Mamma mia!

O Anton Ego που κρύβω μέσα μου πήγε χτες και είδε Mamma mia και θα ήθελε να δηλώσει τα παρακάτω:

• Για πρώτη φορά ερμηνεία της Meryl Streep μου φάνηκε προχειροδουλεμένη. Υστερία, αμηχανία, επιφανειακή προσέγγιση (και σιγά δηλαδή τη δουλειά που είχε να κάνει για Meryl). Κι άλλες φορές έχει παίξει με χάρτινους ρόλους κι έχει κεντήσει (Zemeckis κ Seidelman ακούτε;) Επίσης κατανοώ την ανάγκη μιας ηθοποιού τέτοιου μεγέθους να θέλει να ξεσκάσει που και που, αλλά το έχει παρακάνει τελευταία. (Άντε να βγει το Doubt). Παρόλα αυτά την αγαπώ γιατί ακόμα και μ' ολα τα παραπάνω πετάει ένα τέτοιο (click) και της συγχωρείς τα πάντα.

• Ένας καλός θεατρικός σκηνοθέτης δεν είναι απαραίτητα καλός και στον κινηματογράφο. (Πόσοι Sam Mendes να υπάρχουν;) Η Phyllida Lloyd, παρόλο που είναι κεφάλαιο στο West End και το Broadway και παίζει το Mamma Mia στα δάχτυλά της, δεν ήξερε εμφανώς πως να χειριστεί τις δυνατότητες της μεγάλης οθόνης. Τα περάσματα από τη (βαρετή) πρόζα στα (ζητούμενα) τραγούδια ήταν αμήχανα και άτσαλα. Παραβλέπω και κάτι χαζά, απλοϊκά ευρήματα (τύπου η Meryl σε γιώτ στο Money, Money, Money). [Να πω εδώ πως ο μόνος σύγχρονος σκηνοθέτης που έδεσε ιδιοφυώς - κατά την ταπεινή μου άποψη- πρόζα και τραγούδια και μάλιστα σε super ιδιόμορφο και στριφνό musical ήταν αποκλειστικά και μόνο ο Rob Marshall στο Chicago].

• Λυπήθηκα τον Pierce Brosnan, ο οποίος βασανιζόταν όταν έπρεπε να τραγουδήσει. Κι είχε και δυο numbers ο καημένος να υπερασπιστεί. Μου θύμισε δικούς μας musical-ικους (...) ηθοποιούς. Και νόμιζα ως ήταν αποκλειστικά δικό μας φαινόμενο αυτό.

• Κι επίσης με απογοήτευσε κι ο θρυλικός Anthony Van Laast που σα να μη μπήκε στον κόπο να φρεσκάρει λίγο τις χορογραφίες του. Ο άνθρωπος που έχει ουσιαστικά εφεύρει τη σύγχρονη χορογραφία στο musical φάνηκε σαν να βαριέται. Κι αν δεν προσφέρονται τα τραγούδια των Abba για super ηλεκτροφόρες χορογραφίες δηλαδή, τί προσφέρεται;
  

• Ελλάδα δεν είδα... μόνο κάτι ακρογιαλιές, κάτι βραχάκια και κάτι δασάκια. Λίγο περισσότερο couleur local δε νομίζω πως θα πείραζε. Άντε να εξαιρέσω το εκκλησάκι στο βουνό του τέλους... Βέβαια να αναγνωρίσω πως το λίγο που είδα, το είδα φωτογραφημένο ονειρικά (από τον Haris Zambarloukos).

• Και τέλος να πω πως είδα το χειρότερο και πλέον αμήχανο φινάλε, που έχω δει σε ταινία (musical και μη) ever (καλά, μπορεί και να μου διαφεύγει κάνα χειρότερο, αλλά το πιάσατε το νόημα)
  

Και για να μην κλείσω με γκρίνια να πω ότι:

• λάτρεψα την (έτσι κι αλλιώς λατρεμένη) Julie Walters,
  
• χάρηκα με την επιλογή του ανερχόμενου (επίσης θεατρικού) Dominic Cooper στον ξενέρωτο ρόλο του Sky,
  
• θαύμασα τη φωνή της Meryl (την οποία έτσι κι αλλιώς γνωρίζαμε ότι διαθέτει)
  
• και φυσικά πέρα και πάνω απ' όλα απόλαυσα από το πρώτο ως το τελευταίο (με μια-δυο εξαιρέσεις) τα υ-π-ε-ρ-ο-χ-α τραγούδια των ABBA.

Και στο φινάλε δηλαδή Mamma Mia αυτό είναι, οπότε ποιος ο λόγος να γκρινιάζει κανείς;