts of your garden
With no room for a pardon
In a place
Where no one knows
What we have done.

Do you cum?
Together ever with him?
And is he dark enough?
Enough to see your light?
And do you brush your teeth before you kiss?
Do you miss my smell?
And is he bold enough to take you on?
Do you feel like you belong?
And does he drive you wild?
Or just mildly free?

What about me?

Well you held me like a lover:
Sweaty hands
And my foot in the appropriate place.

And we use cushions to cover:
Happy glands
In the mild issue of our disgrace.

Our minds pressed and guarded:
While our flesh disregarded
The lack of space
For the light-hearted
In the boom
That beats our drum.

Well I know I make you cry
And I know sometimes you wanna die
But do you really feel alive
Without me?
If so: be free.
If not: leave him for me.
Before one of us has accidental babies.

We aren't free.

Do you cum?
Together ever with him?
And is he dark enough?
Enough to see your light?
And do you brush your teeth before you kiss?
Do you miss my smell?
Is he bold enough to take you on?
Do you feel like you belong?
And does he drive you wild?
Or just mildly free?

What about me?
What about me?
What about...?

Οι τυχεροί που το άκουσαν μιλάνε για αριστούργημα

Οι υπόλοιποι περιμένουμε τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη....

ΥΓ: O λυρισμός της νέας εποχής χαράζει

στην εποχή του κλισέ

Το κλισέ στη μουσική το θέμα. Όχι στον ήχο. Στους ανθρώπους. Στις δηλώσεις τους κυρίως και στα κίνητρα τους. Εν τέλει και στο αποτέλεσμα. «Χάλια η δισκογραφία». «Κρίση στο χώρο». «Αναζήτηση Σουξέ» (έτσι γενικά, στον παρονομαστή – ο, τι να ναι αρκεί να χωθεί σε play-list). «Αυτά θέλει το κοινό». Ποιο κοινό; Και πότε το κοινό ήταν κοινό; Η ισοπέδωση δεν είναι υγεία. Η ομοιογένεια δεν είναι τέχνη. Θα μου πεις Η μουσική έτσι κι αλλιώς δεν είναι πια τέχνη. Είναι αγώνας να υπάρξεις. Όχι να είσαι κάτι. Μόνο να υπάρξεις. Κι όχι σε συνειδήσεις και παρέες όπως παλιά. Αλλά σε προθήκες δισκοπωλείων και πίστες. Άντε και στην εταιρία αγκαλιά με τους άλλους, που σνόμπαρες πριν.

Αφορμή συνέντευξη τραγουδιστή που εκτιμώ. Και με λύπησε ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Όχι γιατί είναι απαισιόδοξος. Τους αγαπώ τους απαισιόδοξους. Αλλά γιατί είναι ανέμπνευστα ίδιος με όλους. Θύμα της γενικότερης στάσης και απάθειας. Αυτή που σε κάνει γρανάζι το σύστημα και λες «οκει, θα παίξω, αφού έτσι είναι η κατάσταση». Μα δε σε κάνει ρεαλιστή αυτό. Σε κάνει κάτι που δεν είναι τέχνη. Είναι Υπαλληλίκι. Κι η μουσική όσο κι αν την απαξιώνουν κάποιοι (και γνωστοί κι αγαπημένοι που κεκλεισμένων των θυρών δηλώνουν ευθαρσώς ότι «το τραγούδι είναι για την τουαλέτα») είναι απ’ τις μεγαλύτερες μορφές τέχνης – αυτές που θα λέγαμε τέχνες της καθημερινής ζωής. Και σαφέστατα κι η τουαλέτα είναι στην καθημερινή ζωή, αλλά λυπάμαι, δεν είναι μόνο αυτή. Είναι κι άλλες χίλιες δυο μικροστιγμές μας που έχουν μείνει χωρίς ήχο, γιατί εστιάσαμε στην αγωνία του υπάρχω στο χώρο αντί στο χρόνο.

