Fall Crisis

Πήγα στo Destroy Athens και πολύ το χάρηκα. Γυρνούσα σαν μικρό παιδί στα διάφορα installations και το καταδιασκέδασα. Είχα βέβαια και κατάλληλη παρέα. Θυμήθηκα πως είναι να παίζεις με τις εμπειρίες σου, αυτό που χρόνια διαδήλωνα ως την ουσία της Τέχνης και το 'χα ξεχάσει μέσα στο μονοπώλιο της γνώσης.

Έβγαλα (με λίγη υπερβολή ομολογουμένως) και τα εισιτήρια μου για τις Νύχτες Πρεμιέρας, μπροστά, μπροστά να είμαι απ' τους πρώτους που θα κοινωνούν τις εικόνες. Και θα δω επιτέλους τη Madame de... σε μεγάλη οθόνη! Πολύ το χαίρομαι κι ας ξετίναξα το badget μου. Έχει κάτι γιορτινό όλο αυτό, σα Χριστούγεννα μέσα στο φθινόπωρο.

Χτες πήγα και στο πρώτο θεατράκι του χειμώνα (και μου έστειλε ο ουρανός και μια ψιχάλα για να το γιορτάσουμε) και άσχετα με την παράσταση θυμήθηκα πόσο αγαπώ τους ζωντανούς ανθρώπους που παίζουν τα ψέματα σαν να είναι αλήθεια και που αν τους υποδείξεις την πραγματικότητα θα τους πληγώσεις θανάσιμα.

Για να μην τα πολυλογώ, είμαι αποφασισμένος τη ζωή αυτής της πόλης να τη ρουφήξω όσο μπορώ κι αντέχω. Γιατί όσο και να μην έχει παρακάτω, μέσα στο σπίτι καμία μάχη δεν κερδίζεται (ούτε καν δίνεται), και σκέφτομαι αν είναι να το χάσω το παιχνιδάκι ας είναι βλέποντας, ακούγοντας, χαζεύοντας, νιώθοντας, ψάχνοντας το ένα, κανένα κι εκατό χιλιάδες που θα με συγκλονίσει... Όχι δεν περνάω κρίση αισιοδοξίας (ομοιοπαθητική είπαμε, όχι θαύμα), τις μελαγχολίες μου θα περιφέρω, αλλά τουλάχιστον στον καθαρό αέρα...

Χωρίς πολλά λόγια, ραντεβού στους δρόμους της πόλης.

Επειδή θα έχω τον Hamlet στ' αφτιά, σκουντήξτε με...

Hamlet says: The Smiths - There's a Light that Never Goes Out