Ποια ήταν η μία και μοναδική συγκινητική και γνήσια θεατρική στιγμή των χτεσινών ανεκδιήγητων επιδαύριων Βάτρα-Χων;(για τελείως διαφορετικούς λόγους εννοείται απ' τις προθέσεις του "σκηνοθέτη" τους);
Αυτή εδώ:
Κι εκεί που μπλέκαμε τα πουλιά και τα βατράχια αναρωτιόμασταν:
"Που, που, που, που, που 'ναι αυτός που μας εκάλεσε;"
[ευτυχώς έτη φωτός μακριά]
[ευτυχώς έτη φωτός μακριά]
7 comments:
Χεχε, σε βρισκω λιγο αδικο αγαπητε:-)
Η παρασταση ειχε ενδιαφεροντα σημεια και σε γενικες γραμμες λειτουργουσε πολυ καλα.
Θα δουλευτει φανταζομαι και με τα διαφορα ανεβασματα μες στο καλοκαιρι και θα βελτιωθουν καποιες αρρυθμιες και περιττα σημεια.
Προτιμω αυτες τις αποδομησεις θεατρικων "ιερων και οσιων" απο τα comme il faux και "ξερω ακριβως που παταω και που βρισκομαι Βασω Μανωλιδου μου" ανεβασματα.Ειμαι σιγουρος πως ο γερο-Αριστοφανης θα το καταδιασκεδαζε και θα γουσταρε πολυ που δε του φορεθηκε για ακομη μια φορα η γεωργουσοπουλειος -ξεπερασμενη- μεταφραστικη οπτικη(η γενια μας εχει αλλες αναφορες πια, αυτο ειναι ξεκαθαρο)και οι μανιερες των δημοφιλων μας κωμικων. Ηταν πολυ προτιμοτερο αυτο το ζεν κομικ στοιχειο των πρωταγωνιστων της παραστασης και οι διαφορες αντιστιξεις που επιχειρηθηκαν με το σημερινο poptrash πλαισιο που μας περιτριγυριζει ολους. Ας μην αγκυλωνομαστε συνεχεια και ας μην περιχαρακωνομαστε γυρω απο την επιδαυρεια ιεροτητα(και σοβαροφανεια εν πολλοις).
Και να μη ξεχναμε πως ο Αριστοφανης αποδομει και ξεσκιζει κυριολεκτικα και αριστοτεχνικα Ευριπιδη και Αισχυλο με αυτο το εργο με αυτο το εργο(Σαν να λεμε πως ο Λακης ξεσκιζει Μανο και Μικη:-) Δοκιμαζει ανοχες και αντοχες. Δε μιλαει το σημερινο δημοσιοσχετιστικο newspeak και δε χαιδευει αυτια για να επιχορηγηθει και να καταξιωθει.
Ας ειμαστε πιο ευεπιφοροι λοιπον και πιο ευρυψυχοι στις καλλιτεχνικες αποδομησεις. Η μεταμοντερνα εποχη μας αυτο ειναι.
Ο επανακαθορισμος οριων και αισθητικων:-)
[Στην τεχνη ολα επιτρεπονται*]
@greek-gaylolita:
Μα κι εγώ είμαι υπέρ των αποδομήσεων κι είμαι κι απ' τους πρώτους που έλεγαν δεξιά κι αριστερά πόσο ενδιαφέρουσα ήταν η οπτική του Λιγνάδη πάνω στην Ορέστεια πριν από κάποια χρόνια στην Πειραματική.
Απλά χτες δεν το 'χε. Είχε την πρόθεση, είχε τα υλικά, είχε το χώρο και το χρόνο, αλλά αναλώθηκε σε μια παγιωμένη πια σκηνοθεσία χαβαλέ της παρέας, τίγκα στην ανούσια αυτοαναφορικότητα (εκθέτοντας ακόμα και τους συμπρωταγωνιστές του).
Μπορεί να είναι μια άποψη για το πως πρέπει να παρουσιάζεται ο Αριστοφάνης σήμερα, απλά ένιωσα πως δε με αφορά.
Από εκεί και πέρα συμφωνώ πως στην τέχνη επιτρέπονται όλα (εκτός από τη ματαιοδοξία - γιατί σχεδόν πάντα εκθέτει ανεπανόρθωτα τον ίδιο τον κάτοχο της).
Ευχαριστώ πολύ για την τοποθέτηση σου και τιμή μου η επίσκεψη:-)
Δε θα ελεγα πως ανεβλυζε ματαιοδοξια το εγχειρημα των Βατρα-X.
