Good morning Baltimore!

Ότι τα musical τα λατρεύω δεν το έχω κρύψει ποτέ. Καμιά φορά αναφέρομαι σ’ αυτά ως η «ένοχη απόλαυσή» μου, πράγμα που δεν ισχύει καθόλου, αφενός γιατί έχω φάει μεγάλο μέρος της ζωής μου να ασχολούμαι μαζί τους, αφετέρου γιατί έχω αφομοιώσει τόσο τον κώδικά τους, που δεν διαφοροποιούνται πια και τόσο πολύ απ’ όλες τις υπόλοιπες καθημερινές μου λειτουργίες.

Οι περισσότεροι φίλοι μου δε, δεν καταλαβαίνουν τι σκοτεινή σχέση έχω εγώ, ο γνήσιος υποστηρικτής της βαριάς κουλτούρας με αυτό το είδος απύθμενης βλακείας.

Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω εντοπίσει ακριβώς τι με συγκινεί στα musical (από τα χαζά vaudevillικα του 30 μέχρι τις σοφιστικέ modern-operas του Sondheim). Νομίζω αν το έψαχνα λίγο θα έλεγα πως είναι η νομοτέλεια τους και η προσήλωσή τους στη σύμβασή τους. Εκεί που στην κανονική ζωή το παρακαλάς, ο φανταστικός ήρωας του musical είναι δεδομένο ότι σε ανύποπτη στιγμή θα σου πετάξει την ψυχή του έξω, θα σου εξηγήσει επ’ ακριβώς τι νιώθει και θα κάνει και μια ανάποδη τούμπα, χορεύοντας κλακέτες. Κι όλο αυτό όσο φυσικά κάποιος άλλος θα σου έλεγε καλημέρα. Και εκείνο το επιχείρημα πολλών, ότι δε μπορούν να κατανοήσουν πως κάποιος εκεί που μιλάει ξαφνικά αρχίζει να τραγουδάει, είναι τόσο αφελές όσο το να σε ενοχλεί ότι στο θέατρο δεν υπάρχει τέταρτος τοίχος, ή ότι στο σινεμά ο κόσμος τελειώνει στην άκρη της οθόνης.

Στα musical δεν υπάρχουν άσχημοι. Ακόμα και στα πιο σοβαρά, οι άσχημοι δεν υπάρχουν. Ακόμα κι οι κακοί, για να χορεύουν και να τραγουδάνε πόσο κακοί θα είναι; Οι αθώοι δεν είναι και τόσο αθώοι, και όλοι – ακόμα κι οι πιο αφελείς- είναι απίστευτα πνευματώδεις (έχετε ακούσει τι θεικές ρίμες πέφτουν στα musical;) Για πολλούς τα διανοήματά τους είναι αφελή, πράγμα που δεν ισχύει πάντα, αλλά κι όταν ισχύει είναι τόσο άκακα και χαριτωμένα αφελή που δε μπορείς να τους κρατήσεις κακία.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες γι’ αυτό και με παραδείγματα, αλλά σκοπός μου δεν είναι να γράψω δοκίμιο (παρόλο που το ‘χω σκεφτεί σοβαρά αρκετές φορές). Θα ανέβαζα 2-3 φάσεις μόνο με αφορμή την προβολή του (ε-ξαι-ρε-τι-κού) Hairspray (που ευτυχώς δε θα ακολουθήσει την τύχη του Rent και των Producers και θα βγει στις αίθουσες στις 11 του Οκτώβρη).

Ως μοναδικό επιχείρημα θα σας παραθέσω την αρχική σεκάνς και θα σας πω ότι με αυτό τον τρόπο βγήκα κι εγώ από το σινεμά χτες στις Νύχτες Πρεμιέρας και χόρευα στη Σταδίου χαιρετώντας και (το βασικότερο) αγαπώντας τους περαστικούς. Νομίζω δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη υπεράσπιση για το είδος:

Το Μιούζικαλ είναι η απαραίτητη δόση απενοχοποιημένης ευτυχίας. Μη μου αντιτείνετε το «ψεύτικη», γιατί: α) αληθινή ευτυχία δεν έχω πειστεί ότι υπάρχει κ β)Όσοι έχουμε επιλέξει την τέχνη για απόδραση το ψεύτικο το έχουμε αναγάγει στην απολυτότατη αλήθεια μας…

Hit it, Tracy:

Αυτό ήταν...

