Monday, January 12, 2009

snowglobe


Είναι φορές που νιώθω εκτεθειμένος. Όταν συνειδητοποιώ πως το αυτονόητο του κόσμου μου, δεν είναι αυταπόδεικτο στον κόσμο των άλλων. Ξέρεις, αναφέρομαι, σ' αυτό τον κόσμο το συνολικό που μοιραζόμαστε οξυγόνο και δυο τρεις κουβέντες για τον καιρό ή για ταινίες. Και νιώθω τουλάχιστον εξωγήινος που πρέπει να υπερασπιστώ γιατί αυτό και γιατί εκείνο. Γιατί έτσι. Γιατί ο ήλιος σου λες πως βγαίνει απ' την ανατολή κι ο δικός μου γουστάρω να αναδύεται γαλαζωπός από τα νοτιοδυτικά πίσω από κάτι ανάποδα θαλασσινά βουνά. Κι αν εσύ δε βλέπεις αυτό που βλέπω εγώ, ποτέ μη σώσεις και το δεις, αλλά μη με βάζεις σε διαδικασία να στο εξηγήσω. Γιατί απλούστατα δεν εξηγείται. Γιατί αν εξηγηθεί δε θα είναι άφατο ένστικτο. Δε θα είναι μεταφυσικό. Θα είναι λογική. Κι όχι ότι δε μπορώ να στο εξηγήσω και λογικά, αλλά αν στο εξηγήσω λογικά θα μου πεις ότι αυτά τα πράγματα δεν έχουν λογική, οπότε γιατί να μπούμε σε διαδικασία;

Λοιπόν για να μην το κουράζουμε και πολύ: ο κόσμος μου είναι μια γυάλινη σφαίρα, απ' αυτές που τις ταρακουνάς και χιονίζουν. Όσο και να με ταρακουνάς δεν καταφέρνεις τίποτα περισσότερο από το να σηκώσεις μια προσωρινή χιονοθύελλα. Να ξέρεις όμως πώς ο κόσμος μου έχει μέσα του όσα χρειάζεται να έχει, κι έχει κι ένα γυάλινο θόλο να τον προστατεύει... Εγώ λοιπόν απ' όσα έχω μέσα μου, όσο και να πασχίζεις, δε θα χάσω ούτε έναν κόκκο χρυσόσκονης, ούτε μια τόση δα ψεύτικη νιφάδα... Εσύ όμως όσο περισσότερη δύναμη βάζεις να με αναταράξεις και να μου φέρεις τα πάνω κάτω, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να χάσεις την υπομονή σου.

Παίξε λοιπόν με κάτι άλλο...

7 comments:

Γ.Π. said...

Ειλικρινά αυτήν την εικόνα με την γυάλα και τη χρυσόσκονη δεν την είχα "δει| ποτέ μου!
Ίσως γιαυτό σε αυτό το "απελπισμένο κενό" (ναι, είδα το Revolutionary Road) νιώθω τόσο απόλυτη μερικές φορές την ανάγκη να έρθει κάποιος να με ταρακουνήσει...
Ακριβώς γιατί νιώθω την ασφάλεια οτι δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό...

Anonymous said...

απορώ τι μετράει τελικά;
το εσωτερικό εξωγηίνο αποστειρωμένο περιβάλλον της ή οι κανονικές μεταφυσικές συνθήκες της ατμόσφαιρας;

ολπισμένο κείμενο αν και στην περίπτωση μου, στιγμές ,δικαιολογώ τις γήινες προθέσεις.
ίσα για να πάρεις λίγο αέρα .
(σίγουρα απο φίλτρο υψηλής προστασίας)
μέχρι να κλείσει ξανά ο θόλος..

hey , you..

tovenito said...

ευτυχώς για εμάς είσαι έτσι.
αν δεν ήσουν έτσι κλεισμένος στη γυάλα σου, δεν θα είχες να ψιθυρίσεις τόσο σπουδαία λόγια.

Aντώνης said...

Κι ύστερα μας λες ότι δεν είσαι Χριστουγεννιάτικος τύπος... βρε έχω καταλάβει, πολλά έχω καταλάβει ;)

Μη μου αγχώνεσαι, δεν το κουνας απ' τη θέση σου... ξέρω, ξέρω

mahler76 said...

μακάρι να το είχες γράψει μερικούς μήνες πρίν αυτό. Θα ήθελα πολύ να το διαβάσω σε κάποιον που προσπαθούσε μετά μανίας να ταρακουνήσει την γυάλινη σφαίρα μου και έχασε τελικά την υπομονή του με τον πιο χυδαίο τρόπο...

Anonymous said...

Μωρέ δεν ξέρω.. Συμφωνώ γενικά, κι εμένα μ αρέσει η ιδέα του ακλόνητου προστατευμένου κόσμου μου, αλλα πόσοι χωράνε σ αυτόν; Ακούγεται κάπως μοναχικό όλο αυτό. Εκτός αν μιλάμε για ένα σύμπαν κάτω απ αυτή τη σφαίρα, φίλους, αγαπημένους κι αγαπημένους φίλους, οπότε πάσο
Μ αρέσει η δύναμη της αυτάρκειάς σου, τη ζηλεύω και λίγο
Χ

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... said...

...Κι οσο κι αν προσπαθησεις να το εξηγησεις λογικα κανεις δεν θα αρκεστει σε αυτο. Γιατι ο καθενας αποζητα την εξηγηση με βαση τη δικη του λογικη, χωρις να μπορει να κατανοησει οτι η λογικη δεν ειναι μια... Ο καθενας εχει τη δικη του και μ'αυτην μπορει να εξηγησει αυτα που θελει...

Ομορφες οι γυαλες γι'αυτους που μπορουν να "ζησουν" μεσα σε αυτες...