Διαθεση για περιληψη και αντιπαραθεση ξεχωριστων κομματιων ειχε πιο πολυ(ειναι τρομερα δυσκολο να εισαι Αλλος οχι οπως ολος ο κοσμος)
Πιο πολυ ενειχε την Οπτικη απελευθερωμενη.
Οπτικη απελευθερωμενη απο το δισταγμο της σκηνοθεσιας της ατακας.
Οπτικη απελευθερωμενη απο το βαρος της φιλολογικης αντιμετωπισης.
Οπτικη απελευθερωμενη απο την τρομερη μοναξια του μουσειακου νηματος.
[λιγος επανακαθορισμος στις δοσολογιες και νομιζω πως θα σε αφορα;-)]
ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΕΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΕ!
Το χειρότερο δεν είναι πως αυτό το συνονθύλευμα κακόγουστων αστείων γυμνασιακού τύπου και χυδαίων αναφορών (=από τη γελοία τηλεφωνική φάρσα "τέλος" μέχρι την αισθητική της Αννίτας Πάνια και των "Παρατράγουδών" της) παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο υπό τη σκέπη του Εθνικού. Το χειρότερο είναι πως θα βρεθούν (έχουν ήδη βρεθεί, για την ακρίβεια) άνθρωποι που θα νομιμοποιήσουν αυτό το αισχρό εγχείρημα με την επίκληση του μοντερνισμού και της (όντως υπάρχουσας) αναγκαιότητας εκσυγχρονισμού του τρόπου προσέγγισης του αρχαίου δράματος.
Κάνω κάτι καινούργιο δεν σημαίνει φτύνω πάνω στο παλιό. Δεν σε κάνει μάγκα το να γελοιοποιήσεις τον Μινωτή, την Παξινού ή τον Κουν. Μάγκα, εν προκειμένω, σε κάνει το να εκπαιδεύσεις το κοινό να γελάει χωρίς να ντρέπεται με αυτά που γελάει. Και πάνω απ' όλα, το να σέβεσαι τους συνεργάτες σου και τον εαυτό σου.
Αλλά για να το κάνει αυτό κανείς χρειάζεται παιδεία, μέτρο και σεμνότητα. Επί της ουσίας, όχι ψευδεπίγραφα. Εν τη απουσία όλων αυτών, μπορώ ανεπιφύλακτα να πω ότι για μένα το κεφάλαιο "Λιγνάδης" έκλεισε οριστικά, την Παρασκευή το βράδυ, στην Επίδαυρο. Νομίζω και για πολλούς άλλους. Να δούμε πότε θα κλείσει και για το Εθνικό (το οποίο, btw, ανήκει σε όλους μας και δεν είναι τσιφλίκι κανενός).
φιλιά, καλημερούδια,
φβ
Θα ξαναυπενθυμισω πως ο Αριστοφανης καταξεσκιζει σ'αυτο το εργο -σατιρικα- τους 2 τραγικους. Οποτε δε μου λεει τιποτα απολυτως η "ιεροτητα" των ονοματων του Μινωτη, της Παξινου και του Κουν αν τα αντιπαραβαλλουμε με την "ιεροτητα" το impact και την ουσια του Αισχυλου και του Ευρυπιδη. Ας ξεφυγουμε απο τη σοβαροφανεια μας και τις στερεοτυπικες αγκυλωσεις μας και ας ειμαστε ανοιχτοι σ'αλλες αναγνωσεις.Καλο ειναι να σταματησουν απο τη γενια μας τουλαχιστον αυτες οι παλιακου τυπου αγιοποιησεις (η σκεπη του Εεεθθνικου, το Τεεχνης, τα επιδαυρεια ασυλα, τα ιερα τερατα κτλ)γιατι η τεχνη προχωραει με υπερηχητικες ταχυτητες και δεν την αφορουν πια οι ροντηρειες οπτικες και ο γερμανικος εξπρεσιονισμος.
Ο Αριστοφανης, αν ζουσε τωρα, με τα ιδια "σκατα" θ'ασχολιοταν, με τον ελωδη πολτο που μας περιτριγυριζει δηλαδη, δε θα συνεγραφε μπουλβαρακια για την Αντιγονη Βαλακου και την Βερα Ζαβιτσιανου και μετα θα εκανε μια σταση απο τη γεωργουσοπουλεια Παραβαση για να ευλογησει τα γενια του:-)
Κοινως θα ρισκαρε(χωρις παιδεία, μέτρο και σεμνότητα. η τεχνη δεν ειναι το Δελληγιαννειο Παρθεναγωγειο:-)
Κάνεις λάθος. Και η πιο αυστηρή κριτική ή σάτιρα χαρακτηρίζονται από παιδεία, μέτρο και σεμνότητα. Γι' αυτό ο Αριστοφάνης θα είναι πάντα Αριστοφάνης και ο Σεφερλής πάντα Σεφερλής. Καθένας πρεσβεύει ένα ήθος. Το πρόβλημα αρχίζει αφ' ής στιγμής κάποιος επιλέγει να παρουσιάσει ένα έργο επιπέδου Σεφερλή με ετικέτα Αριστοφάνη. Πράγμα που τον καθιστά λιγότερο έντιμο από τον Σεφερλή, ο οποίος στο φινάλε ποτέ δεν "τόλμησε" να ξεσκίσει τον Αριστοφάνη ούτε προσποιήθηκε ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Παρουσιάζει το "Μουρλέν Ρουζ" και γουστάρει.