Τα συμπεράσματα που έβγαλα από τη βδομάδα Max Ophuls στις Νύχτες Πρεμιέρας:

1. Η Madame de… παραμένει αγαπημένη, λατρεμένη, made in heaven και σε μεγάλη οθόνη αγγίζει τα όρια της παραίσθησης.
2. Η Danielle Darrieux ισορροπεί μεγαλοπρέπως στην ελαφρότητα και τη βαρύτητα, κόβοντας σου τη φόρα να την κατατάξεις οπουδήποτε.
3. Η αρχική σεκάνς του La Ronde (όπως προανέφερα) είναι αριστούργημα.
4. …όπως και η Simon Signoret.
5. Αγαπώ τις σπονδυλωτές, all star cast, ταινίες. Πάντα και για πάντα.
6. Peter Ustinov θεός! Martine Caron σ’ αγαπώ κι ας λένε όλοι ο, τι θέλουν! Θα μπορούσες να είσαι μοιραία γιατί οι μοιραίες γυναίκες, γεννιούνται πρώτα με την καταστροφή και μετά με την ομορφιά.
7. Όταν προβάλεις έγχρωμη ταινία καλό είναι να έχει γίνει restoration αλλιώς άσε τους καημένους θεατές στο λαμπερό ασπρόμαυρο
8. Επίσης το sinemascop (και δη το φαντασμαγορικό) πνίγεται σε τετράγωνη οθόνη
9. Επίσης προσέχεις τον υποτιτιτλισμό. Και δε μιλάω μόνο για το συγχρονισμό, αλλά και για αστείες αποδόσεις. Το αποκορύφωμα σημειώθηκε στο Caught με τη μνημειώδη ατάκα: «Ήθελε μόνο να σε διαφεντεύει και να σου κακοφέρεται» (…) Εκτός κι αν ήταν σχόλιο της μεταφράστριας πάνω στο corny σενάριο.
10. Η Joan Fontaine επιβεβαιώνει τη γνώμη μου πως είναι καλύτερη ηθοποιός από την Olivia de Havilland και σαφέστατα αδικημένη.
11. …σε αντίθεση με τη Barbara Bel Geddes που σε κάνει να απορείς πως και γιατί υπήρξε μούσα του Tennessee Williams (και μάλιστα για μερικούς από τους πιο μοιραίους ρόλους του)
12. Η αμερικάνικη εποχή του Ophuls επιβεβαιώνει το θεώρημα ότι το Hollywood μπορεί να καταπιεί έναν Ευρωπαίο σκηνοθέτη.
13. Βέβαια με την παραμικρή ευκαιρία άφηνε τις λεπτές αποχρώσεις του να κεντάνε.
    
14. Σκάλες, σκάλες, σκάλες…
15. Αν μου ‘ρθει κάτι άλλο θα συμπληρώσω, γιατί είμαι κι από ύπνο (και χωρίς καφέ – μην ξεχνάμε)
16. Εννοείται πως όποιος θέλει προσθέτει το οτιδήποτε.

Άντε παίδες και του χρόνου!

(Έχω και το Hairspray αύριο, αλλά δε σας το λέω)

The Ghoul in School

Συνήθως οι πανσέληνοι με χτυπούν στην εσωστρέφεια μου. Όλα, εσωτερικά, λειτουργούν απ' την ανάποδη. Μπουλόνια λασκάρουν, διακόπτες ανοιγοκλείνουν, λαμπάκια τρεμοπαίζουν, παστέλ πουλάκια πέφτουν και σκάνε στη γη, νερό βράζει στους 15 βαθμούς, τουλάχιστον όμως δεν παίρνει κανείς χαμπάρι.