Έχετε σκεφτεί ότι όσα από τα σύγχρονα τραγούδια γίνονται soundtrack στις στιγμές μας, γίνονται γιατί απλά τυχαίνει να παίζουν εκείνη τη στιγμή; Όχι γιατί τα διαλέξαμε, ούτε γιατί γράφονται για μας. Αλλά γιατί απλά κάποιος διάβολος που κυβερνά το random και το repeat τα ταυτίζει με κάτι που αξίζει. Και μένει το ασήμαντο το τίποτα, να μου θυμίζει το κάτι μου.

Κι είναι τόσο άνοστο αυτό το σημερινό το αγχωμένο τραγούδι. Τόσο ανέραστη αυτή η ηλίθια λογική του πολυσυλλεκτικού που κάθε νέο track είναι ένα αγωνιώδες «μήπως αυτό είναι;», «τσακώσαμε την προσοχή σου;», «να πάμε στο επόμενο;» Σαν κυνήγι μαγισσών με τα ίδια και τα ίδια συστατικά στο φίλτρο… Κι απορώ, κανείς δεν παίρνει χαμπάρι πως ότι κάνει αίσθηση έξω είναι χειροποίητο, γλυκό με συναίσθημα και ειλικρίνεια. Με όμορφα αφομοιωμένες καταβολές κι όχι μιμήσεις. Με μια –αν όχι πρωτοτυπία, συγκεκριμένη ταυτότητα; Είμαστε μικρή αγορά θα μου πεις. Γι’ αυτό ακριβώς όμως έπρεπε να έχουμε περισσότερη έφεση στο απλό. Γιατί η γεύση πάντα στα χείλη των λίγων έκανε τη διαφορά...

Πολλά μέτωπα για ένα πρωί κι ούτε μια μάχη. Το φορτώνω στη συννεφιά προς το παρόν και βλέπουμε.

2*inout

Εμένα η βροχή με έτρεφε. Στη συννεφιά έβρισκα όλη τη μελαγχολία που χρειαζόμουν. Την παλιά μελαγχολία: την εξωστρεφή. Την "δείτε με πως υποφέρω υπαρξιακά". Την "ρωτήστε με τί έχω" και "πείτε μου δεν είναι τίποτα". Τώρα αδιαφορώ για τη συννεφιά. Έτσι κι αλλιώς με το έξω αποφεύγω τις πολλές επαφές. Με το μέσα επίσης. Μόνο που σκοτεινιάζει με πειράζει κάπως και πρέπει να ψάχνω από νωρίς τους διακόπτες. Η βροχή κι εγώ δεν έχουμε πια πολλά κοινά.

Παλιά με έτρεφε. Τώρα με στενεύει.

Joyful

Να από τι θα κρεμαστώ αυτό το φθινόπωρο...

Step back, stay away from me

Can't you respect that I only need my peace

These days I'm too weak to see

These days I'm all about me

I don't want to talk this out

Cause there are certain things we don't need to talk about

The silence in between will let you know what I mean

And each time I try to escape

I pray to go not to let me fake

And to take my doubts away

There are days where I would love to be somebody else

Days where I am fighting myself

There are days where I wish I could be a child again

And sometimes days where I wish they wouldn't last

Days where I wish I would be dead....

Τη λένε Ayo...

Γεννημένη στη Γερμανία, κάτοικος Παρισίων με μπαμπά από τη Νιγηρία και μαμά Τσιγγάνα ηχογράφησε το πρώτο της δισκάκι στη Νέα Υόρκη. Αυτά τα ολίγα ξέρω, αυτά και μ' αφορούν καθώς και τα 50 λεπτάκια που γελάει, κλαίει, ερωτεύεται και μελαγχολεί στα ηχεία μου.

Situation could be much better
much better than today
you know that you could do much better
much better than you do today
but how come you never try to change situation
how come you always escape out of a serious conversation
dont't you know it can't never be too late for us to succeed
out of every misery you can be released
as long as you believe

Help is coming
As long as you believe
Help is coming
For us to be released
For us to be released

Βρε λες..;

Υπέρβαση

Ποιος να το λεγε:

1. Εγώ να μπω σε ένα καράβι για πάνω από μία ώρα χωρίς αίσθημα εγκλεισμού.

2. Εγώ να κάθομαι με τις ώρες σε ένα καφέ μπροστά από τη θάλασσα και να νιώθω ευεργετικά γεμάτος και άδειος την ίδια στιγμή.

