Sunday

Αυτή η μέρα ξεκινά νωρίς για να χωρέσει όσα περισσότερα γίνεται - μαζί με το απαραίτητο απολύτως τίποτα ενός φθινοπωρινού κυριακάτικου πρωινού. Νόμιζα ότι είχα ξεχάσει την αίσθηση. Νόμιζα...

Αρωματικός καφές στην καφετιέρα από τις 5.30 το πρωί, με το κρασί ακόμα στο κεφάλι και τα πόδια. Gershwin στην υπόκρουση, Κυριακάτικες εφημερίδες σκορπισμένες στο πάτωμα και σχέδια για τη μέρα: ποιος το πρωί, ποιος το μεσημέρι, ποιος το απόγευμα (το βράδυ κενό - σήμερα ξεχρεώνουμε το χτεσινό)

Και σκέφτομαι (ο υπαίθριος καφές είναι αυτονόητος) μήπως σήμερα τελικά είναι η μέρα που επιτέλους θα δω την έκθεση Koudelka στο Μπενάκη και καπάκι το Blindness; Ή μήπως ένα μεσημεριανό Butcher's με την ευτυχία μετουσιωμένη σε μπιφτέκια; ή όλα μαζί; ή τίποτα απ' αυτά και χαλάρωση στο σπίτι; με True Blood και κάτι χρωστούμενα στο B-Horror. Ή ατέλειωτο, άσκοπο, ιαματικό e-baying.

Επιλογές... Άνοιχτές προοπτικές. Κι ας μην κάνεις τίποτα απ' όσα σου περνούν απ' το μυαλό. Αυτό είναι (κι ήταν πάντα) η ευτυχία. Αυτό είναι αυτή η πόλη. Κι ακόμα κι αν υπάρχει ένα μικρό άγχος για το νέο level που λέγαμε, προς το παρόν, του αντιστοιχεί μια πολύ μικρή θέση στην πίσω μεριά του μυαλού μ' ένα μικρό επικείμενο σόλο αργά το βράδυ - άντε και νωρίς αύριο το πρωί.

Μέχρι τότε καφές, αποφόρτιση και ανοιχτές προοπτικές. Κι αισιοδοξία. Με την ελπίδα μήν την πληρώσουμε ακριβά. Είναι όμως αυτή η εισαγωγή της Γαλάζιας Ραψωδίας, που σου δίνει τη βεβαιότητα ότι όλος ο κόσμος είναι μια χούφτα...

Άντε ξύπνα!