Το πολύ πολύ να βγει κάνα στιχάκι απ' αυτά τα συγκινητικά...

ΑΥΤΗ η πανσέληνος πάλι (η οποία για μένα κρατάει τρεις μέρες, σα γνήσιο πανηγύρι), γύρισε τα μέσα έξω κι αντί για Debussy μας βγήκε κάπως έτσι:

Κρίμα κι οι φιλότιμες προσπάθειες της καημένης της Joan Fontaine που υπό νορμάλ συνθήκες θα με έριχνε στα χαλιά του Δαναού.

Έχω καταλήξει:
Δεν αντέχω τόσο μεγάλο ποσοστό νερού στο σώμα μου...

La Ronde

Θα μπορούσα αυτή τη σεκάνς να τη συζητάω μέρες...
Respect

2 καθέτως

Λίγες ώρες μετά τα διαμαντικά και τους ταφτάδες της λαμπερής Madame de…

κι ύστερα από μια υπαίθρια corona - αποχαιρετισμό στα τελευταία τραπεζάκια έξω,

περιμένοντας στη στάση το τελευταίο τρόλεϊ…

…σήκωσα (πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που περιμένω) το βλέμμα πιο ψηλά απ’ την είσοδο του παρακμιακού ξενοδοχείου. Και παρά την ψύχρα, δυο μπαλκόνια το ένα πάνω στο άλλο φιλοξενούσαν το τελευταίο (;) βραδινό τσιγάρο των ενοίκων τους. Κάτω εκείνος, πάνω εκείνη, με έναν νοητό άξονα να τους τέμνει σαν κάθετη συνάντηση (το είδος το μεταφυσικό, που παραβλέπουν οι πολλοί). Και οι δύο, αγνοώντας ο ένας την ύπαρξη του άλλου, χάζευαν μυστηριωδώς προς την ίδια κατεύθυνση.

Εκείνος τέλειωσε πρώτος το κάπνισμα, μπήκε μέσα κλείνοντας το παράθυρο και τράβηξε άτσαλα την κουρτίνα. Δυο λεπτά αργότερα έσβησε το φως…

Εκείνη έμεινε ακριβώς στην ίδια θέση, κλείνοντας ερμητικά τη μισάνοιχτη φλοράλ ρόμπα της και συνέχισε να καπνίζει με το βλέμμα καρφωμένο στο ίδιο ακριβώς σημείο…

Κανονικά θα έπρεπε να κάνω επίλογο, το αφήνω όμως ανοιχτό σαν ενδεχόμενο στη φθορά του χρόνου.

(Κατά πάσα πιθανότητα συνέπεσαν το πρωί στη ρεσεψιόν και δεν αντάλλαξαν ούτε ματιά)

Hamlet says: Nina Simone - Don't Explain

Fall Crisis

Πήγα στo Destroy Athens και πολύ το χάρηκα. Γυρνούσα σαν μικρό παιδί στα διάφορα installations και το καταδιασκέδασα. Είχα βέβαια και κατάλληλη παρέα. Θυμήθηκα πως είναι να παίζεις με τις εμπειρίες σου, αυτό που χρόνια διαδήλωνα ως την ουσία της Τέχνης και το 'χα ξεχάσει μέσα στο μονοπώλιο της γνώσης.

Έβγαλα (με λίγη υπερβολή ομολογουμένως) και τα εισιτήρια μου για τις Νύχτες Πρεμιέρας, μπροστά, μπροστά να είμαι απ' τους πρώτους που θα κοινωνούν τις εικόνες. Και θα δω επιτέλους τη Madame de... σε μεγάλη οθόνη! Πολύ το χαίρομαι κι ας ξετίναξα το badget μου. Έχει κάτι γιορτινό όλο αυτό, σα Χριστούγεννα μέσα στο φθινόπωρο.

