snowglobe

Είναι φορές που νιώθω εκτεθειμένος. Όταν συνειδητοποιώ πως το αυτονόητο του κόσμου μου, δεν είναι αυταπόδεικτο στον κόσμο των άλλων. Ξέρεις, αναφέρομαι, σ' αυτό τον κόσμο το συνολικό που μοιραζόμαστε οξυγόνο και δυο τρεις κουβέντες για τον καιρό ή για ταινίες. Και νιώθω τουλάχιστον εξωγήινος που πρέπει να υπερασπιστώ γιατί αυτό και γιατί εκείνο. Γιατί έτσι. Γιατί ο ήλιος σου λες πως βγαίνει απ' την ανατολή κι ο δικός μου γουστάρω να αναδύεται γαλαζωπός από τα νοτιοδυτικά πίσω από κάτι ανάποδα θαλασσινά βουνά. Κι αν εσύ δε βλέπεις αυτό που βλέπω εγώ, ποτέ μη σώσεις και το δεις, αλλά μη με βάζεις σε διαδικασία να στο εξηγήσω. Γιατί απλούστατα δεν εξηγείται. Γιατί αν εξηγηθεί δε θα είναι άφατο ένστικτο. Δε θα είναι μεταφυσικό. Θα είναι λογική. Κι όχι ότι δε μπορώ να στο εξηγήσω και λογικά, αλλά αν στο εξηγήσω λογικά θα μου πεις ότι αυτά τα πράγματα δεν έχουν λογική, οπότε γιατί να μπούμε σε διαδικασία;

Λοιπόν για να μην το κουράζουμε και πολύ: ο κόσμος μου είναι μια γυάλινη σφαίρα, απ' αυτές που τις ταρακουνάς και χιονίζουν. Όσο και να με ταρακουνάς δεν καταφέρνεις τίποτα περισσότερο από το να σηκώσεις μια προσωρινή χιονοθύελλα. Να ξέρεις όμως πώς ο κόσμος μου έχει μέσα του όσα χρειάζεται να έχει, κι έχει κι ένα γυάλινο θόλο να τον προστατεύει... Εγώ λοιπόν απ' όσα έχω μέσα μου, όσο και να πασχίζεις, δε θα χάσω ούτε έναν κόκκο χρυσόσκονης, ούτε μια τόση δα ψεύτικη νιφάδα... Εσύ όμως όσο περισσότερη δύναμη βάζεις να με αναταράξεις και να μου φέρεις τα πάνω κάτω, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να χάσεις την υπομονή σου.

Παίξε λοιπόν με κάτι άλλο...