3. Εγώ να μπαίνω μέσα στη θάλασσα και να αντέχω να μένω στον ήλιο πάνω από δέκα λεπτά

4. Εγώ να μπορώ να κοιμηθώ τις νύχτες

5. και να ξυπνάω χωρίς γκρίνια το πρωί

6. και να έχω την αίσθηση πως ο τι χρειάζομαι είναι εκεί (η με άλλα λόγια για πρώτη φορά την αίσθηση ότι δε χρειάζομαι πολλά για να είμαι εκεί)

Βέβαια δυο μέρες δεν είναι και μια ζωή... Με το που πάτησα στον Πειραιά το μελαγχολικότατο απόγευμα της περασμένης Πέμπτης, γύρισα στα ίδια. Με μια έξτρα μελαγχολία του φθινοπώρου. Αλλά τη χαλαλίζω στην υπέρβαση...

Δυο Μέρες Μόνο

Για να δούμε τί αποδίδει η υπέρβαση...

Il matto sta male...

Ο Παντελής

Δεν είναι ούτε δύο εβδομάδων.
Διασώθηκε από ένα λούκι, όπου είχε εγκλωβιστεί για 2 μερόνυχτα.
Από τότε κοιμάται, τρώει και παίζει όπως τα αδέρφια του.
Η μόνη διαφορά του:
Κλαίει λίγο παραπάνω και φοβάται τις νύχτες

Προς Ενοικίαση

Τελικά ο καιρός περνάει…

Και το καταλαβαίνεις από το αντίκτυπο που έχει κάτι που αγαπάς στους άλλους. Η ακόμα και στον εξελιγμένο και βελτιωμένο (;) σου εαυτό.

Πόσα μπορεί να έχουν αλλάξει μέσα σε δέκα χρόνια; Εγώ όρκο θα ‘παιρνα ότι όλα είναι ίδια.

Στα 16 μου το φοβήθηκα. Το γνώρισα σιγά - σιγά. Και το αγάπησα βαθιά – βαθύτατα. Σαν κάτι πολύ δικό μου. Σαν ένα δώρο που μου έκανε ο καημένος (και ολίγον τραγικός ως ήρωας) Ιωνάθαν Λάρσον πριν παραδώσει ψυχή και πνεύμα στους ουρανούς. Έρωτας, Σεξ και Θάνατος στη Νέα Υόρκη με την απαραίτητη δόση (σκανδαλώδους για τα σκηνικά δεδομένα) Ροκ μουσικής. Στην άκρη η παράδοση του ζαχαρωτού μιούζικαλ με τις big bands και τη Julie Andrews να ανεβοκατεβαίνει τις Άλπεις. Στην άκρη και τα ξενέρωτα αγγλάκια μεγαθήρια των λογοτεχνικών διασκευών. Εδώ το πράγμα ξεχείλιζε από ζωή και ορμόνες και ιδρώτα και όλα τα politically incorrect συστατικά της μετά train spotting εποχής. Ok ήταν λίγο corny το σενάριο, αλλά αφενός βασισμένο στη μελούρα του Puccini ήταν, αφετέρου στα 16 κάτι τέτοια τα ζητάει ο οργανισμός σου.

Και ο καιρός πέρασε και το διπλό δισκάκι έμεινε καλά φυλαγμένο στη δισκοθήκη της καρδιάς μου, με μια-δυο αναδρομές –αν θυμάμαι καλά- μέσα στη δεκαετία, ώσπου κυκλοφόρησαν τα μεγάλα νέα. Η ταινία είναι στο δρόμο. Έκλεισε. και το Νοέμβριο του 2005 θα είναι κοντά μας. Και το βασικότερο όλο το original cast του 1996 ενώνει δυνάμεις. Όλα τέλεια! O Roger, o Marc, η Mimi, ο Collins, η Angel, o Benny, η Maureen κι η Joanne θα επιβεβαίωναν (ή διέψευδαν) τις φανταστικές μου σκηνοθεσίες. Βέβαια ο Νοέμβριος 2005 για το χωρίο μεταφράζεται σε Απρίλιο 2006. 13 Απριλίου μάλιστα.