Χτες πήγα και στο πρώτο θεατράκι του χειμώνα (και μου έστειλε ο ουρανός και μια ψιχάλα για να το γιορτάσουμε) και άσχετα με την παράσταση θυμήθηκα πόσο αγαπώ τους ζωντανούς ανθρώπους που παίζουν τα ψέματα σαν να είναι αλήθεια και που αν τους υποδείξεις την πραγματικότητα θα τους πληγώσεις θανάσιμα.

Για να μην τα πολυλογώ, είμαι αποφασισμένος τη ζωή αυτής της πόλης να τη ρουφήξω όσο μπορώ κι αντέχω. Γιατί όσο και να μην έχει παρακάτω, μέσα στο σπίτι καμία μάχη δεν κερδίζεται (ούτε καν δίνεται), και σκέφτομαι αν είναι να το χάσω το παιχνιδάκι ας είναι βλέποντας, ακούγοντας, χαζεύοντας, νιώθοντας, ψάχνοντας το ένα, κανένα κι εκατό χιλιάδες που θα με συγκλονίσει... Όχι δεν περνάω κρίση αισιοδοξίας (ομοιοπαθητική είπαμε, όχι θαύμα), τις μελαγχολίες μου θα περιφέρω, αλλά τουλάχιστον στον καθαρό αέρα...

Χωρίς πολλά λόγια, ραντεβού στους δρόμους της πόλης.

Επειδή θα έχω τον Hamlet στ' αφτιά, σκουντήξτε με...

Hamlet says: The Smiths - There's a Light that Never Goes Out

Έχω ένα θεματάκι...

Είχα πει ότι δε θα ασχοληθώ με τις εκλογές και το γελοίο πανηγύρι αλλά έχω εκνευριστεί πραγματικά. Σύμφωνα με μια έρευνα που έκανα έφτασα στα εξής:

• Αν ψηφίσω λευκό πάει στους γελοίους
• Αν ψηφίσω άκυρο πάει στους γελοίους
• Αν ψηφίσω αποχή πάει στους γελοίους
  
• Αν ψηφίσω μικρό κόμμα πάει στους γελοίους

Έρχομαι και ρωτάω λοιπόν; Τους γελοίους πως τους αποφεύγω;
Μόνο αν ιδρύσω δικό μου κόμμα;

Και μη μου απαντήσει κανείς τη βλακεία να προτιμήσω το λιγότερο γελοίο, γιατί όσο έχει γελοίους δεν έχει παρακάτω!

ΤΕΛΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ!

Wi.Ld.Wi.Nd.

Αν χαίρομαι για κάτι είναι γιατί αν κάποτε φύγω απ’ τις ζωές των ανθρώπων που με έχουν αγαπήσει θα έχω αφήσει για να γεμίσουν το κενό, αυτό:

Είμαι σίγουρος πως για όσους με γνώρισαν καλά δε θα υφίσταται καμία απουσία.

Blue

Να 'μαστε πάλι εδώ...

Hamlet says: Nina Simone - Blue Prelude

Σκέψεις Σαββάτου

Αυτά τα λουλουδοχάπια προς το παρόν δεν έχουν καταφέρει τίποτα. Πέρα από το να ξυπνάω το πρωί και να θέλω να πεθάνω χωρίς τον καφέ μου. Α και μια κρίση πανικού χτες το απόγευμα νωρίς. Σ’ αυτό όμως μπορεί να φταίει και η ξαφνική ψύχρα που έχει πιάσει, λες και δεν έφτανε ο Σεπτέμβρης από μόνος του για να νιώσουμε το Φθινόπωρο, χρειαζόταν κι επιχειρήματα. Και σα βλάκας χτες μου τη βίδωσε να πάω φθινοπωριάτικα σε θερινό να δω το χριστουγεννιάτικο Παρίσι. Για τέτοια διαστροφή μιλάμε. Και η ταινία είχε Παρίσι και θλίψη και ραγισμένες καρδιές και καταναγκαστικές γιορτές και οικογενειακές αμηχανίες και συγκλονιστική jazz επένδυση. Είχε όμως κι αυτή τη σκηνούλα που εμένα με έκανε χώμα κι είναι ο μόνος λόγος που διακόπτω τη ροή αυτού του συνεχόμενου κειμένου, παρόλο που έχω αποφασίσει να το πάω σερί-κι αν δεν υπήρχε στο youtube θα ξαναπήγαινα και με βροχή ακόμα να δω την ταινία:

