Βους γαρ...

Αναρωτιέσαι τι φταίει...

Έχεις καιρό να πας σινεμά. Σου έχει λείψει. Το κατορθώνεις με μια ταινία που έχει όλες τις προδιαγραφές. Εννοώ, Daldry (που οι 'Ωρες του είναι καταφύγιο παντός καιρού), Winslet - αγαπημένη από τη Jackson εποχή της και με σφαίρα στο τσεπάκι, θέμα βιβλίου πιασάρικο για σκεπτόμενες καρδιές και το βασικότερο προτροπές από παντού (φίλους, γνωστούς, κριτικούς, εφημερίδες κλπ κλπ) και...

και nada. Τίποτα. Rien de rien. Ούτε ίχνος συγκίνησης (άντε λίγο εκεί που ζορίστηκε πολύ, αλλά κι αυτό ξεφούσκωσε στο λεπτό). Ατέλειωτη πλήξη, εκνευρισμός, ερωτηματικά κι αυτή η αίσθηση ότι σε έχουν βάλει με το ζόρι να καταπιείς κάτι που σου κάθεται στο στομάχι από την πρώτη μπουκιά.

Μη με βρίσεις. Κι εγώ εκπλήσσομαι... Ίσως είμαι αλλού (πολύ αλλού), αλλά μάλλον είμαι ο μόνος που βρήκε τα σφραγισμένα χείλη τραγικά ακαδημαικά και αφόρητα βαρετά.

Και τώρα φορτώθηκα και μια μιζέρια που δεν την είχα καθόλου ανάγκη... γμτ!