Για να μην τα πολυλογώ το RENT δε βγήκε πότε στις ελληνικές αίθουσες. Τσάμπα το screen saver που μετρούσε αντίστροφα, η υπενθύμιση στο κινητό και η ψυχολογική προετοιμασία τόσων φίλων και γνωστών, που με όσα τους είχα πει θα πρέπει να περίμεναν τουλάχιστον ένα δεύτερο «Όσα παίρνει ο Άνεμος» . Επειδή όταν αγαπάς πολύ όμως δε μπορείς να περιμένεις, υπέπεσα σε ένα αμάρτημα που υπό νορμάλ συνθήκες το καταδικάζω (ας όψεται η ανάγκη κύριε δικαστά της δικαιοσύνης και η ανυπομονησία) και είχα την ταινία στα χέρια μου αρκετό καιρό πριν την ημερομηνία που δεν έκανε πρεμιέρα στους σινεμάδες. Μάζεψα λοιπόν φίλους και γνωστούς και τους προετοίμασα να βιώσουν την απόλυτη μουσικοθεατρική εμπειρία. Κάποιοι μουδιασμένοι, άλλοι εμφανώς απογοητευμένοι έπνιγαν τα χασμουρητά τους για να μη με στεναχωρήσουν, μερικοί δεν καταλάβαιναν τι γίνεται χωρίς υπότιτλους. Και στη μέση εγώ να αναζητώ αδίκως εκείνες τις πρώτες ανατριχίλες στη ραχοκοκαλιά των 16 μου. Μια δυο σπίθες που και που, ένα χαμόγελο νοσταλγίας σε κάποια στιχάκια που είχα σημειώσει στα τετράδια και τα βιβλία μου, και μια αλά Pavlov μηχανική συγκίνηση για εκείνους τους πρώτους ολοζώντανους φίλους που η δεκαετία που έχει περάσει έχει γράψει γαμώτο πάνω τους, κι όσο καλοί κι αν είναι δε με πείθουν για τους εικοσάρηδες που γνώρισα.

Σήμερα έλαβα ένα ακόμα υβριστικό μήνυμα από ένα προσφιλές μου θύμα που παρέσυρε ο ενθουσιασμός μου στο να δει την ταινία

Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας και ζητώ συγνώμη από όσους πήρα στο λαιμό μου. Όμως δυστυχώς ο καιρός περνάει. Και ακόμα κι αυτά που μας σημαδεύουν χάνονται στον μεταξύ τότε και τώρα, χρόνο. Παιδιά δε σας σύστησα σωστά το RENT. Δεν είναι ούτε το μιούζικαλ που άλλαξε τον ρουν της θεατρικής ιστορίας στη δεκαετία του 90. Ούτε η πιο τολμηρή μουσικοσκηνική παρουσίαση της σύγχρονης κοινωνίας από την εποχή του hair, ούτε φυσικά το πιο εμπνευσμένο score η πρωτότυπο book όλων των εποχών. Είναι απλά ένα από τα πολλά μικρά αναλώσιμα κι ασήμαντα συστατικά που διαμόρφωσαν (πλάι στα μεγάλα διαχρονικά και σπουδαία) εμένα στην εφηβεία μου. Με γνωρίσατε λίγο παραπάνω.

ΥΓ: Για όσους δεν έχουν ιδέα για τι μιλάω το RENT διατίθεται προς ενοικίαση σε dvd με τον αρκούντως ταπεινωτικό ελληνικό τίτλο… «Όνειρα και Φιλοδοξίες». 2€ και 2 ώρες κόστος.

Περί (χρηστικών) Μυθων

Το να φτιάχνεις το μύθο σου είναι ισάξιο του ταλέντου. Το να τον συντηρείς είναι σαφώς ανώτερο…

Ένας άνθρωπος που έχει φτιάξει το μύθο του χωρίς μαγικά φίλτρα ή τη φροϋδική μέθοδο της ύπνωσης, είναι ένας άνθρωπος που αξίζει εκ των πραγμάτων σεβασμό. Εντελώς ειρωνικά όμως είναι αυτός που τις περισσότερες φορές συγκεντρώνει τα πιο οργισμένα πυρά.