Και μετά γυρίζοντας στο σπίτι, ακούγοντας στον Hamlet, Morrissey (αυτό δεν είναι καλό – είναι ένα βήμα πριν τη Nina Simone που σημαίνει κατάσταση έκτακτης ανάγκης) σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι όμορφο αυτό το Φθινόπωρο αν δεν είχα τόσα πράγματα να κάνω (που υπό άλλες συνθήκες θα χαιρόμουν) κι άλλα τόσα (που υπό άλλες συνθήκες θα ανέβαλα), αν μπορούσα να κάνω επιτέλους ένα ταξίδι κι αν τέλος πάντων οι ζωές μας δεν ήταν εξαρτημένες τόσο πολύ από τις συνθήκες, τις συμπτώσεις, τις διαθέσεις. Κι είναι αστείο γιατί μικρότερος έλεγα ότι όταν θα μεγαλώσω το Φθινόπωρο θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένο γιατί θα ήμουν ελεύθερος απ’ όλα να περιφέρομαι στους δρόμους και να χαζεύω τον κόσμο χωρίς να πρέπει να λογοδοτώ σε κανέναν…Και πραγματικά μπορώ και να περιφέρομαι και να χαζεύω και κανείς να μη ρωτάει που ήμουν και τι κάνω. Όμως πάλι κάτι δεν είναι σωστό και όπως τότε έτσι και τώρα δε μπορώ να το εντοπίσω. Καταφέρνουμε ποτέ να βρούμε τις εποχές μας η τρέχουμε συνεχώς από πίσω τους; Κι αν τρέχουμε από πίσω τους φτάνουμε πουθενά; Πόσο χαίρομαι που αυτό το κείμενο δεν είναι γραμμένο Δευτέρα. Θα ήταν σκούρα τα πράγματα.

Θέλω καφεεεεεεεεεεεεε!

Κι η Κυριακή να τελειώσει εδώ.

No more

Γιατρέ, αρχίζω ομοιοπαθητική!

που θα πει:

Τέρμα ο καφές (θα γελάσει ο κάθε πικραμένος)

Τέρμα η κόκα (η κόλα, η άλλη οκ)

Τέρμα η μέντα (χειμώνιασε, επιστρέφουμε στο Black Russian)


Ποιον κοροιδεύω; Ούτε μέρα δε θα κρατήσει

Εκτός κι αν...

...

...

Μπααα... ούτε μέρα δε θα κρατήσει.

the next time

Το Summer Holiday παραδόξως δεν το έμαθα από την (έτσι κι αλλιώς ασήμαντη) ταινία του 1963 με τον Cliff Richard, αλλά από μια ακόμα πιο ασήμαντη θεατρική διασκευή του 1996 με τον Darren Day και την Clare Buckfield, και με το κακό συνήθειο που έχω να δένομαι με τα πιο άκυρα και αδιάφορα μικροσκοπικά πραγματάκια το έκανα εντελώς δικό μου και το αγάπησα πολύ. Άνευ ιδιαίτερου λόγου... Ε καλά ότι ένα μέρος του εαυτού μου το τραβάει ό τι χαζό πολύχρωμο υπάρχει είναι γεγονός

Το Summer Holiday δεν είναι παρά το cheesy ταξίδι μιας παρέας οκτώ αγοριών και κοριτσιών από το βροχερό Λονδίνο στην ηλιόλουστη Αθήνα με ένα κόκκινο double decker και όλα τα παρελκόμενα. Έρωτες, παρεξηγήσεις, ξεγνοιασιά, χορός και τραγούδι... Αναγουλιάσατε ε; Όχι ότι σας αδικώ... Το μόνο που κατάφερε αυτό το ασήμαντο μιουζικαλάκι είναι δώσει στον (ήδη big star στα βρετανικά chart των 60s) Cliff δυο- τρία δυνατά hit ακόμα καθώς και σε όποιον το πετύχει (που ποιος σκοτίστηκε...) ένα πολύχρωμο συνδυασμό του swinging London και του Greek Syrtaki που ήταν της μοδός τότε...

