Δύσκολα... Πολύ... προσπαθώ να μην, αλλά δεν τα καταφέρνω. Προσπαθώ να εστιάζω στα καλά, αλλά και πάλι δεν...
Έχω ένα καταφύγιο. Με απομονώνει από όλους και απ' όλα. Γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη του στην ατμόσφαιρα του τόπου που βρίσκομαι, σχεδόν προσβλητικά κι έχει δροσιά. Θυμίζει όλα όσα αγαπώ και απέχουν χιλιόμετρα από δω πέρα.
Και ξαφνικά σήμερα έπαιξε αυτό το τραγούδι. Από τη Nina. Το πρώτο track, της πρώτης μου δικής της compilation απο τη Verve... (εκατομμύρια χρόνια πριν...) Από τότε ένας μεγάλος έρωτας, ταυτότητα, πατρίδα και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο. Σήμερα επιβεβαιώθηκαν όλα τα παραπάνω (κι ο έρωτας κι η ταυτότητα κι η πατρίδα και το άλλο που δεν ξέρω). Από το πουθενά. Και ξαφνικά βρέθηκα σπίτι. Όχι στο της Αθήνας. Στο άλλο: το δικό μου. Που δεν ξέρω ακόμη που βρίσκεται, μόνο καμιά φορά το υποθέτω... και θα έχει μια καφέ αναπαυτική πολυθρόνα πλάι στο παράθυρο.
Έψαξα να βρω εκείνη την πρώτη εκτέλεση. Βρήκα ότι πιο κοντά, στην ακουστική εκδοχή του Paul Weller... Επειδή όμως δε λέει να κλείσει χωρίς τη φωνή της Nina να βουτά αυτά τα λόγια στη θλίψη, ακολουθεί το remix της Verve (να χαρεί κι ένας γνωστός μου).
Και ξαφνικά σήμερα έπαιξε αυτό το τραγούδι. Από τη Nina. Το πρώτο track, της πρώτης μου δικής της compilation απο τη Verve... (εκατομμύρια χρόνια πριν...) Από τότε ένας μεγάλος έρωτας, ταυτότητα, πατρίδα και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο. Σήμερα επιβεβαιώθηκαν όλα τα παραπάνω (κι ο έρωτας κι η ταυτότητα κι η πατρίδα και το άλλο που δεν ξέρω). Από το πουθενά. Και ξαφνικά βρέθηκα σπίτι. Όχι στο της Αθήνας. Στο άλλο: το δικό μου. Που δεν ξέρω ακόμη που βρίσκεται, μόνο καμιά φορά το υποθέτω... και θα έχει μια καφέ αναπαυτική πολυθρόνα πλάι στο παράθυρο.
Έψαξα να βρω εκείνη την πρώτη εκτέλεση. Βρήκα ότι πιο κοντά, στην ακουστική εκδοχή του Paul Weller... Επειδή όμως δε λέει να κλείσει χωρίς τη φωνή της Nina να βουτά αυτά τα λόγια στη θλίψη, ακολουθεί το remix της Verve (να χαρεί κι ένας γνωστός μου).
[ξέρει κανείς μια φόρμουλα να κάνει το χρόνο να γλιστρα; ακόμη κι αν τον τσακίζει με κρότο στο έδαφος]
5 comments:
ξέρω μία φόρμουλα.
να προσπαθείς να ξεχνιέσαι και να περνάς όσο το δυνατόν ευχάριστα. τότε όχι μόνο γλυστρά, πετά.
το μαύρο είναι το αγαπημένο μου χρώμα. ταιριάζει με όλα
και εγω καπου εκει βρισκομαι, "σπιτι" , να ομως καμια φορα θελεις να πεις ενα "γεια" στο παραλληλο συμπαν πριν ξαναβυθιστεις , βγαινεις και ακους μονο τον αντιλαλο.
σιγουρα νιωθεις και την δροσια.
τι και αν τσακιζει το χρονο με κροτο στο εδαφος.ποτε δεν γλιστρα.απλα νομιζω οτι κυλα.
αν παντως βρεις κατι περιμενω info.
καλησπερα.
@tovene592:
Να ξεχνιέσαι; Μα αυτή ακριβώς είναι η φόρμουλα που ψάχνω. Μέχρι να τη βρω όλα τ' άλλα παγώνουν.
@wanted:
Αν βρω το παραμικρό θα το ρίξω μ' ένα μπουκάλι στη θάλασσα. Αν σε φτάσει, καλώς.
(Μην το περιμένεις τώρα κοντά πάντως)
Καλημέρα και στους 2
Οσο κι αν σου φαινεται περιεργο την ωραιότερη εκτέλεση αυτου του κομματιου την ακουσαν πριν πολλα χρονια απο την Σαβινα Γιαννατου μια νυχτα με πανσεληνο και φόντο το μέγαρο της δουκισσας της Πλακεντιας στην Πεντελη :) φιλια
@giorgis:
ΑΥΤΟ θα ήθελα να το έχω ακούσει.
Ειλικρινά...
Καλημέρα senor;-)
Post a Comment