Γιατί ο αρχικός μύθος θέλει κι άλλο μύθο να τον ακολουθήσει. Κάθε προϊόν του μύθου δεν είναι παρά ένας κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα της προσωπικής μυθολογίας του καλλιτέχνη που απαιτεί το κοινό.

Το δε κοινό δεν φείδεται αγιοποιήσεων. Ο κάθε άγιος όμως που χρίζεται από τη λαϊκή προτίμηση έχει σοβαρές υποχρεώσεις κι αν τύχει έστω κι ένα μικρό λάθος στο χρίσμα και ο τίτλος περιπέσει στις πλάτες ενός θνητού το αποτέλεσμα είναι μάλλον τραγικό: Δημόσιος λιθοβολισμός ή στην καλύτερη περίπτωση προπηλακισμός. Και μια πρώτη υποψία αποκαθήλωσης.

Αν έχεις επωμιστεί το θαύμα της συγκίνησης πως γίνεται να μη μου την παρέχεις αφειδώς κάθε φορά; Πως τολμάς να παρουσιάζεσαι συμβατικός μπροστά μου, με γυμνά κι ακατέργαστα υλικά; Για θαύματα σε κλείσαμε, κύριος, όχι για πειραματισμούς και αμηχανίες. Η λαοθάλασσα απλώνεται μπροστά σου για να περπατήσεις πάνω της. Αλλιώς χάσου μέσα της και γίνε ένας με όλους μας.

Λίγη προσοχή στους μύθους λοιπόν. Και απ’ την πλευρά των μυθοπλαστών κι από την πλευρά των διεκδικητών του τίτλου. Ακόμα και το ενδεχόμενο μιας πιθανής υποψίας λύτρωσης είναι αρκετά έντονη γεύση παραδείσου. Άλλωστε ο μύθος δεν είναι παρά μια σημειολογία της εξαίρεσης. Όποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι ο μύθος μπορεί ποτέ να αγγίξει την νομιμότητα μάλλον θα απογοητευτεί…

100,99,98,97...

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head

And as I climb into an empty bed

Oh well. Enough said.

I know it's over - still I cling I don't know where else I can go

Oh ... Oh Mother, I can feel the soil falling over my head

See, the sea wants to take me

The knife wants to slit me

Do you think you can help me ?

Sad veiled bride, please be happy

Handsome groom, give her room

Loud, loutish lover, treat her kindly

(Though she needs you More than she loves you)

And I know it's over - still I cling I don't know where else I can go

Over and over and over and over

Over and over, la ... I know it's over

And it never really began

But in my heart it was so real

And you even spoke to me, and said :

"If you're so funny

Then why are you on your own tonight ?

And if you're so clever

Then why are you on your own tonight ?

If you're so very entertaining

Then why are you on your own tonight ?

If you're so very good-looking

Why do you sleep alone tonight ?

I know ...

'Cause tonight is just like any other night

That's why you're on your own tonight

With your triumphs and your charms

While they're in each other's arms..."

It's so easy to laugh

It's so easy to hate

It takes strength to be gentle and kind

Over, over, over, over

It's so easy to laugh

It's so easy to hate

It takes guts to be gentle and kind

Over, over

Love is Natural and Real

But not for you, my love

Not tonight, my love

Love is Natural and Real

But not for such as you and I, my love

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head

Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head

Oh Mother, I can even feel the soil falling over my head

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head

Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can even feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can even feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can even feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...

Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can even feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my head
Oh Mother, I can feel the soil falling over my ...

*

I Know It's Over (The Smiths)

Μια Τύψη

Μπορώ να έχω το λινό καλοκαίρι που μου αναλογεί;

Με κούρασε το συνετό φθινόπωρο

together alone

Στον έρωτα είσαι πάντα μόνος σου...

ελκύεις τους άλλους όσο είσαι μόνος σου.

Ακόμα και σε μια σχέση

πρέπει να είσαι μόνος για να επιβιώσεις στο μαζί.

Αν κάνεις το λάθος και εκφράσεις κάποια στιγμή την ανάγκη

να αποτελέσεις μέρος ενός ζεύγους έχεις χάσει το παιχνίδι.