Σήμερα που είμαι σ' αυτή τη μεταβατική φθινοπωρινή μου διάθεση σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα-αποχαιρετισμό στο καλοκαιράκι μου. Δυστυχώς από την ταινία κι όχι από τη stage version που αγαπώ,μιας και το youtube ακόμα δείχνει να την αγνοεί επιδεικτικά. Όποιος ενδιαφέρεται πάντως του δανείζω το video...

Ψιτ, καλοκαιράκι τσάκω το,

the next time...

Autumn Shade

Τα μαζεύει και φεύγει αυτό το καλοκαίρι με μια αμηχανία ανείπωτη…Ούτε που ξέρει το καημένο τι να μαζέψει απ’ το σπιτάκι μου. Χωρίς αποσκευές ήρθε, χωρίς αποσκευές φεύγει. Ούτε δώρα δεν έχει να επιστρέψει. Ούτε μια αναμνηστική φωτογραφία να καταχωνιάσει κάπου για ενδεχόμενες αναδρομές.

Παρόλα αυτά (ή μήπως για όλα αυτά;) με μελαγχολεί ο Σεπτέμβριος που χτυπά την πόρτα. Κυρίως για το ανολοκλήρωτο μιας σχέσης που θα μπορούσε να είχε πετύχει. Και για την αβέβαιη (και γι’ αυτό τρομακτική) προοπτική που φέρνει έτσι κι αλλιώς μια νέα εποχή (ακόμα κι αν ουσιαστικά δεν υπήρξε η παλιά).

Δεν ξέρω τι αίσθημα πρέπει να γεννά η αντικατάσταση μιας διακριτικής προκατοχής, πέρα από τη ματαιότητα του γεγονότος. Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος, λες κι αν σταματούσε λίγο το τρέξιμο θα συνειδητοποιούσαμε περισσότερα απ’ όσα πρέπει για μας. Ίσως αν οι εποχές ημερολογιακά ήταν πάνω από τρεις μήνες, οι μήνες πάνω από 30 μέρες, οι μέρες πάνω από 24 ώρες, οι ώρες πάνω από 60 λεπτά κ.ο.κ. ερχόμασταν πιο κοντά στη λύση του υπαρξιακού μας μυστηρίου…

Σήμερα το βράδυ (μάλλον το πρωί γιατί έχω παρατηρήσει ότι τότε τα όνειρα μου είναι πιο επικοινωνιακά) ονειρεύτηκα πως ήμουν στην αγαπημένη μου Ύδρα. Δεν ξέρω πως πέρασα γιατί όλο το ταξίδι βούτηξε με το που ξύπνησα στο φειδωλό μου ασυνείδητο. Το μόνο που κράτησα σαν καθαρή εικόνα είναι η αναμονή μου στο λιμάνι περιμένοντας να επιστρέψω και η φευγαλέα σκέψη πως αφού κατάφερα έστω και για λίγο να αποδράσω μπορεί δικαίως το καλοκαίρι μου να λέγεται καλοκαίρι…

Μετά ξύπνησα. Κι είναι Φθινόπωρο. Και κάνω ότι μισοκοιμάμαι για να μην δω αν έχει έρθει για τη μετακόμιση με αποσκευές ή με άδεια χέρια. Το καλοκαίρι πάντως έφυγε χωρίς ούτε ένα αντίο. Αποκτήσαμε τόση μικρή οικειότητα που δικαιολογείται η σιωπή του.

Νομίζω θα με έκανε ευτυχισμένο μια εποχή με μια μικρή ανατρεπτική χρονική ασυνέπεια. Έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσε να τινάξει την ουσία της κανονικότητας στον αέρα…

Hamlet says: The Vines - Autumn Shade