Τα περί "σοβαροφάνειας" και "στερεοτυπικών αγκυλώσεων" δε μου λένε τίποτα. Είναι η καραμέλα του εκάστοτε αυτόκλητου θεματοφύλακα του και-καλά-μοντέρνου. Με τη διαφορά ότι αυτό που μετράει δεν είναι το αν κάτι θεωρείται από εμένα, εσένα ή τον κάθε Λιγνάδη μοντέρνο ή "παλιό" αλλά το κάτα πόσον έχει κάτι να πει.
Μέμφεσαι το "παλιό" με φοβερή ευκολία και το καταδικάζεις στο πυρ το εξώτερον. Τί έχεις δει από αυτο το περίφημο "παλιό"; Έχεις δει Μινωτή, Παξινού ή Κουν; Εγώ δεν έχω. Και γι'αυτό προσέχω πολύ πώς μιλάω γι' αυτό το "παλιό", το οποίο ξέρω πως χτίστηκε με πολύ κόπο, από ανθρώπους που σέβονταν πολύ το αντικείμενο της δουλειάς τους και αντιλαμβάνονταν την Επίδαυρο ως Επίδαυρο και όχι ως γήπεδο ή Δελφινάριο. Πώς να το κάνουμε; Είτε σου αρέσει είτε όχι, κάθε χώρος χαρακτηρίζεται από μία αισθητική. Και ο συγκεκριμένος χώρος, "ξερνάει" όσους δεν τη σέβονται αυτή την αισθητική. Ο Λιγνάδης δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα όσο και να χτυπηθεί. Γιατί αυτό που παρουσίασε είναι ακριβώς ο "ελώδης πολτός" για τον οποίο μιλάς. Και επιτέλους ας σταματήσει αυτή η αστεία συλλογιστική τύπου "αυτό θα έκανε κι ο Αριστοφάνης αν ζούσε" κτλ. Το τί θα έκανε ο Αριστοφάνης και το τί δεν θα έκανε ανάγεται στη σφαίρα της μεταφυσικής και του Νίκου Χορταρέα, όχι του θεάτρου και των ανθρώπων του.
Έχεις και σε κάτι δίκιο. Η τέχνη όντως προχωράει με υπερηχητικές ταχύτητες. Το θλιβερό είναι ότι εμείς είμαστε καταδικασμένοι να την παρακολουθούμε με το κιάλι, αφού κάποιοι δεν μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, όχι μόνο ως πραγματικοί δημιουργοί αλλά έστω ως μεταπράτες των επιτευγμάτων και των ιδεών άλλων. Αυτά. Και μην ξεχνάτε: σας αγαπώ.
Και εμεις σας αγαπαμε:-)
Χωρις σπασιμο αυγων ομελετα παντως δε γινεται.
Καλος και αγιος ο επισυσσσωρευμενος και ασφαλης θεατρικος τσελεμεντες των παλιοτερων γενιων αλλα η ουσια ειναι το Νεον.
Και το νεο παντα εχει να πει κατι. Απο την αρχη.
Οταν οι τεκτονικες πλακες της Τεχνης εχουν προχωρησει σε αλλα μηκη κυματος η παλια οπτικη οσο αξια και λειτουργικη να ειχε αποδειχτει δεν "κλειδωνει" στην εποχη μας(καλος κι αγιος λογου χαρη ο μινωτισμος του Μεσσαλα, αλλα ευτυχως η δυστυχως μας τελειωσε μαζι με τον ιδρυτη του, τι να κανουμε:).
Θα το ξαναπω. Η παρασταση του Λιγναδη επασχε στις δοσολογιες, αλλα ο κεντρικος αξονας ηταν σωστα προσανατολισμενος.
Anyway, δε θα μαλλιοτραβηχτουμε κιολας, τελος;-p
(την αισθητικη του χωρου τη προσβαλλει ενιοτε, πολυ πιο καθοριστικα το κοινο παρα οι ηθοποιοι)
Post a Comment