Έχεις επιδείξει το μέγα διαλυτικο των σχέσεων:

την εξάρτηση.

quiz

Ο ένας κύκλος το φεγγάρι:
Φυσικός
Αληθινός
Αιώνιος

Ο άλλος μια λάμπα του δρόμου:
Τεχνητός
Ψεύτικος
Πρόσκαιρος

Ποιος είναι ποιος;

Μη βιαστείτε να απαντήσετε
-ή να επενδύσετε-

Πάρτε το χρόνο σας…

Freeze

Έχω παγώσει τη ζωή μου
Δε ζω
Είμαι μονίμως κουρασμένος
Δεν ξέρω από τι

Δεν κάνω καμιά κατάχρηση
Εκτός που σκέφτομαι

Αυτό σκοτώνει τον άνθρωπο:
Να σκέφτεται τα αναπάντητα.

Δεν έχει κανένα νόημα
Πέρα απ’ το ότι αυτοπροσδιορίζομαι διαρκώς
Και επιβεβαιώνω το χάσμα που με χωρίζει απ’ τους υπόλοιπους

Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα από την αισιόδοξη πλευρά τους (δηλαδή την αφελή)

Όμως κάθε φορά που είμαι αισιόδοξος νιώθω πως δεν είμαι συνεπής.

Φοβάμαι το μετά γι’ αυτό αποφεύγω να το αντιμετωπίσω.

Χαίρομαι που για τους άλλους υπάρχω καμιά φορά κανονικά, σαν μέρος του κόσμου τους

Με παίρνουνε τηλέφωνο και με καλούνε σε μέρη της πραγματικής ζωής που δε μπορώ να πάω και δεν ξέρω αν το κάνουν από συμπάθεια ή από ηθική υποχρέωση για να μην είμαι μόνος μου. Σιχαίνομαι τους ιεραπόστολους, κυρίως γιατί πολλές φορές τους αποζητώ απεγνωσμένα. Έχω μαζέψει πολύ χρυσάφι και μου λείπουν καθρεφτάκια.

Σκέφτομαι ότι δεν είμαι απαραίτητος σε κανένα και η απουσία μου δε σημαίνει τίποτα. Για ποιο λόγο όμως η απουσία κάποιων ανθρώπων για μένα είναι σωματικός πόνος; Δεν μπορεί να διαφέρουν τόσο τα δεδομένα.

Σήμερα θα βγω…με δυο διαφορετικές παρέες, δυο διαφορετικές συμβάσεις δηλαδή. Και το αστείο είναι ότι θα διασκεδάσω και στις δυο, απλά και μόνο επειδή δε θα σκέφτομαι. Μερικές φορές νιώθω σαν περαστικός άνεμος από τις ζωές των ανθρώπων…περνάω από δίπλα τους στιγμιαία, σφίγγουν περισσότερο τα ρούχα τους για να προστατευτούν και προσπερνάνε. Αυτή είναι (και φοβάμαι πως θα συνεχίσει να είναι) η πιο ουσιαστική μου επαφή με τους άλλους.

«Είμαι διάφανος, μικρός, σχεδόν αέρας…»


ΥΓ: Αυτή η ηλεκτρονική καταγραφή δεν ξέρω τι νόημα έχει…δεν ξέρω καν κατά πόσο είναι ασφαλές να καταγράφεις τις σκέψεις σου, με ρίσκο να διαβαστείς κάποτε. Στο βάθος όμως όλοι αυτό δεν αποζητάμε; Να μας διαβάσουν κάποτε;

