Freeze

Έχω παγώσει τη ζωή μου
Δε ζω
Είμαι μονίμως κουρασμένος
Δεν ξέρω από τι

Δεν κάνω καμιά κατάχρηση
Εκτός που σκέφτομαι

Αυτό σκοτώνει τον άνθρωπο:
Να σκέφτεται τα αναπάντητα.

Δεν έχει κανένα νόημα
Πέρα απ’ το ότι αυτοπροσδιορίζομαι διαρκώς
Και επιβεβαιώνω το χάσμα που με χωρίζει απ’ τους υπόλοιπους

Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα από την αισιόδοξη πλευρά τους (δηλαδή την αφελή)

Όμως κάθε φορά που είμαι αισιόδοξος νιώθω πως δεν είμαι συνεπής.

Φοβάμαι το μετά γι’ αυτό αποφεύγω να το αντιμετωπίσω.

Χαίρομαι που για τους άλλους υπάρχω καμιά φορά κανονικά, σαν μέρος του κόσμου τους

Με παίρνουνε τηλέφωνο και με καλούνε σε μέρη της πραγματικής ζωής που δε μπορώ να πάω και δεν ξέρω αν το κάνουν από συμπάθεια ή από ηθική υποχρέωση για να μην είμαι μόνος μου. Σιχαίνομαι τους ιεραπόστολους, κυρίως γιατί πολλές φορές τους αποζητώ απεγνωσμένα. Έχω μαζέψει πολύ χρυσάφι και μου λείπουν καθρεφτάκια.

Σκέφτομαι ότι δεν είμαι απαραίτητος σε κανένα και η απουσία μου δε σημαίνει τίποτα. Για ποιο λόγο όμως η απουσία κάποιων ανθρώπων για μένα είναι σωματικός πόνος; Δεν μπορεί να διαφέρουν τόσο τα δεδομένα.

Σήμερα θα βγω…με δυο διαφορετικές παρέες, δυο διαφορετικές συμβάσεις δηλαδή. Και το αστείο είναι ότι θα διασκεδάσω και στις δυο, απλά και μόνο επειδή δε θα σκέφτομαι. Μερικές φορές νιώθω σαν περαστικός άνεμος από τις ζωές των ανθρώπων…περνάω από δίπλα τους στιγμιαία, σφίγγουν περισσότερο τα ρούχα τους για να προστατευτούν και προσπερνάνε. Αυτή είναι (και φοβάμαι πως θα συνεχίσει να είναι) η πιο ουσιαστική μου επαφή με τους άλλους.

«Είμαι διάφανος, μικρός, σχεδόν αέρας…»


ΥΓ: Αυτή η ηλεκτρονική καταγραφή δεν ξέρω τι νόημα έχει…δεν ξέρω καν κατά πόσο είναι ασφαλές να καταγράφεις τις σκέψεις σου, με ρίσκο να διαβαστείς κάποτε. Στο βάθος όμως όλοι αυτό δεν αποζητάμε; Να μας διαβάσουν κάποτε;