Cripple and the Starfish #2

Τα μεγάλα ταξίδια θέλουν αναμονή στο λιμάνι (να το σκεφτείς καλά) και αποφασιστικότητα (αν το σκεφτείς καλά). Να τα βροντήξεις όλα κάτω. Να κάνεις αιματηρές οικονομίες για τα εισιτήρια και υποθετικά σχέδια πορείας. Θέλουν άνεμο ευνοϊκό σε θάλασσες δυσοίωνες κι αφιλόξενες.. Να φαίνεται η αντίθεση. Θέλουν έναν Καπετάνιο στον κόσμο του. Και τον κόσμο του. Α και συνεπιβάτες. 1000τόσα κύματα να σε πάνε και να σε φέρουν. Θέλουν μια οποιαδήποτε πηγή θερμότητας (έστω και τεχνητή) και τον υπαίθριο απολογισμό ενός κλειστού δωματίου. 1000τόσους έρωτες της μιας ζωής σε κομβική συνεύρεση της μιας βραδιάς. Τέλος θέλουν μια σκοτεινή κι υγρή επιστροφή χωρίς αποσκευές. Κι ένα ανεπαίσθητο «έτσι…»

Τα μεγάλα ταξίδια θέλουν να μην είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος

Κι ας επιστρέφεις σπίτι σου σαν να μην πήγες πουθενά

*inout

Μια μικρή μετατόπιση*. Λες η απάντηση να είναι αυτή η μικρή μετατόπιση; Ουσιαστικά δεν αλλάζει κάτι. Τι μέσα, τι έξω, τι εδώ, τι εκεί, τι με παρέα, τι μόνοι… Κι όμως μια μικρή εναλλαγή περιβάλλοντος συνίσταται. Σαν τα ζεστά κλίματα των ασθενών. Σαν τη Γιάλτα του Τσέχωφ. Σαν το Βαλς του Κούντερα. Τα ίδια γίνονται με διαφορετική υπόκρουση και άλλους φωτισμούς. Άντε ίσα ν’ αλλάξει και κάνα ενδεχόμενο. Έξω φυσάει. Μέσα όχι. Έξω γράφω. Επικοινωνώ. Δεν έχει σημασία τι. Σημασία έχει ότι. Το τι έτσι για πρόσχημα. Μια μικρή αφορμή για τη βιτρίνα. Μέσα είναι το καλό εμπόρευμα. Στις αποθήκες. Το σκονισμένο.

Αφιερωμένος στους επίδοξους αγοραστές ο έξω επαναληπτικός μου ορίζοντας

Ο μέσα από βδομάδα…

Later

Later...

When is later?

All you ever hear is "Later, Henrik, Henrik, later."

"Yes, we know, Henrik,

Oh, Henrik,

Everyone agrees, Henrik,

Please, Henrik!"

You have a thought you're fairly bursting with,

A personal discovery or problem, and it's:

"What's your rush, Henrik? Shush, Henrik!

Goodness, how you gush, Henrik! Hush, Henrik!"

You murmur: "I only-- It's just that--"

"For God's sake, later, Henrik!"

"Henrik... Who is Henrik?

Oh, that lawyer's son, the one who mumbles.

Short and boring, Yes, he's hardly worth ignoring,

And who cares if he's all dammed--"

I beg your pardon--

"Up inside?" As I've often stated, It's intolerable being tolerated.

"Reassure Henrik, Poor Henrik. Henrik, you'll endure Being pure, Henrik."

Though I've been born, I've never been!

How can I wait around for later?

I'll be ninety on my deathbead And the late, or, rather, later, Henrik Egerman.

Doesn't anything begin...

Stephen Sondheim "A Little Night Music" after Ingmar Bergman's "Sommarnattens leende"

At last it is done...

Όταν το πρωτoάκουσες

σου θύμισε Μπαχ

Βασικά αυτό ήταν

Δε στο είπα τότε

Το λέω τώρα

Το μυστικό παραμένει ασφαλές...

Ποιος κερδίζει;

memo

Κάτι για την ομορφιά και την απόπειρα
Για το άμεσο αντίκρισμα
Για τη βαθιά φιλοσοφία της επιφάνειας
Και το φθόνο της ελαφρότητας
Για τη νοσταλγία των φτηνών αρωμάτων που μυρίζουν ενδεχόμενα την άνοιξη
Για τις ανυποψίαστες εκθέσεις και τις εκ του ασφαλούς παρατηρήσεις στο σκοτάδι
Για τη συγκίνηση της (εκούσιας η ακούσιας) ανυπαρξίας
Για τον ίδιο δρόμο που αλλάζει κάθε φορά

Ολόκληρη λίστα για έναν περίπατο.

8 1/2 + 1/2

Μ' έναν τρόπο δικό μου εντελώς...το σεβάστηκα

Cripple and the Starfish

Mr. Muscle forcing bursting
Stingy thingy into little me, me, me
But just "ripple" said the cripple
As my jaw dropped to the ground

Smile smile
It's true I always wanted love to be
Hurtful
And it's true I always wanted love to be
Filled with pain
And bruises

Yes, so Cripple-Pig was happy
Screamed " I just compeletely love you!
And there's no rhyme or reason
I'm changing like the seasons

Watch! I'll even cut off my finger
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!"

Mr. Muscle, gazing boredly
And he checking time did punch me
And I sighed and bleeded like a windfall
Happy bleedy, happy bruisy

I am very happy
So please hit me
I am very happy
So please hurt me
I am very happy
So please hit me
I am very very happy
So come on hurt me

I'll grow back like a Starfish

I'll grow back like a Starfish

I'll grow back like a Starfish

I'll grow back like a Starfish

I'll grow back like a Starfish

I'll grow back like a Starfish

I'll grow back like a Starfish

I'll grow back like a Starfish

Like a Starfish...

Antony and the Johnsons (Looking forward to...)

Μεγάλη Παρασκευή

Κανείς και τίποτα που χρίζεται από την ανάγκη δεν ανασταίνεται στις μέρες μας.
Σε κάτι όμως πρέπει να προσκολληθεί η πατροπαράδοτη συνήθεια να γιορτάζουμε το πέρασμα απ’ το εδώ στο πάλι εδώ μας.
Κάποια ψευδαίσθηση θα βρούμε και φέτος να αλυσοδέσουμε στο βωμό της στέρησης με την παράκληση:

«Γύρνα αμνός γυμνός για να τραφούνε οι νηστεύσαντες…»

...στην άκρη της πόλης

Μια ζωή στο θόρυβο
Πνίγεται το δάκρυ
Και σωπαίνει...
Μια ζωή αθόρυβο
Σαν να μην υπάρχει
Ώσπου ξάφνου
κάποιο βράδυ
κυλάει σε μιας πόλης την άκρη…

Ασυγχρονία

"Εγώ ούτε σκιά δεν έχω. Εγώ δεν έχω τίποτα, είμαι ο μόνος που δεν έχω. Να, κοίτα, δεν έχω!" Έκλαιγε. Το δάχτυλο τεντωμένο πάνω στον άσπρο τοίχο, που ήταν άσπρος.
Έιχε σκοτεινιάσει, ανάψαμε το φως.
"Κασσάνδρα, έλα να ξαναδοκιμάσουμε".
Ανέβηκε πάνω στο σκαμνί, πέρασε το σχοινί γύρω απ' το λαιμό του, κι εγώ τράβηξα ξανά απότομα το σκαμνί κάτω από τα πόδια του.
Αυτή τη φορά ο Θείος Χαρίλαος άρχισε να πετάει μες στο δωμάτιο, κουνώντας και τα χέρια του για να πάρει φόρα.
Τότε είδα τη σκιά του που πετούσε πάνω στον τοίχο και του έκανε παρέα.
"Θείε Χαρίλαε, κοίτα, κοίτα!"
Αλλά τα μάτια του είχαν γίνει άσπρα και σκέφτηκα πως ποτέ δεν είχα δει τόσο ωραία σκιά, χόρευε πάνω στον τοίχο, κι ο Θείος Χαρίλαος, τα χέρια τεντωμένα, προσπαθούσε να την πιασει.

Μαργαρίτα Καραπάνου - "Η Κασσάνδρα και ο Λύκος"

Meine Herren, heute sehen Sie mich Gläser abwaschen

und ich mache das Bett für jeden.

Und Sie geben eine Penny und ich bedanke mich schnell

und Sie sehen meine Lumpen und dies lumpige Hotel

und sie wissen nicht mit wem Sie reden.

Bertlolt Brecht - Kurt Weill - "Die Dreigroschenoper" (Studio 54 NY - April 2006)

kalh arxh...

test ekthesews 1-2, 1-2

test
...
test
...

douleuei???

kalh arxh (Let the show begin)